Ζοάν Ζαρκό: Ο «μοναχικός πολεμιστής» που βρήκε το δρόμο του

• 7 χρόνια φαγούρα
• Ένας πρωταθλητής διαφορετικός από τους άλλους
• Η καταξίωση στη Moto2 και η άνοδος στο MotoGP
• Η καταστροφική ένταξη στην ΚΤΜ
• Η απόγνωση και η «διάσωση» από την Ducati
• Ένας φιλόσοφος στις πίστες

Στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα MotoGP η μάχη του τίτλου μαίνεται ανάμεσα στους διεκδικητές, τον Πέκο Μπανάια και τον Χόρχε Μαρτίν, αλλά ο κόσμος της κορωνίδας των δύο τροχών το Σάββατο σταμάτησε για λίγο να ασχολείται με αυτό για να πάρει μέρος στον εορτασμό για την παρθενική νίκη στην κορυφαία κατηγορία ενός πολύ ξεχωριστού αθλητή: του Ζοάν Ζαρκό.

Ο Γάλλος αναβάτης της Pramac Ducati έφτασε στην ώριμη ηλικία των 33 ετών για να πανηγυρίσει αυτήν την πρώτη νίκη, έχοντας φτάσει κοντά σε αυτήν άλλες 11 φορές, όσες είναι δηλαδή οι δεύτερες θέσεις που έχει κατακτήσει.

7 χρόνια φαγούρα

Ήταν μια νίκη που ο ίδιος και οι θαυμαστές του περίμεναν πολλά χρόνια. Η τελευταία φορά που ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου ήταν τον Νοέμβριο του 2016, όταν κέρδισε στον τελευταίο αγώνα της χρονιάς στη Βαλένθια και σφράγισε με αυτόν τον τρόπο το δεύτερο στη σειρά τίτλο του στη Moto2, κάτι που είναι ο μοναδικός που έχει καταφέρει.

Η ταχύτητα και το ταλέντο του Ζοάν Ζαρκό δεν αμφισβητούνται. Στην καριέρα του έχει κερδίσει δύο φορές το πρωτάθλημα στην κατηγορία Moto2 και στο MotoGP έχει ανέβει 20 φορές -μέχρι στιγμής- στο βάθρο. Η πορεία όμως αυτή δεν ήταν εύκολη ούτε απροβλημάτιστη. Ύστερα από αρκετά σκαμπανεβάσματα, και αφού έφτασε κοντά σε ένα άδοξο τέλος, η καριέρα του αναγεννήθηκε και τον έφερε ξανά στο προσκήνιο της κορυφαίας κατηγορίας.

Ένας πρωταθλητής διαφορετικός από τους άλλους

Ο Ζοάν Ζαρκό είναι σίγουρα μια ασυνήθιστη προσωπικότητα. Ο Γάλλος διαφέρει σε στιλ, συμπεριφορά και τρόπο σκέψης από τους αναβάτες με τους οποίους ανταγωνίζεται στις πίστες. Δεν έχει το ύφος ενός αναβάτη παγκοσμίου φήμης. Είναι ευθύς, ουσιαστικός και αφοσιωμένος στο στόχο. Δεν έχει παρουσία στα σόσιαλ μίντια και δεν θα τον δούμε ποτέ σε εκδηλώσεις επιδειξιομανίας, που δεν λείπουν καθόλου από τα πάντοκ του MotoGP.

Η διαμόρφωση αυτής της προσωπικότητας εντοπίζεται στα χρόνια που πέρασε προετοιμάζοντας τον εαυτό του γι’ αυτήν την καριέρα. Ο Ζαρκό δεν είναι «απόφοιτος» κάποιας αγωνιστικής «ακαδημίας», που τον ανέλαβε από πολύ μικρή ηλικία και τον καθοδήγησε σε όλα τα βήματα μέχρι το παγκόσμιο πρωτάθλημα, όπως συμβαίνει με τη συντριπτική πλειονότητα των αναβατών που βλέπουμε να πρωταγωνιστούν. Αντιθέτως, η ιστορία του είναι λίγο πιο «κινηματογραφική».

