Στο Ελσίνκι για να βρουν και πάλι το δρόμο τους

• Τι διπλό «επικυρώθηκε» κόντρα στην Ιρλανδία

Να πω ότι δεν στενοχωρήθηκα μετά το 0-3 από την Αγγλία ψέματα θα είναι. Εν γνώσει των συνεπειών του ποδοσφαιρικού νόμου της (υπερβολικής ίσως) αισιοδοξίας, είχα πιστέψει πως μπορεί ένα θαύμα να επαναληφθεί μέσα σε ένα μήνα. Δεν έγινε, όπως ήταν και το πιο πιθανό. Γιατί δεν είχαμε νικήσει τους Άγγλους ποτέ, μέχρι την επική βραδιά της 10ης Οκτωβρίου στο Γουέμπλεϊ και (αλήθεια να λέμε) θα ήταν ακραίο να το κάνουμε για δεύτερη συνεχόμενη φορά, σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα και με τους ίδιους (λογικά και αυτονόητα) αποφασισμένους να επανορθώσουν για εκείνη τη μαύρη σελίδα τους. Αλλά ναι το πίστευα, πως θα μπορούσε να συμβεί...

Το 0-3 -ίσως- δεν ήταν αντιπροσωπευτικό της εικόνα των δύο ομάδων στο ματς της Πέμπτης στο ΟΑΚΑ. Αλλά ας μείνουμε στο ''ίσως''. Γιατί ακόμα και στο ματς του Λονδίνου όπου η εθνική μας έκανε την τέλεια εμφάνιση, τόσο σε τακτικό, όσο και σε πνευματικό επίπεδο, πάλι βρέθηκε οριακά στο να μη φύγει νικήτρια από το γήπεδο. Όταν δεν μπαίνεις με αυτή την ίδια εικόνα σε αναμέτρηση με ομάδες πολύ καλύτερες (ή με πολύ καλύτερο έμψυχο υλικό) από εσένα η πιθανότητα να φύγεις με βαρύ σκορ στην πλάτη, είναι μεγαλύτερη από το να πάρεις κάτι θετικό έστω από τύχη ή συγκυρία. Ναι θα μπορούσε μια ευκαιρία της εθνικής μας να γίνει γκολ, αλλά -πρώτον- ο τερματοφύλακας είναι... μέρος του παιχνιδιού και -δεύτερον- πρέπει να πάψουμε να σκεφτόμαστε πως θα δικά μας γκολ θα μείνουν (ντε και καλά) αναπάντητα όταν μάλιστα η ορή ενός αγώνα δείχνει άλλα πράγματα. Πόσο εύκολο ήταν λοιπόν ακόμα και αυτή η πολλά υποσχόμενη, σε σχέση με το πρόσφατο παρελθόν της, ελληνική εθνική ομάδα να επαναλάβει μια “τέλεια” εμφάνιση για τις ανάγκες ενός αγώνα με την Αγγλία και όχι την Ιρλανδία ή τη Φινλανδία;

Δεν ήμουν στο ΟΑΚΑ για να ξέρω πόσοι από του 60.000 (και πλέον αφού είχαμε για ακόμα φορά ένα επικίνδυνο οργανωτικό...τουρλουμπούκι σε αυτή τη γραφική χώρα) φιλάθλους που βρέθηκαν στο γήπεδο έφυγαν με μουρμούρες και ενστάσεις, οπότε μπορώ να μιλήσω μόνο για τον εαυτό μου. Σε τελική ανάλυση δεν είμαι εδώ για να κουνάω το δάχτυλο σε κανέναν. Όπως τα βλέπει ο καθένας. Δεν μπορώ όμως, πέρα από το να επισημάνω το έλλειμμα ενέργειας, συγκέντρωσης και αποφασιστικότητας που είχαν αρκετοί διεθνείς μας (κάτι που αναδείχθηκε περισσότερο καθώς ο αντίπαλος αυτή τη φορά ήξερε τι ζητούσε και πως θα το διεκδικήσει) να ρίξω στα σκουπίδια την προσπάθεια που -φανερά- γίνεται για ανοικοδόμηση του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος. Πιο δομημένα, με ακόμα καλύτερο υλικό, καλύτερη αγωνιστική φιλοσοφία και προσέγγιση απ ότι συνέβαινε και πριν αναλάβει ο Γιοβάνοβιτς. Γιατί βήματα προόδου έγιναν και με τον Πογέτ άσχετα αν χάθηκε, με τη φοβική του προσέγγιση κόντρα στη Γεωργία, μια τεράστια ευκαιρία να βρεθεί η εθνική στα τελικά του Euro.

