Ο αθλητισμός αποτελούσε πάντα κομμάτι της ζωής της. Το μπάσκετ ήταν το πάθος της αλλά γενικά οτιδήποτε αφορούσε σε εκγύμναση την έλκυε, σα μαγνήτης. Στα 21 της, τότε, είχε περίσσεια ενέργεια και τη διοχέτευε όπου μπορούσε. Κοινωνική, δραστήρια, με χιούμορ. Ίδια παραμένει και σήμερα.
Το 2015 βρέθηκε σε ένα συγκλονιστικό τροχαίο, από το οποίο δε βγήκαν όλοι σώοι. Τότε έχασε έναν καλό της φίλο και είδε δύο φίλες της να τραυματίζονται πολύ σοβαρά. Η ίδια είχε τραυματιστεί ακόμη πιο βαριά. Για 23 μέρες ήταν σε κώμα. Της έδιναν 1% πιθανότητα να ζήσει. Για τέσσερις μήνες έμεινε στο νοσοκομείο. Μετά για δύο μήνες ακόμη σε κέντρο αποκατάστασης. Και όλο έπαιρνε πάνω της, έβρισκε ξανά τον εαυτό της και γυμναζόταν. Και της έλειπε ο αθλητισμός. Ως συνέπεια του τροχαίου η Γεωργία δε μπόρεσε να περπατήσει ξανά και, πια, μετακινείται με αναπηρικό αμαξίδιο. Δεν νιώθει καθόλου περιορισμένη από αυτό. Δεν είναι, πράγματι.
Σιγά σιγά ανεξαρτητοποιήθηκε ξανά, έμεινε μόνη της, βρήκε όλα τα νέα της πατήματα και επανήλθε πιο δύνατη. Στο αγαπημένο της μπάσκετ προστέθηκε και η ξιφασκία και πια κάθε μέρα κάνει και κάτι νέο. Τώρα πια είναι μέρος της Εθνικής ομάδας ξιφασκίας και στοχεύει στους Παραολυμπιακούς του Παρίσι 2024. Συνεχίζει να παίζει στην ομάδα μπάσκετ του Αμαρουσίου.
Κυρίως, όμως, εμπνέει με την ιστορία της.
Σοβαρό τροχαίο, κώμα, χειρουργεία, απώλεια ενός φίλου. Όμως δεν τα παράτησες ποτέ. Τι ήταν αυτό που σε βοήθησε να μείνεις τόσο δυνατή; Έπαιξε ρόλο ο αθλητισμός;
«Όλα τα παραπάνω γεγονότα απαρτίζουν ένα πολύ ανατρεπτικό κομμάτι της ζωής μου. Θα το έβρισκα εγωιστικό εκ μέρους μου αν τα παρατούσα μετά τον μεγάλο αγώνα που έκανε το σώμα μου σε συνεργασία με τους γιατρούς για να επιζήσω. Όταν δε έμαθα για όλη την κατάσταση η λύση ήταν μονόδρομος, αφού στάθηκα τυχερή έπρεπε να είμαι δυνατή για μένα και τους ανθρώπους μου που ήταν εκεί απ’ την αρχή ως το τέλος. Ο αθλητισμός έπαιξε μεγάλο ρόλο από το να επιζήσω ούσα πολυτραυματίας και να αντέξει το σώμα μου, μέχρι και σήμερα που συνεχώς εξελίσσομαι και με κρατάει δυνατή και υγιή».
Πόσα έχουν αλλάξει στη ζωή σου μετά το τροχαίο;
«Το τροχαίο στη ζωή μου έφερε μία νέα τάξη πραγμάτων και την άλλαξε παντελώς. Έχουν αλλάξει τα πράγματα από το πως οδηγώ και κυκλοφορώ έξω, μέχρι και το πως δένω τα κορδόνια. Γίνονται όλα, απλά με τον διαφορετικό τρόπο».
Πώς είναι μία τυπική μέρα μιας μπασκετμπολίστριας / ξιφομάχου σε αναπηρικό αμαξίδιο;
«Τον τελευταίο καιρό ομολογώ πως κι εγώ η ίδια οριακά δεν θυμάμαι. Διανύω μια πολύ πρωτόγνωρη συνθήκη, δέχτηκα μία πρόταση να πρωταγωνιστήσω σε ένα mini series του ΑΝΤ1+ και η ζωή μου είναι πολύ διαφορετική απ’ τη ρουτίνα μου. Οι προπονήσεις εβδομαδιαία κατανέμονται σε μια τρίωρη προπόνηση μπάσκετ σε καθημερινή βάση και τρεις φορές την εβδομάδα 2ωρη προπόνηση ξιφασκίας. Ανάλογα την αγωνιστική περίοδο αλλάζει και το πρόγραμμα».