Είχε φτάσει πια στην ηλικία των 17 ετών όταν αποφάσισε ότι θέλει να αφοσιωθεί σε αυτήν την καριέρα. Οι περισσότεροι αναβάτες στα 17 τους έχουν ήδη πολυετή εμπειρία από αγώνες. Ο Ζαρκό όμως τότε καβάλησε το σκούτερ του και ταξίδεψε από τη γενέτειρά του, τις Κάνες, στην Αβινιόν (250 χλμ μακριά) και να χτυπήσει την πόρτα του Λοράν Φελόν. Ο Φελόν έγινε αυτόματα ο προπονητής, μάνατζερ και μέντορας του Ζαρκό και ξεκίνησε το ταξίδι. Βρισκόμαστε στο έτος 2007.

Τα επόμενα χρόνια ο Ζαρκό τα πέρασε υπό ένα καθεστώς σκληρής εκπαίδευσης και ολοκληρωτικής αφοσίωσης στο στόχο. Το σύστημα του Φελόν ήταν σχεδόν σπαρτιατικό. Τίποτα δεν επιτρεπόταν αν δεν είχε σχέση με τους αγώνες μοτοσικλέτας. Ο Ζαρκό έμενε στο σπίτι του μέντορά του, κοιμόταν στον καναπέ του και μαζί γύριζαν στις πίστες της Ευρώπης. Γρήγορα ήρθαν οι πρώτες επιτυχίες, με τον Γάλλο να κερδίζει το Red Bull Rookies Cup το 2007. Στη συνέχεια ήρθε η συμμετοχή στο πρωτάθλημα των 125 cc από το 2009 έως το 2011, με απολογισμό μία νίκη, 11 βάθρα και 4 πολ ποζίσιον.

Η καταξίωση στη Moto2 και η άνοδος στο MotoGP

Η άνοδος στη Moto2 το 2012 αποτέλεσε φυσιολογική συνέχεια. Στην πρώτη του χρονιά ήταν κορυφαίος πρωτοεμφανιζόμενος στην κατηγορία και την επόμενη ανέβηκε δύο φορές στο βάθρο για να επιβεβαιώσει τη βελτίωσή του. Η απόλυτη καταξίωση όμως ήρθε το 2015, όταν με τη -νεοσύστατη τότε- ομάδα του Aki Ajo κέρδισε το πρωτάθλημα, κυριαρχώντας απόλυτα επί του ανταγωνισμού με 8 νίκες και διαφορά 118 βαθμών από τον δεύτερο.

Σε εκείνο το σημείο πήρε μια απόφαση που ήταν χαρακτηριστική της φιλοσοφίας του. Αντί να βιαστεί να ανέβει σε μια -οποιαδήποτε- ομάδα του MotoGP, προτίμησε να μείνει άλλη μία χρονιά στην ομάδα του και στη Moto2 και να ξαναδιεκδικήσει το πρωτάθλημα. Έτσι, το 2016 πανηγύρισε τον 2^ο τίτλο του στη μεσαία κατηγορία, με 7νίκες, 10 βάθρα και 7 πολ ποζίσιον.

Ύστερα από αυτό το επίτευγμα το MotoGP υποδέχτηκε τον δις πρωταθλητή με ανοιχτές αγκάλες το 2017. Ο Ζαρκό βρήκε φιλόξενο περιβάλλον στην ομάδα Tech 3 Yamaha, του συμπατριώτη του Χερβ Πονσαράλ, και αμέσως έκανε αισθητή την παρουσία του. Στον πρώτο του αγώνα στην πίστα του Κατάρ βρέθηκε να είναι επικεφαλής, προτού εγκαταλείψει από πτώση. Όλη τη χρονιά έκανε πολύ καλές εμφανίσεις και ανέβηκε στο βάθρο 3 φορές. Κάπως έτσι κύλησε και το 2018, με άλλες 3 παρουσίες στο βάθρο και την 6^η θέση στη βαθμολογία του πρωταθλήματος.

