Formula 1: Ήρθε η ώρα να μιλήσουμε για «εκείνο» το Άμπου Ντάμπι (vid)

• Θετικό: Το Γκραν Φινάλε
• Αρνητικό: Η αγωνιστική αδικία
• Θετικό: Η συγκλονιστική άνοδος του ενδιαφέροντος
• Αρνητικό: Η εφιαλτική έξαρση του οπαδισμού
• Θετικό: Η απώλεια του τίτλου κράτησε τον Λιούις στην F1
• Αρνητικό: Έφυγε ο Μάσι

Μέχρι πριν από 366 ημέρες, αν κάποιος έψαχνε το πιο δραματικό φινάλε στην ιστορία της Formula 1, δίχως δεύτερη σκέψη το μυαλό θα πήγαινε στο Grand Prix Βραζιλίας του 2008. Τότε που Φελίπε Μάσα και Scuderia Ferrari πανηγύρισαν για 30 δευτερόλεπτα, προτού ο Λιούις Χάμιλτον «αρπάξει» τον τίτλο στον τελευταίο γύρο.

Ακολούθησε οπαδικός παραλογισμός που απέδιδε την αλλαγή ισορροπιών σε δήθεν συνωμοσία, «στημένη» αδυναμία του Τίμο Γκλοκ να κρατήσει τη θέση του κι άλλα που αν δεν προκαλούσαν λύπηση για την αντίληψη του μέσου κακού οπαδού, θα ήταν χιουμοριστικά.

Δεδομένου πως 14 χρόνια μετά, πρέπει ακόμα να συζητάμε για εκείνο το βροχερό απόγευμα στο Ιντερλάγκος, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός πως ένα χρόνο μετά τον «τελικό» του 2021, ακόμα γίνεται συζήτηση ή καλύτερα, «πόλεμος» στα social media, για όσα έγιναν στο Άμπου Ντάμπι. Σε ένα φινάλε ακόμα πιο δραματικό, όπου για πρώτη φορά στην ιστορία φτάσαμε οι δύο διεκδικητές του τίτλου να αλλάζουν θέσεις στον τελευταίο γύρο, με αποτέλεσμα να αλλάζει και το πρόσωπο που κάθισε στο θρόνο του Πρωταθλητή.

Όσα έγιναν εκείνο το βράδυ στα Εμιράτα, τα αναλύσαμε ξανά και ξανά. Ο φίλαθλος κατανοεί τους λόγους για τους οποίους η F1 ήθελε και προσπάθησε να γίνει show το φινάλε -όπως κι έγινε-, ο κακός οπαδός ψάχνει θεωρίες που να καλύψουν την ατέρμονη επιθυμία του να υπάρχει πάντα μία συνωμοσία πίσω από κάθε τι που συμβαίνει.

That extraordinary final lap of the 2021 title race in full 😮#AbuDhabiGP 🇦🇪 #F1 pic.twitter.com/kknTMDfpAF

— Formula 1 (@F1) December 12, 2021

Εδώ βέβαια το ενδιαφέρον είναι πως αυτοί που δηλητηριάζουν ανεπιστρεπτί σκέψη και συμπεριφορά, είναι οι ίδιοι που επί 13 χρόνια κατηγορούσαν τους… απέναντι επειδή έκαναν ακριβώς το ίδιο.

Για όσους όλο αυτό το διάστημα δεν ήταν ούτε στη μία πλευρά του παραλογισμού, μα ούτε και στην άλλη, ακολουθούν τα θετικά και τα αρνητικά που μπορεί κάποιος να βρει ένα χρόνο μετά από εκείνο το Grand Prix στη Γιας Μαρίνα.

