«Δούλεψε σκληρά για το όνειρο», γράφει στο bio του προσωπικού της λογαριασμού στο Instagram η 19χρονη Έλενα Μποσγανά. Μία από τις «10 εντολές» του προσωπικού της ιεραπόστολου του μπάσκετ. Του πατέρα της, Γιώργου Μποσγανά, που υπηρέτησε την πορτοκαλί Θεά, σε μια εποχή που τόσο το ίδιο το άθλημα, όσο και τα πρόσωπά του, απέπνεαν ακόμα ρομαντισμό. Ξέρετε, παίκτες που φορούν για χρόνια την ίδια φανέλα συνοικιακών ομάδων, με τον κόσμο να νιώθει ενεργό κομμάτι της Ιστορίας.
Η Έλενα ξεκίνησε το μπάσκετ «υποτασσόμενη» στις προσταγές το γενετικού της υλικού. Γόνος του έρωτα ενός εκ των επονομαζόμενων «αφανών ηρώων» του αθλήματος -με 12ετή παρουσία στον Πανιώνιο- και της επίσης μπασκετμπολίστριας Λίζας Προδρομίδου, το παρκέ, το διχτάκι, οι σταυρωτές ήταν εγγεγραμένα στο DNA της. Όταν το γνώρισε, πλανεύτηκε μονομιάς. Και ήταν τέτοιο το χάρισμα και τόση η δουλειά της, που ανάγκασαν ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια της Αμερικής το Στάνφορντ να της προσφέρει υποτροφία. «Ναι, πράγματι τα όνειρα γίνονται πραγματικότητα», ενημέρωσε τότε τους διαδικτυακούς της φίλους.
Ένα χρόνο μετά, η Ελληνίδα φόργουορντ πόζαρε χαμογελαστή κάτω από μια πορτοκαλί και μπλε «βροχή», κρατώντας το τρόπαιο της περιφέρειάς της, μετά τη νίκη του Πανεπιστημίου της με 59-50 επί του Texas Longhorns. Το εισιτήριο για το Final 4 του NCAA - το οποίο θα διεξαχθεί από την 1η ως τις 3 Απρίλη στο «Target Center» της Μινεσότα - είχε μόλις «τσεκαριστεί»!
«Η πρώτη χρόνια στο Stanford είναι πολύ ωραία! Υπάρχουν δύσκολες στιγμές και είναι κάτι που περίμενα επιλέγοντας να έρθω. Η οργάνωση είναι τρομερή. Όλα γυρίζουν γύρω από τον παίχτη, και ό,τι χρειαστούμε μας παρέχεται. Είμαι πολύ ευγνώμων που βρίσκομαι εδώ!», περιγράφει μιλώντας στο GWomen.
«Ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος και μέσα στο γήπεδο αλλά και ακαδημαϊκά και αυτό είναι κάτι που μου δίνει κίνητρο να βελτιώνομαι κάθε μέρα. Νιώθω ότι έχω προσαρμοστεί πλέον. Στην αρχή ήταν δύσκολα, ήταν κάτι το πρωτόγνωρο και είναι λογικό. Έχω συνηθίσει όμως και περνάω πολύ καλά», προσθέτει.
Η ταλαντούχα διεθνής έχει αγωνιστεί φέτος σε 10 παιχνίδια της ομάδας της, έχοντας 4,5 λεπτά χρόνο συμμετοχής κατά μέσο όρο.«Δεν είχα αρκετό χρόνο συμμετοχής φέτος, όμως πιστεύω πως δουλεύω και προσπαθώ πάρα πολύ έτσι ώστε να μεγαλώσω τον ρόλο μου στην ομάδα. Όλα θέλουν τον χρονο τους και όπως λέει και η βοηθός προπονήτρια μου "It’s not a sprint, it’s a marathon”».
Η ύψους 1,88μ. φόργουορντ ανήκει στη generation Z, ή αλλιώς στην κατηγορία «γεννιόντουσαν παιδιά τότε;». 4 Δεκεμβρίου 2003 γράφει το βιογραφικό. Έμαθε την «αλφαβήτα» του αθλήματος στον Κρόνο Αγίου Δημητρίου όπου εντάχθηκε όταν ήταν 10 ετών. Αγωνίστηκε στις ομάδες παγκορασίδων, κορασίδων, νεανίδων και έπειτα προβιβάστηκε στην ομάδα Γυναικών.
Παράλληλα φόρεσε τη φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος, φτάνοντας ως την πρώτη ομάδα παρότι μόλις 15. Στα προκριματικά για το Ευρωμπάσκετ, στο παιχνίδι εναντίον της Σλοβενίας, έκανε το ντεμπούτο της, ενώ ενάντια στην Ισλανδία, με το 3/3 εντός παιδιάς και τους 12 πόντους σε μόλις 17 λεπτά συμμετοχής οδήγησε τη FIBA να τη συμπεριλάβει στη λίστα με τα 5 νέα αστέρια του αθλήματος. 
Η προοπτική σπουδών και μπασκετικής εξέλιξης ήταν για εκείνη μια σπουδαία πρόκληση που απαιτεί πάνω από όλα οργάνωση. Η ζωή της άλλαξε στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, εκεί που τα γήπεδα στον γυναικείο αθλητισμό είναι γεμάτα. «Προπονούμαι καθημερινά με παίκτριες πολύ υψηλού επιπέδου και αυτό με βοηθάει να εξελίσσομαι. Παράλληλα, τα μαθήματα εδώ είναι πάρα πολύ ενδιαφέροντα και αρκετά δύσκολα. Θεωρώ ότι έχω βρει μια ισορροπία, είμαι πάρα πολύ οργανωτική και για αυτό δεν δυσκολεύομαι πολύ. Υπάρχουν όμως και εβδομάδες, όπως η συγκεκριμένη που δεν είμαστε στο Stanford, το πρόγραμμα μας είναι γεμάτο και δυσκολευόμαστε όλες στο να καλύψουμε την ύλη που χάνουμε. Είναι ένα πάρα πολύ απαιτητικό πρόγραμμα και χρειάζεται ιδιαίτερη συγκέντρωση και οργάνωση», σημειώνει.
«Μου λείπει η οικογένεια μου, οι φίλοι μου και το σκυλί μου!», αναφέρει ερωτηθείσα σχετικά για να προσθέσει στη συνέχεια και «το φαγητό της μαμάς»! Ενώ στον αντίποδα δεν έχει λησμονήσει τα άδεια γήπεδα στους αγώνες της ομάδας, αν και φύσει θετικός άνθρωπος, δεν θέλει να εστιάζει ιδιαίτερα σε αυτά. Σχετικά με τον επόμενο στόχο, αφότου το Στάνφορντ έφτασε στο final four, δεν είναι άλλος από την κατάκτηση του πρωταθλήματος. «Είμαστε μια πάρα πολύ δεμένη ομάδα, προσπαθούμε η μια για την άλλη, χαιρόμαστε να περνάμε χρόνο μαζί και πιστεύω αυτό είναι το κλειδί!».