Η Αγγλία έπαθε κι έμαθε, η Ελλάδα χτίζει και συνεχίζει

Το κάζο του Γουέμπλεϊ δεν μπορούσε να περάσει έτσι για μια ομάδα με τεράστια ποιότητα και ποδοσφαιρικό «εγώ». Η ιστορική νίκη μέσα στην Αγγλία είναι ένα αποτέλεσμα που ούτως ή άλλως λέει πολλά για την ποιότητα και τον χαρακτήρα αυτής της Εθνικής, η οποία γέμισε το ΟΑΚΑ μετά από πολλά χρόνια και έκανε τον κόσμο να ανυπομονεί για να δει ματς της «γαλανόλευκης». Τούτη τη φορά όμως, το πράγμα στράβωσε από την αρχή και αυτό το κρίσιμο ξεκίνημα ήταν που έκανε τη διαφορά.

Η Αγγλία παρουσιάστηκε εντελώς διαφορετική, οχύρωσε τον άξονα, προσπάθησε ελέγχοντας τον ρυθμό να διασπάσει τη δομή της Εθνικής και όποτε βρισκόταν χωρίς την μπάλα, πίεζε λυσσασμένα για την επανακτήσει όσο το δυνατόν πιο ψηλά, καταστρέφοντας αφενός τη δημιουργία της Ελλάδας στα πρώτα της στάδια, αναζητώντας αφετέρου τα κενά στις «ηλεκτροφόρες» μεταβάσεις της. Σημάδεψε τους πλάγιους διαδρόμους και ευτύχησε να βρει από τα δεξιά το γρήγορο γκολ, με τον Μαντουέκε να δημιουργεί πολλά προβλήματα. Σε φάση ανάπτυξης, το τρικ με την προώθηση του Λιούις σε θέσεις του άξονα δημιουργούσε υπεραριθμίες ενώ η 11άδα που επέλεξε ο Κάρσλεϊ ενδεχομένως να υστερούσε σε λάμψη, υπερτερούσε όμως σε αθλητικότητα, κίνητρο και πάθος. Με μάτι να γυαλίζει, αναζητώντας και ακόμα και την υποψία λάθους για να ξεδιπλωθούν.

Η Ελλάδα είδε το παιχνίδι και το μυαλό της να «χαλάνε», αλλά βρήκε τον τρόπο και την ψυχική δύναμη να κυνηγήσει το σκορ. Είχε ένα πολύ καλό 15λεπτο στο πρώτο μέρος, όπου πήρε τον ρόλο του πρωταγωνιστή. Κινδύνεψε, αλλά θα μπορούσε να είχε ισοφαρίσει. Το σημαντικό είναι ότι, μετά το άστοχο σουτ του Ρότα στο 26', πίστεψε περισσότερο ότι μπορεί να απειλήσει, βρήκε τρόπο να αποφύγει τις παγίδες και τα ασφυκτικά μαρκαρίσματα.

Οι αλλαγές στις θέσεις της αμυντικής γραμμής έφεραν τον Λιούις στα δεξιά και η Αγγλία μπήκε με την ίδια ορμή του πρώτου μέρους. Προσπάθησε να πνίξει τη δημιουργία της Ελλάδας, να δημιουργήσει χώρους και να χτυπήσει στις γρήγορες μεταβάσεις. Αυτή τη φορά η μπάλα δεν της έκανε το χατίρι και ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς αποφάσισε να ρισκάρει νωρίς, προχωρώντας σε τρεις αλλαγές. Η κίνησή του δείχνει τον χαρακτήρα της σημερινής Εθνικής. Μια ομάδα που δεν ταμπουρώνεται για να υπερασπιστεί τη διαφορά τερμάτων, ένα σύνολο που σέβεται τις δεκάδες χιλιάδες κόσμου και πιστεύει στις δυνάμεις του. Πέλκας και Ιωαννίδης έδωσαν διαφορετική διάσταση, με αποκορύφωμα την μεγάλη ευκαιρία του Φώτη Ιωαννίδη, έπειτα από πάσα του Πέλκα. Η Ελλάδα ήταν ξανά εκείνη που έκανε παιχνίδι, έδειχνε περισσότερο απειλητική και κυκλοφορούσε την μπάλα σωστά.

Ο Γιοβάνοβιτς έριξε στο ματς και τον Κωνσταντέλια, παίζοντας τα ρέστα του, ωστόσο το γκολ δεν ήρθε και το ματς κρίθηκε με έναν τρόπο που αδικεί την προσπάθεια των Ελλήνων διεθνών. Το τρίτο γκολ της Αγγλίας, ήταν η υπενθύμιση. Του ποιος ήταν ο αντίπαλος: Μια ομάδα που λίγους μήνες πριν έπαιζε τελικό Euro, με αστείρευτη δεξαμενή παικτών, με παίκτες από το υψηλότερο επίπεδο, ικανούς να εκμεταλλευτούν το παραμικρό λάθος του αντιπάλου και να βρουν γκολ χορεύοντας στο χορτάρι, με όλες τις ενέργειες να τους «πιάνουν». Χωρίς τον προπονητή των δύο τελικών σε μεγάλες διοργανώσεις, αλλά με πληγωμένο εγωισμό.

Αυτή την Αγγλία λοιπόν η Ελλάδα κέρδισε στο Γουέμπλεϊ και έπαιξε στα ίσια για 78', ακόμα κι αν υπήρχαν στιγμές που ο ρόλος της ήταν παθητικός. Παλιότερα, όταν η Εθνική αντιμετώπιζε κάποιον αντίπαλο από το πάνω ράφι, ο κόσμος πήγαινε στο γήπεδο περισσότερο για να δει τους πολυδιαφημισμένους που ήρθαν από το εξωτερικό και λιγότερο αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Το βράδυ της Πέμπτης, ο κόσμος που γέμισε το ΟΑΚΑ, το έκανε για τη γαλανόλευκη.

Κι αυτή είναι η μεγαλύτερη πιστοποίηση της εξελικτικής πορείας που συνεχίζεται. Το τελικό 3-0 ήταν αρκετά «βαρύ», αλλά σε καμία περίπτωση δεν αντικατοπτρίζει την προσπάθεια. Μια προσπάθεια που θα συνεχιστεί και μάλλον θα έχουμε αρκετούς λόγους να μιλάμε για την Εθνική του Ιβάν Γιοβάνοβιτς.