Το ντοκιμαντέρ διάρκειας 22 λεπτών, δεν είναι απλώς η ιστορία μιας ομάδες μπάσκετ με στατιστικά, αθλητικά προσόντα και ρεκόρ. Είναι γυναίκες με ταλέντο, πείσμα και καρδιά που απολαμβάνουν να παραμένουν δραστήριες σε ένα άθλημα που για εκείνες αντιπροσωπεύει κάτι βαθύτερο. Οι «The Splash Sisters» είναι η παλαιότερη ομάδα στο πρωτάθλημα 50 ετών και άνω, στο Σαν Ντιέγκο Senior Women's Basketball Association.
Ηλικιωμένες κυρίες κάνουν κοψίματα και σουτάρουν βολές. Ακολουθούν το σύστημα του προπονητή τους με κινήσεις πάνω και μακριά απ' την μπάλα. Λατρεύουν τις κοινωνικές συναναστροφές και τα οδικά ταξίδια. Έχουν γίνει μάλιστα κάπως διάσημες σε εθνικό επίπεδο. Ενώ είναι απολαυστικά καλές και στο να αυτοσαρκάζονται. «Αν έχετε δει ποτέ έγκυες ανθρωποφάγους να παίζουν, έχετε δει εμάς να παίζουμε», λέει η 87χρονη Νίνα Ντάνκαν, γελώντας.
Οι σπουδαίες γιαγιάδες -σε σύγκριση με τα περισσότερο αθλητικά ντοκιμαντέρ- είχαν το πλεονέκτημα μιας μεγάλης, γεμάτης ζωής. Οι ιστορίες τους περιλαμβάνουν προκλήσεις που αλλάζουν τις προοπτικές τους ακόμα και τώρα.
Το κομβικό σημείο της ταινίας είναι η αγενής και ξεκαρδιστική 89χρονη Μαρτζ Καρλ.
Η Καρλ μεγάλωσε στη Νέα Υόρκη κατά τη διάρκεια του Κραχ του 1929 και των ψυχολογικών και άλλων επιπτώσεων που αυτό έφερε στις ζωές των ανθρώπων. Παντρεύτηκε έναν χρηματιστή το 1954 και στη συνέχεια απέκτησε δύο παιδιά. Αλλά περιγράφει τον σύζυγό της ως έναν «λειτουργικό αλκοολικό» που αυτοκτόνησε αφού χώρισαν. Η κόρη της, λέει, είχε «το ίδιο DNA με τον μπαμπά της». Ως επεξήγηση, η Καρλ προσθέτει: «η ηρωίνη είναι ένα κακόβουλο κορόιδο», η κόρη της έγινε για λίγο καθαρή και νηφάλια, αλλά αργότερα παραδόθηκε εκ νέου και έχασε τη ζωή της.
Η Καρλ κατάφερε να προχωρήσει παρά τις απώλειες με «όπλο» το χιούμορ και λέει για όσα βίωσε: «Είσαι εκτός συγχρονισμού. Υποτίθεται ότι πρέπει να πας εσύ πρώτα, όχι τα παιδιά σου». Έτσι κάπως μπήκε σε μια ομάδα συγγενών και φίλων όσων είχαν χάσει δικούς τους ανθρώπους και εκεί έγινε φίλη με την αείμνηστη Μεγκ Σκαίνερ, η οποία είχε χάσει ένα παιδί από ναρκωτικά. Η Σκάινερ ήταν στην ουσία η ιδρύτρια των «The Splash».
Η Καρλ είχε παίξει μπάσκετ ως παιδί – αν και τα κορίτσια δεν επιτρεπόταν τότε να παίζουν μπάσκετ – και πίστευε ότι θα απολάμβανε να παίζει ξανά. Ήταν καλή σε αυτό.
«Η Μαρτζ θα γίνει 90 σύντομα, δεν μπορείτε να σταματήσετε τις βολές της», λέει η Νίνα Ντάνκαν. Όταν ο μικρότερος γιος της ήταν τριών ετών, χτυπήθηκε από ένα αυτοκίνητο ενώ κυνηγούσε ένα κουτάβι, με αποτέλεσμα μόνιμη εγκεφαλική βλάβη. Ο μεγαλύτερος γιος της πέθανε πρόσφατα από ηπατίτιδα. Παίζει μπάσκετ γιατί, όπως λέει, «τόσοι πολλοί άνθρωποι εξαρτώνται από σένα».
Οι Splash παίζουν με τις υπόλοιπες ομάδες 50 και άνω σε μια τροποποιημένη μορφή παιχνιδιού στο μισό γήπεδο.
Η ομάδα έχει επίσης προσκληθεί να διοργανώσει αγώνες επίδειξης, συμπεριλαμβανομένου του ημιχρόνου ενός αγώνα του WNBA στο Φοίνιξ, όπου οι The Splash, με τις μπλε στολές της Καρολίνας, χειροκροτήθηκαν θερμά!
Στο ντοκιμαντέρ βλέπουμε τις πρωταγωνίστριες να αντιμετωπίζουν την ηλικία τους με τρόπο που μάλλον δεν το κάνουν οι περισσότερες ομάδες. Μια σκηνή τις δείχνει να κοιτάζουν μια παλιά φωτογραφία της ομάδας, δείχνοντας τον έναν παίκτη μετά τον άλλο και λέγοντας: «Την χάσαμε… Την χάσαμε… Την χάσαμε».
Μία από τις παίκτριες την εποχή που γυρίστηκε η ταινία, η Κόρι Τόμσον, είχε άνοια και δυσκολευόταν να θυμηθεί πώς έπρεπε να βγάλει ένα σύστημα. Η επίσκεψη στο Φοίνιξ θα ήταν το τελευταίο της road trip με τους The Splash.
«Η ομάδα χτυπήθηκε σκληρά από τον Covid», λέει ο ΣιΤζέι Μόλονι, ο προπονητής, «και η απομόνωση ήταν πραγματικά δύσκολη».
Το πρόγραμμα Fifty/50 Shorts κυκλοφορεί σε συνδυασμό με την 50ή επέτειο του ομοσπονδιακού νόμου για τα πολιτικά δικαιώματα, γνωστό ως Title IX, ο οποίος, ίσως το πιο αξιοσημείωτο, ήταν πως παρείχε ίσα δικαιώματα και ευκαιρίες μεταξύ των αθλητικών προγραμμάτων ανδρών και γυναικών στις ΗΠΑ.
Οι περισσότερες γυναίκες στις The Splash είχαν αρχικά σταματήσει να παίζουν οργανωμένα αθλήματα δεκαετίες πριν τεθεί σε ισχύ ο Τίτλος IX, αλλά σίγουρα επωφελήθηκαν από την πρόσθετη έκθεση που έλαβαν τόσο οι επαγγελματικές όσο και οι συλλογικές γυναικείες ομάδες μπάσκετ.
«Όλες θέλουν να είναι η γηραιότερη γυναίκα στην ομάδα», λέει ο Μόλονι, χαμογελώντας.
Φαίνεται ότι περνούν καλά και εκτιμούν την ευκαιρία να βγουν στο παρκέ και να παραμείνουν σε κίνηση, ακόμα κι αν είναι... αργή κίνηση.