Formula 1: Το άγνωστο αγόρι που λεγόταν Λιούις, το υποτιμήσαμε όλοι

Ήταν 15 Ιανουαρίου του 2007. Βρισκόμασταν στη Βαλένθια της Ισπανίας και τη περίφημη «Πόλη των Τεχνών και των Επιστημών» (Ciudad de las Artes y las Ciencias) του Σαντιάγκο Καλατράβα. Ένα φαντασμαγορικό αρχιτεκτονικό συγκρότημα που για εκείνη την ημέρα, θα αποτελούσε το εφαλτήριο μίας νέας εποχής στη Formula 1. Μόνο που αποδείχθηκε πως δεν ξέραμε ποια εποχή ήταν αυτή.

Περιμέναμε όλοι πως θα ήταν η εποχή κυριαρχίας του Φερνάντο Αλόνσο με τα χρώματα της ιστορικής McLaren. Έχοντας ήδη στο ενεργητικό του δύο παγκόσμιους τίτλους με τη Renault, o Ισπανός είχε κάνει τη μεγάλη μετεγγραφή και στόχευε στ' αστέρια.

Για χάρη του στήθηκε η πιο δαπανηρή παρουσίαση μονοθεσίου στην ιστορία της F1 αφού ο τότε νέος, κεντρικός χορηγός της βρετανικής ομάδας, έχει ξοδέψει 10 εκατομμύρια δολάρια για μία ημέρα!

Δέσμευσε όλο αυτό τον μαγικό χώρο, επιστράτευσε στο περίτεχνο «Τσίρκο του Ήλιου» και τους τολμηρούς ακροβάτες του, έκανε τη νύχτα μέρα από τα πυροτεχνήματα και έκλεισε και τους δρόμους της τρίτης μεγαλύτερης πόλης στην ιβηρική χώρα, για ένα roadshow το οποίο απόλαυσαν χιλιάδες θεατές.

Όπως είδαμε, ο Αλόνσο δεν άντεξε ούτε ένα χρόνο στα ασημί, «πλακώθηκε» με το τότε αφεντικό Ρον Ντένις, έφυγε κακήν κακώς από τη McLaren και παρότι πέρασαν 15 ακόμα χρόνια από την ημέρα που έσπασε το συμβόλαιό του, ακόμα δεν έχει πάρει εκείνο τον πολυπόθητο τρίτο παγκόσμιο τίτλο.

Δεν ήταν λοιπόν δική του η νέα εποχή. Όπως αποδείχθηκε, ήταν του αμούστακου ακόμα αγοριού που ο Ντένις είχε αποφασίσει να βάλει στο πλευρό του: του Λιούις Χάμιλτον.



Με τα social media στα πρώτα τους δειλά βήματα και ιδέες όπως το F1 TV να μην έχουν γεννηθεί καν ακόμα, λίγοι είχαν πραγματική γνώση όσων συνέβαιναν στις μικρότερες κατηγορίες. O 22χρονος ήταν πρωταθλητής Euro F3 αλλά και του GP2 Series, ερχόταν με περγαμηνές αλλά ας είμαστε ειλικρινείς: κανένας δεν μπορούσε να φανταστεί τι θα ακολουθούσε.

Θυμάμαι καθόμασταν στο τραπέζι στο γεύμα πριν την παρουσία, αναμένοντας τον Λιούις και η κοινή σκέψη ήταν: «Μα τι στο καλό σκέφτεται ο Ντένις και ρίχνει αυτό το παιδί στο λάκκο με τους λέοντες; Θα τον “καταπιεί” αμάσητο ο Αλόνσο». Σίγουρα θα βρεθούν εκ των υστέρων προφήτες να λένε πως τον είχε εντοπίσει το γερακίσιο μάτι τους (ίσως μία βροχερή μέρα σε μία πίστα kart στο Σάρεϊ) αλλά η αλήθεια είναι πως δεν ξέραμε τις πραγματικές δυνατότητες αυτού του παιδιού.

Ήταν μαζεμένος, εμφανώς αμήχανος, δεν είχε συνηθίσει όλη αυτή την προσοχή των ΜΜΕ. Είχα στα δεξιά μου στο τραπέζι τον (επί… μια εργασιακή ζωή συνεργάτη μου) Τάκη Πουρναράκη κι αριστερά τον Αντρέα Παλομπαρίνι. Και δίπλα από τον Τάκη ήταν ο Λιούις. Όλοι του κάναμε ερωτήσεις, ήταν άγνωστο μέγεθος και μη ξεχνάτε κάτι πολύ σημαντικό – ερχόταν να σπάσει το “γκέτο” της F1. Ήταν είδηση από μόνος του, προτού καν τρέξει στις πίστες ως οδηγός της McLaren.

Δεκαέξι χρόνια μετά, δεν έχω την παραμικρή ανάμνηση από τα λεγόμενα εκείνης της ημέρας. Θυμάμαι πως μας είχε κάνει θετική εντύπωση αλλά πως όταν αργότερα κάθισε στην ίδια θέση ο Αλόνσο, πιστοποίησε την αρχική εκτίμηση. Γιατί ο Ντένις βάζει αυτό το ταλαντούχο αλλά… ακόμα παιδί, δίπλα στον πιο λυσσασμένο καρχαρία του grid;

Η απάντηση δεν άργησε να έρθει. Βάθρο στο ντεμπούτο του στην Αυστραλία, εννέα αγώνες σερί στο Top-3, παρθενική νίκη στο μόλις ένατο του GP στην F1, παραλίγο τίτλος στο τέλος της σεζόν.

Τίτλος τη σεζόν που ακολούθησε κι άλλοι έξι με τα χρώματα της Mercedes, σε μία ξέφρενη διαδρομή που έχει χρίσει τον σπουδαίο Λιούις Χάμιλτον ως τον πιο επιτυχημένο -βάσει αριθμών- οδηγό στην ιστορία του σπορ.