Δυτική Μάνη με Opel Grandland: Ταν ή επί τας

• Στην Καρδαμύλη
• H Στούπα
• Στην Τραχήλα
• Με Opel Grandland 1.2 Hybrid
• H φιλοξενία μας και ο ..Φριτζέας
• Φριτς Μπλάουελ, ο… Φριτζέας της Μάνης

Η περίοδος που κατέβηκα στη Δυτική Μάνη ήταν πιθανά από τις καλύτερες που θα μπορούσα να διαλέξω. Την πέτυχα λίγο πριν υποδεχθεί τους καλοκαιρινούς επισκέπτες, ήρεμη και τρυφερή πίσω από το σκληρό της μέτωπο. Ο καιρός μοίραζε απλόχερα τα δώρα της Άνοιξης, καλoσύνη, χρώματα και μυρωδιές. Αν κι έχω πατήσει τα χώματά της πολλές φορές στο παρελθόν, ετούτη ήταν διαφορετική.

Με κούρασε είναι αλήθεια η διαδρομή από την Καλαμάτα μέχρι την Καρδαμύλη, που μάλλον μου φάνηκε ατελείωτη λόγω της προσμονής που έχει κάθε ταξιδευτής όταν θέλει, επιτέλους, να φτάσει στον προορισμό του. Κακός δρόμος με πολλές στροφές, εκμεταλlεύτηκα τις αργές του ταχύτητες για να χαζέψω το τοπίο γύρω μου (οδηγούσε άλλος).

«Απαράδεκτο να μην τον έχουν φτιάξει τόσα χρόνια», σκέφτηκα, την ίδια στιγμή που παρακαλούσα να μείνει όπως είναι και να μην παρασύρει η πρόοδος την ομορφιά του τόπου. Μικρής σημασίας αναφορά, ξανασκέφτηκα, αφού η ταμπέλα για να στρίψω προς την Άνω Βέργα δεν με πτόησε. Θα ήθελα πολύ να ξανασκαρφαλώσω σε αυτό το χωριό, που βρίσκεται πάνω στη διαδρομή και που προσφέρει την καλύτερη δυνατή θέα προς τον Μεσσηνιακό, αλλά ο χρόνος με πίεζε κι έτσι συνέχισα.

Σε όλη μου τη διαδρομή είχα συντροφιά τον Ταΰγετο με τα 2.407 επιβλητικά του μέτρα, την οργιώδη βλάστηση, τα φαράγγια, τα ποτάμια και τους πέτρινους πύργους, σήμα κατατεθέν της Μάνης, Μεσσηνιακής και Λακωνικής, Δυτικής και Ανατολικής, Προσήλιας κι Απόσκιας.

Την προηγούμενη φορά που είχα γράψει ταξιδιωτικό για την περιοχή της Δυτικής Μάνης παρατήρησα απόψεις να διίστανται, αλλά εγώ δεν πτοούμαι και μιλάω για μία και μόνη, αδιαίρετη, λεύτερη και περήφανη Μάνη. Τη Μάνη των αισθήσεων και των αντιθέσεων, τη Μάνη την ξεχωριστή και δοξασμένη.

Είχα την τύχη να πέσει στα χέρια μου προ πολλών ετών ένα μοναδικό βιβλίο για τον τόπο, γραnμένο από τον Βρετανό λόγιο, συγγραφέα και ταξιδευτή Πάτρικ Λη Φέρμορ, έναν πραγματικό περιηγητή που το BBC περιέγραψε σαν ένα «κράμα» ανάμεσα σε Ιντιάνα Τζόουνς και Τζέιμς Μποντ. Ο άνθρωπος αυτός πολέμησε για την Ελλάδα κατά τη διάρκεια του 2ου Π.Π., καθώς ανήκε σε μια ολιγάριθμη ομάδα αξιωματικών με στόχο την οργάνωση της αντίστασης του νησιού κατά της γερμανικής κατοχής.

Μεταμφιεσμένος βοσκός με το ψευδώνυμο Μιχάλης ή Φιλεντέμ (φίλε μου Αδάμ), έζησε περισσότερα από δύο χρόνια στα βουνά και ήταν μέλος της ομάδας που συνέλαβε το 1944 τον Γερμανό διοικητή. Στη συνέχεια, επέλεξε την Καρδαμύλη σαν τόπο διαμονής, εκεί παντρεύτηκε και εκεί πέθανε πριν σχεδόν 15 χρόνια, σε ηλικία 96 ετών. Το ομώνυμο βιβλίο του για τη Μάνη, που μετέφρασε ο προσωπικός του φίλος και πρώην πρωθυπουργός Τζαννής Τζαννετάκης, αν και γραμμένο πολλά χρόνια πριν (1952-1958), καταφέρνει με μοναδικό τρόπο να περιγράψει την ομορφιά του τόπου.

