Η νίκη στη Μόντσα δεν χαρίστηκε στον Λεκλέρ, την πήρε με το σπαθί του

Κώστας Παστρίμας Κώστας Παστρίμας
Η νίκη στη Μόντσα δεν χαρίστηκε στον Λεκλέρ, την πήρε με το σπαθί του
Το GP Ιταλίας αποτελεί άλλο ένα παράσημο για τον Σαρλ Λεκλέρ, η μεγαλειώδης νίκη του οποίου δεν ήρθε από λάθη της McLaren.

To Grand Prix Ιταλίας στη θρυλική Μόντσα ανήκει πλέον στο παρελθόν και οι πανηγυρισμοί στο Μαρανέλο ίσως έχουν πλέον κοπάσει. Η μεγάλη νίκη του Σαρλ Λεκλέρ και της Ferrari σε έναν αγώνα που αποτελεί ορόσημο για τη Scuderia έφερε ενθουσιασμό σε μια ολόκληρη χώρα και έδειξε ότι η ιταλική ομάδα δείχνει ουσιαστική πρόοδο συνολικά στη λειτουργία της ως οργανισμός.

Ο αγώνας αυτός όμως ήταν μία ακόμα υπενθύμιση του ταλέντου και της ικανότητας του Σαρλ Λεκλέρ, τα οποία τείνουμε πολλές φορές να ξεχνάμε όταν δεν έρχονται τα αποτελέσματα για τον Μονεγάσκο. Ο Λεκλέρ είναι ένας «γητευτής» του μονοθεσίου του. Έχει έναν ιδιαίτερο τρόπο να συνδέεται μαζί του και να το υποχρεώνει να κάνει πράγματα που υποθετικά δεν θα μπορούσε. Αυτής της ιδιότητάς του γίναμε μάρτυρες στη Μόντσα.

Ο Σαρλ Λεκλέρ νίκησε γιατί κατάφερε να κάνει κάτι που δεν κατάφερε κανείς άλλος: να ολοκληρώσει τον αγώνα με ένα pit stop και με ένα σετ ελαστικών που είχε συμπληρώσει 38 γύρους. Κι αυτό έγινε εφικτό γιατί ο Λεκλέρ «μιλούσε» με την SF24. Σε όλο το δεύτερο stint δεν έκανε ούτε ένα μπλοκάρισμα, ούτε μία περιττή τιμονιά. Κράτησε τα ελαστικά του ζωντανά χωρίς να μειώσει το ρυθμό του και έφτασε στη νίκη χωρίς ουσιαστικά να απειληθεί από τον Όσκαρ Πιάστρι.

Η αναγκαστική στρατηγική

Το πόσο δύσκολο ήταν αυτό που έκανε ο Λεκλέρ αποδεικνύεται από τον αγώνα του Κάρλος Σάινθ. Ο Ισπανός ακολούθησε την ίδια στρατηγική, δηλαδή ενός pot stop, και μάλιστα άλλαξε ελαστικά τέσσερις γύρους αργότερα από τον ομόσταβλό του. Κι όμως, στο τέλος του αγώνα τα δικά του ελαστικά είχαν «τελειώσει» και οι McLaren τον προσπέρασαν σαν σταματημένο.

Μιλώντας για στρατηγική, η Ferrari έλαβε πολλά εύσημα για τις κινήσεις της με τον Λεκλέρ, αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι τα αξίζει όλα. Είναι προφανές ότι η απόφαση για ένα pit stop δεν είχε ληφθεί εξαρχής, αλλιώς δεν θα υπήρχε ανάγκη να «απαντήσουν» στο pit stop του Λάντο Νόρις στο 15ο γύρο. Αν είχαν σκοπό να κάνουν μόνο μία στάση, θα κρατούσαν τον Λεκλέρ στην πίστα όσο περισσότερο γινόταν με το πρώτο σετ. Έτσι, θα του έκαναν τη ζωή ευκολότερη στο τέλος. Ένας από τους λίγους που αντιλήφθηκε ότι το pit stop σε εκείνο το σημείο ήταν ανώφελο ήταν ο ίδιος ο Λεκλέρ, που -δικαίως- γκρίνιαξε στον ασύρματο.

