«Δέθηκα με την Λάρισα, όταν είδα τον ΠΑΟΚ στη Μελβούρνη ήξερα πως θα παίξω μπάλα»

0% Γκανιότα* & Συναρπαστικά Ειδικά Στοιχήματα στη Novibet * Αφορά την επιλογή «Νικητής Αγώνα» σε επιλεγμένα παιχνίδια πριν την έναρξη''.

«Δεν υπάρχει ευνοϊκός άνεμος γι’ αυτόν που δεν ξέρει πού πηγαίνει», σύμφωνα με τον Γάλλο δοκιμιογράφο, Μισέλ ντε Μοντέν.

Ο άνεμος που συνόδευσε τον άλλοτε αρχηγός της ΑΕΛ και νυν ασίσταντ στην ολλανδική Τσβόλε, Μιχάλη Βαλκάνη ανέκαθεν ήταν ούριος.

Ο παλαίμαχος σέντερ μπακ, τόσο κατά την διάρκειας της ποδοσφαιρικής, αλλά και της προπονητικής καριέρας, του έκανε τις πλέον ενδεδειγμένες επιλογές.

Μια ποδοσφαιρική περιοδεία του ΠΑΟΚ στη χώρα της Ωκεανίας αποτέλεσε την αιτία για να πιστέψει πως θα γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής.

Το ξεκίνημα της εν Ελλάδι καριέρας του, τον βρήκε στον Ηρακλή, ωστόσο η Λάρισα ήταν η ομάδα που έμελλε να αφήσει το στίγμα του αγωνιζόμενος ως αρχηγός για μια πενταετία (1996-01).

Κατάφερε να κάνει το ντεμπούτο του με την εθνική Αυστραλίας σε ηλικία 32 ετών, ενώ προτού επιστρέψει στην Ευρώπη και συγκεκριμένα ως ασίσταντ στην ολλανδική Τσβόλε, πρόλαβε ως πρώτος προπονητής να καθοδηγήσει την Μέλμπουρν Σίτι.

Εκεί συνεργάστηκε, όχι μόνο με τον θρύλο του ολλανδικού ποδοσφαίρου, Τζον Φαν'τ Σιπ, αλλά και με τον πρώην ομοσπονδιακό τεχνικό της Αγγλίας, Ρόι Χόντγκσον με τον οποίο διατηρεί άριστες σχέσεις.

Ο 44χρονος προπονητής μίλησε εκτός των άλλων στο gazzetta.gr για τους Ελληνοαυστραλούς ποδοσφαιριστές, αλλά και την ελληνική γλώσσα, καθώς επισκέπτεται σχολεία και ενθαρρύνει όλους τους Ελληνοαυστραλούς να μάθουν την γλώσσα των προγόνων τους.

Πως ήταν η μετάβαση σου από την Αυστραλία στην Ολλανδία ως προπονητής;

«Ξέρετε, είναι δύσκολα για τους Ελληνοαυστραλούς να έρθουμε στην Ευρώπη. Δεν είναι εύκολο βήμα. Είτε είσαι ποδοσφαιριστής, είτε προπονητής σε βλέπουν κάπως περίεργα. Για μένα ήταν ένα όνειρο να εργαστώ σε ένα προηγμένο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα όπως είναι το ολλανδικό. Πιστεύω όμως στη δουλειά που κάνουμε και είμαι απόλυτα ευχαριστημένος. Βρισκόμαστε μακριά από το κέντρο του ποδοσφαίρου και πολλοί νομίζουν πως ασχολούμαστε σοβαρό μόνο με το ράγκμπι».