Η καταστροφική ένταξη στην ΚΤΜ

Η σεζόν του 2018 βρισκόταν σε εξέλιξη, ο Ζαρκό είχε καταξιωθεί πλέον στο χώρο του MotoGP και άρχισαν να έρχονται οι προσφορές. Οι Honda, Suzuki και ΚΤΜ ενδιαφέρθηκαν να τον εντάξουν στο δυναμικό τους. Τις προσφορές αυτές διαχειρίστηκε ο Φελόν και αποφάσισε ότι η ΚΤΜ ήταν η καλύτερη λύση για τον προστατευόμενό του. Έτσι, ήρθε σε συμφωνία με τους Αυστριακούς για το 2019.

Η σημαντική λεπτομέρεια εδώ είναι ότι ο ίδιος ο Ζαρκό έμαθε για το ενδιαφέρον της Honda (ο Ντάνι Πεδρόσα είχε ανακοινώσει την αποχώρησή του από τους αγώνες και το HRC έψαχνε για αντικαταστάτη) όταν ήδη ο Φελόν είχε κλείσει τη συμφωνία με την ΚΤΜ. Το γεγονός αυτό έφερε την οριστική ρήξη ανάμεσα στους δύο και ο Φελόν απομακρύνθηκε από τον Ζαρκό και τις υποθέσεις του.

Παρόλα αυτά, η συμφωνία με την ΚΤΜ δεν ήταν, φαινομενικά, κακή. Πρόκειται για εργοστασιακή ομάδα, που έκανε τεράστια επένδυση στο MotoGP και που παρουσίαζε αξιοσημείωτη βελτίωση από χρονιά σε χρονιά – ενώ και το συμβόλαιο ήταν σίγουρα ιδιαίτερα επικερδές. Από τις πρώτες δοκιμές όμως φάνηκε ότι υπάρχει πρόβλημα. Η μοτοσικλέτα της ΚΤΜ δεν ταίριαξε από την αρχή με το οδηγικό στιλ του Ζαρκό, ο οποίος παρά τις επίμονες προσπάθειές του δεν κατάφερνε να την οδηγήσει γρήγορα.

Η χρονιά ξεκίνησε και οι απογοητεύσεις διαδέχονταν η μία την άλλη. Τερματισμοί εκτός 10άδας και πτώσεις ήταν τα αποτελέσματα μιας συνεργασίας που ξεκίνησε με μεγάλες φιλοδοξίες. Πιο άσχημα από όλους έδειχνε να το παίρνει ο ίδιος ο Ζαρκό, ο οποίος κάποια στιγμή πήγε στους επιεφαλής της ΚΤΜ και καταρρακωμένος τούς ζήτησε να σταματήσει στο τέλος της χρονιάς. Η σχέση με την ομάδα είχε χαλάσει αρκετό καιρό πριν από αυτό και τελικά οι Αυστριακοί αποφάσισαν να μην περιμένουν καν μέχρι το τέλος της σεζόν και τον αποδέσμευσαν μετά τον αγώνα του Μιζάνο τον Σεπτέμβριο.

Η απόγνωση και η «διάσωση» από την Ducati

Έτσι λοιπόν ο Ζαρκό βρέθηκε, εν μέσω της σεζόν του 2019, χωρίς ομάδα και με το μέλλον ιδιαίτερα αμφίβολο. Οι περισσότερες θέσεις για το 2020 είχαν ήδη κλείσει και ο τρόπος που έφυγε από την ΚΤΜ δεν άρεσε ιδιαίτερα στους επικεφαλής των ομάδων. Παρόλα αυτά έτρεξε στους τελευταίους 3 αγώνες της χρονιάς με την LCR Honda, ως αντικαταστάτης του Τακάκι Νακαγκάμι, που έκανε επέμβαση στον ώμο. Ωστόσο, παρέμενε χωρίς μοτοσικλέτα για το 2020.