Τι διπλό «επικυρώθηκε» κόντρα στην Ιρλανδία

Δεν αναιρώ ούτε λέξη από αυτές που έγραψα μετά τον θρίαμβο του Γουέμπλεϊ, με την επισήμανση (τότε) πως η εθνική μας ομάδα έπαιζε εκείνο το διάστημα το καλύτερο ποδόσφαιρο από οποιαδήποτε άλλη ελληνική ομάδα. Και πιστεύω πως αυτό μπορεί να συνεχίσει να συμβαίνει. Επίσης, επειδή καμία επιτυχία εκτός προγράμματος (γιατί τέτοια ήταν αυτή με την Αγγλία) όσο εκθαμβωτική και αν είναι, δεν μπορεί να θολώνει την μεγάλη εικόνα θα πω ότι, ο Γιοβάνοβιτς και οι παίκτες του, το διπλό στο Γουέμπλει δεν έπρεπε να περιμένουμε να το επιβεβαιώσουν ως βήμα προόδου κόντρα πάλι στην Αγγλία. Γιατί το έκαναν στο αμέσως επόμενο ματς εκείνων των ημερών. Αυτό στο Καραϊσκάκης με την Ιρλανδία, που είχε και κίνητρο και κότσια και το πάλεψε για να κάνει τη ζημιά, απέναντι σε μια ομάδα η οποία ακόμα και αν, από κάποια στιγμή και μετά, έδειχνε μην έχει άλλη ενέργεια, κράτησε τη νίκη με καθαρό σκορ κλειδώνοντας ουσιαστικά τη δεύτερη θέση στον όμιλο και κατακτώντας τον βασικό της στόχο. Η αλήθεια είναι πως οτιδήποτε θετικό ερχόταν από τη ρεβάνς με την Αγγλία θα ήταν σημαντική έκπληξη. Και αν ζητούσα κάτι περισσότερο από την πλευρά μου, θα ήταν μεγαλύτερη προσπάθεια από τους διεθνείς μας ώστε να τους νιώσουν οι Άγγλοι. Να τους το κάνουν πιο δύσκολο. Αλλά ακόμα και έτσι δεν μπορείς να μην εξακολουθείς να κοιτάζεις προς την εθνική ομάδα με την ελπίδα ότι, αυτή η φουρνιά, θα μπορέσει να μας προσφέρει (αλλά κυρίως στον εαυτό της) την παρουσία στα τελικά μιας μεγάλης διοργάνωσης. Και επειδή οι συγκολλητική ουσία, όπως και αν αποδίσεις, είναι πάντα οι νίκες πρέπει να πάει στο Ελσίνκι για να σπάσει την κακή παράδοση που έχει εκτός έδρας με τους Φινλανδούς και να δείξει (πρώτα στον εαυτό της) πως έχει γυρίσει για τα καλά σελίδα. Στον αθλητισμό δεν υπάρχει μεγαλύτερη γιατρειά από το επόμενο ματς και απέναντι στους διεθνείς μας υπάρχει μια πρόκληση για να νιώσουν πάλι καλά με τον εαυτό τους, γιατί και το έχουν ανάγκη και το αξίζουν.