Το λυκόφως ενός ειδώλου

Ο τίτλος του άρθρου μου μοιάζει σαν παράφραση, παραλλαγή από το γνωστό βιβλίο του Νίτσε «Το λυκόφως των ειδώλων». Μην τρομοκρατείστε όμως απανταχού ποδοσφαιρόφιλοι! Δεν θα ξεκινήσω βαθυστόχαστη φιλοσοφική συζήτηση σχετικά με το έργο του Νίτσε! Θα χρησιμοποιήσω όμως μια πιασάρικη φιλοσοφική φράση ενός άλλου Γερμανού φιλοσόφου, του Φόυερμπαχ που είπε σε ελεύθερη μετάφραση: « Ο θάνατος των θεών είναι η λησμονιά των ανθρώπων!». Ενδεχομένως και ο θάνατος των θνητών να επέρχεται με τον ίδιο τρόπο, θα προσέθετα εγώ! Αλλά ποιος είμαι εγώ να συγκριθώ με τα πνευματικά μεγαθήρια της παγκόσμιας φιλοσοφικής διανόησης όπως ο Νίτσε και ο Φόυερμπαχ! Θα πέσει φωτιά να με κάψει! Και στο κάτω κάτω θα είναι δίκαιο!

Τέρμα όμως με τις περισπούδαστες φιλοσοφικές εισαγωγές! Αν έχετε ψυχανεμιστεί για το θέμα που θα αναλύσω, είναι αναμφίβολα το τέλος ενός ποδοσφαιρικού ειδώλου, ενός ποδοσφαιρικού θεού που έτσι ονομάστηκε πολλά έτη πριν, 34 για την ακρίβεια, απ’όλο τον ποδοσφαιρικό πλανήτη, τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα (1960-2020)! Ένας ποδοσφαιρικός θεός που με το χέρι του οδήγησε την Αργεντινή στα ημιτελικά στο αλησμόνητο ματς εναντίον των Άγγλων και έπειτα στην ημιτελική φάση πέρασε με τις ντρίμπλες του την μισή ομάδα του Βελγίου! Το χρέος του έκανε όμως και στον τελικό με την Δυτική Γερμανία όπου με δικές του τελικές πάσες, προήλθαν σχεδόν 2 γκολ των Αργεντινών! Η Αργεντινή απέκτησε το σωτήριο έτος 1986, όπου παρεμπιπτόντως λίγους μήνες πριν το Μουντιάλ γεννήθηκα κι εγώ, ένα νέο θεό, ένα νέο άγιο αφού μέχρι και εκκλησίες και προσκυνήματα υπάρχουν στη χώρα του ασημιού (εννοιολογική ερμηνεία του ονόματος Αργεντινή). Έπειτα από εκείνο το Μουντιάλ που στοίχειωσε τις μνήμες μας, η έλευση του Μαραντόνα στους ποδοσφαιρικούς φτωχοδιάβολους της οικονομικά υποβαθμισμένης νότιας Ιταλίας και της Νάπολι πιο συγκεκριμένα, άλλαξε τον ρου της μέχρι τότε ποδοσφαιρικής Ιταλίας. Τελικός απολογισμός: 2 πρωταθλήματα, 1 κύπελλο και μάλιστα 1 νταμπλ (1987), 1 σούπερ κύπελλο και 1 κύπελλο ΟΥΕΦΑ!

Έβαλε για τα καλά την Νάπολι, μια άσημη επαρχιακή ομάδα του πένητα ιταλικού νότου, στον ποδοσφαιρικό χάρτη όχι μόνο της Ιταλίας αλλά και της Ευρώπης! Μάλιστα, στα τέλη της δεκαετίας του 80 είχε να αντιμετωπίσει τις κραταιές και πλούσιες ποδοσφαιρικές υπερδυνάμεις του ιταλικού βορρά, ήτοι: Γιουβέντους των Πλατινί, Καμπρίνι κλπ., Μίλαν των 3 Ολλανδών αστέρων (Φαν Μπάστεν, Γκούλιτ και Ράικαρντ) αλλά και των δισεκατομμυρίων του βασιλιά των ιταλικών ΜΜΕ, Σίλβιο Μπερλουσκόνι αλλά αντίστοιχα και των 3 Γερμανών (Ματέους, Κλίνσμαν, Μπρέμε), αλλά και Ρουμενίγκε νωρίτερα (1984-1987) της έτερης συμπολίτισσας του Μιλάνο, Ίντερ. Το μότο που ανέκαθεν ταίριαζε στον Μαραντόνα ήταν: «Όλοι σας και μόνος μου» ακόμα κι αν στη Νάπολι είχε σπουδαίους συμπαίκτες όπως τους Αλεμάο και Καρέκα, όπως άλλωστε και στην εθνική Αργεντινής με Μπουρουσάγκα, Βαλντάνο, Μπράουν. Βέβαια, κατά την ταπεινή μου πάντα γνώμη, όλοι αυτοί δεν θα είχαν καταφέρει χωρίς τον Μαραντόνα να πετύχουν τόσα στο παλμαρέ τους!

