Δεν φταίει ο Κατίδης...

Το γεγονός ότι ο Κατίδης είναι 20 ετών, δεν αποτελεί δικαιολογία για την πράξη του. Μπορεί να οδηγεί, να ψηφίζει, να πηδάει, οπότε μπορεί και να κρίνει τι είναι καλό και τι όχι. Ή, τουλάχιστον, οφείλει να κρίνει, οφείλει να αναλαμβάνει τις ευθύνες του.

Ευθύνες που, όμως, δεν αναλαμβάνουν όλοι οι άλλοι που βιάστηκαν να τον κρίνουν. Αν είναι καλό ή κακό παιδί, δεν με απασχολεί καθόλου και δεν αφορά κανέναν μας, εκτός από εκείνους που τον συναναστρέφονται. Αν, όμως, είναι απλά άσχετος ή ανιστόρητος, είναι ένα θέμα που -υπό προϋποθέσεις- μας αφορά όλους. Και κυρίως εκείνους που καθισμένοι στις βαθιές, βαριές καρέκλες τους, θα βιαστούν να κρίνουν έναν ...παραλίγο μαθητή. Έναν μαθητή που πρόσφατα τέλειωσε ...τα μαθήματά του στο ελληνικό σχολειό. Ένα παιδί που από αυτό το σχολειό, μάλλον δεν πήρε και πολλά πράγματα.

Κύριοι βουλευτές, λοιπόν, που θα βιαστείτε να κρίνετε επειδή το θέμα «πουλάει», κύριοι ακαδημαϊκοί, κύριοι της διανόησης, δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, σέντερ μπακ ή έξω δεξιά στον πάγκο, κύριοι δάσκαλοι και καθηγητές, κυρία οικογένεια και κυρία κοινωνία, γαμώ την κοινωνία μου, έχετε όλοι μαζί ευθύνη για αυτό που έκανε ο Κατίδης. Για αυτό που κατακρίνετε. Και έχετε -έχουμε για να μη βγάζω την ουρά του Τύπου απέξω- μεγαλύτερη ευθύνη από τον «δράστη». Εν πολλοίς, είστε-είμαστε οι ηθικοί αυτουργοί. Όχι μόνο για τον Κατίδη, αλλά για όλο στο σκηνικό που μέρα με τη μέρα στήνεται στην Ελλάδα της κρίσης.

Δεν αρκεί ένα παιδί να ξέρει ότι δύο και δύο κάνουν τέσσερα για αν μην το κοροϊδεύουν στις συναλλαγές του. Δεν αρκεί να ξέρει να γράφει το όνομά του ή να γνωρίζει πως λόγω βαρύτητας τα πράγματα πέφτουν προς τα κάτω, για να μην πάει αδιάβαστος στο ταξίδι της ζωής. Πρέπει να ξέρει κι άλλα, εξίσου βασικά γι΄ αυτό τα ταξίδι. Όπως, ας πούμε, ότι κάποτε ήταν ένας τρελός με αστείο μουστάκι, ο οποίος αιματοκύλησε την ανθρωπότητα. Ότι η σχιζοφρένειά του έφτασε μέχρι και την πατρίδα μας, ότι υπό τους συμβολικούς χαιρετισμούς του –σαν αυτόν του Κατίδη- κάηκαν χωριά, βασανίστηκαν και θανατώθηκαν εκατομμύρια άνθρωποι, ότι ο φασισμός δεν είναι ένα παιχνίδι που παίζουμε με τους φίλους μας για να γελάσουμε. Όπως δεν είναι παιχνίδι η πρέζα, το νταβατζιλίκι, το πήδημα χωρίς καπότα, όπως δεν είναι παιχνίδι η φτώχεια του διπλανού που μας χτυπάει την πόρτα, ο μαύρος γείτονας, η ανεργία του μπαμπά και της μαμάς ή ο πόνος του άλλου.

Τα μάθατε όλα αυτά και άλλα πολλά στα παιδιά; Τους τα διδάξατε; Δημιουργήσατε τις προϋποθέσεις να τα εμπεδώσουν; Ασχοληθήκατε με τη νεολαία μας, με τα άγχη και τις αγωνίες της ή και με τη μαλακία που μπορεί να τη δέρνει κατά περίπτωση;

Ασχοληθείτε πρώτα και μετά κρίνετε τον Κατίδη. Χτίστε τις προσωπικότητες των ελληνόπουλων κι αν μετά ο Κατίδης κι ο κάθε Κατίδης χαιρετάει φασιστικά, τότε το ΄χει η κούτρα του να κατεβάζει ψείρες. Μεταξύ μας, όμως, λέτε οι ψείρες που έχουν γεμίσει τον τόπο να είναι μεμονωμένα περιστατικά Κατίδη ή επιδημία για την οποία ποτέ δεν φροντίσατε να πάρετε μέτρα, αφήνοντάς την να εξαπλωθεί με καταστροφικά αποτελέσματα;

Φταίμε όλοι, λοιπόν. Κι ο Κατίδης; Κι ο Κατίδης. Κι ο διπλανός του Κατίδη κι ένα άλλο παιδί από τον πέρα μαχαλά, κι άλλο, κι άλλο, κι άλλο... Με αφορισμούς, όμως, το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω. Ούτε με υποκρισία και λεζάντα, έτσι;

Μέχρι το ποτάμι να γυρίσει πίσω, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...

Υ.Γ.: Για το μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από την Εμβιπή Παμπλικέισονς (MVPublications) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.