Από τη στιγμή που στο πρώτο pit stop η McLaren έκανε το undercut και έφερε τον Νόρις μπροστά από τον Λεκλέρ, η στρατηγική του ενός pit stop ήταν η μοναδική που θα μπορούσε να τους φέρει τη νίκη. Για να δουλέψει, όμως, έπρεπε ο Λεκλέρ να κάνει αυτό που περιγράψαμε νωρίτερα. Όπως το βλέπω εγώ, δεν ήταν τόσο μια ιδιοφυής κίνηση, που προέκυψε από προσεκτική και πολύπλοκη ανάλυση, όσο μια ζαριά, που «βγήκε» λόγω της εξαιρετικής ικανότητας του Λεκλέρ. Άλλωστε, όταν λήφθηκε η απόφαση δεν είχαν τίποτα να χάσουν· αν δεν δούλευε η στρατηγική ο Λεκλέρ θα ήταν πάλι 3ος.

Τρικλοποδιές

Και πάμε στη McLaren. Ένας εξωτερικός παρατηρητής, με μια δόση κυνισμού, θα συμφωνούσε ότι η βρετανική ομάδα χάρισε τη νίκη στη Ferrari με τις κινήσεις της και γενικά με το πώς διαχειρίστηκε τον αγώνα. Ίσως έχει δίκιο αλλά όχι γιατί η McLaren έκανε λάθη μέσα στον αγώνα.

Ο αγώνας τους καθορίστηκε εν πολλοίς από την προσπέραση του Πιάστρι στον Νόρις στον πρώτο γύρο. Αν δεν είχε γίνει αυτό, θα είχαν να διαχειριστούν ένα «τυπικό» 1-2, με τον οδηγό που είναι κυνηγάει το πρωτάθλημα στην πρώτη θέση και τον άλλο οδηγό να «παίζει άμυνα» πίσω του. Όταν όμως πέρασε ο Πιάστρι, προστέθηκαν τόσο πολλές μεταβλητές που η εξίσωση έγινε σχεδόν άλυτη.

Σημείο καμπής ήταν επίσης το γεγονός ότι ο Νόρις έχασε και τη 2η θέση από τον Λεκλέρ, κυρίως λόγω του ξαφνιάσματος από την κίνηση του Πιάστρι που δεν περίμενε. Αυτό ανάγκασε την ομάδα να στήσει καινούρια στρατηγική, για να φέρει τον Νόρις ξανά μπροστά από τον Λεκλέρ και αυτό επηρέασε με τη σειρά του και εκείνη του Πιάστρι.

The papaya rules of engagement

Η φιλοσοφία της ομάδας να αφήνει τους οδηγούς της να ανταγωνίζονται μεταξύ τους στην πίστα, όσο ευπρόσδεκτη και δίκαιη είναι, στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν λειτούργησε υπέρ της. Και εκτός από αυτό, τράβηξε όλη την προσοχή της, με αποτέλεσμα ο Λεκλέρ να «περάσει» κάτω από το ραντάρ.

Η McLaren έμοιαζε να νομίζει ότι έτρεχε μόνη της στη Μόντσα. Οι αποφάσεις που πήρε και οι κινήσεις που έκανε δεν ήταν λανθασμένες· εξυπηρετούσαν το πλάνο της, όπως το είχε καταστρώσει πριν από τον αγώνα. Έμοιαζε όμως να μη συνυπολογίζει τι κάνουν οι άλλοι, και εν προκειμένω η Ferrari. Ίσως γιατί ο βασικός τους αντίπαλος, ο Μαξ Φερστάπεν με τη Red Bull, βολόδερνε κάπου στην 6η θέση.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι ένα 2-3 στον αγώνα αντί για το διαφαινόμενο 1-2 μετά τις κατατακτήριες. Αν ο Πιάστρι δεν είχε προσπεράσει τον Νόρις στον πρώτο γύρο, η McLaren πιθανότατα θα είχε κάνει το 1-2 με νικητή τον Νόρις. Η Ferrari δεν θα είχε επιλέξει αυτήν τη στρατηγική για τον Λεκλέρ, που θα είχε μείνει στην 3η θέση, και εγώ θα έγραφα ένα διαφορετικό κείμενο. Η McLaren θα είχε προσπεράσει από τώρα τη Red Bull στους κατασκευαστές και η διαφορά του Φερστάπεν από τον Νόρις θα ήταν 52 αντί για 62 βαθμοί.

Αυτό που μοιάζει ακατανόητο και χρήζει εξήγησης, είναι η απόφαση της McLaren στο τέλος, όταν η νίκη είχε κριθεί, να μη δώσει εντολή στους οδηγούς της να αλλάξουν θέσεις και να πάρει ο Νόρις τη 2η θέση και τρεις βαθμούς παραπάνω. Για την ομάδα το αποτέλεσμα θα ήταν ακριβώς το ίδιο και θα βοηθούσαν τον οδηγό τους στο κυνήγι του τίτλου. Ήταν είτε ολιγωρία είτε συνειδητή απόφαση· και δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι χειρότερο.

