Η νύχτα που ο Σουμάχερ με έκανε να ξυπνήσω κλαίγοντας
- Ακροβατώντας μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας
- Περιμένοντας τον Σουμάχερ
- Ένα θαύμα μπροστά στα μάτια μου
Σήμερα συμπληρώνονται δέκα ολόκληρα χρόνια από την «εκκίνηση» του μεγαλύτερου, πιο άνισου αγώνα που έδωσε ποτέ ο Μίκαελ Σουμάχερ. Καθηλωμένος από εκείνο το ατύχημα στις γαλλικές Άλπεις, που όπως χαρακτηριστικά δήλωσε και ο καλός του φίλος, Ζαν Τοντ, τον άλλαξε για πάντα.
Μέρα που είναι, αντί να θυμίσω όσα ακολούθησαν του τραυματισμού του εκείνη την Κυριακή και λίγο-πολύ ξέρετε, αν φυσικά δεν παραμυθιάζεστε από τα clickbait που πυροβολούν κατά ριπάς αυτές τις ημέρες, θα μοιραστώ μία προσωπική ιστορία. Ή για να είμαι ακριβής, το πιο αληθοφανές όνειρο που έχω δει στα 44 μου χρόνια.
Ακροβατώντας μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας
Απόρροια των συναισθημάτων που είμαι σίγουρος πως συμμερίζεται κάθε φίλος της Formula 1, ειδικά κάθε υποστηρικτής ενός εκ των σπουδαιότερων οδηγών στην ιστορία του σπορ – αν όχι τον σπουδαιότερο. Όμως πέρα από κορυφαίος πίσω από το τιμόνι, ήταν πραγματικά σπουδαίος εκτός πίστας. Ένας σπάνιος άνθρωπος. Πράγμα που επιβεβαίωνε συχνά-πυκνά με τις πράξεις του, πράγμα που επιβεβαίωσε και στο… υποσυνείδητό μου!
Ξύπνησα πριν το ξημέρωμα, για πρώτη φορά στη ζωή μου από ένα όνειρο με τόσο έντονα συναισθήματα που γεφύρωσαν το χάσμα ανάμεσα στο όνειρο και την πραγματικότητα. Ένα όνειρο που για μερικά δευτερόλεπτα, ώσπου να μπορέσω να εναρμονιστώ με την πραγματικότητα αυτή, που χάρισε μία ελπίδα. Από τότε, την κρατώ βαθιά μέσα μου κρυμμένη. Σε μέρος ασφαλές. Την ελπίδα πως κάπως, κάποτε, το θαύμα θα γίνει και θα δούμε ξανά τον Μίκαελ. Όρθιο. Δυνατό.
Περιμένοντας τον Σουμάχερ
Περιέργως, όταν άνοιξα τα μάτια μου θυμόμουν έντονα κάθε στιγμή, σα να την είχα ζήσει. Με την ιστορία να ξεκινά σε ένα αεροδρόμιο. Μαζί με μία στρατιά δημοσιογράφων, φωτογράφων και τηλεοπτικών συνεργείων, περιμένουμε εκτός κτιρίου, δίπλα σε ένα αεροπλάνο το οποίο δεν έχει συνδεθεί με φυσούνα. Είναι παρκαρισμένο περίπου 100 μέτρα μακριά και περιμένουμε να ανοίξει η πόρτα, να «δέσει» η σκάλα και να αποβιβαστούν όλοι οι επιβάτες. Υπάρχει η πληροφορία πως στο αεροπλάνο αυτό, βρισκόταν ο σπουδαίος Σούμι. Ο άφαντος τόσα χρόνια Σούμι.
Ενώ όλοι αναμένουμε να δούμε με τα μάτια μας ένα θαύμα, τον Γερμανό όρθιο, να πατά επιτέλους γερά στα πόδια του, η όποια κινητικότητα υπάρχει από την άλλη πλευρά του αεροσκάφους. Ξάφνου, μία μοτοσικλέτα το προσεγγίζει και δευτερόλεπτα μετά, απομακρύνεται με δύο φιγούρες πάνω στη σέλα. Φοράνε αμφότεροι κράνη, δεν μπορεί κανείς να ξέρει αν βγάζοντας εκείνο το κράνος, σε μία σκηνή… επανάληψη της πιο επικής στιγμής του Top Gear, θα βλέπαμε σταδιακά να εμφανίζεται αυτό το στραβό, χαρακτηριστικό τσαγούλι. Φαίνεται πως ποτέ δεν θα μάθουμε, μιας και η μοτοσικλέτα χάνεται στο βάθος του αεροδιαδρόμου.
