Λένε ότι μια στιγμή είναι ικανή να αλλάξει τη ζωή ενός ανθρώπου...
Όπως έγινε και στην περίπτωση της Νεσρίν Ακιούζ Αϊντίν πριν από 30 χρόνια. Όταν ήταν ακόμα δύο χρονών. Στον Λίβανο. Την ημέρα που ο κόσμος είχε ξεχυθεί στους δρόμους και πανηγύριζε για το αποτέλεσμα ενός εκλογικού αποτελέσματος. Τότε μια... αδέσποτη σφαίρα έμελλε πέρασε μέσα από το πόδι της και να αλλάξει για πάντα την ζωή που θα ζούσε...
Έπρεπε να ακρωτηριαστεί το πόδι της κάτω από το γόνατο. Έπρεπε να κάνει... restart στην ζωή της φορώντας για το υπόλοιπο της ζωής της προσθετικό μέλος. Μεγάλωσε, αλλά ποτέ δεν το έβαλε κάτω. Πάλευε κάθε ημέρα. Όλο και περισσότερο. Πεισματάρα γαρ... Ήθελε να πετύχει. Λάτρεψε τον αθλητισμό και δη το μπάσκετ. Αγάπησε τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς ενώ από μικρή υποστήριζε τη Φενέρμπαχτσε στην Τουρκία. Και όσο μεγάλωνε ζούσε με ένα μεγάλο όνειρο. Από τη στιγμή που είχε μπει απαγορευτικό στο να παίζει μπάσκετ, έκανε στροφή στη φυσική αγωγή.
Παράλληλα με τις σπουδές της στη διατροφολογία/διαιτολογία, η Νεσρίν έβαλε ψηλά τον πήχη! Να γίνει γυμνάστρια σε ομάδα της EuroLeague. Πολλοί δεν δέχονταν το γεγονός ότι μπορεί να τα καταφέρει έχοντας προσθετικό μέλος με αποτέλεσμα να δεχθεί bullying. Στο πανεπιστήμιο, στα γυμναστήρια, ακόμα και από παίκτες στην εθνική ομάδα του Λιβάνου όπου την είχε εμπιστευτεί ο Λευτέρης Σούμποτιτς!
Η Φενέρ την εποχή που ήταν ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς την αγκάλιασε προκειμένου να κάνει την πρακτική της, αλλά έκτοτε «χτυπάει» πόρτες και οι περισσότερες είναι κλειστές! Η Νεσρίν μιλάει στο «GWomen» για την περιπέτεια της ζωής της, εξιστορεί τα όσα της έχουν συμβεί και το bullying που δέχεται κατά καιρούς και εξηγεί ότι κάποια μέρα θα πετύχει τον στόχο της και θα ότι θα βρεθεί στο τιμ μιας ομάδας μπάσκετ!
- Τι συνέβη και πώς ξεκίνησε η περιπέτεια της ζωής σου;
«Η περιπέτειά μου ξεκίνησε όταν ήμουν δύο ετών. Τότε και κατά τη διάρκεια εορταστικών εκδηλώσεων στον Λίβανο λόγω εκλογικού αποτελέσματος, δέχτηκα κατά λάθος μια σφαίρα στο πόδι μου. Το άσχημο είναι ότι μου προκλήθηκε γάγγραινα και έπρεπε να γίνει επέμβαση προκειμένου να ακρωτηριαστεί. Οι γιατροί έλεγαν ότι έπρεπε τουλάχιστον να σωθεί το γόνατό μου ώστε να είχα τη δυνατότητα για να κάνω κάποιες απαραίτητες κινήσεις. Ουσιαστικά ήταν σαν να μάθαινα να περπατάω από την αρχή. Σαν να έκανα ξανά τα πρώτα μου βήματα. Άλλωστε ήμουν πολύ μικρή και κάθε μου κίνηση έπρεπε να ήταν πολύ προσεκτική. Παρόλα αυτά δεν το γνώριζα τότε...»
