Χριστίνα Τσιλιγκίρη στο GWomen: «Ξύπνησα μια ημέρα και είχα εγκαύματα τρίτου βαθμού στο πόδι»

Ούσα από νεαρή ηλικία σε στερεοτυπικά ανδροκρατούμενους χώρους, αναγκάστηκε να αποποιηθεί τη γυναικεία της φύση. Να κόψει τα μαλλιά της, να προτιμήσει κοστούμια και πουκάμισα. Ένας μηχανισμός άμυνας. Ένας τρόπος να νιώθει λίγο πιο άνετα μεταξύ των ανδρών συναδέλφων της. Παράλληλα κλήθηκε να μπει και σε μια ατελείωτη δίνη... αποδείξεων. Όπως χαρακτηριστικά το προσδιορίζει «κλήθηκα να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας»! Έπρεπε να κλείσει τις φωνές της αμφισβήτησης, να πείσει ότι οι περγαμηνές και τα προσόντα της την έφεραν στην εκάστοτε θέση εργασίας. Μετέπειτα ζητούσε να της ασκείται κριτική για το έργο και όχι για την εμφάνισή της και έπαιζε σε λούπα στο μυαλό μια φράση του πατέρα της. Του ανθρώπου που υπήρξε πυλώνας για εκείνη. «Μου έλεγε να μην ακούω τι λέγεται, να πορεύομαι στη ζωή μου με βάση τις επιθυμίες μου».

-Πώς είναι, λοιπόν, να είσαι γυναίκα σε θέση ευθύνης στην Ελλάδα του 2023;

«Καλύτερα από ότι ήταν το 2013... (γέλια) Επειδή βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον, κι ένα χώρο εργασίαςαπό την ημέρα που τελείωσα το Πανεπιστήμιου που είναι ουσιαστικά ανδροκρατούμενοι, είναι πάρα πολύ δύσκολο. Χρειάστηκε πάρα πολλές φορές να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας, να αποδείξω αυτονόητα πράγματα, τα οποία δυστυχώς σε έναν κόσμο ισότητας δεν θα έπρεπε να υπάρχουν. Κανέναν δεν θα έπρεπε να τον βλέπουμε και να τον κρίνουμε από την εμφάνιση. Το λέω γιατί δεν είναι μόνο το έμφυλο ζήτημα. Σχετίζεται ακόμα και με το χρώματα των μαλλιών, έχω νιώσει διάκριση και εργασιακό ρατσισμό για τις επιλογές στο ντύσιμο, το χρώμα των μαλλιών και από πολλά πράγματα τα οποία έπρεπε να αποδεικνύω ότι δεν ισχύουν και να αποδεικνύω ότι έχω τα προσόντα για τη θέση στην οποία βρίσκομαι.

Βρέθηκα σε πολύ νεαρή ηλικία σε πόστο ευθύνης, χάρηκα γιατί με εμπιστεύτηκαν, στον Ολυμπιακό αρχικά. Φυσικά είχα προϋπηρεσία πριν. Πριν τον Ολυμπιακό είχα στήσει - οργανώσει έναν Όμιλο Αντισφαίρισης σε νησί, διοργάνωσα μεγάλα αθλητικά events, φυσικά δεν ήταν τόσο ευρέως γνωστά στον κόσμο, αλλά σε μικρή ηλικία, 27 - 28 ετών, βρέθηκα σε θέσεις ευθύνης και ήταν δύο πράγματα: το νεαρό της ηλικίας και η γυναικεία μου φύση. Αν το δω σε αντιδιαστολή με έναν άνδρα σε αντίστοιχα μικρή ηλικία με τη δική μου τότε, δεν θα υπήρχε αυτή η αμφισβήτηση».

-Έχεις δεχτεί πολλάκις σεξιστικές διαδικτυακές επιθέσεις, πώς θα μπορούσαν να μειωθούν αυτά τα φαινόμενα (αν όχι να εξαλειφθούν);

«Δεν πρόκειται... Πρέπει από ένα σημείο και μετά να συνειδητοποιείς ότι δεν σταματάει, αυτή την στιγμή αν μπορούσα να κάνω μια σφυγμομέτρηση στα σχόλια, στις αναρτήσεις μου, 9/10 δεν κριτικάρουν το έργο μου. Απλά μπαίνουν και βρίζουν. Από αυτούς τους 9/10 υπάρχουν κάποιοι -πάνω από το 50%- που ξεφεύγουν των ορίων, κι από αυτό το 50% υπάρχουν κάποιοι που πραγματικά με εξοργίζουν και μπαίνω στη διαδικασία να τους απαντάω.

Φυσικά δεν πρόκειται να λυθεί, αλλά άνθρωποι είμαστε δεν μπορείς να το αντέξεις αυτό. Από ένα σημείο και μετά αποκτάς μια αναισθησία δυστυχώς που δεν θα έπρεπε ενδεχομένως, αλλά αν τα παίρνεις κι όλα μέσα σου, κι αυτό κακό είναι. Το συνηθίζεις. Δυστυχώς κρύβονται πίσω από ένα πληκτρολόγιο, ξέρω πολύ καλά πως οι περισσότεροι εξ αυτών αν τους βρω στο δρόμο, ή αν θέλουν να έρθουν στο γραφείο μου που είναι ένας δημόσιος χώρος να μου πουν τα ίδια ακριβώς πράγματα πρόσωπο με πρόσωπο, δεν θα το κάνουνε. Δυστυχώς όταν επιλέγεις ένα δημόσιο πολιτικό βίο, υπάρχουν κι αυτά».

