Αν ξέρεις τι βλέπεις, τότε το «Drive To Survive» είναι θησαυρός (vid)

Χωρίς τον Μπέρνι Έκλεστον, η Formula 1 μάλλον δεν θα είχε γίνει αυτό που είναι σήμερα. Δαιμόνιο μυαλό που ακόμα και το ξύλο που έφαγε από ληστές στο δρόμο, είχε βρει τρόπο να το μετατρέψει σε κέρδος. Στα χέρια του το σπορ δεν μεγάλωσε απλά, γιγαντώθηκε και έφτασε να κυνηγάει σε δημοτικότητα ποδόσφαιρο και μπάσκετ και φυσικά, να μη συγκρίνεται με κανένα άλλο κομμάτι του motorsport.

Όμως με το πέρασμα του χρόνου, αλλάζουν οι «εποχές», οι μόδες, οι συνήθειες. Έχοντας μεγαλουργήσει σε μία εποχή όπου η F1 ήταν ελιτίστικο προϊόν, δεν μπορούσε να αποδεχθεί πως η νέα χιλιετία έφερε νέες νόρμες. Πως ήταν πλέον καθοριστικής σημασίας τα social media, πως υπάρχει ψωμί στο YouTube, πως πλέον το σπορ δεν έπρεπε να απευθύνεται μόνο στα φουσκωμένα πορτοφόλια αλλά έπρεπε να αποκτήσει πρόσβαση σε όσο το δυνατόν μεγαλύτερο κοινό. Ασχέτως τραπεζικού λογαριασμού, ασχέτως ηλικίας.

Όλα αυτά τα κατάλαβε νωρίς η Liberty Media που παρέλαβε τη σκυτάλη αλλάζοντας τα πάντα σε αυτό τον τομέα. Σήμερα η F1 «πετάει» στα social media ενώ η δημοτικότητά της βρίσκεται σε ταχεία αναρρίχηση – ακόμα και στην πολύ δύσκολη για εκείνη αγορά, αυτή των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Κάπου εδώ, μπαίνει στο παιχνίδι το «Formula 1: Drive To Survive».

Η τέταρτη σεζόν του είναι ήδη «on air» στην πλατφόρμα του Netflix και γράφω τούτα τα λόγια προτού προλάβω να στηθώ μπροστά από την οθόνη, εφοδιασμένος με ένα κουβά ποπ κορν και όση αντοχή μπορεί να εντοπίσω μέσα μου ώστε να κάνω όσο περισσότερους «γύρους» μπορώ. Έχει δέκα και αυτός ο κύκλος. Δέκα χορταστικά επεισόδια.

Παρατηρώντας τις αντιδράσεις του κοινού στα social media, παρατηρώ ένα θεμελιώδες λάθος στην αξιολόγηση του «Drive To Survive». Αν αφελώς περιμένεις να δεις μία ιστορική αναδρομή, μία αντικειμενική καταγραφή γεγονότων, ένα ντοκιμαντέρ που θα παρουσιάζει τα γεγονότα αυτά αποστασιοποιημένα για να τα μαθαίνουν στο μέλλον οι επόμενες γενιές, προφανώς το DTS δεν ταιριάζει σε αυτή την περιγραφή. Θα το βρεις υπερβολικό, άστοχο, παραπλανητικό.

Όταν όμως έχεις στα χέρια σου πορτοκάλια, δεν τα αξιολογείς ως μήλα ή αχλάδια. Πρέπει να τα αξιολογήσεις ως πορτοκάλια. Έτσι και το DTS πρέπει να το κρίνεις για αυτό που είναι. Μία δραματοποιημένη εκδοχή των γεγονότων, ένα κινηματογραφικού επιπέδου προϊόν που παρουσιάζει την F1 ως αυτό που πρέπει να είναι: η κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Με το δράμα, με την ίντριγκα, το παρασκήνιο, όλα τα απαραίτητα συστατικά μίας επιτυχημένης τηλεοπτικής συνταγής.

