Την απαίτηση (ας) την έχουν πρώτα οι ίδιοι

• Αυτούς που θέλει για το σχεδιό του

Η τρέλα για ένα εισιτήριο στον αγώνα με την Αγγλία στο ΟΑΚΑ και το γεγονός πως τόσοι πολλοί δημοσιογράφοι βρέθηκαν να ασχολούνται μαζί της, είναι τα δύο γεγονότα που -πέρα από την αγωνιστική της εικόνα- δείχνουν αναμφισβήτητα πως η εθνική ομάδα έχει προοδεύσει. 'Η για να το πω όπως το νιώθω, πατάει γερά στον δρόμο της ανάκαμψης και της προόδου.

Την Παρασκευή και μετά το ματς με την Αγγλία έγραφα πως οι διεθνείς πάνε στο Ελσίνκι για να βρουν και πάλι τον δρόμο τους. Μετά το “διάλειμμα” απέναντι στη... φτιαγμένη για ρεβάνς Αγγλία, το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα συνέχισε από εκεί που άφησε πραγματικά το “νήμα”. Από το ματς με την Ιρλανδία, μετά τον άθλο του Γουέμπλεϊ, όπου κλείδωσε τη δεύτερη θέση. Εκεί που (όπως σημείωνα) επιβεβαίωσε πραγματικά την πρόοδο της και το μεγάλο αποτέλεσμα κόντρα στην φιναλίστ του Euro. Πήγε στον επόμενο αγώνα με τα μυαλά των παικτών μέσα στο κεφάλι, με κυριαρχική (για 60 λεπτά) εμφάνιση και με την ικανότητα να κρατήσει το ματς υπέρ της όταν η κόπωση έδωσε αέρα στον αντίπαλο. Έτσι και χθες στο...καταραμένο -μέχρι αυτό το ματς- Ελσίνκι, μετά από μια απογοήτευση (κυρίως λόγω αναιμικής εμφάνισης) οι διεθνείς πάτησαν στα πόδια τους, έλεγξαν τον ρυθμό του αγώνα, ανέβασαν ταχύτητα στο δεύτερο μέρος και τελείωσαν εύκολα και γρήγορα μια αναμέτρηση από αυτές που θα ήταν ντέρμπι την τελευταία πενταετία.

Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.

Η δημοσίευση κοινοποιήθηκε από το χρήστη Ethniki Omada (@ethnikiomada)

Όχι, κόντρα στην Φινλανδία -στον τομέα της ποιότητας- δεν είδαμε τόσο... ιασκεδαστικά πράγματα (για μεγάλο διάστημα), όπως στα προηγούμενα ματς. Αυτό συνέβη κατά διαστήματα ειδικά στο δεύτερο ημίχρονο και όσο απαιτήθηκε για να τελειώσει η δουλειά με δύο θαυμάσια γκολ. Απόλυτα αναμενόμενο ψυχολογικά και απόλυτα αποδεκτό...δ ιαχειριστικά, από τη στιγμή που -αρχικά- εξασφαλίζεις ότι δεν θα απειληθείς από τον αντίπαλο. Και για ακόμα μια φορά με τις αλλαγές στην αρχική ενδεκάδα (όχι πολλές αλλά σε κομβικά σημεία) και στη διάρκεια του αγώνα (έστω και αν καθυστέρησαν κάπως) επιβεβαιώθηκε πως η “δεξαμενή” της εθνικής έχει και ποσότητα και ποιότητα για να μονταριστεί όπως πρέπει η επόμενη ημέρα.

Αυτούς που θέλει για το σχεδιό του

Όσον αφορά την “ποσότητα” μάλιστα πρέπει να σημειωθεί κάτι. Ο Γιοβάνοβιτς δεν φαίνεται να είναι της λογικής ότι πρέπει να καλεί...αβέρτα παίκτες αποκλειστικά και μόνο λόγω της απόδοσής τους στους αγώνες της ομάδας τους στο πρωτάθλημα, αλλά κάνει το λογικό. Φτιάχνει το γκρουπ που θέλει με βάση τα χαρακτηριστικά που επιθυμεί να έχει η ομάδα του και τις ανάγκες της. Ακόμα και αν πρέπει να αποδοθούν λοιπόν -ως ένα βαθμό- τα εύσημα και στους προκατόχους του (τουλάχιστον Πογέτ και Φαν Σιπ) για την προσπάθεια να αλλάξει εποχή η εθνική, ο Ιβάν κινείται διαφορετικά από αυτούς σε αυτό το σκέλος. Και αν πει κάποιος “ναι, αλλά ο Μουζακίτης κλήθηκε ακριβώς επειδή τα πάει καλά στο πρωτάθλημα” η απάντηση είναι πως στη συγκεκριμένη θέση είναι που ψάχνει περισσότερες λύσεις ο ομοσπονδιακός τεχνικός, οπότε δεν βλέπω οποιαδήποτε επικοινωνιακή προσέγγιση.

Αν υπάρχει κάτι που με ανησυχεί μετά το τέλος της εξαιρετικής προσπάθειας της εθνικής στους ομίλους του Nations League είναι ο χείμαρρος των προσδοκιών που ακούω, βλέπω και διαβάζω δεξιά και αριστερά. Και η σιγουριά πως αυτή η ομάδα θα είναι σίγουρα, άμεσα μάλιστα, στην τελική φάση μιας μεγάλης διοργάνωσης. Δεν είναι ότι και εγώ θέλω κάτι διαφορετικό. Όχι γιατί ντε και καλά το ελληνικό ποδόσφαιρο αξίζει να βρεθεί στα τελικά του Μουντιάλ, αλλά γιατί ειδικά το συγκεκριμένο γκρουπ δείχνει να έχει αυτές τις δυνατότητες. Αλλά η “υποχρέωση” να συμβεί αυτό είναι μια μεγάλη παγίδα.

Η προσπάθεια που ολοκληρώθηκε είναι μια ιστορία, τα μπαράζ για άνοδο στην πρώτη κατηγορία μια άλλη και τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου διαφορετική. Ναι υπάρχει ταλέντο, υπάρχει πνευματική υγεία, υπάρχει εξαιρετικό κλίμα που φέρνουν βέβαια οι καλές εμφανίσεις και η σωστή διαχείριση του Γιοβάνοβιτς στο υλικό του, αλλά κυρίως οι νίκες. Όλα αυτά είναι που δημιουργούν ελπίδες και φέρνουν προσδοκίες. Συμφωνούμε σε όλα. Όμως η προσπάθεια σε μια διοργάνωση (ή σε μια φάση της) δεν δίνει διάκριση σε μια άλλη. Κάθε προσπάθεια, είναι μια νέα προσπάθεια.

Περισσότερο από όλους εμάς οι παίκτες και ο προπονητής τους θέλουν και να ανέβουν κατηγορία στο Nations League και να πάνε στο Μουντιάλ. Αν νιώθουν μια υποχρέωση είμαι βέβαιος ότι τη νιώθουν περισσότερο απέναντι στον εαυτό τους και όχι σε όλους εμάς τους υπόλοιπους που είμαστε (αλήθεια να λέμε) περιστασιακά κοντά τους. Οπότε ας τους κάνουμε τη χάρη να κρατάμε την απαίτησή μας στο επίπεδο της συνεπούς, συνεχόμενης και συντεταγμένης προσπάθειας, αφού -πρώτα και πάνω απ όλα- έχουν την υγειά τους. Γιατί αν συνεχίσουν αυτοί να το χαίρονται, θα το κάνουμε και εμείς.