Ο Γολγοθάς του Πρωταθλητή: Το 2025 είναι πολύ σκληρό με τον Χόρχε Μαρτίν

• Ο πρώτος χτύπος του εφιάλτη
• Η επιστροφή που έμοιαζε με λύτρωση - και κατέληξε δεύτερος σταυρός
• Το άθλημα των αντοχών

Όταν ο Χόρχε Μαρτίν έκλεινε τη σεζόν του 2024 ως Παγκόσμιος Πρωταθλητής MotoGP, δεν περίμενε τίποτα λιγότερο από μια χρονιά γεμάτη πίεση, ανταγωνισμό και τη δυσκολία του να υπερασπιστεί ένα στέμμα.

Αυτό που δεν περίμενε -και δεν μπορούσε καν να φανταστεί- ήταν ότι η μεγαλύτερη μάχη δεν θα δινόταν μέσα στις πίστες, αλλά μακριά από αυτές. Στα χειρουργεία. Στα κρεβάτια νοσοκομείων. Στις σιωπηλές μέρες ανάρρωσης που δεν χωρούν στα highlights.

Ο Μαρτίν φέτος δεν κυνηγά τον τίτλο. Δεν κυνηγά καν την ευκαιρία να φτιάξει την RSGP στα μέτρα του. Κυνηγά απλώς το δικαίωμα να είναι παρών. Και ο φετινός Γολγοθάς αποκαλύπτει ίσως περισσότερα από οποιαδήποτε νίκη: γιατί δείχνει τι σημαίνει να είσαι επαγγελματίας αθλητής -και άνθρωπος- όταν όλα όσα χτίζεις, ρημάζουν πριν καν τα αγγίξεις.

Ο πρώτος χτύπος του εφιάλτη

Ο Χόρχε Μαρτίν δεν ξεκίνησε απλώς στραβά τη σεζόν. Δεν την ξεκίνησε καθόλου. Στις χειμερινές δοκιμές της Σεπάνγκ, κι ενώ βρισκόταν μόλις στον 13ο γύρο της πρώτης ημέρας, είχε ένα highside στην έξοδο της στροφής 2. Ο απολογισμός: κάταγμα στο μετακάρπιο της δεξιάς παλάμης και πολλαπλά κατάγματα στο αριστερό του πόδι. Η σεζόν είχε ήδη αρχίσει να ξεθωριάζει προτού προλάβει να ανασάνει.

Αν υπήρχε ελπίδα για επιστροφή στους πρώτους αγώνες, την έσβησε λίγες ημέρες αργότερα, όταν σε προπόνηση με supermoto στην Ισπανία, τραυματίστηκε ξανά.
Ούτε πίστα, ούτε MotoGP. Μια λάθος στιγμή σε μια λάθος ρόδα. Τα αποτελέσματα: νέα κατάγματα στο αριστερό χέρι και τον καρπό, και η επιστροφή του στις πίστες μετατέθηκε επ' αόριστον.

Πολλοί τραυματίζονται μία φορά και επιστρέφουν πιο δυνατοί. Ο Μαρτίν δεν είχε την ευκαιρία να επιστρέψει καν. Το σώμα του πρόδωσε την υπομονή του. Το πραγματικό τίμημα δεν ήταν οι πόνοι ή οι επεμβάσεις. Ήταν ο χρόνος που άρχισε να χάνεται. Εκείνες οι κρίσιμες δοκιμές που για όλους τους υπόλοιπους οδηγούς ήταν ευκαιρία να μάθουν τη μοτοσικλέτα τους, να ρυθμίσουν το στήσιμό της, να ενσωματωθούν στην ομάδα τους.

Ο Μαρτίν, μια φρέσκια μεταγραφή στην εργοστασιακή Aprilia, δεν είχε αυτό το προνόμιο. Είχε μόνο γύψο, απομόνωση και έναν τίτλο στο ράφι που ήδη άρχιζε να ξεθωριάζει από την απόσταση. Ήταν μια πρώτη υπενθύμιση ότι το σώμα, όσο κι αν σε ανέβασε στην κορυφή, μπορεί να γίνει ο πρώτος σου αντίπαλος. Και συχνά, ο πιο ανελέητος.

Η επιστροφή που έμοιαζε με λύτρωση - και κατέληξε δεύτερος σταυρός

Μετά από δύο τραυματισμούς, εβδομάδες σιωπής, πόνο και υπομονή, ο Χόρχε Μαρτίν εμφανίστηκε στο Κατάρ όχι με βλέμμα διεκδικητή, αλλά με απλή, σιωπηλή ανάγκη να ξαναανέβει στη σέλα. Να θυμηθεί ποιος είναι. Να νιώσει ότι ακόμη ανήκει σε αυτό το άθλημα. Δεν υπήρχε καμία πίεση για αποτέλεσμα. Υπήρχε όμως κάτι πιο βασανιστικό: η ανάγκη να αποδείξει στον εαυτό του ότι μπορεί να επιστρέψει.