Θετικό: Το Γκραν Φινάλε

Είδαμε το συγκλονιστικότερο φινάλε στην ιστορία της κορωνίδας του μηχανοκίνητου αθλητισμού. Ένα τέλος βγαλμένο από το πιο ευφάνταστο σενάριο. Μία πραγματική εκδοχή του «Drive To Survive», μία κόντρα που θα ζήλευε και το Netflix. Ένα καθηλωτικό κοντράστ συναισθημάτων.

Αρνητικό: Η αγωνιστική αδικία

Μαξ Φερστάπεν και Λιούις Χάμιλτον άξιζαν αμφότεροι και εξίσου τον τίτλο. Ο Ολλανδός ήταν πιο ανταγωνιστικός από ποτέ και είχε την πρωτοπορία σε 652 γύρους έναντι 297 του Βρετανού, που όμως από την πλευρά του έκανε ενδεχομένως την καλύτερη σεζόν του στο σπορ. Με τη Red Bull Racing να έχει στο μεγαλύτερο κομμάτι της χρονιάς το πάνω χέρι έναντι της Mercedes, το γεγονός πως ήταν αγκαλιά με τον τίτλο οφειλόταν κυρίως στη δική του ξεχωριστή ικανότητα. Και επιπρόσθετα όσων έκανε σε όλη τη διάρκεια του μαραθωνίου, δεν πρέπει να παραβλέψει κανείς πως στο τελικό σπριντ, στον τελευταίο αγώνα, ήταν κυρίαρχος.



Η ήττα που ήταν σχεδόν αναπόφευκτη λόγω των ελαστικών που είχαν οι δύο μονομάχοι στον τελευταίο γύρο, ήταν -κακά τα ψέματα- μία αγωνιστική αδικία. Επιμένω πως στο σύνολο της σεζόν αμφότεροι ευνοήθηκαν/αδικήθηκαν κι αν δούμε όλα τα GP ένα προς ένα, πραγματικά αδικημένο δεν θα βρούμε. Όμως… αναπόφευκτα, αυτό που μένει είναι η τελευταία εντύπωση.

Θετικό: Η συγκλονιστική άνοδος του ενδιαφέροντος

Η τηλεθέαση χτύπησε κόκκινο. Το ενδιαφέρον του κοινού, των χορηγών, όλων, σκαρφάλωσε στην κορυφή του Ολύμπου. Η δημοτικότητα της Formula 1 είναι σε επίπεδα που δεν είναι καν συγκρίσιμα με το παρελθόν. Όλα αυτά, χάρη στα όσα έγιναν σε εκείνο το φινάλε. Δεν χρειάζεται να έχεις σπουδάσει marketing για να μπορείς να αντιληφθείς τα πολλαπλά οφέλη εκείνης της νύχτας. Είναι 1+1=2. Η Mercedes ήταν 10 φορές πιο κερδισμένη σε αυτή την ήττα, απ’ ότι ήταν στα 7 νταμπλ που προηγήθηκαν μαζί! Τι έχει μεγαλύτερη αξία; Να κερδίζεις με περίπατο και να σε βλέπουν 10 νοματαίοι ή να χάνεις με τρόπο δραματικό και αμφιλεγόμενο και να σε βλέπουν 1000;

Αρνητικό: Η εφιαλτική έξαρση του οπαδισμού

Μπορεί το Άμπου Ντάμπι του 2021 και το «Drive To Survive» γενικότερα, να έχουν φέρει κοντά στο σπορ νέο κοινό, διψασμένο να μάθει περισσότερα και ως επί το πλείστον συμμετέχοντας στα social media με κόσμιο τρόπο, όμως ταυτόχρονα, αντιμετωπίζουμε έξαρση της τοξικότητας. Ο κακός οπαδός βρήκε πεδίο να ξεδιπλώσει όλα τα αρνητικά στοιχεία του εαυτού του εκμεταλλευόμενος την ανέχεια της κάθε πλατφόρμας.



