Η Χιντιλίν Ντίαζ-Ναρανχό άνοιξε τον δρόμο για την άρση βαρών γυναικών στις Φιλιππίνες και τον έντυσε με μετάλλια, όλων των χρωμάτων. Ήταν η πρώτη γυναίκα από τις Φιλιππίνες που συμμετέχει στην άρση βαρών σε Ολυμπιακούς Αγώνες, όταν το 2008 είχε βρεθεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Πεκίνο μέσω wild card. Τότε, στα 17 της, είχε κάνει νέο Εθνικό ρεκόρ με 192κ σύνολο όμως είχε καταταγεί 10η σε σύνολο 12 αθλητριών. Κανείς όμως δεν είπε πως δεν είναι ικανή και αντιθέτως επεσήμαναν όλοι τις προοπτικές της. Έχοντας την πλήρη υποστήριξη όλων, συνέχισε τις Ολυμπιακές της εμφανίσεις και προκρίθηκε για τους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Λονδίνο 2012 όπου και ήταν η σημαιοφόρος της χώρας της στην τελετή έναρξης. Κατετάγη 9η. Και τις δύο φορές, το 2008 και το 20212, έφευγε από την αρένα με κλάμτα και γεμάτη απογοήτευση.
Ήταν ακόμη μικρή για να μπορέσει να δείξει το ταλέντο και τις ικανότητές της στις μεγάλες διοργανώσεις όμως έχτιζε, σκαλάκι-σκαλάκι, τη δική της σκάλα προς την κορυφή. Το 2015 πήρε το πρώτο της Παγκόσμιο μετάλλιο, το χάλκινο στην κατηγορία των -53κ., ενώ την ίδια χρονιά κέρδισε και το Ηπειρωτικό πρωτάθλημα της Ασίας. Προκρίθηκε για το Ρίο 2016, όπου έγινε η πρώτη Φιλιππινέζα Ολυμπιονίκης στο άθλημα αφού κατάφερε να ανέβει στο δεύτερο σκαλί του βάθρου φορώντας το ασημένιο μετάλλιο στον λαιμό της. Αυτό το μετάλλιο ήταν το πρώτο για τις Φιλιππίνες μετά από 20 χρόνια. Αυτή τη φορά, έφυγε από την αρένα με γέλια, χαμόγελα. Αλλά δεν της ήταν αρκετό. Ολόκληρος ο λαός έκανε βαθιά υπόκλιση στην κορυφαία αθλήτριά του.
Έκτοτε έπαιρνε μετάλλια σε διεθνείς διοργανώσεις όμως δεν είχε καταφέρει ακόμη να κατακτήσει ένα χρυσό μετάλλιο σε μεγάλο αγώνα. Η αναβολή των Ολυμπιακών του Τόκιο την επηρέασε πολύ, το σκληρό lockdown την έριξε και την κράτησε μακριά από τις ολοκληρωμένες προπονήσεις. Όμως επανήλθε. Το Τόκιο 2020 ήταν μία καλή ευκαιρία για εκείνη. Στην τέταρτη φορά που αγωνιζόταν σε Ολυμπιακούς Αγώνες, η Ντίαζ-Ναρανχό σήκωσε 224κ σύνολο και έγινε χρυσή Ολυμπιονίκης. Το πρώτο χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο από το ντεμπούτο της χώρας στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το οποίο μάλιστα συνοδεύτηκε από το Ολυμπιακό ρεκόρ, που πια έχει δίπλα του τη σημαία των Φιλιππίνων. 12 χρόνια μετά την πρώτη «σφαλιάρα» στους Ολυμπιακούς, έφευγε ξανά από την αρένα με κλάματα αλλά αυτή τη φορά από χαρά και περηφάνεια. Και πάνω στην απονομή έπιανε το χρυσό της μετάλλιο και το έδειχνε σε όλους, να δουν όλοι ότι τα κατάφερε.
Η πολιτεία της έδωσε τα πάντα, χρήματα, σπίτι, ασφάλεια. Η ίδια συνέχισε να προπονείται σκληρά, να κάνει όσα έκανε ακριβώς έκανε και πριν με στόχο το Παρίσι 2024 και τους πέμπτους συνεχόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες. Λίγο πριν από αυτό, όμως, ήθελε να κατακτήσει το μετάλλιο που της είχε μείνει απωθημένο τόσα χρόνια. Ένα χρυσό στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα. Στη Παγκόσμιο που βρίσκεται σε εξέλιξη αυτές τις μέρες στη Μπογκοτά, της Κολομβίας, το πέτυχε. Έγινε Παγκόσμια πρωταθλήτρια. Και όσο ήταν κάτω από τη μπάρα, χαμογελούσε. Άφησε τη μπάρα, αντιλήφθηκε πως πέτυχε τον στόχο της και το χαμόγελό της έγινε πιο πλατύ. Υποκλίθηκε σε κριτές και κοινό και αποχώρησε γεμάτη περηφάνια, σα σωστή βασίλισσα με το «στέμμα» της.
Unbeatable!!!🇵🇭 Watch Hidilyn Diaz win the Gold in Snatch during the W55KG A Group! She lifted 93KG on her second attempt and tried a 96KG on the third but failed! However, that was just an amazing performance as always!! 🤩🏋🏻♀️ pic.twitter.com/84KfwGYvFN
— IWF (@iwfnet) December 8, 2022