Η Άρια και ο Αλέξανδρος κοίταξαν στα μάτια το θηρίο...
Ήταν πάλι Οκτώβριος, του 2021, όταν είχα αναγκαστεί να «αποχαιρετήσω» την Άρια. Ήταν ίσως ένα από τα πιο δύσκολα κείμενα που έχω γράψει. Είχα συνηθίσει να γράφω ειδήσεις – όχι μυθοπλασία. Κι όσο έγραφα, όσο πρόσθετα λέξεις, τόσο μου έμοιαζε το σενάριο μου λάθος, παράταιρο. «Τι είναι αυτά που γράφω; Γιατί έχω παρελθοντικό χρόνο;»…
Η θέληση και η καρδιά, άπλωναν ένα θολό πέπλο πάνω από την (σκληρή) πραγματικότητα. Μία ασπίδα, μία εύθραυστη άμυνα. Απλά δεν μπορούσα να δεχτώ πως ο άνθρωπος που ήξερα, που συνεργάστηκα, που διασκέδασα μαζί του, που ήταν κομμάτι της ζωής μου -εργασιακής και μη- επί σειρά ετών, απλά δεν θα είναι πια εδώ.
Άντε να το συλλάβεις αυτό, άντε να το αντιληφθείς. Πως ξαφνικά, ένας άνθρωπος, ένας νέος, γεμάτος ζωντάνια και πάθος για τη ζωή άνθρωπος, απλά δεν υπάρχει πια. Άτιμη αρρώστια. Άνιση μάχη.
Ο Αλέξανδρος ήταν ένας γίγαντας που δεν γνώριζε τι θα πει ήττα και το Gazzetta τιμά τη μνήμη του, με την καμπάνια #giatonAlexandro, προκειμένου να ενημερώσει τον κόσμο για τον καρκίνο. Αντίστοιχα η Άρια ήταν ένα κορίτσι που κόντρα σε κάθε αναποδιά, πρόβλημα ή αδικία, δεν γνώριζε τι θα πει απογοήτευση. Μικρή το δέμας αλλά σαν γίγαντας φάνταζε κι αυτή στα μάτια μου κάθε μέρα που περνούσε. Απτόητη. Ανίκητη.
Δεν ξέρω αν είναι αυτή η πηγαία θέληση για ζωή που ωθεί κάποιον που έχει μπει στον αναπόφευκτο ρόλο του αουτσάιντερ μαχόμενος με την επάρατη νόσο, να αντιδρά με τόσο θάρρος. Διάβαζα για τον Αλέξανδρο, έβλεπα την Άρια και πραγματικά ένιωθα τόσο μα τόσο μικρός.
«Που στο καλό βρίσκουν τη δύναμη;», αναρωτιόμουν. Πάλευε χρόνια. Τέσσερα ολόκληρα χρόνια. Κι όμως, οι περισσότεροι δεν είχαν καταλάβει τίποτα μέχρι το video που ανέβασε λίγο πριν «φύγει». Ακόμα κι αν στο τέλος τη μάχη την έχασε, ηττημένη δεν ήταν. Ήταν όμορφη όπως ήθελε, ήταν χαμογελαστή όπως υποσχόταν. Διάολε, ηρωισμός είναι αυτό.
Να πρέπει να αντιμετωπίσεις το Γολγοθά, να παλεύεις κάθε σου μέρα και την ίδια στιγμή, να σκέφτεσαι την «επόμενη ημέρα» η οποία θα είναι δίχως εσένα. Να εξαντλείς την τελευταία ικμάδα των δυνάμεών σου, αφιερώνοντάς τη στο αύριο των άλλων. Να βοηθήσεις ανιδιοτελώς, να ανοίξεις δρόμους που ξέρεις πως δεν θα διαβείς αλλά σίγουρα, θα επιτρέψουν σε άλλους να την κερδίσουν τη μάχη.