Στο δρόμο για την Καρδαμύλη του έριχνα κλεφτές ματιές, σε μια προσπάθεια να φρεσκάρω στη μνήμη μου τα γραφόμενά του γύρω από το βιβλίο (και να τονώσω το δικό μου ηθικό που «τολμώ» και γράφω για τη Μάνη): «Πως θα φανεί αυτό το βιβλίο σε έναν Έλληνα αναγνώστη, σ΄ένα Μανιάτη; O δεύτερος θα δει, φυσικά, με την πρώτη ματιά τις ελλείψεις και τα λάθη, πράμα απόλυτα σωστό. Προσπάθησα να προχωρήσω ένα βήμα πιο μπροστά απ΄τη φανερή γοητεία της περιοχής, μέσα σ΄ένα παρελθόν κι ένα παρόν που διασταυρώνονται συχνά από σκιές. Δεν ανησυχώ γι΄αυτό γιατί είμαι βέβαιος ότι το λιγότερο ευπρόσδεκτο βιβλίο είναι εκείνο που είναι γεμάτο από ανώδυνους ύμνους ανόθευτων επαίνων, αυτούς που οι ταξιδιώτες λένε συχνά για τις χώρες που επισκέπτονται. Ούτε σκέφτομαι τα λάθη που μπορεί να διορθώσει ένας συγγραφέας ή ν' ανασκευάσει ένας κριτικός με τη βοήθεια εγκυκλοπαιδικών λεξικών, μονογραφιών ή χαρτών. Έχω στο νου μου πιο σοβαρούς κινδύνους. Ίσως -αν και ελπίζω όχι- να παραβίασα, ασυνείδητα, πράματα που θα 'πρεπε να μην είχαν αγγιχτεί, ιδιαίτερα από έναν ξένο.

Ακόμα, το βιβλίο αυτό ασχολείται με ανθρώπους· στις σελίδες αυτές δεν θα μπορούσε ν΄αλλάξει τίποτα. Νομίζω ότι τα αισθήματά μου προς την Ελλάδα και τη Μάνη αναδύονται απ΄το κείμενο αρκετά καθαρά για να μην χρειάζεται να τα τονίσω πάλι· κι από τότε που γράφτηκε αυτό το βιβλίο, τα αισθήματά μου αυτά έχουν δυναμώσει με πολλούς αόρατους δεσμούς. Θα λυπόμουνα πάρα πολύ με τη σκέψη ότι κάτι που έχω γράψει -είτε από λάθος να εκφράσω καθαρά τη διάθεση ή την ατμόσφαιρα, είτε για οποιαδήποτε άλλη αιτία- θα έδινε πόνο εκεί απ΄όπου πήρα μόνο αγάπη. Αν έχω ξεστρατίσει παρακαλώ τον αναγνώστη ν΄αποδώσει το κακό σε αδεξιότητα κι όχι σε πρόθεση...»

Πριν χρόνια είχα γράψει ένα ταξιδιωτικό ειδικά για τη Μεσσηνιακή Μάνη, πολύ γενικό και «τουριστικό», με αναφορές σε γνωστά μέρη, σπαρτιάτικα και μεστά λόγια γιατί ο χώρος (στο περιοδικό τότε) λίγος και τα χωριά στη Μάνη πάρα πολλά. Μια ματιά στο χάρτη αρκεί για να καταλάβετε αυτό που λέω, το ένα δίπλα στο άλλο, το κάθε ένα με τη δική του ιστορία, τη δική του ομορφιά και αξία. Έτσι, αποφάσισα να την «τεμαχίσω», αρχής γενομένης από την πασίγνωστη Καρδαμύλη και την ευρύτερη περιοχή σε ακτίνα μάξιμουμ είκοσι χιλιομέτρων.

Πριν φτάσω στην πρωτεύουσα του -σύμφωνα με το πρόγραμμα Καλλικράτης- Δήμου της Δυτικής Μάνης, κάνω μια μικρή παράκαμψη. Συναντώ το κεφαλοχώρι Προσήλιο, το διασχίζω κι αρχίζω να ανεβαίνω και πάλι προς το “βουνό”. Προορισμός μου τα Τσέρια, το μπαλκόνι της Καρδαμύλης θα έλεγα, που βρίσκονται στο μεγαλύτερο υψόμετρο από τα κατοικήσιμα χωριά της Μάνης και αποτελούνται από 6 οικισμούς.