Τελικά είσαι... παίκτρια μπάσκετ ή ξιφομάχος; Πως συνδυάζεις δύο τόσο διαφορετικά αθλήματα και τι σου προσφέρει το καθένα;
«Το μπάσκετ είναι το άθλημα μου από μικρή, πάντα με κατέβαλε το ομαδικό πνεύμα. Μετά την αναπηρία μου συνέχισα να παίζω μπάσκετ και να το απολαμβάνω εξίσου. Είναι εγχώριο πρωτάθλημα σε αντίθεση με την ξιφασκία που διαγωνίζομαι παγκοσμίως. Η ξιφασκία μπήκε στη ζωή μου μέσω ενός συναθλητή μου, του Παναγιώτη Τριανταφύλλου και με κέρδισε λόγω της πειθαρχίας που απαιτεί την ώρα του αγωνίσματος. Είναι μία προσωπική πρόκληση που έχω θέσει στον εαυτό μου γιατί θέλει απόλυτη συγκέντρωση σε έναν στόχο, κι εμένα το μυαλό μου πετάει σε 100 διαφορετικά πράγματα συνήθως. Όταν κατεβάζεις τη μάσκα ο έξω κόσμος τελειώνει, είσαι εσύ κι ο αντίπαλος».
Ποια θα έλεγες πως είναι η μεγαλύτερη επιτυχία της ζωής σου μέχρι σήμερα και γιατί;
«Η μεγαλύτερη επιτυχία της ζωής μου μέχρι σήμερα φανταστείτε πως δεν είναι δική μου προσπάθεια. Η μεγαλύτερη προσωπική μου επιτυχία οφείλεται στους γιατρούς του ομίλου ΥΓΕΙΑ και ήταν η ημέρα που άνοιξα τα μάτια μου σε εκείνο το δωμάτιο της εντατικής».
Δεν δείχνεις να σε ενοχλεί καθόλου όταν σε ρωτάνε για τη μέρα του τροχαίου. Νιώθεις πως μπορείς να εμπνεύσεις και να δώσεις δύναμη σε άλλους λέγοντας την ιστορία σου;
«Όταν μιλάω για εκείνο το χρονικό της ζωής μου ακόμα και εγώ, η ίδια, παίρνω θάρρος για να συνεχίσω την ανοδική πορεία που προσπαθώ να έχω. Είναι μία περίοδος που έχω περάσει και ξεπεράσει από τότε. Πάντα πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω πως όταν μοιράζεσαι ένα προσωπικό σου βίωμα υπάρχουν άνθρωποι που εξελίσσονται ακούγοντας το ή ακόμα και ταυτίζοντας τον εαυτό τους μαζί σου. Χαίρομαι όταν βλέπω ανθρώπους να εξελίσσονται και θα ήμουν περήφανη έστω και αν έχω συμβάλει 1% σ’ αυτό».
Ο αθλητισμός ενώνει, όπως λέει και το Navarino Challenge. Ισχύει όμως αυτό όταν μιλάμε για αθλητές/-τριες με αναπηρίες; Έχεις νιώσει ποτέ «λιγότερο αθλήτρια» από άλλες;
«Στην Ελλάδα ο αθλητισμός και ο πρωταθλητισμός ανάμεσα σε ανάπηρα και μη ανάπηρα άτομα έχει πολλές διαφορές. Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά διαχωρισμού μεταξύ αθλητών είναι η συνθήκη της προσβασιμότητας. Αυτό αυτομάτως μας καθιστά λιγότερο αθλητές γιατί πολλές φορές δεν μπορούμε ούτε να χρησιμοποιήσουμε μερικές εγκαταστάσεις. Παρ' όλα αυτά όταν μπαίνουμε για προπόνηση δεν υπάρχουν ανάπηρα άτομα, παρά μόνο αθλητές».
Το Navarino Challenge θα σου δώσει ακόμη μία ευκαιρία να δείξεις στον κόσμο πως ένα αμαξίδιο δε μπορεί να σταματήσει κανέναν από το να κάνει αυτό που αγαπά και πως ο αθλητισμός πραγματικά ενώνει. Πιστεύεις χρειάζεται το κοινό περισσότερα παρόμοια event; Κερδίζεις κάτι μέσα από αυτά;
«Το Navarino Challenge είναι το αγαπημένο μου αθλητικό event, σε ένα από τα ομορφότερα μέρη της Ελλάδας και με πρόσβαση σε πάνω από 40 αθλητικές δραστηριότητες. Πιστεύω πως χρειαζόμαστε κι άλλα παρόμοια αθλητικά event που προάγουν ακόμα και τον αθλητικό τουρισμό. Είμαι ένας άνθρωπος που σε κάθε ταξίδι ή εκδρομή, η ψυχαγωγία μου είναι γύρω από αθλητικές δραστηριότητες και νέες εμπειρίες».
Αυτή θα είναι η πρώτη σου συμμετοχή στο Navarino Challenge. Τι περιμένεις με περισσότερη ανυπομονησία;
«Η περσινή εμπειρία μου ως καλεσμένη ήταν εξαιρετικά διασκεδαστική και δημιουργική. Φέτος χαίρομαι που είμαι κομμάτι αυτής της διοργάνωσης και θα γιορτάσουμε μαζί τα 10 χρόνια Navarino Challenge με το μήνυμα «Ο Αθλητισμός Ενώνει». Περιμένω με ανυπομονησία να συναντηθούμε ξανά, να μοιραστούμε νέες εμπειρίες και να δημιουργήσουμε όμορφες αναμνήσεις».
Ποιος είναι ο επόμενος, κοντινός σου στόχος;
«Θέτω διάφορους στόχους στην καθημερινότητά μου αλλά αυτή τη στιγμή ο σημαντικότερος στόχος μου είναι να εκπροσωπήσω την Ελλάδα στην επόμενη Παραολυμπιάδα στο Παρίσι το 2024».