Πως κρίνεις την μέχρι στιγμής πορεία της Τσβόλε;

«Η Τσβόλε είναι μια μεσαία ομάδα που έχει βάλει ως στόχο μέσα στα επόμενα 3-4 χρόνια να κάνει ένα βήμα μπροστά. Πέρυσι μέχρι τα Χριστούγεννα ήταν στις 3-4 πρώτες ομάδες της βαθμολογίας, όμως στη συνέχεια έπεσε. Είναι σύλλογος που δουλεύει με ταλέντα τα οποία στη συνέχεια πουλάει. Έγιναν πολλές αλλαγές το καλοκαίρι, με οχτώ νέους ποδοσφαιριστές να έρχονται στο σύλλογο. Μάλιστα, πέντε από τους οχτώ αυτούς παίκτες ήρθαν λίγο πριν την έναρξη της σεζόν και χρειάστηκε να κάνουμε μια έξτρα μίνι προετοιμασία τεσσάρων εβδομάδων.

Ήμασταν άτυχοι σε ματς όπως με την Χέρενφεν όπου ηττηθήκαμε 3-2, αλλά και στον αγώνα με την PSV όπου δεχθήκαμε γκολ στο τρίτο λεπτό των καθυστερήσεων. Τώρα όμως έχουμε σταθεροποιήσει την απόδοση μας, παίζουμε καλό ποδόσφαιρο και βρισκόμαστε στον σωστό δρόμο. Είμαι πρωτίστως ικανοποιημένος με την δουλειά που κάνουμε. Τα αποτελέσματα θα έρθουν».

Ήσουν για αρκετά χρόνια αρχηγός της Λάρισας. Τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή;

«Ήταν δύσκολα χρόνια στην ΑΕΛ. Τα θυμάμαι πολύ έντονα. Είχαμε καλή ομάδα, υπήρχαν καλοί παίκτες που αγαπούσαν την ομάδα και έκαναν τον παν για να επιστρέψει ο σύλλογος στην πρώτη κατηγορία. Ήξεραν την ιστορία της Λάρισας. 'Ηταν φανταστικά χρόνια για μένα. Ήμουν ο αρχηγός της ομάδας. Αγάπησα πολύ την ομάδα και την πόλη. Μάλιστα, προτού πάω στην Ολλανδία πέρασα από την Λάρισα για να δω την ομάδα και τους φίλους που έχω κάνει εκεί».

Παρακολουθείς την πορεία της ΑΕΛ;

«Πάντα κοιτάζω τα αποτελέσματα της ΑΕΚ και ενημερώνομαι για τα νέα της ομάδας. Η πρώτη μου ομάδα στην Ελλάδα ήταν ο Ηρακλής, ο οποίος τότε είχε πολύ μεγάλα ονόματα και ήταν δύσκολο να βρω θέση στην ενδεκάδα. Έμεινα για λίγο και δεν πρόλαβα να δεθώ. Αντίθετα στην ΑΕΛ τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Μπορώ να πω πως νιώθω Λαρισαίος και είμαι βέβαιος πως η ομάδα βρίσκει και πάλι τον ρυθμό της».

Στην Μέλμπουρν Σίτι ήσουν πρώτος προπονητής...

«Εργάστηκα για 6 μήνες ως χεντ κόουτς στη Μέλμπουρν Σίτι και η αλήθεια είναι πως είχα προτάσεις στην Αυστραλία για να συνεχίσω ως πρώτος προπονητής. Μου δόθηκε όμως η ευκαιρία μέσω του Τζον φαν'τ Σιπ να εργαστώ στην Ολλανδία και είπα για λίγο να αφήσω το όνειρο του πρώτου προπονητή στην άκρη. Είμαι ακόμα νέος και η εμπειρίες που βιώνω στην Eredivisie είναι βέβαιο πως θα βοηθήσουν στην καριέρα μου. Θα ήθελα να δουλέψω στο μέλλον στην Ελλάδα και φυσικά στην ΑΕΛ».

Πως είναι η συνεργασία σου με μια μεγάλη προσωπικότητα του ολλανδικού ποδοσφαίρου όπως είναι ο Τζον Φαν'τ Σιπ;

«Είμαι τυχερός γιατί δουλεύω με τον Φαν'τ Σιπ και μαθαίνω πράγματα. Μοιραζόμαστε την ίδια φιλοσοφία. Επιθετικό ποδόσφαιρο, με κατοχή, πρέσινγκ με όσο το δυνατόν πιο πολλές επιθέσεις. Ο Φαν'τ Σιπ είναι ουσιαστικά της σχολής Κρόιφ. Το ίδιο συνέβη και στην Αδελαϊδα όταν ήμουν ασίσταντ του Γκιγιέρμο Αμόρ.