Το χωριό ήταν κέντρο φημισμένων πετρομαστόρων και αυτός είναι ο λόγος που τα σπίτια εδώ είναι αληθινά μνημεία. Εντυπωσιακή είναι η κυκλική διάταξη των οικισμών, για να ελέγχεται η πρόσβαση στην περιοχή και για να είναι εύκολη η διαφυγή σε περίπτωση επίθεσης από επίδοξους κατακτητές! Περισσότερο εντυπωσιάζουν όμως τόσο η θέα που προσφέρουν προς πάσα κατεύθυνση όσο και τα μονοπάτια που σε χώνουν στα σπλάχνα του Ταϋγετου και σε ονειρεμένες περιοχές όπως το φαράγγι του Βυρού.

Διαδρομή με εντυπωσιακά στενά περάσματα, ψηλά βράχια και που σε πολλά σημεία διασχίζει δάση με βελανιδιές, πεύκα και κυπαρίσσια. Αυτό το μοναδικής άγριας ομορφιάς φυσικό φαινόμενο ξενικά από την περιοχή του Άγιου Παντελεήμονα σε υψόμετρο 1.400 μέτρων και περνώντας από το μαγικής ομορφιάς Δάσος της Βασιλικής διασχίζει την καρδιά της Μεσσηνιακής Μάνης και φτάνει μετά από είκοσι περίπου χιλιόμετρα μέχρι τη θάλασσα, λίγες εκατοντάδες μέτρα βόρεια της Καρδαμύλης.

Με αυτές τις σκέψεις συνεχίζω το διάβα μου, επιστροφή στο Προσήλιο, που ξέχασα να σας πω ότι είναι ένα παραδοσιακό χωριό με στενά σοκάκια, καλντερίμια, πετρόχτιστα σπίτια, πύργους και πυργόσπιτα, που προσφέρει απέραντη θέα στο γαλάζιο και που έχει τη μεγαλύτερη ηλιοφάνεια της ηπειρωτικής Ελλάδας!

Στην Καρδαμύλη

Η πρώτη από τις διασημότητες της Μάνης. Γνωστός και δημοφιλής τουριστικός προορισμός και όχι άδικα. Διατηρεί μέχρι σήμερα το αρχαίο της όνομα και μάλιστα ο Όμηρος τη συμπεριλαμβάνει στις επτά πόλεις που πρόσφερε ο Αγαμέμνονας στον Αχιλλέα για να επιστρέψει στη μάχη της πολιορκίας της Τροίας. Κάνετε μια βόλτα στην Παλιά Καρδαμύλη, που βρίσκεται κάτω από την αρχαία Ακρόπολη και είναι μια θαυμάσια γειτονιά με μανιάτικους πύργους και την όμορφη εκκλησία του Αγίου Σπυρίδωνα πάνω στο βράχο με τα κυπαρίσσια.

Μετά, ακολουθήστε το μονοπάτι πάνω από το μουσείο, που περνά ανάμεσα από τους τάφους των Διόσκουρων και οδηγεί στην Ομηρική Καρδαμύλη. Κάτι αρχέγονα ερωτικά υπάρχουν εδώ στην ατμόσφαιρα, στα λαξεμένα στους βράχους καταλύματα ήταν που έζησε τον έρωτά του με την Ταϋγέτη ο ερωτιάρης Δίας! Αν ο χρόνος σας το επιτρέπει, να περπατήσετε στο φαράγγι του Βυρού. Ξεκινάει από το δάσος της Βασιλικής στον Ταΰγετο, κατηφορίζει περίπου για 20χλμ. και καταλήγει στην Καρδαμύλη.

Από εδώ περνούσε η αρχαία Βασιλική Οδός που την ένωνε με τη Σπάρτη. Έχει εντυπωσιακά στενά περάσματα, με ψηλά βράχια και σε πολλά σημεία διασχίζει δάση με βελανιδιές, πεύκα και κυπαρίσσια. Κάτι που πρέπει επίσης να κάνετε εδώ, είναι να επισκεφθείτε το περίφημο μουσείο των Μούρτζινων, στην Παλιά Καρδαμύλη. Στεγάζεται στο οχυρό συγκρότημα των Μούρτζινων - Τρουπάκηδων σε ένα διόροφο πυργόσπιτο.

Εδώ υπάρχουν μεγάλες φωτογραφίες από την καθημερινή ζωή όλης της Μάνης (ελαιοτριβεία, μελισσοκομεία, αλυκές, μύλους, πύργους κ.λπ.). Στο δεύτερο όροφο εκτίθενται τα ζωγραφισμένα κεραμίδια που χρησιμοποιούσαν στη Μέσα Μάνη.

