Η διάγνωση άλλαξε τα πάντα για την Κάθριν Νάι.
Κυριολεκτικά τα πάντα.
Το καλοκαίρι του 2019, μετά από μια καταστροφική επίδοση στο Παναμερικανικό Πρωτάθλημα Εφήβων στο οποίο απέτυχε να ολοκληρώσει όλες τις άρσεις της, η Αμερικανίδα αρσιβαρίστρια διαγνώστηκε με διπολική διαταραχή τύπου ΙΙ - μια κατάσταση ψυχικής υγείας που περιλαμβάνει περιόδους κατάθλιψης και περιόδους μεγάλης ευφορίας και διάθεσης που ονομάζεται υπομανία- και ήπια διαταραχή ελλειμματικής προσοχής (ΔΕΠΥ). Έκτοτε, η 23χρονη ζει τη ζωή της με διαφορετικό τρόπο, δίνοντας προτεραιότητα στην ψυχική και σωματική της υγεία.
«Είναι πολύ σημαντικό για μένα ως διπολικό άτομο να μην μιλάω μόνο για την κατάθλιψη, το άγχος, όλα αυτά τα πράγματα, αλλά και για πράγματα που ίσως δεν επηρεάζουν τόσους πολλούς ανθρώπους. Καταστάσεις όπως η οριακή διαταραχή προσωπικότητας και η διασπαστική διαταραχή προσωπικότητας, που δεν είναι τόσο συχνές. Οι άνθρωποι έχουν για αυτές τις συνθήκες συγκεκριμένες απόψεις και συχνά παρερμηνεύονται από την κοινωνία, και τα μέσα ενημέρωσης είναι πολύ ένοχα γι' αυτό», τόνισε σε συνέντευξή της στο Olympics.com.
Λίγους μήνες αφότου έλαβε τη διάγνωσή της, η Νάι, σε ηλικία 20 ετών, έγινε η νεότερη Αμερικανίδα που κέρδισε παγκόσμιο πρωτάθλημα, μετά το χρυσό στην κατηγορία 71 κιλών γυναικών στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2019 (έκανε επίσης παγκόσμιο ρεκόρ Νεανίδων στο αρασέ στον αγώνα σηκώνοντας 112 κιλά). Ανακηρύχθηκε ακόμη και η καλύτερη αρσιβαρίστρια για το 2019 από τη Διεθνή Ομοσπονδία Άρσης Βαρών. Στους πρώτους της Ολυμπιακούς Αγώνες στο Τόκιο στην κατηγορία 76 κιλών ανέβηκε στο δεύτερο σκαλί του βάθρου! Όμως ακόμα πιο αξιοσημείωτο επίτευγμα να είναι το γεγονός ότι μίλησε ανοιχτά για τα προβλήματα ψυχικής υγείας που άρχισε να αντιμετωπίζει από το γυμνάσιο και το πώς η διάγνωσή τους, της άλλαξε τη ζωή!
«Το μεγαλύτερο μέρος της παιδικής μου ηλικίας καταναλώθηκε από τη ρυθμική γυμναστική, οπότε νομίζω ότι όταν αποφάσισα να αφήσω αυτό το άθλημα και να ξεκινήσω τη ζωή μου από την αρχή, ήταν σίγουρα ένα σοκ για μένα κοινωνικά, συναισθηματικά, διανοητικά και σωματικά. Όλα άλλαξαν για μένα εν ριπή οφθαλμού. Όπως οι άνθρωποι με τους οποίους πέρασα όλες μου τις μέρες, δεν τους ξαναείδα πραγματικά. Και απλά είχα όλον αυτόν τον ελεύθερο χρόνο και την έλλειψη πάθους. Και νιώθω ότι το να έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο —τις περισσότερες φορές— δεν οδηγεί σε καλά πράγματα.
Οπότε χρειαζόμουν οπωσδήποτε κάτι για να με απασχολήσει και ευτυχώς βρήκα το CrossFit και αργότερα την άρση βαρών που θα γέμιζε αυτόν τον χρόνο. Ήταν μια δύσκολη στιγμή, και ακόμα αγωνίζομαι. Δεν ήταν απλώς μια περιστασιακή ψυχική ασθένεια. Νομίζω ότι ήταν η αρχή της. Και από τότε παλεύω με αυτό, αλλά έχω μεγαλώσει και καταλαβαίνω καλύτερα τα συμπτώματά μου περισσότερο τώρα. Έχω βελτιωθεί και ζώντας με κάτι [όπως μια πάθηση ψυχικής υγείας], απλά μαθαίνεις να "συνεργάζεσαι" μαζί της και πώς να την αντιμετωπίζεις και γίνεται καλύτερο.»
Η Κάθριν, όπως πολλοί αθλητές τα τελευταία χρόνια τράβηξαν αυτή την αόρατη «κουρτίνα» και έδωσαν πρόσβαση σε πτυχές της ζωής τους και του αγώνα τους που ο κόσμος του αθλητισμού, οι δημοσιογράφοι, πιθανόν και οι συναθλητές τους αγνοούσαν. Δεν είναι λίγες οι φορές που οι πρωταθλητές κι εν γένει οι επαγγελματίες αθλητές αντιμετωπίζονται ως σούπερ ήρωες. Ένεκα των απίστευτων κατορθωμάτων τους ο καθένας στο άθλημα ενασχόλησής του. Όμως δεν παύουν να είναι άνθρωποι, όπως όλοι, τρωτοί που καλούνται πολλές φορές να αντιμετωπίσουν μεγάλες δυσκολίες.