-Ποιο ήταν το μεγαλύτερό σου όνειρο ως έφηβη; Κοιτώντας τα βήματά σου ως σήμερα, είσαι ικανοποιημένη;

«Ως έφηβη ήθελα να παίξω μπάσκετ στον Ολυμπιακό... Αλλά δεν είχε τότε γυναικεία ομάδα μπάσκετ. Ήταν το μεγαλύτερό μου όνειρο. Κατάφερα να φορέσω τη φανέλα του Ολυμπιακού μόλις μια φορά σε έναν φιλικό αγώνα το οποίο το είχα τεράστια χαρά. Στην πορεία ήθελα πάρα πολύ να περάσω στο Πανεπιστήμιο και να μπορέσω να πετύχω στα όνειρά μου και τη δουλειά μου μακριά απ' τον πατέρα μου. Μακριά από έναν άνθρωπο τον οποίο τον λατρεύω. Υπήρξε το πρότυπό μου, τα πάντα. Αλλά ήθελα να ανοίξω τα δικά μου φτερά και να χαράξω τη δική μου πορεία. Τελείωσα Οικονομικά, ο πατέρας μου ήταν οικονομολόγος, αλλά δεν συνέχισα το γραφείο του πατέρα μου, αποφάσισα να ασχοληθώ με την αθλητική διοίκηση, όπου έκανα Μεταπτυχιακό, και το όνειρό μου ήταν αυτό που έγινε τελικά πραγματικότητα. Να βρίσκομαι σε έναν από τους μεγαλύτερους αθλητικούς συλλόγους και να εφαρμόζω αυτά που σπούδασα. Αυτή την στιγμή να βρίσκομαι σε έναν από τους μεγαλύτερους οργανισμούς της χώρας και μπορώ πάλι να εφαρμόζω όσα σπούδασα. Πιστεύω είναι η μεγαλύτερη ευτυχία ενός ανθρώπου να μπορεί να κάνει τη δουλειά του διασκέδαση. Εφόσον το καταφέρεις αυτό, δεν νιώθεις ότι δουλεύεις»

- Υπάρχει κάποια επιλογή για την οποία μετανιώνεις;

«Όχι δεν το έχω κάνει ποτέ, ως άνθρωπος δεν κοιτάζω καθόλου πίσω. Ούτε στα προσωπικά μου, ούτε στα επαγγελματικά μου δεν έχω σκεφτεί να γύρναγε ο χρόνος πίσω, βλέπω κυριολεκτικά μόνο μπροστά. Ακόμα και λάθη που έχουν γίνει -δεν νομίζω πως έχω κάνει τα πάντα σωστά, εννοείται δεν έχω κάνει τις σωστότερες επιλογές- Δεν υπάρχει άνθρωπος που το έχει καταφέρει αυτό... Δεν ασχολούμαι με το τι θα έκανα, αν θα μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω, σκέφτομαι τί θα κάνω από σήμερα και αύριο για να μπορέσω να φτιάξω τη ζωή μου καλύτερη».

- Ποιο είναι τελικά το κλειδί για να μπορέσει μια γυναίκα να υπάρξει σε έναν ανδροκρατούμενο χώρο;

«Ακούμε και διαβάζουμε ότι υπάρχει ισότητα, θα δείτε σε στατιστικές έρευνες ότι σε υψηλά επίπεδα διοίκησης οι γυναίκες λιγοστεύουν. Μπορεί σε έναν οργανισμό όπως το ΣΕΦ να δούμε ότι υπάρχει 50-50% εκπροσώπηση και από τα δύο φύλα, αλλά σε υψηλόβαθμες θέσεις, στο διοικητικό συμβούλιο, σε θέσεις ευθύνης το ποσοστό φθίνει σε βαθμό κάτω του 20%. Αυτή την στιγμή μπορώ να πω κάποια πράγματα σε νέες κοπέλες που ίσως βρεθούν σε παρόμοιες καταστάσεις, γιατί έπρεπε να ανταπεξέλθω μόνη μου πριν από 14 χρόνια όταν ξεκίνησα.

Μπορώ να πω ότι δεν το αντιμετώπισα σωστά, αποποιήθηκα τη γυναικεία μου φύση, θεωρούσα ότι είναι μειονέκτημα, προσπάθησα να ενταχθώ στο σύνολο, να... μοιάζω πιο πολύ. Έκοψα τα μαλλιά μου, ντύθηκα πιο "ανδρικά", γιατί θεωρούσα ότι αν φορούσα φούστα θα με βλέπει κάποιος διαφορετικά. Αυτή την στιγμή η συμβουλή μου θα ήταν: θα εξισσοροπήσουν το κομμάτι της γυναίκας με τη δουλειά και την αποδοτικότητα. Να κλείσουν τα αφτιά τους. Κάθε άνθρωπος είναι μια ιδιαίτερη φύση και προσωπικότητα και πρέπει να ξεχωρίζει γι αυτό που είναι. Και οι άλλοι να τον δέχονται γι αυτό που είναι, κρίνοντας τη δουλειά του, όχι την εξωτερική εμφάνιση».

- Από που αντλείς δύναμη;

«Στις πιο δύσκολες στιγμές πάντα σκέφτομαι τον πατέρα μου. Υπήρξε ο άνθρωπος πυλώνας στη ζωή μου. Πρότυπο για μένα. Ήταν ένας ιδιαίτερα εύστροφος άνθρωπος, διάβαζε μέχρι τη μέρα που πέθανε. Πολύ επιτυχημένος στη δουλειά του και ελπίζω κάποια στιγμή να καταφέρω να τον ξεπεράσω. Μου έλεγε πάντα να μην ακούω τι λένε για μένα, να πορεύομαι στη ζωή μου με βάση αυτά που θέλω. Να μην ακούω, να μην επηρεάζομαι».

Πριν αναλάβει καθήκοντα στη διεύθυνση του Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας η Χριστίνα Τσιλιγκίρη μάς συστήθηκε από τις θέσεις της γενικής αρχηγού και γενικής γραμματέος του Ερασιτέχνη Ολυμπιακού σε μια περίοδο πλήρους αναγέννησης των τμημάτων και αρχής μεγάλων επιτυχιών. Η ίδια ξεχωρίζει την κατάκτηση του ευρωπαϊκού κυπέλλου από την ομάδα πόλο γυναικών στη Φλωρεντία, χαρακτηρίζει fake news τα δημοσιεύματα που κατά καιρούς την στοχοποίησαν και απαντά σε εκείνους που υποστηρίζουν ότι η ομάδα του Πειραιά έγινε «όχημα» για τη μετάβαση στον πολιτικό βίο.