Η Καρδαμύλη είναι μια ιδανική περίπτωση και για εκδρομές στη γύρω περιοχή. Για παράδειγμα, επισκεφθείτε μερικές υπέροχες παλιές εκκλησίες, όπως οι Ταξιάρχες στο Εξωχώρι, η Ζωοδόχος Πηγή στο κάστρο της Ζαρνάτας, οι Ταξιάρχες στα Τσέρια, ο Αη Νικόλας στην Καστάνια, η Παναγία της Μηλιάς και οι Ταξιάρχες στο Προσήλιο. Όλες τους έχουν αγιογραφίες του 16ου αιώνα. Επίσης, να πάτε ως το κάστρο της Ζαρνάτας, που βρίσκεται μετά το Σταυροπήγι, ένα χωριό που υπήρχε πριν από το 1427. Οχυρώθηκε από τους Ενετούς κατακτητές, οι οποίοι το αποκαλούσαν Castel Zarnata. Έχει χτιστεί σε λόφο όπου πιθανότατα βρισκόταν η ομηρική πόλη Ενόπη.

Μέσα από τα εντυπωσιακά τείχη θα δείτε τον ναό της Ζωοδόχου Πηγής με περίφημες τοιχογραφίες, μία εκ των οποίων είναι και η παράσταση του ζωδιακού κύκλου. Να πάτε και στο νησάκι Μερόπη, ακριβώς απέναντι, καμιά 300ριά μέτρα από το λιμανάκι της Καρδαμύλης. Είναι καταπράσινο και έχει ερείπια από ενετικές οχυρώσεις, καθώς και το εκκλησάκι του Αγίου Ιωάννη.

Θάλασσα ακόμα δεν έχω πάει, στρίβω προς το βουνό μέσα από την Καρδαμύλη και ανηφορίζω για το Εξωχώρι. Μετά από περίπου οκτώ χιλιόμετρα σκαρφαλώματος στη ΒΔ πλευρά του Ταϋγέτου φτάνω σε υψόμετρο 500μ. στο χωριό των τεσσάρων οικισμών και... εκατό εκκλησιών! Πολλές εξ αυτών διατηρούνται μέχρι σήμερα και διαθέτουν υπέροχες αγιογραφίες, αλλά τη ματιά την κλέβει η θέα προς το φαράγγι του Βυρού και τα σκαρφαλωμένα στην αντίπερα χαράδρα Τσέρια.

Μαγεία, οπτασία και ένας καφές στον ομώνυμο ξενώνα επιβάλλεται. Όπως και μια επίσκεψη στο Πολιτιστικό Λαογραφικό Μουσείο, που στεγάζεται στο παλιό σχολείο του χωριού. Μαγεμένος από την ομορφιά του τοπίου με τις συνεχείς εναλλαγές, τα βυζαντινά εκκλησάκια, τα πέτρινα γεφύρια και βρύσες, τους νερόμυλους και τα ελαιοτριβεία συνεχίζω προς τη Σαϊδώνα, ένα αμφιθεατρικά χτισμένο χωριό στα 620μ. υψόμετρο, με στενά δρομάκια, τεράστιες βελανιδιές, τρεχούμενα νερά, πέτρινα σπίτια και καλοσυνάτους κατοίκους. Εκεί παράγεται το 30% του συνολικού βιολογικού ελαιόλαδου του προγράμματος της βιολογικής καλλιέργειας της ελιάς και εκεί αξίζει να επισκεφτείτε τον πολεμόπυργο του καπετάν Κιτρινιάρη και τα Μοναστήρια Σαμουήλ και Βαϊδενίτσα.

Παντού μια πράσινη πανδαισία ενδημικών φυτών και αγριολούλουδων, που φτάνουν και περισεύουν προκειμένου να χαρακτηρίσουν την περιοχή βοτανικό παράδεισο. Αμέσως μετά, στο δρόμο για την επιστροφή προς τα θαλάσσια χωριά, πέφτω στο δάσος της Βασιλικής. Λίγα μέτρα παράκαμψης αξίζουν για να σας φέρουν σε έναν επίγειο παράδεισο. Με κομένη ανάσα ρουφάω κάθε τι που πλανιέται στο βλέμα μου, δεν αφήνω τίποτα να πέσει κάτω, η ομορφιά της στιγμής να μείνει φυλακισμένη για πάντα στο νου και στις αισθήσεις μου.

Στα 8 χιλιόμετρα νότια της κορυφής του Ταϋγέτου, έχει έκταση 10.900 στρέμματα και είναι γεμάτο μαύρα πεύκα και κεφαλληνιακή ελάτη, ενώ δεν είναι λίγα τα δέντρα με ηλικία που ξεπερνά τα 300 χρόνια. Ο ρημάδης ο χρόνος πιέζει, ο ήλιος φεύγει κι έχω να πάω κι αλλού. Κατηφορίζω μια διαδρομή φυτεμένη στα βράχια αλλά συνάμα τόσο φιλόξενη με την καθάρια όψη της, που δεν το λέει η καρδιά μου να εγκαταλείψω.

