Εθνική Ελλάδος: To ημίχρονο... τρομοκρατίας οδηγός για την ανατροπή!

Δεδομένο πρώτο: Η Εθνική ομάδα πέταξε το πρώτο ημίχρονο, παίζοντας μακριά από την ποδοσφαιρική της ταυτότητα επί των ημερών του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Καμία υπομονή στην ανάπτυξη, κακές τοποθετήσεις, πολλές μακρινές μεταβιβάσεις, δίχως νόημα οι περισσότερες. Παρά την αδυναμία του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος να κυριαρχήσει στον αγωνιστικό χώρο και να επιβληθεί, οι Σκωτσέζοι σκοράρουν από το πουθενά.

Σε ένα απόλυτα ισορροπημένο ημίωρο, το άτσαλο μαρκάρισμα του Ρότα, είναι η μία λεπτομέρεια που σε αυτά τα ματς μπορεί να κάνει την διαφορά. Πέναλτι, γκολ ο ΜακΤομινέϊ και μία αντίδραση επιθετικά χωρίς την μεγάλη στιγμή(κεφαλιά Ιωαννίδη, φάουλ Τσιμίκα) στο τελευταίο τέταρτο και με αμυντική ανισορροπία και λάθη επικίνδυνα που έφεραν δύο καλές στιγμές ακόμη των φιλοξενούμενων.

Δεδομένο δεύτερο: Το δεύτερο ημίχρονο ήταν πολύ καλό για το σύνολο του Γιοβάνοβιτς. Απόλυτη κυριαρχία. Μέσα από την ενέργεια, την ένταση, το καταπληκτικό counterpress που για πενήντα λεπτά δεν επέτρεψε στους Σκωτσέζους να αλλάξουν-κυριολεκτικά-τρίτη πάσα. Όλες οι δεύτερες μπάλες; Δικές μας. Οι 50-50 μονομαχίες; Δικές μας κι αυτές.

Όπως και οι μεγάλες στιγμές. Το δοκάρι του Τζόλη, το πλασέ του άσου της Μπριζ, η κεφαλιά του Παυλίδη. Η Ελλάδα... τρομοκράτησε τους Σκωτσέζους και τούτη η εικόνα, προφανώς, αποτελεί οδηγό για την ρεβάνς της Κυριακής στη Γλασκώβη.

Μέσα από τις ανασταλτικές της επιδόσεις, η Ελλάδα πήρε αυτοπεποίθηση, ανανέωνε συνέχεια τις επιθέσεις της, ανέβασε δέκα παίκτες στο μισό γήπεδο και μπόρεσε να κυκλοφορήσει την μπάλα με ηρεμία και σιγουριά.

Δεδομένο τρίτο: Τι έλειψε για να δημιουργηθούν περισσότερες ευκαιρίες; Τα τακτικά λάθη των αντιπάλων που ήταν ελάχιστα και δεν έδωσαν πολλά στην Εθνική αλλά και ο τρόπος που έψαξε κυρίως το γκολ η Ελλάδα.

Πολλές σέντρες, πάρα πολλές σέντρες, οι περισσότερες... βούτυρο στο ψωμί των αντίπαλων αμυντικών. Έλειψαν οι συνεργασίες με την μπάλα στο έδαφος, έλειψαν περάσματα στο 1vs1, οι ποιοτικές αποφάσεις και οι καλές επιλογές στα τελευταία μέτρα που... ξεκλειδώνουν τις αντίπαλες άμυνες. Φυσικά ποτέ δεν ήταν, δεν είναι και δεν θα είναι εύκολο να παράγεις με 11 παίκτες καλά τακτοποιημένους στα τελευταία 35 μέτρα.

Δεδομένο τέταρτο: Δεν ήταν οι επαφές του Καρέτσα. Τα κοντρόλ. Όχι. Ούτε και οι σέντρες με το αριστερό. Όχι. Ούτε η πνοή που έδωσε στην Ελλάδα μπαίνοντας στο δεύτερο ημίχρονο αλλά ούτε και το σουτ που πέρασε λίγο άουτ. Αυτό που σε κάνει να λες ως άλλος Βιερίνια ''τι είναι αυτό ρε'', είναι η ανάληψη της ευθύνης από ένα παιδί 17 ετών στο ντεμπούτο του με την Εθνική ομάδα.

Αυτό το ''δώστε μου την μπάλα να καθαρίσω εγώ''. H προσωπικότητα σε συνδυασμό με την ποιότητα. Το σήκωμα των χεριών στην κερκίδα για να βοηθήσουν την ομάδα, οι κινήσεις με τα χέρια, ζητώντας την μπάλα. Η ηλικία στο ποδόσφαιρο είναι απλά ένας αριθμός. Ακόμη μια υπενθύμιση απόψε στο Φάληρο.

Να είναι το παιδί καλά. Τίποτα άλλο. Μόνο αυτό. Τα υπόλοιπα τα έχει φροντίσει η φύση, η δουλειά που κάνει στο Βέλγιο, ο Ιβάν και η διοίκηση της ΕΠΟ που τον έπεισαν να απαρνηθεί τους ''Κόκκινους Διαβόλους''.

Συμπερασματικά, λοιπόν, η Ελλάδα άξιζε πολλά περισσότερα από αυτή την ήττα, έχει να μάθει πολλά από το πρώτο της ημίχρονο ενόψει της ρεβάνς αλλά απόψε το έκανε ξεκάθαρο πως είναι μία καλύτερη ομάδα από την Σκωτία και οφείλει απέναντι στον εαυτό της, να το επιβεβαιώσει το απόγευμα της Κυριακής στη Γλασκώβη...