Με τα «αν» βέβαια δεν γράφεται ιστορία, αλλά στο Woking έχουν να κάνουν μερικές πολύ σοβαρές συζητήσεις και να πάρουν επίσης πολύ σοβαρές αποφάσεις. Και κυρίως πρέπει να αποφασίσουν πώς θα διαχειριστούν τους οδηγούς τους. Όταν στην Ουγγαρία προσπαθούσαν να πείσουν τον Νόρις να δώσει πίσω τη θέση στον Πιάστρι, του έλεγαν ότι θα χρειαστεί τη βοήθεια του Αυστραλού στο μέλλον για να διεκδικήσει το πρωτάθλημα. Αυτό που έγινε στη Μόντσα πάντως δεν ήταν βοήθεια.

Και δεν φταίει σε καμία περίπτωση ο Πιάστρι. Ο νεαρός είναι καταπληκτικός οδηγός, αλλά επιπλέον είναι ανελέητος. Δεν υπάρχει τίποτα που να μπορεί να τον σταματήσει από το στόχο του και αυτό το είδε νωρίς η McLaren που τον απέκτησε και το ένιωσε καλά η Alpine που τον έχασε μέσα από τα χέρια της. Η McLaren έχει στις τάξεις της δύο εν δυνάμει πρωταθλητές και αυτό είναι τόσο ευχή όσο και κατάρα. Τα έχει ξαναζήσει όμως αυτά...

Milton Keynes, we have a problem

Όσο πιο ψηλά φτάνεις τόσο πιο άσχημη είναι η πτώση, λέει το γνωστό απόφθεγμα, και είναι αυτό που η Red Bull βιώνει αυτό το διάστημα. Δεν πάει πολύς καιρός που ο Φερστάπεν και η ομάδα του κυριαρχούσαν. Οι πρώτοι αγώνες της φετινής σεζόν έδειχναν να είναι επανάληψη της περσινής απόλυτης κυριαρχίας. Και έπειτα άρχισαν να χάνουν.

Στην αρχή οι ήττες ήταν σποραδικές: μία «τυχερή» νίκη του Νόρις στο Μαϊάμι και μία νίκη του Λεκλέρ στις «ειδικές» συνθήκες του Μονακό έμοιαζαν καταστάσεις διαχειρίσιμες. Φτάσαμε όμως στη Μόντσα, που είναι ο έκτος αγώνας στη σειρά που δεν κερδίζει ο Φερστάπεν. Και με την εικόνα που δείχνει η Red Bull, δεν είναι καθόλου σίγουρο πότε ο Ολλανδός θα ξαναδεί το βάθρο, πόσο μάλλον το ψηλότερο σκαλί του.

Στην Ιταλία ο Φερστάπεν δεν βρισκόταν ούτε καν κοντά σε Ferrari και McLaren και μάλιστα έχασε και από τη Mercedes του Λούις Χάμιλτον. Με δεδεμένο ότι ακολουθούν πίστες που δεν είναι καλές για τη Red Bull, σε Αζερμπαϊτζάν και Σιγκαπούρη, η εικόνα δείχνει ακόμα πιο ζοφερή. Το Πρωτάθλημα Κατασκευαστών μπορούμε να θεωρήσουμε ότι είναι ήδη χαμένο και ο Φερστάπεν κρατιέται με νύχια και με δόντια στο Πρωτάθλημα Οδηγών, κι ας έχει 62 βαθμούς διαφορά από τον Νόρις. Ο καλύτερος φίλος του αυτήν τη στιγμή είναι ο Λεκλέρ, που έχει πάρει τα πάνω του και ίσως είναι ο μοναδικός αυτήν τη στιγμή -πλην του Πιάστρι- που μπορεί να κερδίζει τον Νόρις και να του κόβει βαθμούς.

Τι θα γινόταν αν...

Επιστρέφοντας στις εικοτολογίες, το κείμενο που διαβάσατε έως τώρα θα ήταν πολύ διαφορετικό αν ο Τζορτζ Ράσελ είχε καταφέρει να κρατήσει το μονοθέσιο της Mercedes εντός πίστας στην πρώτη στροφή. Δεν θα ήταν πιθανότατα μέσα στο παιχνίδι της νίκης, αλλά η παρουσία του στην 3η ή 4η θέση θα άλλαζε πολλά στη στρατηγική των άλλων ομάδων και μάλλον θα βλέπαμε ένα διαφορετικό αγώνα.

