H ερώτησή μου που εκνεύρισε περισσότερο τον Φερστάπεν

Ποιο αγωνιστικό μέρος για το Grand Prix της Formula 1 στο Άμπου Ντάμπι; Τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στο νικητή, η ανάλυση δεν προχωράει πέρα από την πρώτη παράγραφο: pole, καλή εκκίνηση, απροβλημάτιστο pit stop, διαχείριση ελαστικών, καρό σημαία, σαμπάνια, πάμε διακοπές.

Σας τα εξήγησα ωραία; Πάμε τώρα και σε κάτι πιο ζουμερό. Από τις μέρες που είμαι εδώ στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα έχω πολλά να μοιραστώ. Και θα τα μοιραστώ όλα. Όμως σήμερα, θα ξεκινήσουμε με νεύρα. Όχι δικά μου, του Μαξ!

Ίσως θυμάστε ένα παλαιότερο blog, στο ξεκίνημα της σεζόν, που έλεγε πως οι κανόνες εμπλοκής στη μάχη του τίτλου έχουν αλλάξει. Πως ο Σαρλ Λεκλέρ δεν είναι Λούις Χάμιλτον. Ένα blog που εστίαζε στο πώς ο Βρετανός επτά φορές παγκόσμιος πρωταθλητής είχε την ικανότητα να… πατάει τους κάλους τους Ολλανδού. Να εντοπίζει κάθε αδυναμία του, κάθε Αχίλλειο Πτέρνα, να επιδιώκει να ανακτά στον τομέα της ψυχολογίας ότι ενδεχομένως έχανε εντός πίστας.

Όχι απλά επιμένω στην άποψή μου, αν για κάθε δέκα π@π@ριές καμαρωτές που έχω γράψει, υπάρχει ένα κείμενο ουσίας… ε, ήταν ένα τέτοιο. Και σκεφτόμουν εκείνο το κείμενο, βλέποντας τον φαινομενικά άτρωτο πρωταθλητή να παρασύρεται και να εκτροχιάζεται όσο περνούσε η ώρα. Με αποτέλεσμα, παραλίγο να με πάρει κι εμένα η μπάλα.

Είμαστε λοιπόν στη συνέντευξη Τύπου της Πέμπτης στη Γιας Μαρίνα. Στο δεύτερο σκέλος, με τους Τζορτζ Ράσελ, Λεκλέρ, Φερστάπεν, Ντάνιελ Ρικάρντο και Μικ Σουμάχερ. Προτού πάρουν τις θέσεις τους και σταθούν ενώπιον μας, έχουν στήσει ένα πηγαδάκι και κάνουν χαβαλέ. Κυριολεκτικά, αυτή είναι η λέξη.

Ξεκινά το Q & A και το κλίμα είναι ανάλογο. Ώσπου έρχεται η πρώτη ερώτηση για τη Βραζιλία. Για να θυμίζω την ιστορία εν τάχει, ο Φερστάπεν ήταν μόλις έκτος, ωστόσο αρνήθηκε να παραχωρήσει τη θέση του στον teammate του, Σέρχιο Πέρεζ, που διεκδικούσε τη δεύτερη θέση στη βαθμολογία. Μάλιστα ήταν κατηγορηματικός στο team radio και έκανε λόγο για προηγούμενη συζήτηση στην οποία είχε ξεκαθαρίσει πως δεν θα το κάνει γιατί κρατούσε… μανιάτικο στον Μεξικανό το -κατά τη γνώμη του- ηθελημένο ατύχημα στις κατατακτήριες του Grand Prix στο Μονακό.

Ηθελημένη ή όχι η στούκα του Σέρχιο, δικαιολογημένη ή όχι η άρνηση του Μαξ, το θέμα δεν είναι εκεί. Βλέπετε η έκρηξη του οδηγού από τη Γουαδαλαχάρα που πέταξε ατάκες-δηλητήριο, έστρεψαν την κοινή γνώμη κατά του Ολλανδού. Και τα media επίσης, που ξεκίνησαν τα δημοσιεύματα με βαρύγδουπους τίτλους. Ευκαιρία έψαχναν κάποιοι.

Περνάει στα γρήγορα την πρώτη ερώτηση σχετικά ο Φερστάπεν. Το ίδιο και τη δεύτερη. Από την τρίτη είναι ξεκάθαρο πως αρχίζει να εκνευρίζεται. Ξεκινούν οι εκφράσεις κλειδιά που το μαρτυρούν: «…το να με παρουσιάζουν έτσι ήταν γελοίο…», «…διάβασα κάποια πράγματα αηδιαστικά…», «…αυτά που γράφουν κάποιοι δημοσιογράφοι είναι γελοία».