- Είχες προβλήματα στα πρώτα χρόνια όσον αφορά τις κινήσεις σου;
«Το δύσκολο ήταν ότι έπρεπε να καταλάβω ότι δεν ήμουν ίδια με τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας μου. Και δεν το καταλάβαινα. Θεωρούσα ότι μπορούσα και εγώ να κάνω τα ίδια πράγματα. Να τρέχω, να παίζω μπάσκετ και γενικά να έχω αθλητική ζωή. Όμως δεν ήταν έτσι. Είναι χαρακτηριστικό ένα περιστατικό. Όταν ήμουν εννέα ετών είχα σπάσει το πόδι μου παίζοντας μπάσκετ και τότε κατάλαβα ότι πρέπει να είμαι δύο και τρεις φορές πιο προσεκτική. Και πάλι. Δεν ήμουν. Σε ηλικία 11 ετών το έσπασα ξανά. Και πάλι παίζοντας μπάσκετ το οποίο και λάτρευα. Εκεί συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να σταματήσω να σκέφτομαι όπως όλα τα υπόλοιπα παιδιά καθώς δεν θα μπορούσα ποτέ να παίξω κανονικό μπάσκετ...»
- Παρόλα αυτά το παρακολουθούσες...
«Όχι μόνο το μπάσκετ, αλλά και το ποδόσφαιρο. Άλλωστε έγινε φίλαθλος της Φενέρμπαχτσε λόγω ενός ποδοσφαιριστή. Του Ρουστού. Παράλληλα παρακολουθούσα και τα δύο αθλήματα ωστόσο το μπάσκετ ήταν εκείνο που αγάπησα. Έβλεπα παιχνίδια, τόσο στην Τουρκία όσο και στον Λίβανο αλλά μου άρεσε πάρα πολύ και ο Παναθηναϊκός με τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς τον οποίο και θαύμαζα πάρα πολύ. Μπορεί να μην κατάφερα να παίξω μπάσκετ, αλλά το πάθος μου για το άθλημα δεν σταμάτησε ποτέ...»
- Μένεις στον Λίβανο ή στην Τουρκία;
«Στον Λίβανο, αλλά ταξιδεύω πολύ συχνά στην Τουρκία. Ο πατέρας μου είναι είναι από την Τουρκία και η μητέρα μου από τον Λίβανο, ενώ έχω μόνο την τουρκική υπηκοότητα.»
- Οπότε λοιπόν από τη στιγμή που δεν μπορούσες να παίξεις μπάσκετ όπως ήθελες, πώς και αποφάσισες να μείνεις κοντά στο άθλημα και γενικά στον αθλητισμό;
«Η αλήθεια είναι ότι απείχα για κάποιο χρονικό διάστημα. Στο πανεπιστήμιο σπούδασα διατροφολόγος ενώ έχοντας να επιλέξω κάποιο άθλημα, ασχολήθηκα με το τένις. Και όταν άρχισα να παίζω, συνειδητοποίησα για ποιον λόγο να παίζω από τη στιγμή που δεν μου άρεσε. ΟΚ, ωραίο σπορ αλλά δεν ήταν για εμένα. Εγώ ήμουν ερωτευμένη με το μπάσκετ. Έτσι επέλεξα στο πανεπιστήμιο όπου σπούδαζα διατροφολογία και διαιοτολογία, την φυσική αγωγή.»
- Πόσο δύσκολο ήταν για εσένα να μπορέσεις να ακολουθήσεις το συγκεκριμένο αντικείμενο;
«Πολλοί ήταν εκείνοι που μου έλεγαν ότι δεν μπορώ να γίνω γυμνάστρια. Ότι το συγκεκριμένο αντικείμενο δεν κάνει για εμένα και ότι έπρεπε να επιλέξω κάτι το διαφορετικό. Ότι δεν θα είχα μέλλον στη φυσική αγωγή από τη στιγμή που φορούσα προσθετικό πόδι. Μου έκαναν μπούλινγκ. Όμως το ήθελα πολύ. Ήθελα να ήμουν η πρώτη γυμνάστρια με προσθετικό μέλος. Στο πανεπιστήμιο με ρωτούσαν πώς μπορούσα και είχα τόσες γνώσεις για τον αθλητισμό από τη στιγμή που δεν είχα τη δυνατότητα να τον ακολουθήσω. Και τους απαντούσα και τους έλεγα ότι δεν είχε καμία σχέση το ένα με το άλλο. Άλλο το μυαλό, άλλο το προσθετικό μέλος. Η θέληση για μάθηση έπαιζε ρόλο και είχα βάλει στόχο να πετύχω».