Αισθάνομαι ότι η Καστανιά που μόλις προσπέρασα είναι ένα χωριό που έπρεπε να δω και -το χειρότερο- μια ακόμα υπόσχεση στον εαυτό μου για επιστροφή στο σημείο θα μείνει ανεκπλήρωτη. Χτισμένη σε τρεις πλαγιές του Ταϋγέτου με τις μοναδικές στέγες των σπιτιών της περιοχής που είναι φτιαγμένες από λίθινες πλάκες, βυζαντινά εκκλησάκια με υπέροχο αγιογραφικό υλικό, τη βρύση με τις πελώριες καρυδιές, μια αληθινή όαση δροσιάς και γαλήνης που δεν χάρηκα. Όπως δεν χάρηκα κι άλλα αξιόλογα μέρη της Δυτικής Μάνης, συγχώρεση ζητώ από τους απόντες και υπόσχεση δίνω για πλήρη επαναφορά σε μελλοντικό ταξιδιωτικό...

H Στούπα

Κατεβαίνοντας από το βουνό δεν μπόρεσα να αντισταθώ σε μια πολλοστή επίσκεψη στο πλέον διάσημο και πολυσύχναστο μέρος της περιοχής, στην κάθε καλοκαίρι γεμάτη «ξένους» τουρίστες νεράϊδα του Μεσσηνιακού, στην ξακουστή Στούπα. Και κάθε φορά που πάω εκεί “δικαιολογώ” τον ερχόμενο από τα βόρεια ευρωπαϊκά κράτη επισκέπτη για την επιλογή του.

Οι δυο γραφικές της αμμουδιές είναι πεντακάθαρες, με διάφανα πρασινογάλαζα νερά, πραγματικός θαλάσσιος παράδεισος. Τα ταβερνάκια πάνω, κυριολεκτικά, στη θάλασσα, εκεί είναι που γνωρίστηκε ο Καζαντζάκης με τον Ζορμπά, εκεί έδεσε η φιλία τους και ο διάσημος συγγραφέας εμπνεύστηκε το αριστούργημα Βίος και Πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά.

Στην Τραχήλα

Στον χάρτη είδα ότι είναι το τελευταίο χωριό της Μεσσηνιακής Μάνης (πριν φτάσουμε στη Λακωνική), απέχει από την Καρδαμύλη λίγο περισσότερο από 20χλμ. και είναι χτισμένο πάνω σε θαλασσινά βράχια, κλασσικό ψαροχώρι, από αυτά που βλέπεις μόνο γυναίκες, με άνδρες ψαράδες και ναυτικούς να λείπουν συνέχεια. Αν θα μένουν εδώ άνθρωποι το χειμώνα δεν τους αριθμώ σε περισσότερους από 5-6, το χωριό σαν να είναι βγαλμένο από ταινία του Τορνατόρε και -όπως είπε και η σύντροφός μου- ένα μέρος όπου ευχαρίστως θα ζούσε τα συντάξιμα χρόνια της.

Oλόκληρο το χωριό είναι πάνω σε σπηλιές και πολλοί λένε ότι το αλάτι που μαζεύεται στα αλατοχώραφα πάνω στα βράχια είναι ότι το καλύτερο μπορείς να βρεις! Ο δρόμος που σε φέρνει στην Τραχήλα τελειώνει εκεί και προσφέρει μια ξεχωριστή εικόνα, αφού καθ΄όλη του τη διάρκεια αισθάνεσαι ότι περνάς πάνω από βράχια. Η Τραχήλα είναι το μέρος που με κέρδισε στην όλη περιοχή, όταν πάτε με το καλό θα με καταλάβετε..

Με Opel Grandland 1.2 Hybrid

Οι δρόμοι της Μάνης είναι το ίδιο σκληροί με τη φήμη της! Και όταν έχεις μόλις δύο μέρες να καλύψεις οδοιπορικό και χιλιόμετρα, ένα αυτοκίνητο σαν το Opel Grandland είναι ότι το καλύτερο. Απορρροφά τις (άπειρες) οδικές κακοτεχνίες της περιοχής με μοναδικό τρόπο, ενώ τα διάφορα ηλεκτρονικά του συστήματα κάνουν την οδήγηση πιο χαλαρή και αβίαστη.