Λίγο να τον έχεις παρακολουθήσει στις συνεντεύξεις Τύπου, είναι ολοφάνερο το πως μεταμορφώνεται όταν του... ανάβουν τα λαμπάκια. Η στάση του κορμιού, η ταχύτητα με την οποία βγαίνουν οι λέξεις, οι λέξεις-κλειδιά τις οποίες τονίζει όπως το «ridiculous» στη συγκεκριμένη περίπτωση, το πόσο κοφτά κλείνει τις ατάκες του. Ξέρεις στο… δευτερόλεπτο πως έχει τσαντιστεί.

Κάπου εδώ μπαίνω στο παιχνίδι εγώ. Παίρνω το λόγο, με μία ερώτηση που μάλλον υποτίμησα το πρώτο σκέλος της ενώ το δεύτερο σκέλος, πίστευα θα του έδινε την ευκαιρία να οδηγήσει την κουβέντα στους τρόπους αντιμετώπισης του προβλήματος. Άλλωστε είναι πάγια τακτική μου να ψάχνω λύση σε κάθε πρόβλημα κι όχι πρόβλημα για κάθε λύση.

Τον ρωτάω λοιπόν: «Δίνεις στ’ αλήθεια σημασία σε όσα γράφονται από τους δημοσιογράφους και όσα γράφονται από το κοινό στα social media; Αφήνοντάς τα έτσι να σε επηρεάζουν; Με ποιον τρόπο θεωρείς πως μπορείς να τα αποκλείσεις; Επίσης, υπάρχει μία νέα πρωτοβουλία από την FIA, με τον Πρόεδρο της να αναλαμβάνει δράση για να αντιμετωπιστεί η λεκτική κακοποίηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ποια είναι η άποψή σου για αυτή;».

Είμαι σίγουρος πως δεν άκουσε καν το δεύτερο σκέλος. Πρέπει να πατήθηκε αυτόματα mute μετά το «να τα αφήνεις να σε επηρεάζουν». Έχετε δει ποτέ σκηνές από αερομαχίες; Που κάποια στιγμή ο πιλότος που κυνηγά «λοκάρει» τον κυνηγημένο; Ο Μαξ με έχει καρφώσει με το βλέμμα, νιώθω πως έχω πάνω μου στόχο – θα έπαιρνα όρκο πως μπορεί να είχα πάνω μου κουκίδες, από οπτικές ίνες στόχαστρου όπλου.

Ίσως να μην πρόλαβα καν να βάλω τελεία κι απάντηση είχε ήδη ξεκινήσει την ξέφρενη πορεία της: «Λοιπόν, αν η ίδια σου η αδερφή, σου γράφει πως το πράγμα έχει παραγίνει και πρέπει να κάνεις κάτι για αυτό, νομίζω πως αυτό είναι κάτι που τα λέει όλα. Άρα ναι, με επηρεάζει, γιατί δεν μπορεί κανένας να επιτίθεται στην οικογένειά μου».

Αντίλαλος δεν υπήρχε στο χώρο αλλά καθώς το βλέμμα του έμεινε καρφωμένο πάνω μου μερικά δευτερόλεπτα μετά την ολοκλήρωση της απάντησής του, για μένα αυτά τα δευτερόλεπτα έμοιαζαν με αιωνιότητα. Μία αιωνιότητα στην οποία τα λόγια του έπαιζαν σε slow motion ενώ τα μάτια του πέταγαν φωτιές.

Δεν έκανα άλλη ερώτηση.

Αμέσως μετά ο Φερστάπεν πήγε στη Μαρίνα για να παραλάβει το Βραβείο των Περισσότερων Ταχύτερων Γύρων στη σεζόν, που τον χαλάρωσε λίγο κι ακολούθησε νέα συνάντησή μας. Αυτή τη φορά ήμασταν μόνο τρεις εκπρόσωποι media, ο καθένας με τον χρόνο και τις ερωτήσεις του.

Εκεί το κλίμα αντιστράφηκε. Η κουβέντα δεν γύρισε στη Βραζιλία. Δεν του πάτησε κανένας τον κάλο. Είδαμε μόνο τον χαμογελαστό Μαξ – δίχως το… Mad.

Του διευκρίνισα μάλιστα το νόημα της ερώτησής μου, μου απάντησε δίχως να με κοιτάει: «Όλα καλά, κανένα πρόβλημα». Μόνο που αυτή τη φορά δεν ήταν ο Φερστάπεν-Ανοιχτό βιβλίο, δεν μπορούσα να τον ψυχολογήσω. Το εννοούσε ή το πέταξε κοφτά για να λήξει η κουβέντα για να ασχοληθεί με άλλα πράγματα; Ποτέ δεν θα μάθω.

Φωτογραφίες: Red Bull Content Pool