Ο Γάλλος σε εκείνο το σημείο φοβήθηκε πραγματικά ότι όλα τελείωσαν και ότι οι κόποι και οι θυσίες των τελευταίων 10 ετών πήγαν χαμένα. Χωρίς αγωνιστική θέση στο MotoGP, ως μοναδική λύση φάνταζε η επιστροφή στη Moto2 και η προσπάθεια για επιστροφή να ξεκινήσει ξανά από εκεί. Τότε εμφανίστηκε ο από μηχανής θεός, που είχε τη μορφή του ψαρομάλλη αγωνιστικού διευθυντή της Ducati, Τζίτζι Νταλ’ Ίνια. Ο Ιταλός έδειξε εμπιστοσύνη στο ταλέντο του Ζαρκό και του πρόσφερε μονοετές συμβόλαιο με την 3^η ομάδα της Ducati για το 2020.

Ο Ζαρκό άρπαξε αυτήν την ευκαιρία από τα μαλλιά. Το 2020 έκανε μερικές πολύ καλές εμφανίσεις και κατακτώντας μία πολ ποζίσιον, που την επόμενη ημέρα στο Μπρνο μετέτρεψε σε 3^η θέση στον αγώνα και παρουσία στο βάθρο, εξασφάλισε «προαγωγή» στη δορυφορική Pramac Ducati για το 2021 και μάλιστα με εργοστασιακή μοτοσικλέτα. Φέτος θα είναι η τελευταία του χρονιά στην Pramac, αφού ως γνωστόν για τα επόμενα δύο χρόνια θα ανήκει στο δυναμικό της LCR Honda. Πρόλαβε όμως προτού φύγει από την οικογένεια της Ducati να αφήσει το στίγμα του με αυτήν τη σπουδαία νίκη.

Ένας φιλόσοφος στις πίστες

Ο Ζοάν Ζαρκό παραμένει μία από τις πιο ξεχωριστές προσωπικότητες στο MotoGP. Τα πρώτα χρόνια του ήταν ένας απόμακρος και απρόσιτος νεαρός, που δεν σκεφτόταν τίποτα πέρα από τους αγώνες και είχε το παρατσούκλι «πολεμιστής μοναχός». Έχοντας πλέον ωριμάσει μέσα από αυτήν την πορεία, έχει μετατραπεί σε έναν «φιλόσοφο» του πάντοκ. Οι επισημάνσεις του είναι πάντα εύστοχες και η προσέγγισή του πιο ολοκληρωμένη. Έφτασε ψηλά, έπεσε στο ναδίρ και τώρα ξαναβρίσκεται ακόμα πιο ψηλά. Και επειδή έχει κάνει αυτόν τον κύκλο, ξέρει καλά τι αφήνει πίσω του και τι έχει μπροστά του.

Τώρα που ήρθε αυτή η νίκη, ο Ζαρκό έχει διώξει ένα μεγάλο βάρος από τους ώμους του. Για έναν αναβάτη οι ανεκπλήρωτες προσδοκίες, τόσο του ίδιου όσο και του περίγυρού του, μπορεί να είναι καταλυτικός παράγοντας στην εξέλιξη της καριέρας του. Για το Ζαρκό, αυτό το σύννεφο δεν υπάρχει πλέον. Δεν ξέρουμε αν και πότε θα απολαύσουμε ξανά την ανάποδη τούμπα του, αυτή με την οποία πανηγυρίζει τις νίκες του, τώρα που θα έχει στα χέρια του μια μοτοσικλέτα σαφώς λιγότερο ανταγωνιστική από την Ducati. Αυτό το Σάββατο στο Phillip Island όμως θα μείνει για πάντα στη μνήμη μας.

You can finally tick Zarco Backflip off your #MotoGP bingo cards ✅#AustralianGP 🇦🇺 pic.twitter.com/0mSjWyu1LE

— MotoGP™🏁 (@MotoGP) October 21, 2023