- Όταν λες bullying; Τι εννοείς;
«Μια μέρα στο πανεπιστήμιο δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Μου είχαν πει ότι δεν είχα καμία δουλειά εκεί όσον αφορά το αντικείμενο της φυσικής αγωγής. Και μάλιστα έλεγαν ότι έχω πλαστικό πόδι. Όχι προσθετικό μέλος που είναι το σωστό. Τότε τους έδειξα το προσθετικό μου μέλος και τους εξήγησα ότι αυτό αποτελεί την δύναμή μου και όχι την αδυναμία μου. Αυτό το πόδι μου έδινε τη δύναμη για να είμαι εκεί. Δεν είναι πλαστικό πόδι, αλλα το κίνητρό μου και η έμπευσή μου! Ύστερα από δύο χρόνια ανάλογου bullying, ολοκλήρωσα τις σπουδές μου παίρνοντας το master degree και έγινα η πρώτη γυμνάστρια με προσθετικό πόδι. Ακόμα και έτσι γελούσαν μαζί μου λέγοντας ότι δεν θα μπορούσα να ασχοληθώ με το αντικείμενο, ακόμη και αν είχα πτυχίο στα χέρια μου. Ότι δεν θα μπορούσα να δουλέψω...»
- Και τελικά; Τι έγινε και άρχισες να μπαίνεις στον χώρο;
«Τότε προπονητής στην εθνική του Λίβανου ήταν ο Λευτέρης Σούμποτιτς ο οποίος και με είχε πάρει στην ομάδα. Ποτέ δεν με αντιμετώπισε ως ένα άτομο με αναπηρία και ήταν κάτι που εκτίμησα όσο τίποτε άλλο. Όμως το πρόβλημα είχε να κάνει με τους παίκτες, οι οποίοι δεν άκουγαν τίποτα απ' όσα τους έλεγα. Και μάλιστα κάποιοι από αυτούς γύριζαν και μου απαντούσαν ότι 'δεν είσαι εσύ σε θέση να μας δίνεις συμβουλές από τη στιγμή που έχεις προσθετικό πόδι'. Έμεινα μόνο για ένα 'παράθυρο' προκριματικών το 2018. Όταν η εθνική Λιβάνου αντιμετώπισε την Ιορδανία και την Συρία. Και μάλιστα στο περιθώριο των αγώνων οι παίκτες του Λιβάνου πάλι γελούσαν μαζί μου όταν μιλούσα για τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς και έλεγαν 'μα καλά είσαι τρελή που θέλεις να δουλέψεις μαζί με τον Ομπράντοβιτς;'»
- Και πώς έφτασες τελικά στο σημείο να βρεθείς στη Φενέρμπαχτσε;
«Ύστερα άπό μία εβδομάδα είχα πάει στην τουρκική πρεσβεία στον Λίβανο και πάνω στην κουβέντα ο Πρέσβης μου είχε πει 'γιατί δεν προσπαθείς να επικοινωνήσεις με τη Φενέρμπαχτσε;' Κάτι που έκανα. Έστειλα mail στη Φενέρ αλλά δεν το είπα πουθενά. Είχα τον φόβο ότι δεν θα με δεχόντουσαν. Όμως τον Οκτώβριο του 2018 έλαβα απάντηση από την ομάδα και μου είπαν να πάω να κάνω πρακτική! Κάτι που δεν κάνουν ποτέ για την πρώτη ομάδα. Όμως μέσα στο mail ίσως να κατάλαβαν το μεγάλο μου πάθος για το μπάσκετ, την φυσική αγωγή, αλλά φυσικά και για τη Φενέρ. Πραγματικά ήταν σαν ένα όνειρο που είχε γίνει πραγματικότητα. Συνάντησα τους παίκτες που θαύμαζα, τον προπονητή που λάτρευα και ήμουν μέλος της ομάδας που αγαπούσα από μικρό κορίτσι. Και το καλύτερο απ' όλα ήταν ότι με σεβάστηκαν. Δεν είδαν ποτέ εάν είχα προσθετικό μέλος. Απλά άκουγαν με προσοχή όλα όσα τους έλεγα. Και έτσι είναι. Μάλιστα θυμάμαι και μια συμβουλή που μου είχε δώσει ο Ομπράντοβιτς, ο οποίος μου είχε πει να δουλεύω σκληρά και ότι αξίζω μια μέρα να είμαι σε ομάδα της EuroLeαgue. Και μάλιστα έχω τις καλύτερες εντυπώσεις από τον Σλούκα, τον Ντατόμε και τον Μέλι οι οποίοι πραγματικά με σεβάστηκαν».