Το Opel Grandland που είχα στη διάθεσή μου στην πλούσια έκδοση GS Plus τα είχε όλα. Όπως αυτόματο φρενάρισμα, διατήρηση λωρίδας, Adaptive Cruise Control, ψηφιακό πίνακα οργάνων 10 ιντσών, ξεκλείδωμα και εκκίνηση χωρίς κλειδί, αισθητήρες παρκαρίσματος μπροστά και πίσω, ηλεκτρικά αναδιπλούμενους καθρέπτες, φώτα Full LED, εσωτερικό καθρέπτη αυτόματης σκίασης, αισθητήρες φωτός και βροχής, διζωνικό κλιματισμό, ζάντες αλουμινίου 19 ιντσών, κάμερα οπισθοπορείας, θερμαινόμενο τιμόνι και καθίσματα, κεντρική οθόνη αφής 16 ιντσών, ηλεκτρικό άνοιγμα χώρου αποσκευών και μία λίαν εντυπωσιακή πανοραμική ηλιοροφή. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Μέσα στην πόλη δείχνει τον όγκο του με επιβλητικό τρόπο, στο ταξίδι αποκαλύπτει έναν χαρακτήρα άκρως φιλόξενο και αρχοντικό. Στο εσωτερικό του εντυπωσιάζει με τη σημασία στη λεπτομέρεια, όπου το φινίρισμα είναι απλά εξαιρετικό, κάτι αντίστοιχο ισχύει με την ποιότητα και τη συναρμογή των υλικών. Οι καλές εντυπώσεις συνεχίζονται με την οθόνη αφής των 16 ιντσών, η οποία πέραν της υψηλής ευκρίνειας προσφέρει και πολύ εύκολη λειτουργία.

Πίσω από το τιμόνι, η οθόνη Intelli-HUD head-up display δίνει καίρια πληροφόρηση και παράλληλα κρατάει την προσοχή του οδηγού διαρκώς στο δρόμο. Εξαιρετικά αναπαυτικά αποδείχθηκαν τα βραβευμένα καθίσματα AGR με τις 10 ρυθμίσεις για τον οδηγό και τις 6 για το συνοδηγό. Ποιότητα κύλισης από το πάνω ράφι και αεροδυναμική σχεδίαση που εκμηδενίζει τον θόρυβο, είναι στοιχεία που μετατρέπουν το νέο Grandland σε πραγματικό χιλιομετροφάγο.

Ο τρικύλινδρος υπερτροφοδοτούμενος κινητήρας 48V των 1.2 λίτρων αποδίδει 136 ίππους και 230Nm ροπής, ενώ υπάρχει και ένας ηλεκτρικός που προσθέτει 22Hp και 51Nm για να φτάσουμε να έχουμε συνδυαστική ισχύ στους 145 ίππους. Οι επιδόσεις που προσφέρονται δεν είναι «συναρπαστικές», πλην όμως υπεραρκετές για να κινήσουν με αξιοπρέπεια και ασφάλεια αυτοκίνητο με δύο επιβάτες και μερικές αποσκευές. Ο ηλεκτροκινητήρας έχει τη δυνατότητα να κινήσει από μόνος του το αυτοκίνητο σε χαμηλές ταχύτητες και σε δρόμους επίπεδους χωρίς ανηφόρες.

Εκεί που τα νούμερα εντυπωσιάζουν είναι στις τιμές της κατανάλωσης. Στο ταξίδι και με ταχύτητες 120-140Km/h δύσκολα θα ξεπεράσουν τα 5,5 λίτρα(!), ενώ σε αστικό κύκλο θα κυμανθούν περί τα 7-7,5 λίτρα. Με τη χωρητικότητα του ρεζερβουάρ να βρίσκεται στα 53 λίτρα, εύκολα καταλαβαίνουμε ότι η αυτονομία μπορεί να ξεπεράσει ακόμη και τα 900 χιλιόμετρα!

Ομολογώ ότι το νέο SUV της Opel δεν με απασχόλησε, κοινώς έκανα μαζί του περίπου 1.000 χιλιόμετρα χωρίς κάτι να με ενοχλήσει. Και αυτό τα λέει όλα νομίζω, αυτό είναι το ζητούμενο από ένα σύγχρονο αυτοκίνητο που σέβεται τους επιβάτες του. Θα επανέρθουμε όμως λίαν συντόμως με μία εκτενέστερη παρουσίαση του αυτοκινήτου και εκεί θα τα πούμε όλα τα υπόλοιπα καλά του.

H φιλοξενία μας και ο ..Φριτζέας

Όπως έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, μια καλή μας φίλη που υπογράφει με κεφαλαία γράμματα την ανάπτυξη του τόπου τα τελευταία χρόνια, ήταν αυτή που μας κάλεσε στη Μεσσηνιακή Μάνη φιλοξενώντας μας σε έναν χώρο που δύσκολα περιγράφεται. Πρόκειται για το Sonnenlink, το πρώτο βιολογικό ξενοδοχείο στην Ελλάδα!