Μιλάμε για μια προσωπικότητα που έχει φορέσει πάνω από 300 φορές τη φανέλα της Μπαρτσελόνα. Είναι ένα όνειρο που συνεργάζεσαι με αυτούς τους ανθρώπους. Μαθαίνουμε κάθε μέρα, άλλωστε η μπάλα αλλάζει. Αλλιώς ήταν πριν από 20 χρόνια και διαφορετική σήμερα. Το ποδόσφαιρο του '70 φέρει την σφραγίδα της Ολλανδίας, μπορώ να πω πως το άλλαξε. Νομίζω πως οι Ολλανδοί προσπαθούν και πάλι να βρουν την ταυτότητα τους, κάτι που κατάφεραν και οι Γερμανοί πριν από περίπου μια δεκαετία».

Διατηρείς επαφή με τον Ρόι Χόντγκσον;

«Ο όμιλος 'City Group', ο οποίος ελέγχει την Μάντσεστερ Σίτι βρίσκεται πίσω από την Μέλμπουρν Σίτι και κάπως έτσι ο Ρόι Χόντγκσον ανέλαβε ρόλο στην ομάδα στους έξι μήνες που ήμουν πρώτος προπονητής. Ήταν ο μέντορας μου. Μου διηγήθηκε φανταστικές ιστορίες και μου απάντησε σε όσα ήθελα να τον ρωτήσω για το ποδόσφαιρο.

Μάλιστα είχε πάει στο Λονδίνο και τον βρήκα τώρα που είναι προπονητής της Κρίσταλ Πάλας. Βγήκαμε και φαγητό και μου είπε πως χάρηκε πολύ που πήγα στην Ολλανδία. Πάντα πίστευε σε μένα. Κρατάω επαφή μαζί του. Αποκόμισα πολλές εμπειρίες στο πλευρό του. Είναι ένας ένας ήρεμος και ταπεινός άνθρωπος».

Κατάφερες στα 32 σου να κληθείς στην εθνική Αυστραλίας κάτι που ασφαλώς δεν συνηθίζεται...

«Ελληνοαυστραλοί ποδοσφαιριστές, όπως οι Πατίκας, Λούης Χριστοδούλου και Τζόνι Αναστασιάδης πήραν ευκαιρίες και αγωνίστηκαν σε μεγάλες ελληνικές ομάδες. Βέβαια εκείνοι την εποχή για να αγωνιστείς στην εθνική Αυστραλίας έπρεπε να παίζεις στην Αγγλία, την Ολλανδία ή την Γερμανία. Εγώ όταν γύρισα στην Αυστραλία είχα δύο φανταστικές σεζόν με την Αδελαϊδα Γιουνάιτεντ.

Μάλιστα σε μια χρονιά αν και ήμουν σέντερ μπακ πέτυχα 7 γκολ, ενώ πήραμε μέρος στο Champions League Ασίας. Ήταν όνειρο για μένα να εκπροσωπήσω την Αυστραλία.

Το εξηγώ στους γιους μου που είναι 8, 10 και 13 ετών και ανατριχιάζω. Απίστευτο συναίσθημα να παίζεις μπροστά σε 40.000 κόσμο, να ακούς τον εθνικό ύμνο και να σε βλέπουν από την τηλεόραση 1 εκατομμύριο άνθρωποι. Μάλιστα η παρουσία μου στην εθνική σε ηλικία 32 ετών συνδυάστηκε με νίκη επί του Κουβέιτ με 2-0».