- Πώς βρέθηκες στην διοίκηση του Ερασιτέχνη;

«Ξεκίνησα το μεταπτυχιακό μου στη διοίκηση αθλητισμού στο Πανεπιστήμιο Πελοποννήσου και με τον πιο απλό τρόπο έστειλα το βιογραφικό μου στο Καραϊσκάκη επειδή γίνονταν αλλαγές λόγω και της αλλαγής στη διοίκηση τότε και ξεκίνησα να δουλεύω ως Υπεύθυνη των εκδηλώσεων για τους χορηγούς της UEFA, όλο το στήσιμο των διοργανώσεων. Εκεί ξεκίνησα πρώτα. Το όνειρό μου είχε αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά ήμουν σε ένα από τα ομορφότερα και πιο σύγχρονα γήπεδα της χώρας. Στη συνέχεια μου έγινε η πρόταση, αφού είχα ήδη αρχίσει να εντάσσομαι στην οικογένεια του Ολυμπιακού, και μου έγινε η πρόταση το 2011/12. Αρχικά ήμουν γενική αρχηγός και κάποια στιγμή το 2013/14 ως το 2019 που παραιτήθηκα, ως γενική γραμματέας».

- Πώς έγινε τότε η αναγγένηση των ερασιτεχνικών τμημάτων;

«Τέσσερις λέξεις είναι η απάντηση, δύο ονοματεπώνυμα. Βαγγέλης Μαρινάκης - Μιχάλης Κουντούρης. Θα ήθελα να πάρω από την αίγλη, όπως εγώ και άλλοι συνεργάτες στον Ολυμπιακό ήμασταν εκεί για να εκτελλέσουμε τους στόχους -κι αποφεύγω να λέω όραμα, γιατί το όραμα είναι όνειρο- που είχαν θέσει αυτοί οι δύο άνθρωποι. Με τη βοήθεια του κ. Μαρινάκη καταφέραμε και ξεχρεώσαμε 8,5 εκατ. χρέη με τον Μιχάλη Κουντούρη να δουλεύει με πρόγραμμα και οργάνωση ώστε να αποπληρωθούν τα χρέη που παραλάβαμε από τις προηγούμενες διοικήσεις και με έναν στρατηγικό σχεδιασμό ώστε να αναπτυχθούν νέα αθλήματα. Έτσι είδαμε αθλήματα που δεν ήταν σε τροχιά πρωταθλητισμού να εξυγιαίνονται και να δημιουργούνται νέα τμήματα όπως το μπάσκετ γυναικών το χάντμπολ ανδρών. Είδαμε τμήματα όπως η πυγμαχία να αναγεννάται, ιδρύσαμε το kick box, το τάε κβο ντο, την ξιφασκία. Έγινε με πολλή δουλειά και στοχοπροσήλωση».

- Ο κόσμος των Πειραιωτών αγκάλιασε από πλευράς του το κομμάτι με τις κάρτες - μέλους;

«Ο κόσμος είναι ο τρίτος παίκτης χωρίς να τον βάζω τρίτο σε σειρά. Ο τρίτος συμπαίκτης ήταν ο κόσμος του Ολυμπιακού. Η στήριξη που έδειξε από την πρώτη ημέρα στην ανάπτυξη της κάρτας μέλους και μετέπειτα όταν δημιουργήσαμε την κάρτα φιλάθλους, το αγκάλισμα και η στήριξη που δώσανε αυτή την στιγμή έχει φτάσει να αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα έσοδα για τον ερασιτέχνη Ολυμπιακό και τους αξίζουν πολλά μπράβο γιατί αυτά τα χρήματα δεν προέρχονται από επιχειρηματίες και μεγαλομετόχους. Αυτά τα χρήματα προέρχονται από τον αγνό, γνήσιο φίλαθλο αυτόν που πραγματικά πρέπει να είναι κοντά στον αθλητισμό και στηρίζει την ομάδα που αγαπάει».

- Ποια στιγμή στην πορεία σου ξεχωρίζεις και ποια σε έκανε να σκεφτείς: δεν μπορώ άλλο, τα παρατάω.

«Η καλύτερη στιγμή ήταν η κατάκτηση με το γυναικείο πόλο στη Φλωρεντία του Κυπέλλου Ευρώπης, με μια ομάδα από πιτσιρικάκια, σαν αουτσάιντερ. Ήμουν αρχηγός αποστολής τότε το 2014 περάσαμε ανέλπιστα στο Final 4, είπαμε να πάμε να κάνουμε μια καλή παρουσία, περνάμε στον τελικό, παίζουμε απέναντι στη Φλωρεντία μέσα στην Φλωρεντία όπου λέμε δεν υπάρχει περίπτωση... και βρισκόμαστε στα πέναλτι και κατακτάμε την κούπα. Έχουμε κατακτήσει πολλά κύπελλα και τρόπαια μετέπειτα. Αυτό, ο τρόπος που επετεύχθη, το έζησα ως μια από τις πιο δυνατές μου στιγμές στον Ολυμπιακό...

Τώρα για το δεύτερο σκέλος της ερώτησης, δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θέλω να φύγω κι όσο κι αν με χτύπησαν, όσο κι αν στοχοποιήθηκα, ήξερα ότι δεν έχω προσβάλει κανέναν. Έχω ακούσει τα μύρια... Έχω ακούσει ότι έχω βρίσει τους φιλάθλους, ότι δεν έχω σεβαστεί αθλητές, δεν ισχύει τίποτα, τίποτα, τίποτα... Θεωρώ ότι όσο περνούν τα χρόνια και κάπως καταλαγιάζει το πράγμα, ο υγιής φίλαθλος κόσμος (γιατί στους οπαδούς με την κακή έννοια, δεν μπορείς να αλλάξεις μυαλά) έχουν δει και έχουν ακούσει. Υπήρξα αθλήτρια, σέβομαι τον αντίπαλό μου και πιστεύω ότι είναι υγεία να υποστηρίζεις μια ομάδα. Όμορφες Κυριακές, να πηγαίνουμε στο γήπεδο, χωρίς βία και μετά 90 λεπτά να έχουμε αντιπαλότητα, αλλά στη συνέχεια να βγαίνουμε και να είμαστε αγαπημένοι, να τρώμε και πίνουμε στις ίδιες ταβέρνες».