Φωλιασμένο στο άγριο τοπίο της Μάνης, με τις κορυφές του Ταΰγετου στο πίσω μέρος και την καταγάλανη θάλασσα στα πόδια μας, το Bio-Guesthouse Mani-Sonnenlink είναι μια γεμάτη φως όαση ηρεμίας και ευεξίας ταυτόχρονα. Στη μέση της φύσης, σε έναν εκτεταμένο φυσικό κήπο, 3 μπανγκαλόου με μεγάλα μπαλκόνια προσφέρουν ιδιωτικότητα και εκπληκτική θέα στη θάλασσα για 1 ή 2 άτομα το καθένα, ενώ οι οικογένειες αισθάνονται άνετα σε 2 ευρύχωρα διαμερίσματα.

Το θέρετρο είναι χτισμένο από πέτρες και ξύλα της περιοχής σύμφωνα με τις αρχές του Φενγκ Σούι. Κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού, μαθήματα γιόγκα και μασάζ ολοκληρώνουν το ολιστικό πρόγραμμα του Mani-Sonnenlink για την ανάπτυξη του σώματος, του νου και της ψυχής. Ένα μικρό υπαίθριο θέατρο είναι το επίκεντρο του θέρετρου. Εκεί γίνονται πολιτιστικές δραστηριότητες, μουσικά φεστιβάλ, Retreats ευεξίας, συναυλίες και θεατρικές παραστάσεις κατά τους καλοκαιρινούς μήνες.

Μαζί με τη σύντροφό μου αφήσαμε τις βαλίτσες στο όμορφο μπανγκαλόου που μας παραχώρησαν και ρωτώντας μάθαμε ότι ιδιοκτήτης της επιχείρησης δεν είναι άλλος από τον Αυστριακό Φριτς Μπλάουελ, έναν θρύλο για τη Μάνη, τον άνθρωπο που δημιούργησε πρώτος τις προϋποθέσεις για την καλλιέργεια και τυποποίηση βιολογικού ελαιολάδου στην Ελλάδα από τη δεκαετία του '70! Στο χωριό Πύργος, λίγα χιλιόμετρα πάνω από την Καρδαμύλη, έχει στήσει μία μικρή βιομηχανία που απασχολεί 75 εργαζόμενους και η οποία κάνει εξαγωγές σε πάνω από 20 χώρες! Αποφάσισα λοιπόν να συναντηθώ μαζί του την επόμενη μέρα.

Πριν συμβεί αυτό κάναμε μια βόλτα στην Καρδαμύλη και επισκεφθήκαμε το Olive Shop Bläuel, δηλαδή το κατάστημα με βιολογικά προϊόντα του εν λόγω Αυστριακού, το οποίο πετυχαίνει να αναδεικνύει με σεβασμό τους θησαυρούς της ελληνικής γης: το ελαιόλαδο και τις ελιές. Η ατμόσφαιρα ήταν ζεστή, φιλόξενη και γεμάτη αρώματα που ξυπνούν αναμνήσεις. Κάθε προϊόν είχε τη δική του ιστορία και η ομάδα του καταστήματος ήταν εκεί για να την αφηγηθεί με αυθεντικότητα και γνώση.

Φριτς Μπλάουελ, ο… Φριτζέας της Μάνης

Ήρθε στην Καρδαμύλη το 1974 και έκτοτε μένει εκεί έχοντας συνδέσει το όνομά του με την περιοχή με ανεξίτηλα γράμματα. Το σπουδαιότερο είναι ότι έχει κερδίσει και διατηρήσει την αγάπη και το σεβασμό των κατοίκων της περιοχής. Στην καρδιά της Μάνης, ανάμεσα σε πέτρινους πύργους και αρχαία λιόδεντρα, ο Μπλάουελ αρχικά και στη συνέχεια η οικογένειά του κατάφεραν να δημιουργήσουν μία από τις πιο επιτυχημένες και αναγνωρίσιμες εταιρείες βιολογικού ελαιολάδου στην Ελλάδα και όχι μόνο.

Η ιστορία τους δεν είναι απλώς μία ιστορία επαγγελματικής επιτυχίας, είναι ένα παράδειγμα συνειδητής επιλογής ζωής, βαθύτατου σεβασμού προς τη φύση και τους ανθρώπους και μιας ξεχωριστής σχέσης με τη γη της Μάνης. Η εταιρεία Mani - Bläuel, Greek Organic Products ιδρύθηκε τη δεκαετία του ’80 από τον Φριτς, ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα ως ταξιδιώτης, αλλά έμεινε ως κάτοικος και τελικά, επιχειρηματίας. Εντυπωσιασμένος από τη μοναδικότητα της περιοχής και την ποιότητα της μανιάτικης ελιάς, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα πρωτοποριακό μοντέλο παραγωγής ελαιολάδου, βασισμένο στις αρχές της βιολογικής γεωργίας και της τοπικής συνεργασίας.