Οι μάγκες του πληκτρολογίου βγήκαν σαν τα σαλιγκάρια μετά τη βροχή και η ρητορική μίσους αγγίζει τρομακτικά επίπεδα. Κοινό που το μόνο που θέλει είναι να βρίσει και να επιβάλλει την άποψή του, άσχετα αν βασίζεται στην αμάθεια. Ή ακόμα χειρότερα, στην ημιμάθεια. Κοινό που αγνοεί όσα γράφουν οι κανονισμοί, όσα γίνονται πίσω από τις κάμερες, όσα εννοούνται πίσω από τις λέξεις των Δελτίων Τύπου. Κοινό τοξικό που μετά από χρόνια, βρήκε ξανά πεδίο επίδειξης απύθμενου λεξιλογίου και έκρηξης ψευτομαγκιάς.

Προσοχή: δεν αναφέρομαι σε όποιον απλά θεωρεί άδικο το αποτέλεσμα, όσους συζητούν παραθέτοντας επιχειρήματα ακόμα και διαφωνώντας. Μιλάω αποκλειστικά για τον κακό οπαδό που άφησε για λίγο στην άκρη το ποδόσφαιρο και μετέφερε τον πόλεμο των συνδέσμων, στον δικό μας, μηχανοκίνητο κόσμο.

Θετικό: Η απώλεια του τίτλου κράτησε τον Λιούις στην F1

Μπορεί οι οδηγοί να λένε πάντα πως δεν τους νοιάζουν οι αριθμοί αλλά αυτό είναι μία π@π@ριά καμαρωτή. Εννοείται πως τους ενδιαφέρει ακόμα και το πιο ασήμαντο στατιστικό, πως κυνηγάνε κάθε περίεργο ρεκόρ και πως νοιάζονται όσο τίποτα για την υστεροφημία τους. Ειδικά στην περίπτωση του Λιούις, έχουμε έναν οδηγό που έχει σαρώσει τα πάντα στο πέρασμά του, έχει επιτεύγματα που θεωρούνταν αδιανόητα προτού πατήσει γκάζι στην πίστα αλλά υπάρχει ένα, τελευταίο ρεκόρ το οποίο μοιράζεται. Αυτό των επτά παγκόσμιων τίτλων.



Όχι πως η κατάκτηση του όγδοου θα αλλάξει τα μυαλά κάθε ρατσιστή που απλά δεν τον πάει λόγω του χρώματός του δέρματός του (και δυστυχώς είναι μεγάλο το ποσοστό των haters που δεν ασχολούνται καν με τον οδηγό) αλλά εκείνος θα ξέρει πως είναι στατιστικά ασύγκριτος. Θέλει λοιπόν όσο τίποτα να «προσπεράσει» και σε αυτή την κατηγορία τον σπουδαίο Μίκαελ Σουμάχερ. Θέλει να έχει όλες τις κορυφές δικές του. Δεν θα μου έκανε καθόλου εντύπωση αν μετά από ενδεχόμενους πανηγυρισμούς ανακοίνωνε ξαφνικά τους τίτλους τέλους. Αντί αυτού, είδαμε έναν μαχητή Χάμιλτον φέτος και το 2023 θα τον δούμε και σε πιο γνώριμα λημέρια – αυτά των μαχών των πρώτων θέσεων.

Επιπρόσθετα, γίναμε μάρτυρες του μεγαλείου που επέδειξε στην ήττα – όσο άδικη κι αν τη θεωρούσε. Είμαι σίγουρος, 100% σίγουρος, πως αν όλα είχαν γίνει αντίστροφα στο Άμπου Ντάμπι, το αντίπαλο στρατόπεδο δεν θα είχε επιδείξει ανάλογη αρχοντιά στην ήττα.