- Γιατί βρέθηκες δηλαδή στο επίκεντρο αρνητικής κριτικής ήταν στο πλαίσιο του «κακού οπαδισμού»;

«Ήταν fake news. Έκοψαν φράσεις, αποδόθηκαν με εντελώς διαφορετικό τρόπο, δόθηκε ένα τελείως άλλο νόημα, από αυτό που είπα εγώ αρχικά, αλλά είναι αδύνατον να πιάσεις έναν - έναν τους ανθρώπους και να τους μιλήσεις και να τους εξηγήσεις ότι "δεν είμαι ελέφαντας".»

- Αυτή σου η εμπειρία λοιπόν σε ερυθρόλευκο φόντο σου χάρισε τελικά περισσότερους φίλους ή εχθρούς;

«Φίλους. Γνώρισα εξαιρετικούς ανθρώπους, επαγγελματίες, επιχειρηματίες, φιλάθλους αγνούς που βλέπεις τι πάει να πει να αγαπάει κανείς την ομάδα του. Κι αυτό το βλέπεις στα Ερασιτεχνικά αθλήματα».

- Φτάνουμε λοιπόν 17/9 του 2019 όπου υποβάλλεις την παραίτησή σου, η πρόθεση να ασχοληθείς με την πολιτική ήταν αυτή που σε οδήγησε σε αυτή την απόφαση:

«Είχα αρχίσει να το σκέφτομαι από όταν άρχισα να ασχολούμαι με την πολιτική δηλαδή Απρίλη/Μάη που ανακοινώθηκα και από το κόμμα της ΝΔ ως υποψήφια στην Β' Πειραιά. Τα συναισθήματα ήταν πολύ ανάμεικτα. Τον Σεπτέμβρη λοιπόν ήρθε το αναπόφευκτο. Τα πήγα αρκετά καλά, μέσα σε λίγο χρόνο, γιατί οι εκλογές ήταν πρόωρες κι είχα μόνο έναν μήνα να προετοιμαστώ και τότε μου εμπιστεύτηκαν ο κ. Μητσοτάκης και ο κ. Αυγενάκης τη θέση διευθύντριας αρχικά, προέδρου μετέπειτα, του ΣΕΦ για να μπορέσουμε να "αναγεννήσουμε" έναν οργανισμό. Ήταν μια ιδιαίτερα τιμητική πρόταση για μένα, άρρηκτα συνδεδεμένη με τις σπουδές, την εμπειρία και τους στόχους μου».

- Τι απαντάς σε όλους όσοι ισχυρίζονται ότι τα χρόνια σου στον Ολυμπιακό σε βοήθησαν να κάνεις το βήμα στην πολιτική;

«Όλοι οι άνθρωποι έχουν κάποιο εφαλτήριο. Δεν με βοηθήσε μόνο ο Ολυμπιακός, δεν μπορώ να πω ότι δεν έχει βοηθήσει, αλλά είχα ένα κομμάτι επικοινωνίας θετικό και ένα κομμάτι επικοινωνίας αρνητικό μέσω του Ολυμπιακού, αυτό που δεν μπορούσα να το ελέγξω κιόλας και προερχόταν κυρίως από fake news. Δεν ξέρω λοιπόν αυτό κάτα πόσο μπορεί να βοηθήσει έναν πολιτικό. Ούτε όταν βγαίνεις στην πολιτική σκηνή, ότι ομάδα κι αν επιλέξεις να είσαι, και με όποιο κόμμα κι αν επιλέξεις να συστρατευτείς, θα υπάρξουν άνθρωποι που θα υποστηρίζουν την ίδια ομάδα με σένα. Υπάρχει ένα κομμάτι που με βοήθησε στην αναγνωρισιμότητα, ναι. Από εκεί και πέρα θεωρώ ότι τον κόσμο τον κέρδισα επείδη περπάτησα στον δρόμο, επειδή μίλησα μαζί του, ανταλλάξαμε απόψεις. Απόλυτα σεβόμενη τον κόσμο του Ολυμπιακού δεν προσπάθησα ποτέ να το χρησιμοποιήσω αυτό. Σε όσους ζήτησα τον σταυρό τους, δεν ζήτησα να με ψηφίσουν αλλάζοντας ενδεχομένως κόμμα ή ιδεολογία. Αν και εφόσον υποστήριζαν το κόμμα, κι αν κι εφόσον αυτά που έλεγα τους έπειθα με πολύ μεγάλη μου χαρά να βάλουν κι έναν σταυρό σε μένα. Αυτό ζητούσα και προσπάθησα να είμαι πολύ λεπτή στις γραμμές μου, απόλυτα σεβόμενη τον κόσμο του Ολυμπιακού. Όπως με σεβάστηκαν ήθελα κι εγώ αντίστοιχα να τους σεβαστώ».