Και τα πρώτα σημάδια ήταν ενθαρρυντικά. Ο Μαρτίν έβγαζε γύρους, ανέβαζε ρυθμό, έπαιρνε εμπιστοσύνη. Δεν ήταν γρήγορος, αλλά ήταν εκεί - και μόνο αυτό αρκούσε για να γεμίσει λίγο φως το τούνελ.

Ώσπου ήρθε ο 14ος γύρος του αγώνα. Ένα μικρό γλίστρημα στην έξοδο της στροφής 12. Ένα τυπικό λάθος. Κανείς δεν έδωσε σημασία - μέχρι που ο Μαρτίν βρέθηκε στο έδαφος, και ο Φάμπιο Ντι Τζιανναντόνιο, που ερχόταν ακριβώς από πίσω, δεν πρόλαβε να τον αποφύγει.

Το ελαστικό της Ducati του Ιταλού χτύπησε τον Μαρτίν με δύναμη στην πλάτη. Και τότε, όλα σταμάτησαν. Έντεκα σπασμένα πλευρά. Πνευμοθώρακας. Νοσηλεία. Δραματικές ώρες. Και ένας κόσμος που πάγωσε γύρω του, καθώς όλοι θυμήθηκαν άλλες πτώσεις που δεν είχαν αίσιο τέλος.

Δεν ήταν ένα ατύχημα σε αγώνα. Ήταν μια σκληρή απάντηση της μοίρας σε κάποιον που είχε ήδη περάσει αρκετά. Ο πόνος δεν ήταν μόνο σωματικός. Ήταν και ψυχικός. Γιατί αυτή τη φορά, δεν είχε καν προλάβει να παλέψει.

Οι πρώτες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για απουσία τουλάχιστον δύο μηνών. Άλλες πηγές μιλούν για τρεις. Η πραγματικότητα είναι ότι κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά πότε -ή αν- ο Μαρτίν θα επιστρέψει μέσα στο 2025. Η αναπνοή του είναι περιορισμένη. Ο ύπνος του βασανιστικός. Κάθε βήμα συνοδεύεται από πόνο. Και η μοτοσικλέτα του; Καλύπτεται με μια κουκούλα και περιμένει.

Η Aprilia έχει ήδη επιστρατεύσει τον δοκιμαστή Λορέντσο Σαλβαντόρι για να καλύψει το κενό. Αλλά κανείς δεν μπορεί να καλύψει το κενό που αφήνει ο πρωταθλητής - ούτε στην πίστα, ούτε στην ψυχή του αθλήματος. Δεν είναι η ταχύτητα που λείπει. Είναι το βλέμμα του. Το πάθος του. Η αίσθηση ότι είναι εδώ γιατί το αξίζει.

Το άθλημα των αντοχών

Η ταχύτητα είναι εντυπωσιακή. Η προσπέραση, θεαματική. Η νίκη, αξέχαστη. Αλλά η ουσία του MotoGP -όπως και της ζωής- κρύβεται στις στιγμές που δεν σε βλέπει κανείς. Στις νύχτες του πόνου. Στο κενό της ανάρρωσης. Στη βουβή επιμονή να ξανασηκωθείς, χωρίς να ξέρεις πότε θα μπορείς να σταθείς όρθιος.

Ο Χόρχε Μαρτίν δεν είναι αυτή τη στιγμή αναβάτης. Δεν είναι πρωταθλητής. Δεν είναι καν παρών. Είναι απών. Και αυτή η απουσία είναι γεμάτη θόρυβο. Γιατί πίσω της κουβαλάει ό,τι έχτισε, ό,τι ονειρεύτηκε, ό,τι προσπάθησε να υπερασπιστεί.

Αλλά ίσως, τελικά, εκεί φαίνεται ποιος αξίζει να λέγεται πρωταθλητής. Όχι όταν ανεβαίνει στο βάθρο, αλλά όταν πέφτει - και συνεχίζει να κοιτάζει προς τα πάνω. Ο Γολγοθάς του δεν έχει τελειώσει. Δεν ξέρουμε καν αν θα υπάρξει Ανάσταση. Αλλά εκείνος τον ανεβαίνει. Και αυτό αρκεί.

Φωτογραφίες: Aprilia/Jorgemartin88/Instagram