Ένα θαύμα μπροστά στα μάτια μου
Όλοι φεύγουν απογοητευμένοι αλλά με τρόπο ανεξήγητο, έχω μία σκέψη για το που μπορεί να κατευθύνεται. Μη περιμένετε λογική πίσω αυτή – όνειρο είναι. Βρίσκομαι λοιπόν σε αστικό τοπίο, τύπου… Χονγκ Κόνγκ. Σε μία παρακμιακή γειτονιά, με φασαρία, μπροστά από ένα συγκεκριμένο κτίριο. Είμαι μόνος μου, έχω αποσπαστεί από τις ορδές των παπαράτσι και των media.
Ξέρω πως μπορεί να βρίσκεται στο lobby εντός ξενοδοχείου μεγάλης αλυσίδας, όλος ο πλανήτης να είναι στα πόδια του κι εγώ να χάνω τα πάντα. Όμως κάτι μου λέει πως έχω δίκιο. Και είχα.
Λίγη ώρα μετά, σαστίζω αλλά τον βλέπω να βγαίνει βιαστικά από την πόρτα. Περπατώντας. Ο Μίκαελ είναι ζωντανός, μπροστά μου, είναι ακριβώς όπως τον θυμάμαι. Ή όπως θα ήθελα να τον θυμάμαι.
Ενστικτωδώς σηκώνω τη φωτογραφική μου μηχανή αλλά δεν καταφέρνω να στοχεύσω ενώ βρίσκεται απέναντι μου στο σοκάκι, με πιάνουν κλάματα. Κατεβάζω τη μηχανή, λυγίζω. Το βλέμμα του Μίκαελ που βγήκε βιαστικός από την είσοδο του κτιρίου, σταματάει στιγμιαία πάνω μου ενώ το σώμα του παραμένει εν κινήσει. Είδε πως κρατούσα φωτογραφική αλλά διστάζει. Ξέρει πως αν θέλει να κρατηθεί μακριά από τα φώτα, πρέπει να εξαφανιστεί (ξανά) από προσώπου Γης. Αν δεν το κάνει άμεσα, θα χάσει την ευκαιρία μια για πάντα.
Όμως είναι ο Μίκαελ που ξέρω. Δεν φεύγει. Είδε την αντίδρασή μου, εκείνη τη στιγμή ένιωσε μέσα από τη δική μου εικόνα, τα συναισθήματα εκατομμυρίων ανθρώπων που αυτή τη δεκαετία προσεύχονται για ένα θαύμα. Όχι απλά δεν τρέχει μακριά αλλά έρχεται προς το μέρος μου, μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα παίρνει την απόφαση να… παραδοθεί, αιχμάλωτος της αγάπης που λαμβάνει.
«Είναι όλα καλά», μου λέει και απλώνει το χέρι του στον ώμο μου. «Είμαι καλά».
Ο Μίκαελ όπως τον θυμάμαι
Σε εκείνο το σημείο διαλύεται το σύννεφο στο οποίο αιωρούμαι. Δεν ξέρω αν σας έχει τύχει ποτέ να ξυπνάτε από όνειρο και κάθε κύτταρό σας να «το ζει» σαν να είναι αληθινό, η καρδιά να χτυπά δυνατά και τα δάκρυα να κυλούν, όμως αυτό ακριβώς μου συνέβη. Και χρειάστηκα ώρα για να συνέλθω. Δεν ήθελα να συνέλθω.
Μη γελιόμαστε, κάθε μέρα από τις 29 Δεκεμβρίου του 2013, εύχομαι αυτό το ταξίδι στα βάθη του υποσυνείδητού μου, να αποτύπωνε κάποια στιγμή την πραγματικότητα.
Να εμφανιζόταν κάπου ο Μίκαελ. Όπως τον θυμάμαι. Όπως τον είδα σε αυτό το όνειρο. Και να μας καθησυχάσει όλους, να μας πει πως όλα είναι καλά.
Φωτογραφίες: Mercedes-AMG
Ακολουθήστε την σελίδα του gMotion στο Facebook!