- Ποιο είναι λοιπόν το κίνητρο της Χριστίνας Τσιλιγκίρη για την ενασχόληση με την πολιτική;

«Καταρχάς πιστεύω ότι όλοι οι άνθρωποι πρέπει να ασχολούμαστε με την πολιτική, δεν σημαίνει ότι πρέπει να πολιτευόμαστε, αλλά πρέπει να ασχολούμαστε με τα κοινά, να ενημερωνόμαστε για το τί αποφασίζουν για εμάς, για να αποφασίζουμε τελικά εμείς για εμάς. Αυτή είναι πάγια θέση μου από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου. Μετά το 2013-2014 και μετά από πράγματα που συνέβησαν στη χώρα που πραγματικά με εξόργισαν, κινήσεις - αποφάσεις- πρωτοβουλίε- από την τότε κυβέρνηση που με έκαναν να νιώθω μια έκρηξη θυμού, αποφάσισα ότι ο τρόπος που μπορώ να επηρεάσω εγώ το μέλλον και να αποτρέψω με τον οποιονδήποτε τρόπο να ξαναγίνουν αυτά που έγιναν εκείνη την τριετία, είναι να μετέχω. Καταλαβαίνω πως όλοι σκέφτονται ότι: ντάξει τι θα κάνεις; μια είσαι. Δεν πειράζει, είμαι μία που μπορεί να επηρεάσω άλλους 10, κι αυτοί οι 10, άλλους 10, και να γίνουμε 100 και οι 100 να γίνουμε 1.000. Η άποψη μου είναι πολύ ξεκάθαρη. Με τη συμμετοχή μπορούμε να επηρεάσουμε και να αλλάξουμε το μέλλον μας. Είμαι σε μια γενιά που έχουμε περάσει πολύ δύσκολα από το 2008 και μετά... και θεώρησα ότι μπορούμε, μπορώ και θα το κάνω. Και τώρα δεν αλλάζει κάτι. Δεν είμαι υποψήφια όπως ξέρετε, αλλά περιμένω ενεργή στα πολιτικά. Θα μετέχω, θα λέω την άποψή μου και στο μέλλον θα μετέχω και πιο ενεργά».

-Πάμε στο κομμάτι της θέσης σου ως Πρόεδρος του ΣΕΦ, ποιες είναι οι αρμοδιότητές σου;

«Ο Πρόεδρος βάσει και του καταστατικού, φέρει την ποινική και αστική ευθύνη, άρα φταίει για τα πάντα. Πολλές φορές έχω ακούσει πληρώνεσαι γι αυτό, δουλειά σου είναι να το κάνεις, η αλήθεια είναι όμως ότι όχι μόνο εγώ, όλο το διοικητικό συμβούλιο δεν πληρωνόμαστε. Οι θέσεις είναι αμισθί. Μέσα από αυτό προσπαθούμε να δώσουμε τις οδηγίες στους συντονιστές/ διευθυντές για να μπορέσουν να προχωρήσουν το στάδιο. Λαμβάνομυε τις καίριες αποφάσεις. Μάλιστα για να είμαι απόλυτα ακριβής, μόλις πριν 1 χρόνο, βγήκε η απόφαση από τον Υφ. Λ. Αυγενάκη, οι πρόεδροι των διοικητικών συμβουλίων των αθλητικών κέντρων της χώρας, να παίρνουν μια μηνιαία αποζημίωση, η οποία με τις κρατήσεις ανέρχεται στα 348 ευρώ το μήνα. Οι ευθύνες είναι επιμερισμένες, όπως σε κάθε άλλο δημόσιο οργανισμό».

- Οι στόχοι ποιοι είναι;

«Καταρχάς το ΣΕΦ να βγει από τον λήθαργο που ήταν. Να βγει από τη μαυρίλα. Ήταν ο σκουπιδότοπος για τον Πειραιά, ενώ είναι ένα από τα ομορφότερα αθλητικά πάρκα της ευρύτερης περιοχής. Έχει φυσική ομορφιά, δεν χρειάζεται να μεταφέρουμε ούτε νερά - έχουμε υπέροχη παραλία- ούτε δένδρα, αυτό που χρειαζόταν ήταν να μπορέσουν να φανούν γιατί ήταν ένας απέραντος σκουπιδότοπος, ένας χώρος παραβατικότητας. Εγώ η ίδια σταμάτησαν να περνάω από εδώ περίπου το 2017. Στόχος μας λοιπόν ήταν να αλλάξει αυτό για το στάδιο, να το εντάξουμε στην ανάπλαση που γίνεται στον φαληρικό όρμο, πράγμα που έγινε. Την ανάπλαση του πάρκου, ως πάρκο ανοιχτών αθλητικών χωρων, αναψυχής και πολιτισμού και την αναβάθμιση της κεντρικής αρένας που είναι κάτι πολύ διαφορετικό, γιατί όλοι όταν λέω ΣΕΦ, σκέφτονται το μπάσκετ».

«Από εδώ και πέρα προσδοκούμε ότι θα γίνει η σύνδεση με τις περιπατικές διαδρομές, τον ποδηλατόδρομο. Πρέπει να γίνει ανάπλαση του πάρκου, φωτισμός, αναμόρφωση των εσωτερικών διαδρομών για περίπατο, ανάμεσα από τα ανοιχτά γήπεδα. Τα ανοιχτά γήπεδα έχει ήδη ξεκινήσει η διαδικασία της ανάπλασης/ανάπτυξης. Ήδη έρχονται καθημερινά σχολεία. Και το δεύτερο σκέλο φυσικά είναι η κεντρική αρένα».

- Πώς είναι η συνεργασία σας με την ΚΑΕ Ολυμπιακός;

«Η συνεργασία μας με την ΚΑΕ είναι σε απόλυτη εναρμόνιση. Πολλοί μου έχουν πει ότι ήσουν στον Ολυμπιακό και γι αυτό η σχέση σου με την ΚΑΕ έιναι εξαιρετική. Αλλά πρέπει να επισημάνουμε ότι είμαι πρόεδρος και στο κλειστό των λιοσίων, όπου είναι η ΚΑΕ ΑΕΚ, όπου και εκεί η σχέση μας είναι εξαιρετική, δουλεύουμε συνεχώς για το καλύτερο, προβλήματα υπάρχουν πάντα αλλά ως διοίκηση είμαστε εδώ για να τα λύνουμε και όχι να είμαστε τροχοπέδη σε μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός ή η ΑΕΚ»

- Υπάρχει κάποιο άμεσο πλάνο σχετικά με την κεντρική αρένα;

