Formula 1: Ο Πέρεζ ονειρεύεται με «οδηγό» τον Ρόσμπεργκ

Όταν λίγο μετά το πέσιμο της καρό σημαίας στο Άμπου Ντάμπι του 2016, ο Νίκο Ρόσμπεργκ ανακοίνωνε την άμεση και αμετάκλητη αποχώρηση του από την ενεργό δράση, λίγοι στάθηκαν στην… παλικαριά αυτής της κίνησης. Τη δημόσια παραδοχή πως με την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου της Formula 1, είχε έρθει η ώρα για βουτιές στην παραλία και χαλάρωση στον καναπέ του σπιτιού του.

Πως είχε πετύχει ένα όνειρο που φάνταζε άπιαστο, που δεν πίστευε πως θα μπορούσε να πετύχει ξανά και που στο τέλος της ημέρας, δεν ήθελε να συνεχίσει να παλεύει πραγματικά καθημερινά κυνηγώντας το. Για μένα, μαγκιά του.

Τι συνέβη όμως τότε που μπορεί να συγκριθεί με το τώρα; Τα πράγματα είναι απλά. Το 2016 η Mercedes-AMG έτρεχε δίχως αντίπαλο. Πήρε 19 νίκες σε 21 αγώνες και θα μπορούσε να κάνει ακόμα και το απόλυτο, αν ο Ρόσμπεργκ δεν χτυπούσε με τον Λιούις Χάμιλτον στον πρώτο γύρο στην Ισπανία κι αν ο Βρετανός δεν είχε προδοθεί από τον κινητήρα του στη Μαλαισία.

Εκείνη τη χρονιά τα “ασημί βέλη” είχαν ξεκινήσει με τέσσερις νίκες σε ισάριθμους αγώνες. Όπως τώρα και η Red Bull Racing. Δεν μπορούμε ακόμα να κρίνουμε αν οι “ταύροι” έχουν ανάλογο προβάδισμα σε ρυθμό αγώνα (γιατί στον ένα γύρο δεν το έχουν, το έδειξε ο Σαρλ Λεκλέρ στο Μπακού) αλλά η ουσία είναι πως οδεύουμε σε μία σεζόν σπάνιας ευκαιρίας για τον Σέρχιο Πέρεζ.

Όσο η RBR ξεφεύγει από τον ανταγωνισμό (έχει ήδη 180 βαθμούς με τον πλησιέστερο αντίπαλο στους 87), τόσο η διοίκησή θα αφήνει τους οδηγούς της να “παίζουν” ελεύθερα. Κι όταν δεν υπάρχει ανάγκη για team orders, όταν ο ένας οδηγός δεν χρειάζεται να καλύπτει να νώτα του άλλου, να βάζει υποψηφιότητες για “Υπουργός Άμυνας” ή να δοκιμάζει εναλλακτικές στρατηγικές, τότε το παιχνίδι παίζεται επί ίσοις όροις.

Αυτό δεν σημαίνει πως ο Πέρεζ μπορεί ντε και καλά να αναδειχθεί πρωταθλητής. Σημαίνει πως όλα δείχνουν ότι ενδεχομένως να έχει την ευκαιρία του να διεκδικήσει τον τίτλο αυτό. Σπάνια ευκαιρία – ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως στη Red Bull Racing πήγε ως ένας ρολίστας, που φάνταζε καταδικασμένος σε ρόλο Νο2 οδηγού.

Ο Ρόσμπεργκ αποτελεί οδηγό. Δεν θεωρώ πως ήταν ποτέ ανάμεσα στους κορυφαίους της γενιάς του, δεν πιστεύω πως θα μπορούσε να συγκριθεί με τον Χάμιλτον. Κι όμως, του “την έφερε” του Βρετανού. Ξεκίνησε πολύ δυναμικά, με το τέσσερα στα τέσσερα και παρά την αντεπίθεση του ομόσταβλού του μεσούσης της σεζόν, το πάλεψε στην τελική ευθεία και έκανε το θαύμα.

Θα μπορούσε να κάνει κάτι ανάλογο ο Πέρεζ; Από τη μία, δεν έχει ξεκινήσει με καρέ επιτυχιών. Δεν έχει χτίσει προβάδισμα – αντίθετα είναι ακόμα πίσω, έστω και λίγο. Επίσης εκείνη τη χρονιά ο Λιούις έδειχνε να έχει μπει πολύ χαλαρά. Δεν ξέρω αν ο τρίτος τίτλος τον είχε χορτάσει προς στιγμήν ή αν ήταν τόσο σίγουρος πως είχε τον Νίκο του... χεριού του. Που μεταξύ μας – τον είχε. Κι αν δεν είχε σκάσει εκείνος ο κινητήρας στη Σεπάνγκ, θα λέγαμε άλλες ιστορίες τώρα.

Αλλά με τα “αν” δουλειά δεν γίνεται. Ας συμφωνήσουμε λοιπόν πως μπήκε χαλαρά “στο ματς”. Αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ με τον Φερστάπεν. Ο Ολλανδός λυσσάει σε κάθε φάση, σε κάθε στροφή, σε κάθε αγώνα. Δεν χαλαρώνει, δεν αποδέχεται την ήττα. Πουθενά κι από κανέναν.

Δύσκολα λοιπόν θα πόνταρα πως ο Πέρεζ θα κάνει φέτος κάτι ανάλογο με τον Ρόσμπεργκ. Αλλά το ξέρουμε και το ξέρει, πως η φάση είναι... ή φέτος ή ποτέ! Τέτοια ευκαιρία να κυνηγήσει το όνειρο κι όπου φτάσει, δεν θα έχει ξανά.

Φωτογραφίες: Red Bull Content Pool, Mercedes-AMG F1