Ο Αλέξανδρος έγραψε: «Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλωτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου. Αυτό είναι το αποτύπωμα που θέλω να αφήσω στην κοινωνία, αυτή είναι η κληρονομιά που θέλω να μείνει στα παιδιά μου».
Λόγια συγκλονιστικά, παρακαταθήκη. Αντίστοιχα η Άρια, δεν άφησε πίσω της μόνο χαμόγελα, έβαλε κι αυτή τα δικά της λιθαράκια, πέτρες, κοτρόνες, στην προσπάθεια να σωθούν ζωές. Αρχικά, στον δικό μας τομέα, με τη δημιουργία του #SafetyFirstGR. Πρόκειται για μία σειρά από σύντομα video με συμβουλές οδήγησης, που εστιάζουν σε πολλές παθογένειες που συναντάμε στους δρόμους γύρω μας. Όπως πάντα λέω, σε κάθε άρθρο, video, σχόλιο σχετικά με την οδική ασφάλεια – ένας άνθρωπος να σε ακούσει κι έστω για μερικές μέρες να σε έχει στο μυαλό και να βάλει το κράνος, να φορέσει τη ζώνη, να μη τρέξει στο δρόμο, είναι σίγουρο: θα σωθούν ζωές!
Κι έπειτα, μετά την τραγική απώλεια τα Άριας, ήρθε να «γεννηθεί» ένα πολύ σημαντικό πρόγραμμα, που έρχεται να καλύψει το τεράστιο κενό που υπάρχει στο κομμάτι των ψυχολογικών επιπτώσεων των νέων που αντιμετωπίζουν νεοπλασματικές παθήσεις: το ariadniproject.gr.
Συγκεκριμένα, το πρόγραμμα Αριάδνη είναι «…η πρώτη συνολική προσπάθεια να αναγνωριστούν, να μετριαστούν και να αντιμετωπιστούν οι επιδράσεις που προκαλεί ο καρκίνος σε νέους/ες. Επιδράσεις που δεν αφορούν μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχική και πνευματική ευδιαθεσία καθώς και τις κοινωνικές σχέσεις των ασθενών».
Είναι πολύ σημαντικό όσοι διαγνώστηκαν με καρκίνο και βρίσκονται στο στάδιο των διαγνωστικών εξετάσεων ή/και των θεραπειών, αλλά και όσοι έχουν αφήσει πίσω τους αυτό το στάδιο, να βγουν από την απομόνωση, την απογοήτευση, την κατάθλιψη ή την παραίτηση από τη δημιουργική ζωή που τους οδήγησε η απρόσκλητη ασθένεια.
Κανένας δεν πρέπει να είναι μόνος σε αυτή τη δοκιμασία. Γιατί μπορεί να στεκόμαστε στα παραδείγματα του Αλέξανδρου και της Άριας, όμως δεν πρέπει να ξεχνάμε πως η μάχη είναι εξαντλητική και πως δεν μπορούν να έχουν όλοι τις ίδιες αντοχές απέναντι στο θηρίο. Μέσα λοιπόν από το Ariadni Project, μπορούν πλέον πολλοί συνάνθρωποί μας να βρουν την κατάλληλη στήριξη στον αγώνα τους, ψυχολογική και όχι μόνο.
Θρήσκος δεν είμαι, δεν μπορώ να πω ότι πιστεύω πως μπορεί να βλέπει όλα αυτά από ψηλά ή από… κάπου τελοσπάντων. Ξέρω όμως, πως άφησε κάτι πίσω της. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, όχι απλά δεν τη λύγισε ο καρκίνος – δεν τη νίκησε ποτέ!
Διότι η Άρια είναι ακόμα εδώ, συμμετέχοντας ακόμα στην ίδια μάχη, βοηθώντας εκατοντάδες συνανθρώπους μας.
Ακολουθήστε την σελίδα του gMotion στο Facebook!