«Άμεση αναβάθμιση και ανακαίνιση της αρένας. Σε δομικά πράγματα που δεν τα βλέπει ο κόσμος. Πρέπει να γίνει αναβάθμιση των κλιματιστικών μονάδων, στεγανοποίηση της οροφής, και δεν αναφέρομαι μόνο στα νάιλον που βγάλαμε, πρέπει να γίνει στεγανοποίηση όλης της ταράτσας, αυτά είναι εργασίες με μεγάλα κόστη, μπορεί να ξεπερνά και τα 7,8 εκατομμύρια. Όμως είναι βασικά για το κτίριο του Σταδίου Ειρήνες και Φιλίας και μετά πάμε στο κομμάτι της αναβάθμισης/ανακαίνισης όλων των κερκιδών, το οποίο είναι απόλυτα συνυφασμένο με την παραμονή ή όχι του στίβου. Στο κομμάτι αυτό, έχει δουλέψει πολύ σκληρά ο κ. Αυγενάκης.Τον επόμενο χρόνο φιλοδοξούμε η Παιανία, το «σπίτι του στίβου» να λειτουργήσει. Γιατί δεν είναι μόνο οι 3 μέρες τον χρόνο που θα κάνουμε το Πανελλήνιο. Ο στίβος χρειάζεται ένα προπονητήριο όπου θα είναι ο χώρος που θα γίνονται και οι αγώνες. Το οφείλουμε στον στον στίβο να γυρίσει στο σπίτι του».

- Όταν λοιπόν προχωρήσει αυτό, θα ανοίξει και ο δρόμος για πλήρη παραχώρηση του ΣΕΦ στην ΚΑΕ Ολυμπιακός;

«Ακούγεται ο όρος παραχώρηση και πολλοί νομίζουν θα δοθεί. Ούτως ή αλλώς και το ΣΕΦ, και το ΟΑΚΑ, και τα Λιόσια και στην Πυλαία, είναι γήπεδα που τα νοικιάζουν μακροχρόνια και τα χρησιμοποιούν ομάδες. Δεν πρόκειται να γίνει κάτι διαφορετικό. Απλά θα γίνει μακροχρόνια μίσθωση για να μπορεί και ο επιχειρηματίας να παρέμβει. Αν σου μισθώνω ένα σπίτι, ένα γραφείο, με τον χρόνο, θα επενδύσεις μέσα σε αυτό; Όχι. Για να μπορέσει να επενδύσει κάποιος χρειάζεται μακροχρόνια μίσθωση ώστε να υπάρξει κοινή συνεργασία. Τίποτα περισσότερο δεν πρόκειται να γίνει».

- Άρα λοιπόν πρέπει σε πρώτη φάση να διευθετηθεί το ζήτημα του Στίβου και στη συνέχεια θα μπορέσει ίσως να δει ο κόσμος του Ολυμπιακού τα πολυσυζητημένα πτυσσόμενα καθίσματα;

«Όταν αποχωρήσει ο στίβος θα γίνει πλήρη αναδόμηση, δεν θα έρθουν μόνο οι κερκίδες κοντά στον αγωνιστικό χώρο. Ξέρω ότι βλέπουν πολλοί τις φωτογραφίες από το Ευρωμπάσκετ το '87, αυτή την στιγμή, ένα σύγχρονο μπασκετικό στάδιο χρειάζεται διαφορετική αντιμετώπιση. Θέλει πιο ριζικές αλλαγές στο κομμάτι των κερκιδών».

«Στην ΚΑΕ Ολυμπιακός ψάχνουν να βρουν τι λύσεις υπάρχουν για να μπορέσει να κάνουν το καλύτερο δυνατό για να μπορέσει να γίνει σύγχρονη μπασκετική αρένα το ΣΕΦ, δεν γνωρίζω αν οι αλλαγές θα γίνουν με βύθισμα ή με κάποιον άλλον τρόπο, σίγουρα όμως πιστεύω ότι όταν ο στίβος πάει στο σπίτι του, στην Παιανία, που πρέπει να γίνει αυτό για τον ίδιο τον στίβο, στη συνέχεια υπάρχουν πολλές εναλλακτικές όπου σε συνεργασία με την ερυθρόλευκη ΚΑΕ θα επιλέξουμε την καλύτερη και για το στάδιο και για τον Ολυμπιακό».

- Αν ο Ολυμπιακός αποχωρούσε ως μισθωτής από το ΣΕΦ, θα ήταν το στάδιο βιώσιμο;

«Δεν θα ήταν όχι. Αλλά δεν θεωρώ πως αυτή την στιγμή υπάρχει συζήτηση προς αυτή την κατεύθυνση. Στο παρελθόν μπορεί να υπήρχε. Πάντως δεν μπορούν να είναι βιώσιμες τέτοιες εγκαταστάσεις χωρίς να βρίσκεται μέσα ο Ολυμπιακός, ο Παναθηναϊκός, η ΑΕΚ και με μια καλή συνεργασία να φιλοξενούνται και συναυλίες όπως κάναμε εδώ με τον Σταύρο Ξαρχάκο, διάφορες αθλητικές εκδηλώσεις... Γιατί υπάρχει μια πάρα πολύ καλή συνεργασία με την ομάδα που το χρησιμοποιεί. Το ίδιο ακριβώς γίνεται και στο ΟΑΚΑ και αυτό είναι το μοντέλο το βλέπουμε και σε άλλα στάδια του εξωτερικού. Στα Λιόσια, στο ΟΑΚΑ και με τη νομοθετική ρυθμική που πέρασε το ίδιο πράγμα θα συμβαίνει,δεν δίνονται τα κλειδιά. Απλά υπάρχει η εγγύηση προς τον επενδυτή ότι δεν είναι για 2-3 χρόνια και ότι μπορεί να επενδύσει χρήματα τα οποία δεν θα πέσουν στο κενό».