Για την Κάθριν είναι υπέροχο, όπως λέει, το ότι η ψυχική υγεία λαμβάνει πλέον πολύ περισσότερη προσοχή, ωστόσο τονίζει πως το ενδιαφέρον σταματά στα πιο «δημοφιλή» ζητήματα ψυχικής υγείας, όπως η μάχη με την κατάθλιψη, και έτσι ο κόσμος συνεχίζει να αγνοεί πως κάποιοι παλεύουν με την αγχώδη διαταραχή, τη διάσπαση προσοχής, την ιδεοψυχαναγκαστική διαταραχή (OCD).
«Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ότι στους ανθρώπους με OCD αρέσει να είναι τακτοποιημένοι. Το να βάζεις ταμπέλα σε κάποιον με διαταραχή προσωπικότητας είναι σχεδόν προσβολή σε άτομα που μπορεί να μην έχουν τα πιο επιθυμητά χαρακτηριστικά προσωπικότητας, αλλά δεν λειτουργεί έτσι! Αυτά τα πράγματα είναι πολύ περίπλοκα, και μπορεί να μην ξέρεις καν ποιος έχει αυτά τα πράγματα επειδή τα αντιμετωπίζει. Άνθρωποι καθημερινά βάζουν μία μάσκα και παρουσιάζονται ως λειτουργικοί, ψυχικά υγιείς άνθρωποι.
Είναι πολύ σημαντικό για μένα ως διπολικό άτομο να μην μιλάω μόνο για την κατάθλιψη, το άγχος, όλα αυτά τα πράγματα, αλλά και πράγματα που ίσως δεν επηρεάζουν τόσους πολλούς ανθρώπους. Καταστάσεις όπως η οριακή διαταραχή προσωπικότητας και η διασπαστική διαταραχή προσωπικότητας, που δεν είναι τόσο συχνές είναι εξίσου σημαντικά», σημείωσε δίνοντας ένα παράδειγμα.
«Έχω δει πολλές ταινίες που απεικονίζουν ανθρώπους με συγκεκριμένους τρόπους που μπορεί να είναι πραγματικά επιβλαβείς για μια ολόκληρη κοινότητα ανθρώπων που υποφέρουν από αυτό το πρόβλημα ψυχικής υγείας. Το έχω δει ξανά και ξανά και νομίζω ότι μπορεί να είναι πραγματικά επιβλαβές να κάνεις αυτές τις συζητήσεις που δεν προέρχονται από εμπειρίες πραγματικής ζωής και όχι μόνο ένα άτομο που είναι διασημότητα ή ταινία ή φανταστική ιστορία, γιατί αυτό μπορεί να είναι πραγματικά επιβλαβές. Επομένως, είναι πολύ σημαντικό για μένα η ευαισθητοποίηση σχετικά με τις καταστάσεις ψυχικής υγείας και να τις κάνω 'ανθρώπινες'. Πιστεύω ότι πρέπει να σηκώνουμε τους ανθρώπους που αγωνίζονται αντί να τους κρίνουμε», υπογράμμισε.
Ερωτηθείσα για την άρση βαρών και το πώς την κάνει εκείνη να αισθάνεται ένα άθλημα που κατά γενική ομολογία κάνει τους ανθρώπους να φαίνονται δυνατοί κι ενδυναμωμένοι, τόνισε: «Η άρση βαρών είναι μοναδική από πολλές απόψεις. Ο κόσμος πιστεύει ότι έχει να κάνει μόνο με την ακατέργαστη δύναμη και ποιον είναι ο πιο δυνατός, και ενώ πιστεύω ότι ο καθένας μπορεί να γίνει εξαιρετικά δυνατός μέσω της άρσης βαρών, έχει να κάνει περισσότερο με το ποιος καταβάλλει τη δουλειά του, ποιος επικεντρώνεται στην τεχνική, την κινητικότητα, την επίγνωση του σώματος.
Η άρση βαρών είναι πολύ κουραστική τεχνικά. Φυσικά, εργαζόμαστε επίσης σκληρά για να γίνουμε δυνατοί, το οποίο είναι το μέρος του αθλήματος όπου δεν είναι όμορφο και είναι πολύ δύσκολο για το σώμα μας. Και μετά, υπάρχουν μέρες που εργάζεσαι πάνω στην τεχνική και θέλεις να χτυπήσεις το πρόσωπό σου σε έναν τοίχο επειδή η τεχνική απλά δεν λειτουργεί όπως θες. Η άρση βαρών είναι πολύ κουραστική τεχνικά, αλλά είναι επίσης πολύ πολύπλευρη. Νιώθω ότι οι άνθρωποι δεν βλέπουν το άθλημα με τον ίδιο τρόπο.
Όταν συμμετέχεις σε έναν διαγωνισμό και πηγαίνεις για τη(τις) βαρύτερη(ες) άρση/εις της ζωής σου, η τεχνική σου πρέπει να είναι τέλεια και πρέπει να ελπίζεις ότι η δύναμή σου είναι εκεί που πρέπει. Και όταν κάνεις μια μεγάλη άρση στη σκηνή, είναι απλώς το πιο ενθαρρυντικό να αισθάνεσαι ότι όχι μόνο είσαι δυνατός και ένας από τους καλύτερους στον κόσμο, αλλά να έχεις επίσης βελτιώσει την τεχνική σου σχεδόν σε επίπεδο τελειότητας. Και αυτές οι στιγμές είναι που κάνουν την άρση βαρών το καλύτερο άθλημα στον κόσμο για μένα.»