Οι αποστάσεις δεν μετριούνται πάντα σε χιλιόμετρα

• Ο δρόμος ως μέσο - και ως αφορμή
• Όταν τα χιλιόμετρα δεν τρομάζουν, τρομάζει η σιωπή
• Το αυτοκίνητο και η μοτοσικλέτα ως οχήματα σύνδεσης
• Ό,τι κι αν γράφει ο χιλιομετρητής

Η ζωή είναι γεμάτη αποστάσεις. Άλλες μικρές, άλλες μεγάλες, άλλες που καλύπτονται σε λίγα λεπτά - κι άλλες που χρειάζονται μέρες, μήνες, χρόνια.

Στον κόσμο της αυτοκίνησης, μαθαίνουμε να τις μετράμε με χιλιόμετρα, με χρόνους, με κατανάλωση ή αυτονομία. Αλλά υπάρχει κι εκείνη η άλλη μέτρηση - πιο άυλη, πιο ανθρώπινη. Πόσο «μακριά» νιώθεις από κάποιον. Πόσο χρειάζεται να ταξιδέψεις όχι με το αυτοκίνητο, αλλά με το μυαλό και την ψυχή, για να τον συναντήσεις.

Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σε άλλη πόλη αλλά νιώθεις ότι βρίσκονται στη σέλα της μοτοσικλέτας σου όταν οδηγείς. Και υπάρχουν άλλοι που κάθονται στο διπλανό κάθισμα, αλλά νιώθεις πως σας χωρίζει μια ήπειρος. Η αυτοκίνηση μπορεί να συνδέει μέρη. Αλλά, καμιά φορά, συνδέει και ανθρώπους.

Ο δρόμος ως μέσο - και ως αφορμή

Όταν ξεκινάς ένα ταξίδι με αυτοκίνητο ή μοτοσικλέτα, ξέρεις συνήθως πού πας. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις. Υπάρχουν διαδρομές που τις κάνουμε γιατί πρέπει: για δουλειά, για υποχρέωση, για να προλάβουμε.

Και υπάρχουν κι εκείνες που τις κάνουμε γιατί μας τραβάει κάτι στην άλλη άκρη. Ένα πρόσωπο, μια σκέψη, ένα αίσθημα που δεν το χωράει ο χάρτης.

Σε αυτές τις διαδρομές, το όχημα γίνεται κάτι παραπάνω από μέσο. Γίνεται συνοδοιπόρος. Ένας ήσυχος, αξιόπιστος συνεργός, που σε κουβαλάει όσο χρειάζεται για να φτάσεις. Κι αν δεν φτάσεις, τουλάχιστον σε άφησε να δοκιμάσεις.

Όσοι αγαπούν την οδήγηση ξέρουν αυτή την αίσθηση: το γκάζι που πατάς όχι για να πας πιο γρήγορα, αλλά για να πλησιάσεις. Έστω και λίγο.

Όταν τα χιλιόμετρα δεν τρομάζουν, τρομάζει η σιωπή

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που έχουν διανύσει εκατοντάδες χιλιόμετρα χωρίς δεύτερη σκέψη, μόνο και μόνο για να δουν κάποιον, να μιλήσουν, να αγγίξουν. Ούτε η απόσταση, ούτε το κόστος, ούτε η κούραση στέκονται εμπόδιο όταν νιώθεις ότι σε περιμένει κάτι που αξίζει.

Αντίθετα, αυτό που συχνά βαραίνει περισσότερο είναι εκείνη η απόσταση που δεν έχει γεωγραφικό μήκος. Είναι η σιωπή σε ένα αυτοκίνητο με δύο επιβάτες. Είναι τα άδεια μηνύματα. Είναι ο ήχος του κινητήρα που προσπαθεί να σκεπάσει την αμηχανία.

Γι’ αυτό και καμιά φορά, το ταξίδι με τη μοτοσικλέτα ή το αυτοκίνητο προς κάποιον μακρινό άνθρωπο μοιάζει πιο φυσικό, πιο τίμιο, πιο δίκαιο από το να κάθεσαι δίπλα σε κάποιον που νιώθεις ότι απομακρύνεται, χωρίς να φεύγει.

Το αυτοκίνητο και η μοτοσικλέτα ως οχήματα σύνδεσης

Μπορεί η τεχνολογία να έφερε τις βιντεοκλήσεις, τα μηνύματα, την άμεση επικοινωνία. Αλλά τίποτα δεν αντικαθιστά την πράξη του να πας κάπου. Να ξεκινήσεις, να διασχίσεις, να φτάσεις.

Ένα αυτοκίνητο ή μια μοτοσικλέτα δεν είναι μόνο μέσο μεταφοράς. Είναι το μέσο της πράξης. Το «ήρθα». Το «είμαι εδώ». Το «δεν με σταμάτησε η απόσταση».

Στις μέρες μας, η αυτοκίνηση δεν είναι πια απλώς πρακτική υπόθεση. Είναι σύμβολο ελευθερίας, επιλογής, αλλά και δέσμευσης. Όταν πατάς το γκάζι για να διανύσεις τα χιλιόμετρα μέχρι οπουδήποτε σε περιμένει κάτι ή κάποιος, λες πολλά περισσότερα απ’ όσα θα έλεγαν χίλιες λέξεις στην οθόνη.

Και ίσως αυτό να είναι και το πιο συγκινητικό στοιχείο της σύγχρονης αυτοκίνησης: ότι, μέσα στην τεχνολογία και στα συστήματα υποβοήθησης, παραμένει ένας βαθιά ανθρώπινος τρόπος να πεις «σε σκέφτομαι» - και να το εννοείς.

Ό,τι κι αν γράφει ο χιλιομετρητής

Στο τέλος, δεν έχει σημασία πόσα χιλιόμετρα διένυσες, πόσα λίτρα καυσίμου έκαψες, αν πήρες το πλοίο ή το αεροπλάνο ή αν οδήγησες ολόκληρη τη νύχτα. Σημασία έχει γιατί τα έκανες όλα αυτά.

Η απόσταση μετριέται με τον σκοπό, όχι με τα μέτρα. Και η κίνηση -είτε πάνω σε δύο τροχούς είτε σε τέσσερις- είναι πιο συχνά μια δήλωση παρουσίας παρά ένα γεωγραφικό γεγονός.

Γι’ αυτό και μερικές φορές, όταν βρίσκεσαι μόνος στο αυτοκίνητο, όταν οδηγείς με σταθερό ρυθμό και το βλέμμα σου χάνεται λίγο πιο πέρα απ’ τον δρόμο, νιώθεις πως ο πραγματικός προορισμός δεν είναι το «πού», αλλά το «ποιος» - και, κυρίως, το «γιατί».

Φωτογραφίες: Unsplash