- Θα μπορούσαμε να πούμε ότι η στέγαση του στίβου είναι το κεντρικό ζήτημα που ίσως έχει φέρει καθυστέρηση στις παρεμβάσεις στην κεντρική αρένα;

«Όχι δεν θα το έλεγα, γιατί σε κάθε περίπτωση, παράλληλες εκδηλώσεις θα συμβαίνουνε, και στο ΟΑΚΑ η νομοθετική ρύθμιση που έχει περαστεί προβλέπει μέσα οτι θα υπάρχει η Εθνική και διάφορες άλλες χρήσεις. Αντίστοιχα υπάρχει και θα υπάρξει εδώ. Το πρόβλημα είναι στο κομμάτι της ανακατασκευής. Αλλά μέχρι να γίνουν και οι ολικές μελέτες, δεν γίνονται από τον έναν μήνα στον άλλο αυτά. Αυτό θα έδινε και τον απαιτούμενο χρόνο αν δεν έχει ετοιμαστεί η Παιανία να ετοιμαστεί».

- Άρα οι συζητήσεις αφορούν στο κατά πόσο μπορεί να αλλάξει ολικά το γήπεδο;

«Είναι οι συζητήσεις που γίνονται με την κυβέρνηση και την ΚΑΕ Ολυμπιακός για τους τρόπους με τους οποίους θα αναβαθμιστεί και η αρένα. Ξέρετε υπάρχει μια διαφορά, το ΣΕΦ από το 1987 που έγινε το Πανευρωπαϊκό μέχρι και τώρα, δεν έχει ανακατασκευαστεί. Σε σχέση με το ΟΑΚΑ το οποίο είναι πολύ πιο σύγχρονο γήπεδο, ανακαινισμένο, είναι μπασκετικό γήπεδο, είναι πολύ λιγότερα και τα χρήματα που πρέπει να μπουν από τον επιχειρηματία. Κάπου εδώ είναι το κομμάτι της σύγκλισης που πρέπει να έρθει γιατί εδώ είναι ένα γήπεδο του 87' γιατί ακόμα και το 2004 δεν αποτελούσε κεντρικό στάδιο αγώνων. Δεν ανακατασκευάστηκε, δεν έχει γίνει τίποτα απολύτως...»

- Τι γίνεται με το κολυμβητήριο, έχουμε μείνει στην υπογραφή της σύμβασης μίσθωσης από πέρυσι το καλοκαίρι, είναι πλέον κομμάτι που αφορά τον Ερασιτέχνη Ολυμπιακό;

«Ναι, αν και είμαι σε θέση να γνωρίζω, καθώς πολλά από τα έγγραφα για τον φάκελο που ετοιμάζει αυτή την στιγμή ο Ολυμπιακός έχουν ζητηθεί από τις δικές μας υπηρεσίες, ο σύλλογος βρίσκεται σε ένα στάδιο προετοιμασίας αυτή την στιγμή, πιο ώριμων μελετών, προκειμένου να βρεθούν τρόπο χρηματοδότησης του κολυμβητήριου».

Μια από τις ιδιότητες της Χριστίνας Τσιλιγκίρη που δεν ιδιαίτερα γνωστές είναι ο ρόλος της ως Διευθύντριας ΑμεΑ στην UNESCO. Η ανάγκη ευαισθητοποίησης για τα άτομα με αναπηρία, έχει πολύ προσωπικές ρίζες για την ίδια. Η αδερφή της, Ζωή, γεννήθηκε με όγκο στον εγκέφαλο. Μεγάλωσε βιώνοντας την πολύ σκληρή γλώσσα των παιδιών και κατάλαβε πόσες ελλείψεις υπάρχουν σε σχετικές υποδομές και κρατική βοήθεια.

- Γνωρίζουμε ότι «τρέχεις» πολλές φιλανθρωπικές δράσεις για άτομα με αναπηρίες...

«Ασχολούμαι πάρα πολλά χρόνια, όχι μόνο τα τελευταία πέντε υπό την ιδιότητα της διεθύντριας ατόμων με αναπηρία στην UNESCO. Έχω τάξει τον εαυτό μου και ένας από τους στόχους μου και πολιτικά είναι να μπορέσω να αλλάξω κάποια πράγματα. Να αλλάξει η κοινωνία απέναντι στα άτομα με ειδικές ανάγκες κι ειδικά απέναντι στα άτομα με νοητική υστέρηση.

Η αφορμή για όλα αυτά είναι η αδερφή μου, η Ζωή. Είναι μεγαλύτερη από εμένα, γεννήθηκε με όγκο στον εγκέφαλο και έχει μόνιμη νοητική βλάβη από την ημέρα της γέννησής της. Πάθαινε επιληπτικές κρίσεις, έκανε πριν από κάποια χρόνια μια εγχείρηση ανοιχτού εγκεφάλου και βελτιώθηκε το κομμάτι των επιληπτικών κρίσεων γεγονός που έχει κάνει την καθημερινότητα και τη ζωή της καλύτερη.

Αλλά αυτό που αντιμετώπισα από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου είναι η έλλειψη μέριμνας για αυτούς τους ανθρώπους. Στην πραγματικότητα μια οικογένεια που έχει έναν άνθρωπο με νοητική υστέρηση, -είναι σαν να έχεις ένα παιδί 2 χρονών, 3 χρονών επί μονίμου βάσεως- δυστυχώς δεν υπάρχουν κατάλληλα, σωστά κέντρα που να μπορούν να κάνουν και εκπαίδευση και βελτίωση στην καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων. Η ενασχόλησή μου μέσα από το κομμάτι της UNESCO, μέσα από το κομμάτι της πολιτικής και αύριο πιο ενεργά και από άλλα πόστα, είναι να καταφέρω να φτιαχτούν περισσότερες δομές, να υπάρξει περισσότερη μέριμνα από το κράτος για τους ανθρώπους αυτούς».