Πιστεύεις υπάρχουν ταλέντα από την Αυστραλία που μπορούν να σταθούν στην Ελλάδα;

«Τους Ελληνοαυστραλούς είτε μιλάμε για προπονητές είτε για ποδοσφαιριστές μας βλέπετε διαφορετικά στην Ελλάδα. Το θυμάμαι από την εποχή που βρισκόμουν στον Ηρακλή. Έλεγαν 'τι να ξέρει ο Αυστραλός'. Πλέον τα ταλέντα από την Αυστραλία δουλεύουν διαφορετικά σε σχέση με πριν 20-30 χρόνια.

Δίνουν περισσότερο βάρος στην τεχνική. Αν έχεις αυστραλέζικη νοοτροπία στο παιχνίδι σου δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα.

Όλοι στην Αυστραλία παίζουν με κάθε τρόπο για τη νίκη. Υπάρχει μεγάλο πάθος. Εάν έπαιζαν έτσι και οι Ολλανδοί θα κατακτούσαν συνεχώς τίτλους. Υπάρχουν πάντως πολλά Ελληνόπουλα στην Αυστραλία που μπορούν να σταθούν στην Ελλάδα. Το θέμα είναι να δοθούν ευκαιρίες. Είναι παιδιά που νοσταλγούν την χώρα καταγωγής τους».

Πως βλέπουν την Ελλάδα τα νέα παιδιά που κάνουν τα πρώτα ποδοσφαιρικά βήματα στην καριέρα τους;

«Οι γονείς μας πέρασαν δύσκολα χρόνια και δούλεψαν σκληρά για τις οικογένειες τους. Αγαπούν την χώρα τους και δεν ξεχνούν τι άφησαν πίσω τους. Περνούν στα παιδιά τους αυτή την αγάπη για την Ελλάδα, την γλυκιά νοσταλγία που υπάρχει. Άλλωστε έχουν ελληνικό αίμα».

Πόσο δύσκολο ήταν για έναν Ελληνοαυστραλό ποδοσφαιριστή στα 90's να κάνει το μεγάλο βήμα στο ελληνικό ποδόσφαιρο;

«Πάντα μου άρεσε να επισκέπτομαι τα παιδιά στα σχολεία και να τους μιλάω. Του λέω να πιστεύουν στα όνειρα τους. Πήγαινα από ηλικία 6 ετών στο γήπεδο της Ελλάδας Μελβούρνης και δεν φανταζόμουν πως θα γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Είναι κάτι που δεν καταλαβαίνεις. Παίζεις και όπου σε βγάλει. Όλα άλλαξαν για μένα όταν έγινα 13 και ήρθε ο ΠΑΟΚ στη Μελβούρνη. Θυμάμαι πάντα καθόμουν στην ίδια θέση με τον πατέρα μου. Σε κάποια φάση σηκώθηκα για να πάρω κάτι να φάω. Τότε είδα ένα πούλμαν. Ήταν η αποστολή του ΠΑΟΚ. Είδα για πρώτη φορά ποδοσφαιριστές να φορούν την ίδια περιβολή. Ένιωσα δέος.

Τότε ήταν που κατάλαβα πως μπορώ να γίνω επαγγελματίας και να ταξιδεύω σε όλο τον κόσμο παίζοντας μπάλα. Θυμάμαι την επόμενη μέρα στο σχολείο ζούσα το όνειρο μου. Ζωγράφιζα μπάλες και έγραφα ΠΑΟΚ και μάλιστα μου έκανε παρατήρηση ο δάσκαλος. Ήξερα πως θα παίξω μπάλα στην Ελλάδα. Θέλω να καταλήξω πως τα παιδιά πρέπει να ονειρεύονται και να πιστεύουν στις δυνάμεις τους».

Πόσο σημαντική ήταν για σένα η εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας;

«Στα σχολεία υπήρχαν έξτρα ώρες κάθε Σάββατο για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας. Ήταν το κάτι άλλο να ξέρεις την ελληνική γλώσσα. Προσωπικά με βοήθησε πολύ στην καριέρα μου. Χάρη στα ελληνικά που μιλάω μπορούσα να είμαι αρχηγός στη Λάρισα, να δίνω συνεντεύξεις, να συνεννοούμαι με τους συμπαίκτες μου και να διαβάζω εφημερίδες».