«Από την αρχή θέλαμε να κάνουμε κάτι που να έχει νόημα, που να μην εξαντλεί τη φύση αλλά να τη σέβεται. Και ταυτόχρονα να βοηθάει και την τοπική κοινωνία», έχει δηλώσει σε συνέντευξή του ο ίδιος. Με σεβασμό στην τοπική παράδοση και αξιοποιώντας σύγχρονες τεχνικές πιστοποίησης και εξαγωγής, οι Bläuel κατάφεραν να χτίσουν ένα δίκτυο συνεργασίας με πάνω από 300 τοπικούς παραγωγούς, παρέχοντάς τους τεχνική υποστήριξη, σταθερές τιμές και πρόσβαση σε διεθνείς αγορές.
Το αποτέλεσμα; Ένα ελαιόλαδο εξαιρετικής ποιότητας, με διεθνείς διακρίσεις, που εξάγεται σήμερα σε περισσότερες από 20 χώρες, από τη Γερμανία μέχρι την Ιαπωνία.

Το brand MANI-Bläuel αποτελεί πρεσβευτή της ελληνικής γαστρονομίας στο εξωτερικό, ενώ ταυτόχρονα λειτουργεί ως παράδειγμα επιχειρηματικής ηθικής και βιώσιμης ανάπτυξης. Παρά την εντυπωσιακή πορεία, η οικογένεια Bläuel δεν άλλαξε στάση. Παραμένουν σεμνοί, προσιτοί και βαθιά δεμένοι με τον τόπο. Συμμετέχουν σε τοπικές δράσεις, ενισχύουν την οικολογία και τον πολιτισμό και διατηρούν μια ειλικρινή σχέση με τους κατοίκους και την περιοχή. «Η Μάνη μας δίνει πολλά. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να της το επιστρέφουμε», λέει χαρακτηριστικά η νέα γενιά της οικογένειας, που συνεχίζει το όραμα με την ίδια αφοσίωση.

Σε μια εποχή όπου το επιχειρείν συχνά ταυτίζεται με αριθμούς και ψυχρές αποδόσεις, η περίπτωση των Bläuel αποδεικνύει ότι η επιτυχία μπορεί να συνυπάρχει με την ποιότητα, τη διαφάνεια, την ενσυναίσθηση και το ήθος.

Η εταιρία σήμερα διοικείται από τον γιό του Φριτζ, Φέλιξ, απασχολεί 75 εργαζόμενους και κάνει εξαγωγές σε πάνω από 20 χώρες, μεταξύ αυτών Αμερική, Αγγλία, Ιρλανδία, Δανία, Γερμανία, Γαλλία, Αυστρία, Ρωσία, Κουβέιτ, Σαουδική Αραβία, Ιαπωνία, Κίνα. Το πάθος και η αγάπη τους για τον κόσμο της ελιάς και του ελαιολάδου τούς οδήγησε στη δημιουργία νέας σύγχρονης εγκατάστασης για το τυποποιητήριο, η οποία διαθέτει και χώρο για ξεναγήσεις και γευσιγνωσίες ελιάς και ελαιολάδου, εξυπηρετώντας χιλιάδες επισκέπτες κάθε χρόνο.

'Ενας χώρος εμπνευσμένος, στον οποίο ξετυλίγεται όλη η ιστορια της οικογένειας αλλά και χρήσιμες πληροφορίες για την ελιά, το ελαιόλαδο. Αν αγαπάτε τη Μεσογειακή διατροφή και αναζητάτε ποιότητα, αυθεντικότητα και ανθρώπινη επαφή, αξίζει να επισκεφθείτε τη Μάνη - Blauel!

Η περίπτωση του Φριτς Μπλάουελ δεν είναι απλή, θα μπορούσα κάλλιστα να συζητάω μαζί του για μέρες πολλές. Του αξίζει μία ξεχωριστή παρουσίαση μέσα από τα μέσα του εκδοτικού μας Ομίλου και δεσμευόμαστε για μία πλήρη και άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη, όπου μεταξύ άλλων θα μάθετε πως όλα αυτά τα χρόνια δεν είχε κανένα απολύτως πρόβλημα με τους Μανιάτες και πως ο μόνος που τον «πολέμησε» ήταν ένας… παππάς!

Φωτογραφίες: Νίκος Βιτσιλάκης