- Εσύ πώς το βίωσες στα παιδικά σας χρόνια αυτό;

«Τα παιδιά κάποιες φορές γίνονται πολύ σκληρά. Δυστυχώς με αποκαλούσαν στο δημοτικό "αυτή με την καθυστερημένη αδερφή". Και ήταν θαρρείς και είχα μια κολλητική ασθένεια. Δεν με έκαναν παρέα, ήμουν τελείως απομονωμένη από το σύνολο. Θεωρώ ότι σε έναν μεγάλο βαθμό είναι η οικογένεια πίσω από αυτά. Δεν μπορώ να κρατήσω φυσικά κακία σε αυτά τα παιδιά. Δεν θεωρώ ότι ευθύνεται αυτό, αλλά το σπίτι του. Πιστεύω ότι το 2023 έχουμε βελτιωθεί στο κομμάτι της αποδοχής των ατόμων και οι άνθρωποι δεν δέχονται την αποδοκιμασία από την κοινωνία».

- Που στοχεύεις στα επόμενα χρόνια;

«Τα επόμενα δύο χρόνια σε σχέση με τα δύο προηγούμενα του Covid θα είναι πολύ διαφορετικά. Θα έχω περισσότερο την ενέργειά μου εδώ, γιατί ένα σοβαρό θέμα υγείας με κράτησε λίγο πίσω, χωρίς φυσικά να βάλω τον οργανισμό σε δεύτερη μοίρα, αλλά καλώς ή κακώς όταν έχεις κάποια θέματα υγείας αναγκαστικά μπαίνουν σε προτεραιότητα. Θεωρώ ότι το επόμενο χρονικό διάστημα θα είναι μόνο ανοδικό.

Διανύω μια περίοδο που κοιτάζω λίγο πρώτα τον εαυτό μου, γιατί δεν το έχω κάνει. Αυτός ήταν και ένας από τους λόγους που αποφάσισα να μην κατέβω στις εκλογές. Οι εκλογές είναι μια περίοδος που δεν μπορείς να δεις τον εαυτό σου. Η εμπιστοσύνη του Κυριάκου Μητσοτάκη, να παραμείνω στο ΣΕΦ, είναι πολύ σημαντική, γιατι θα μπορέσω να ολοκληρώσω το έργο αφιερώνοντας το 100% του χρόνου και της ενέργειάς μου».

-Αναφέρθηκες σε ένα σόβαρο θέμα υγείας, θα ήθελες να μας πεις περισσότερα γι' αυτό;

«Πριν από δύο χρόνια ξεκίνησα να έχω κάποια έντονα εξανθήματα, σαν όγκοι μικροί στο δέρμα. Φοβηθήκαμε ότι είναι καρκίνος του δέρματος κι έγιναν οι απαραίτητες βιωψίες. Δεν ήταν κάτι τέτοιο. Η πρώτη διάγνωση ήταν αυτοάνοσο χωρίς να μπορεί να προσδιοριστεί ποιο.

Ανακάστηκα από τον Ιανουάριο του 2020 για 10 μήνες να παίρνω μεγάλες ποσότητες κορτιζόνης. Ήταν η πρώτη φαρμακευτική αντιμετώπιση στο θέμα. Η κορτιζόνη είναι ένα πολύ βαρύ φάρμακο, είχε πολλές άλλες επιπτώσεις στο κομμάτι της υγείας.

Επήλθε μια ηρεμία μέχρι που μετά από 8 μήνες ξύπνησα μια μέρα και είχα εγκαύματα τρίτου βαθμού στο πόδι μου...

Θέλω να ευχαριστήσω πολύ μια γυναίκα που με βοήθησε πολύ γιατί δεν είναι του δικού της αντικειμένου, αλλά με σύστησε σε έναν γιατρό με την κατάλληλη εξειδίκευση. Βρήκαμε ποιο αυτοάνοσο είναι. Ετσι βρήκαμε και την κατάλληλη θεραπεία.

Έχω δερματικό ερυθηματώδη λύκο. Ακολουθώ μια δυνατή αγωγή, αλλά έχουμε καταφέρει να τον κοιμήσουμε... Είναι στο επίπεδο του δέρματος αυτή την στιγμή, δεν πρέπει να κάνει μετάσταση σε ζωτικά όργανα. Όμως, όπως είπα και με την κορτιζόνη, και σε αυτό το κομμάτι υπήρχαν επιπτώσεις και σε μια διαδικασία που μπήκα με τον γυναικολόγο μου.

Μπήκα σε μια διαδικασία κατάψυξης ωαρίων, μπαίνοντας σε αυτή τη διαδικασία ανακαλύψαμε ότι δεν μπορώ να το κάνω γιατί τα επίπεδα της γονιμότητας ήταν πάρα πολύ χαμηλά και οι ορμονικές εξετάσεις έδειχναν ένα σώμα μιας γυναίκας 15 χρόνια μεγαλύτερης εσωτερικά και δυστυχώς η ασθένεια που έχω δεν επιτρέπει να πάρω ορμονικά χάπια.

Ευτυχώς έχω την τύχη να έχω δίπλα μου εξαιρετικούς γιατρούς. Προσπαθούμε να το αντιμετωπίσουμε χωρίς να πειράξουμε το ορμονικό, γιατί αν ξυπνήσει το αυτοάνοσο μετά μπορεί να κάνει μετάσταση οπουδήποτε και να έχω άλλα προβλήματα.

Αυτό το έμαθα Σεπτέμβρη - Οκτώβρη, πλέον είμαι σε θέση να το συζητήσω, αλλά για αρκετούς μήνες δεν το έλεγα πουθενά. Επειδή ασχολούμαι και με τον πολιτικό βίο δεν ήθελα να ακουστεί το οτιδήποτε! Αλλά αν θα ήθελα να δώσω ένα μήνυμα θα ήταν: "H ζωή δεν τελειώνει, κάποιες φορές χρειάζεται να αναπροσαρμόσουμε τους στόχους μας". Όταν κάνουμε όνειρα και βάζουμε στόχους στη ζωή, δυστυχώς υπάρχει κάπου, κάποιος στη γωνία και γελάει, χωρίς όμως να σημαίνει αυτό ότι δεν πρέπει να ονειρευόμαστε. Απλά πρέπει να είμαστε και ευέλικτοι για να μπορέσουμε να αλλάζουμε τους στόχους. Έχω αρχίσει να αναθεωρώ κάποια πράγματα, είμαστε τυχεροί που ζούμε».