Μιλώντας για τον Ράσελ, ο Βρετανός οδηγός βρίσκεται σε μια περίεργη θέση. Πηγαίνοντας στη Mercedes ως παρτενέρ του Χάμιλτον, δεν είχε πολλά να χάσει και η πίεση σαφώς δεν ήταν μεγάλη. Αν τον κέρδιζε, θα γινόταν αυτομάτως ήρωας και αν έχανε, θα είχε χάσει από έναν επτάκις πρωταθλητή, οπότε δεν θα του έλεγε κανείς τίποτα.

Μετά όμως η Mercedes έχασε την ανταγωνιστικότητά της και ο Χάμιλτον ανακοίνωσε ότι φεύγει για τη Ferrari. Ξαφνικά, ο Ράσελ είχε πράγματα να αποδείξει και τα λάθη του βρίσκονταν πολύ συχνότερα στο προσκήνιο. Η πίεση άρχισε να μεγαλώνει πολύ.

Ακόμα πιο μετά ήρθαν τα προβλήματα στη Red Bull και μαθεύτηκε ότι η Mercedes θέλει να φέρει να τον Φερστάπεν – και όλοι ξέρουμε τι συμβαίνει στους ομόσταβλους του Ολλανδού. Τέλος, του χρόνου στην ομάδα θα έρθει ο Κίμι Αντονέλι, ένας 18χρονος Ιταλός, που θεωρείται το μεγαλύτερο ταλέντο της τελευταίας 10ετίας. Επίσης ξαφνικά, το 2025 λέγεται ότι θα είναι η χρονιά που θα αποφασιστεί ποιος εκ των Ράσελ ή Αντονέλι θα μείνει στην ομάδα πλάι στον Φερστάπεν το 2026. Άντε, μετά, να κρατήσεις το μονοθέσιο στην πίστα...

Ένα σπριντ οκτώ αγώνων

Απομένουν οκτώ αγώνες για να λήξει η συναρπαστική αυτή χρονιά, τρεις από τους οποίους περιλαμβάνουν Σπριντ. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει ένα μάξιμουμ 232 βαθμών να κερδηθεί μέχρι το τέλος. Τα πρωταθλήματα είναι προφανώς ανοιχτά, αν και το κατασκευαστών το έχει γραπώσει με το ένα χέρι η McLaren και ακουμπά πάνω του και μερικά δάχτυλα από το άλλο.

Στους οδηγούς όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά και η μονομαχία των Φερστάπεν και Νόρις δεν θα κριθεί μόνο από τους ίδιους. Αν σε κάθε αγώνα έχουμε δύο ή τρεις ή τέσσερις ή και περισσότερους διαφορετικούς οδηγούς να διεκδικούν τη νίκη, τα πράγματα περιπλέκονται. Το πλεονέκτημα παραμένει στα χέρια του Φερστάπεν αλλά κάθε Σαββατοκύριακο που περνάει γίνεται όλο και πιο δύσκολο.

Πριν από μήνες, στις αρχές Μαΐου μετά το GP Μαϊάμι, είχα γράψει «Κι όμως, γυρίζει», κάτι που θεωρήθηκε υπερβολή τότε. Αν μιας έχει διδάξει κάτι όμως η φετινή χρονιά είναι ότι τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο και οποιαδήποτε τάξη, όσο καθεστηκυία και αν θεωρείται, μπορεί να ανατραπεί. Περιμένουμε με ανυπομονησία τις ανατροπές που θα φέρουν τα οκτώ τελευταία grand prix.

Φωτογραφία: Scuderia Ferrari

Ακολουθήστε την σελίδα του gMotion στο Facebook!

Κώστας Παστρίμας
Κώστας Παστρίμας

Ο Κώστας Παστρίμας μπήκε στο χώρο της δημοσιογραφίας λίγο πριν από την αλλαγή του αιώνα ως επιμελητής κειμένων σε ημερήσιες εφημερίδες. Λίγο αργότερα πέρασε «μπροστά» από τα κείμενα, γράφοντας κυρίως για αυτοκίνητα, μοτοσικλέτες, μηχανοκίνητα σπορ και όλα τα σχετικά με αυτά. Από νωρίς πίστεψε στη δύναμη του διαδικτύου, την εποχή που δεν ήταν ούτε κατά διάνοια όσο διαδεδομένο είναι πλέον, «χτίζοντας» τα μέσα που ήταν οι πρωτοπόροι της εποχής τους. Ανήκει στο δυναμικό της Liquid από το 2021.

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΛΙΓΟΤΕΡΑ