Χριστός και Παναγία, τι λόγια είν΄ αυτά; (vids)
Την υπόθεση δεν την ξέρω, δικαστής δεν είμαι και δεν θα εκφέρω άποψη. Ωστόσο, η πρώτη μου αντίδραση μόλις διάβασα για τα τρεχάματα της Τζίνας (μία είναι η Τζίνα, άντε δύο αν προσθέσουμε και την Τζίνα Βαρώνη με το μασαζοκαλσόν), ήταν αυτή του τίτλου: «Χριστός και Παναγία, τι λόγια είν΄ αυτά;»!
Όπως ακριβώς έλεγε κι εκείνη στο απόγειο της δόξας της, προς τα τέλη της δεκαετίας του ΄80, όταν το σγουρό μαλλί αφάνα και τα δύο κουνελόδοντα-τσίκλες Άνταμς ήταν σήματα κατατεθέντα στις αθηναϊκές πίστες και στην ελληνική δισκογραφία. Η Τζίνα ήταν φίρμα κι ας μην απειλούσε με τις φωνητικές της ικανότητες της τη Μαρινέλα ή τη Ρίτα (μία ήταν η Ρίτα και χωρίς μασαζοκαλσόν)!
Φίρμα μιας άλλης, διαφορετικής εποχής, όταν η νύχτα είχε κανόνες και ιεραρχία. Μεγάλες πίστες με μεγάλα ονόματα που πρώτα είχαν κάνει το «αγροτικό» τους σε μπουζουξίδικα ως μεσαία ονόματα, τα οποία με τη σειρά τους συνήθως είχαν ξεκινήσει από τα σκυλάδικα της Εθνικής. Όσοι επιβίωναν εκεί, είτε κυριολεκτικά (αν γλίτωναν από καμιά ξώφαλτση μαχαιριά ή από καμιά αδέσποτη) είτε μεταφορικά (αν άντεχαν τις κακουχίες της νύχτας), είχαν μέλλον και προοπτικές. Οι υπόλοιποι, είτε εξασφάλιζαν ένα μνήμα μια και καλή είτε θάβονταν ζωντανοί εκεί στην Εθνική, να βγαίνουν στο «λαϊκό πρόγραμμα» και να διασκεδάζουν τελειωμένους θαμώνες με τραγούδια άλλων, παραλίγο συναδέλφων τους.
Η Τζίνα, τότε που τη θυμάμαι, ήταν ήδη στις μεγάλες πίστες. Κάθε δίσκος της συνοδευόταν από σουξέ και κάθε σουξέ από μια νέα μεγάλη συνεργασία. Της έδινε τραγούδια μέχρι και ο -δημιουργός τότε- Καρβέλας, που την ίδια εποχή έγραφε και στον Τόλη Βοσκόπουλο ή τη Λίτσα Διαμάντη. Τόλης - Λίτσα - Τζίνα, δηλαδή, οπότε βάλτε με το νου σας. «Όταν καταλάβεις πόσο φταις, θα κλαις, θα κλαις, θα κλαις» και γέλαγαν το Πανελλήνιο και το Σπόρτιγκ.
Η αλήθεια είναι πως εκείνη η νύχτα, για όσους τη γνώρισαν, ήταν πιο αυθεντική, πιο γνήσια, ακόμα και στην υποκουλτούρα της. Τόσο ώστε η καλτ Τζίνα Σπηλιωτοπούλου και άλλες φίρμες και «φίρμες» εκείνης της εποχής, να έχουν ακόμα νοσταλγούς. Έχει και μια λογική αυτό. Εκείνες οι τύπισσες που κατάφερναν να φτάσουν στις μεγάλες πίστες μετά από μια δύσκολη διαδρομή στη νύχτα και με σημαδεμένες γάμπες από τα σπασμένα πιάτα, κακά τα ψέματα, τα έλεγαν! Το ...είχαν. Το μαγαζί ήταν στα πόδια τους, ήξεραν να το κουμαντάρουν κι ακόμα κι όταν κατά γενική ομολογία δεν ήταν φωνάρες, ήταν του-λάστιχον φωνές. Αυτά που έπρεπε, τα έλεγαν και με το παραπάνω. Μπορεί να έβγαζαν μπούτι και στήθος στην πίστα, αλλά κοτόπουλα δεν ήταν. Δεν στηρίζονταν μόνο στην εμφάνιση για να κάνουν καριέρα.
Το πιάσατε πού το πάω, έτσι; Εκείνες οι τραγουδίστριες, ήταν πρώτα τραγουδίστριες. Δεν ήταν μοντέλα, σελέμπριτις, τηλεπερσόνες, πλαστικές κούκλες που κάποια στιγμή αποφάσισαν να γίνουν ΚΑΙ τραγουδίστριες μέσα από ένα ριάλιτι ή μέσα από δημόσιες σχέσεις και δεν ξέρω τι άλλο (ξέρω, δηλαδή, αλλά δεν λέω). Στη σημερινή νύχτα, αν υποθέσουμε πως υπάρχει τέτοια, κάποιες ωραίες γκόμενες και κάποιοι μοδάτοι τύποι κάνουν πασαρέλα και παράλληλα ...κάνουν πως τραγουδάνε. Οι γκόμενες με τα μπούτια κι οι άντρες με το μαλλί και τα ξουρισμένα στήθη. Κάθε φορά που ακούω έναν μαλλιαρό εξ αυτών, πρώτη φίρμα όπως λένε, βεβαιώνομαι όλο και περισσότερο πως βάζει πιο πολύ φάλτσο κι απ΄ τον Ινιέστα. Κι ένας άλλος, με σαφώς καλύτερη φωνή (υπερβολή, καλύτερη φωνή από τον πρώτο έχουν και οι τσιπούρες), αντί να ψαχτεί λίγο και να εξελίξει το όποιο χάρισμα, έχει πέσει στη μανιέρα της κλάψας και της ...Δράμας, επειδή μάλλον του αρέσει να τον λένε νέο Πουλόπουλο (σύγκρυο). Είναι η εποχή των «ελληνάδικων». Άδικα, παιδί μου, άδικα, με πήξανε στα ελληνάδικα.
Τι με έπιασε και τα γράφω όλα αυτά με αφορμή την εμπλοκή ...κάποιας Τζίνας σε ένα σκάνδαλο, θα σκεφτείτε. Οι νεότεροι μπορεί και να έχετε δίκιο. Οι παλιότεροι, ωστόσο, όταν θυμόμαστε εκείνα τα χρόνια, που οι δίσκοι ήταν λίγοι, τα κανάλια δύο και οι δυσκολίες της όποιας σοουμπίζ πολλές, μπορούμε να εκτιμήσουμε κάποια πράγματα με διαφορετικό τρόπο. Για παράδειγμα, τελευταία ο συμπαθής και ταλαντούχος σόουμαν Τσαλίκης έχει κάνει σουξέ ένα παλιό τραγούδι που κάποιοι το απέδωσαν σε μια ...λαίδη πανηγυριών με ντοπιολαλιά, η οποία απειλεί τον μαλλιαρό που αμφισβητεί τις ικανότητες του Ινιέστα στα φάλτσα. Και, με αυτή την αφορμή, τα Μέσα την παρουσίασαν ως ...νέα Έφη Θώδη, λες και η παλιά ήταν η Μαρία Κάλλας, αν και στην πραγματικότητα ο Ινιέστα μπροστά της ήταν ξυλοκόπος. Για την ιστορία, το τραγούδι αυτό ήταν αρκετά παλιότερο, το θυμήθηκα, το έψαξα και το βρήκα σε έναν παλιό δίσκο - πιατέλα, από αυτούς που έχουν ξεμείνει στη σερβάντα της μάνας μου. Με δημιουργούς το δίδυμο Χρυσοβέργη - Γιατρά και με εξώφυλλο τον Δημήτρη Κοντολάζο. Σιγά μην έδιναν οι Χρυσοβέργης - Γιατράς τραγούδι στον ...Ινιέστα!
Στον Κοντολάζο το έδωσαν, που ήταν πιο ...φίρμας από την Τζίνα. Πιο βαρύ όνομα στην αθηναϊκή νύχτα. Με πιο πολλά σουξέ και με περισσότερο Καρβέλα. Έστω κι αν η Τζίνα μας έδωσε ...αριστουργήματα, όπως το «Όλα για το φουστάνι» ή το «Πέντε λεπτά πριν χαθούμε», που έκαναν τον Μίκη Θεοδωράκη να κοκκινίζει από τη ζήλια του και τον Γιάννη Μαρκόπουλο να δείχνει τα βιντεοκλίπ της στον Λάκη Χαλκιά μπας και του ανοίξει τα μάτια...
Μέχρι να ξαναγυρίσει εκείνη η νύχτα και η 57χρονη πια Τζίνα στις μεγάλες πίστες, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...
Υ.Γ.: Για το μυθιστόρημά μου, «Είναι στημένο», το οποίο κυκλοφορεί από την Εμβιπή Παμπλικέισονς (MVPublications) με υπογραφή Χρήστου Ελευθερίου, θα τα λέμε στην ιστιοσανίδα μου στο φέισμπουκ.