Όμως από το 1986 μέχρι και το 1997 όπου ο ποδοσφαιρικός θεός άφησε το ποίμνιο του, ο Μαραντόνα όλα αυτά τα χρόνια της μεγάλης του δόξας, ισορροπούσε μεταξύ φωτός και ερέβους, παραδείσου και κόλασης, κορυφής και χάους! Τελικά στις αρχές της δεκαετίας του 90, το χάος επικράτησε και ο Μαραντόνα από τότε ήταν χαμένος στη δίνη της αβύσσου ή για να μην γίνομαι πια τόσο λυρικός και λογοτεχνικός, στη δίνη των ναρκωτικών και των αναβολικών! Στο σημείο αυτό θα χρειαζόταν να γράψω όχι άρθρο αλλά ολόκληρη εγκυκλοπαίδεια σχετικά με τα προβλήματα της προσωπικής ζωής του Ντιέγκο! Τι να πρωτοαναφέρει κανείς! Ναρκωτικά, ντόπινγκ, αποκλεισμός από την εθνική Αργεντινής εν μέσω του Μουντιάλ του 1994 στις ΗΠΑ, συμφωνίες και νταλαβέρια με την ναπολιτάνικη μαφία της Νάπολι και του ιταλικού νότου, την Καμόρα, πόρνες, κραιπάλες, ξενύχτια, ξυλοδαρμοί γυναικών, εκβιασμοί, παράνομος στοιχηματισμός και εξώγαμα που αγνοούνται από τα ληξιαρχεία της Ιταλίας και της Αργεντινής (τώρα για άλλες χώρες, δεν παίρνω κι όρκο!).

Εντούτοις, ο κόσμος τον αγαπούσε, του συγχωρούσε πάρα πολλά τερτίπια αλλά ειδικά τα τελευταία χρόνια του βίου του, τον λυπόταν ταυτόχρονα! Εάν δεν ήταν το ιατρικό προσωπικό της Κούβας, θα τον είχαμε χάσει πολλά χρόνια νωρίτερα εξαιτίας της εξάρτησης του από τα ναρκωτικά. Εάν τελικά ήταν θεός ο Μαραντόνα, θα ήταν σίγουρα ένας αρχαιοελληνικός θεός όπως ο Διόνυσος, παρόλο που εκείνος δεν θα σκάμπαζε από μπάλα! Ως γνωστόν, οι πρόγονοί μας απέδιδαν στους Ολύμπιους θεούς ανθρώπινα γνωρίσματα κι ελαττώματα. Άλλωστε, για ακριβώς αυτό τον λόγο, τους τιμούσαν και ταυτίζονταν μαζί τους! Ίσως ο Μαραντόνα θα μπορούσε να ήταν σαν τον Ρωμαίο διπρόσωπο θεό Ιανό ή όπως τον αντίστοιχο ασιατικό θεό Βάαλ με τα δύο πρόσωπα: της αρετής και της κακίας! Βλέπω από την φιλοσοφία το έριξα τώρα στην μυθολογία! Αλλά ας αναφερθούμε για λίγο και στον σύγχρονο νεοελληνικό πολιτικό βίο της χώρας μας! Η προσωπικότητα του Ανδρέα Παπανδρέου σας λέει τίποτα; Γλέντια, έντονη ζωή, Τσοβόλα δώστα όλα... Για τον λαό προπαντός! Ήταν ο μόνος πρωθυπουργός που ακόμα και οι αντίπαλοι του τον αποκαλούσαν συνήθως με το μικρό του όνομα! Γεγονός μοναδικό! Μα, κι ο Μαραντόνα ήταν ένας λαϊκός ήρωας, ένα λαϊκό είδωλο, ένας αυθεντικός άνθρωπος που ζούσε την ζωή του στα κόκκινα! Δεν είμαι επ΄ ουδενί λόγω αρμόδιος να κρίνω το ηθικό ανάστημα του Ντιέγκο. Με ποιο άλλωστε δικαίωμα να κάνω κάτι τέτοιο; Αναμφίβολα δεν τον αγιοποιώ! Στο κάτω κάτω της γραφής, τον εαυτό του ζημίωσε περισσότερο! Αν και θεός, είχε τους δικούς του δαίμονες να τον ταλαιπωρούν! Συνέχεια πάλευε κι άλλοτε συμμαχούσε μαζί τους!

Αναπαύσου εν ειρήνη μεγάλε Ντιέγκο! Σε ευχαριστούμε πολύ για το θέαμα, τα συναισθήματα και τις συγκινήσεις που μας χάρισες! Θα μπορούσε να κρατήσει σίγουρα ακόμα περισσότερο αλλά τα μεγαλύτερα αμαρτήματα των κοινών θνητών απέναντι στους θεούς, ξέρετε ποια είναι; Η αχαριστία και η απληστία! Για ρωτήστε τον Αδάμ και την Εύα...