Λογικό είναι να κλωτσάει ο Μαξ Φερστάπεν και ο κάθε Μαξ Φερστάπεν, αφού το DTS τον αφορά, τον εκμεταλλεύεται, του δημιουργεί μία «χ» εικόνα. Όμως άλλο ο πρωταγωνιστής και άλλο ο θεατής. Όποιος τάσσεται κατά του DTS, είτε δεν μπορεί να αντιληφθεί τι είναι αυτό το ρημάδι, είτε δεν μπορεί να αντιληφθεί τι προσφέρει.

Γιατί κακά τα ψέματα, προσφέρει πολλά. Πάρα πολλά. Ασχολούμαι επαγγελματικά με τη Formula 1 εδώ και 25 χρόνια και κάτι μήνες. Με μεγάλο ενδιαφέρον παρακολουθώ πράγματα που ακόμα και με την παρουσία στα paddock έστω σε 1, 2, 3 αγώνες τη σεζόν, μπορεί να μην είχα δει. Και δεν με χαλάει καθόλου το να παρουσιάζονται κάποια πράγματα πιο δραματικά απ’ ότι πραγματικά είναι. Έχοντας όμως περάσει ατελείωτες ώρες στο μοντάζ για τα pre-game shows των τηλεοπτικών μεταδόσεων των Grand Prix, τα οποία ήταν το μεγάλο καμάρι της δουλειάς μου, αποθεώνω το τελικό αποτέλεσμα γιατί είναι ακριβώς αυτό που θα ονειρευόμουν να φτιάξω αν είχα τα μέσα. Είναι ένα αριστούργημα.

Για τον μέσο θεατή, που δεν κάνει κάθε 5λεπτό refresh για να δει νέες ειδήσεις αλλά γουστάρει το γκάζι και τις μάχες στην πίστα, επίσης είναι ευεργετικό. Του ανοίγει τα μάτια σε πολλές αθέατες πτυχές του σπορ και του επιτρέπει να κατανοήσει καλύτερα τι συμβαίνει και γιατί.

Και φυσικά -εδώ είναι ο θησαυρός- το «Drive To Survive» αποτελεί Δούρειο Ίππο που μέσω του Netflix βάζει τη Formula 1 σε εκατομμύρια νέα σπίτια, δείχνει ένα άκρως εντυπωσιακό και ενδιαφέρον προϊόν σε πολλά εκατομμύρια νέα μάτια, φέρνει στο σπορ νέο κοινό που καθηλωμένο παρακολουθεί όσα η F1 κρύβει κάτω από το περιτύλιγμα. Αντιλαμβάνεται πως δεν είναι 20 αυτοκίνητα που κάνουν γύρω-γύρω.

Όσο για το αφήγημα που θέλει το νέο κοινό να αποτελεί δάκο που «τρώει» αδηφάγα τα τρυφερά φύλλα του σπορ που αγαπάμε εις βάρος του παραδοσιακού κοινού, να με συγχωρέσετε αλλά θα διαφωνήσω. Κάθετα, οριζόντια, διαγώνια. Το νέο κοινό θέλει να μάθει και σα σφουγγάρι απορροφά πληροφορίες για να βρει ρυθμό. Παρακολουθεί με ενδιαφέρον τα GP, το DTS, τις συζητήσεις online. Και δεν είναι το πρόβλημα.

Το πρόβλημα είναι ο «εγώ βλέπω F1 από το ‘92 και η δική μου άποψη είναι η σωστή, τι ξέρεις εσύ να μου πεις για το σπορ». Όλοι μαθαίνουμε, κάθε μέρα μαθαίνουμε. Εγώ, ναι, φυσικά και μαθαίνω πράγματα από το «Drive To Survive» και το λατρεύω, ακριβώς επειδή το παρακολουθώ και το αξιολογώ ως αυτό που είναι. Όχι ως κάτι που θα ήθελα εγώ να γίνει.

Σας αφήνω τώρα, φτιάχνω ποπ κορν γιατί έχω μαραθώνιο μπροστά μου…



Φωτογραφίες: Red Bull Content Pool, Alpine F1, Netflix