Αρνητικό: Έφυγε ο Μάσι

Το άφησα τελευταίο. Όχι τυχαία. Ξέρω πως είναι αυτό που ο ημιμαθής και ο κακός οπαδός που τόσο μνημονεύσαμε, δεν θα δεχθεί ποτέ. Αλλά ενδεχομένως αμφότεροι να έχουν εγκαταλείψει την ανάγνωση αυτού του κειμένου αρκετά νωρίτερα κι ως εδώ, να έφτασαν μόνο όσοι είναι διατεθειμένοι να ακούσουν μία ουδέτερη άποψη. Το φινάλε του 2021 ήταν απόφαση του διευθυντή αγώνα, Μάικλ Μάσι. Αμφιλεγόμενη; Ναι. Αγωνιστικά άδικη; Πάλι ναι. Όμως να είστε σίγουροι για ένα πράγμα: θα ήταν ακριβώς η ίδια αν οι οδηγοί βρίσκονταν σε αντίστροφες θέσεις. Θα ήταν ακριβώς η ίδια αν μπροστά ήταν ο Γιούκι Τσουνόντα και πίσω του ο Νίκολας Λατίφι. Για έναν πολύ απλό λόγο: ήταν απόφαση που πάρθηκε με γνώμονα το θέαμα. Όλοι ήθελαν ένα συγκλονιστικό φινάλε και το άρθρο 15.3 που του έδινε την ευχέρεια να αποφασίσει να αποχωρήσουν μόνο τα ενδιάμεσα μονοθέσια, το εξασφάλισε. Δεν ξέρω αν εκείνες τις κρίσιμες στιγμές βαρούσε το ένα τηλέφωνο από τη FIA, αν βαρούσε το άλλο τηλέφωνο από τη Liberty Media, αν είχε δίπλα του κάποιον υψηλά ιστάμενο να κατευθύνει. Ξέρω πως πριν τον αγώνα είχε γίνει σύσκεψη παρουσία όλων των ομάδων, όπου είχε τονιστεί η πρόθεση να μην τελειώσει αυτός ο αγώνας πίσω από το αυτοκίνητο ασφαλείας. Και δεν τελείωσε.

Παρά τα όσα έχουν ακολουθήσει, ο Μάσι πέτυχε αυτό που όλοι ήθελαν. Για τη FIA και τη Liberty ήταν… ήρωας, για τις ομάδες ασχέτως αν κέρδισαν ή έχασαν σε εκείνο τον αγώνα, ήταν ένας Άη Βασίλης που ανέβασε κατακόρυφα τα έσοδά τους. Αλλά στο τέλος, αποδείχθηκε και αποδιοπομπαίος τράγος. Η επικοινωνιακή πολιτική της Mercedes ζητούσε μανιασμένα ένα κεφάλι επί πίνακι και η αλλαγή προσώπου στον προεδρικό θώκο της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας το πρόσφερε.

Όμως παρά τον χειρισμό του Άμπου Ντάμπι, της πρεμιέρας του Μπαχρέιν και της πλημμύρας του Βελγίου (κι εκεί μάλλον με τις ευλογίες εξ άνωθεν), ο Μάσι είχε 3 σεζόν όπου κάλυψε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το τεράστιο κενό που άφησε ο θάνατος του Τσάρλι Ουάτινγκ. Και το πόσο ικανός ήταν στο ρόλο του διευθυντή αγώνα (που ήταν ένας από τους πολλούς που είχε στην FIA), φαίνεται από τα συνεχιζόμενα λάθη της φετινής διεύθυνσης αγώνα. Παρότι στο ρόλο που είχε μέχρι πρότινος μόνο ένας άνθρωπος, φέτος είχαμε δύο, με αρωγό τον ειδικό σύμβουλο Χέρμπι Μπλας, απομακρυσμένη βοηθητική ομάδα αλλά και ησυχία στ’ αυτιά αφού διακόπηκε η άμεση επικοινωνία με τους διευθυντές των ομάδων κατά τη διάρκεια των GP.

Όμως το θέμα αυτό, είναι blog από μόνο του. To be continued λοιπόν…



Φωτογραφίες: Red Bull Content Pool, Pirelli,Getty Images