- Γιατί όμως δεν συνέχισες σε κάποια άλλη ομάδα παρά μόνο έμεινεις στην πρακτική;
«Θυμάμαι που υπήρχαν άνθρωποι τότε οι οποίοι συνέχισαν να μου κάνουν bullying και να μου λένε ότι με δέχτηκαν στη Φενέρμπαχτσε μόνο και μόνο επειδή είμαι Τουρκάλα. Και όχι λόγω των προσόντων μου. Μάλιστα όταν έστελνα μετά το βιογραφικό μου σε κάποια γυμναστήρια ή σε κάποιες ομάδες και έβλεπαν 'Φενέρμπαχτσε' αμέσως με έπαιρναν τηλέφωνο εντυπωσιασμένοι. Όμως όταν έβλεπαν ότι έχω προσθετικό μέλος, μου έλεγαν ότι δεν μπορούσαν να με προσλάβουν. Ότι δεν μπορούσα να τρέξω. Όμως μπορώ. Έχω άλλο προσθετικό πόδι για το τρέξιμο, άλλο για το περπάτημα, άλλο για την καθημερινότητά μου. Πόσοι και πόσοι δεν τρέχουν στους Παραολυμπιακούς Αγώνες;»
- Έστειλες βιογραφικά σε ομάδες;
«Ναι είχα στείλει και στην τουρκική ομοσπονδία μπάσκετ ώστε να αναλάβω θέση ως διατροφολόγος-διαιοτολόγος. Όμως μου είπαν ότι υπάρχει άνθρωπος που καλύπτει τη συγκεκριμένη θέση και απλά με ευχαρίστησαν που επικοινώνησα μαζί τους. Επίσης είχα στείλει το βιογραφικό μου σε ελληνικές ομάδες και σε ομάδες της Σερβίας όπου μπορείς να έρθεις σε απευθείας επικοινωνία. Δύο χώρες που αγαπούν το μπάσκετ. Όπως ανέφερα και πριν, είμαι φίλαθλος του Παναθηναϊκού και έγινα λόγω του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Και εκεί έστειλα βιογραφικό αλλά λόγω της οικονομικής στενότητας μου εξήγησαν ότι δεν μπορούσαν να γίνουν προσλήψεις. Το καταλαβαίνω. Όπως έστειλα και στον Ολυμπιακό. Όμως και πάλι μου είπαν ότι έχουν ανθρώπους οι οποίοι καλύπτουν την συγκεκριμένη θέση αλλά να κρατήσω επαφή γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Δεν τα παρατάω ποτέ. Δεν πρόκειται να τα παρατήσω. Κάθε χρόνο επικοινωνώ με ομάδες και τώρα άρχισα πάλι να στέλνω το βιογραφικό μου ενόψει της νέας σεζόν. Μακάρι κάποια μέρα να τα καταφέρω και να δουλέψω σε μια ομάδα μπάσκετ. Είτε στην Ελλάδα, είτε στη Σερβία, είτε στην Τουρκία. Έχουν φιλάθλους που αγαπάνε το μπάσκετ.»
- Κλείνοντας, πώς σκέφτεσαι την επόμενη ημέρα στη ζωή σου;
«Πρώτα απ' όλα είμαι ευγνώμων που ζω. Όλα έγιναν για κάποιον λόγο. Η σφαίρα βρήκε το πόδι μου αλλά πήρα μια δεύτερη ευκαιρία για να ζήσω και να πετύχω τα όνειρά μου. Και θέλω να περάσω το μήνυμα να είναι όλοι δυνατοί και να αντλούν δύναμη μέσα από την ψυχή τους. Να κυνηγούν όλοι τα όνειρά τους. Οτιδήποτε και αν συμβαίνει στη ζωή τους. Και μακάρι κάποια μέρα να γίνω η πρώτη γυμνάστρια στην EuroLeague με προσθετικό μέλος...»
