Ο μπαμπάς παίκτης ποδοσφαίρου στα νιάτα του σε καλή ομάδα της Αιγύπτου και η μητέρα αθλήτρια του Κουνγκ Φού, πέρασαν την αγάπη τους για τον αθλητισμό και στα έξι παιδιά τους. Η Αλάα με τη Μόνα και την Ντάνα παίζουν μπάσκετ (και μάλιστα είναι μέλη της εθνικής ομάδας) με τη Μόνα να το έχει...δίπορτο καθώς λατρεύει και το βόλεϊ (επίσης μέλος της εθνικής ομάδας)! Η Αμάνι και η Νέινα, παίζουν χάντμπολ (εννοείται μέλη της εθνικής ομάδας του Κατάρ) ενώ ο μοναδικός γιός της οικογένειας, ο Χέιθαμ είναι αθλητής του βόλεϊ.
«Ναι όλη η οικογένεια λάτρευε πάντα τα σπορ και όλοι παίζουμε κάπου από μικροί. Προσωπικά είμαι η πρώτη παίκτρια από το Κατάρ που παίζω επαγγελματικά μπάσκετ εκτός της χώρας, στην Αίγυπτο με τη Μάλικ. Το μπάσκετ είναι η ζωή μου, μόλις βλέπω μπάλα τρελαίνομαι και όποιο θέμα και να έχω που με απασχολεί, μόλις μπω στο γήπεδο τα ξεχνάω όλα» μας λέει η Αλάα που επειδή δεν μπορεί να σκεφτεί ότι θα περάσει μέρα χωρίς μπάσκετ, έχει κάνει ήδη και το επόμενο βήμα για να είναι έτοιμη: «Είμαι διεθνής διαιτητής στο 3Χ3 και μόλις τώρα πέρασα το τέστ και για κανονικούς αγώνες. Ήθελα να μείνω στο μπάσκετ αλλά όχι ως κόουτς! Γι' αυτό
επέλεξα να είμαι διαιτητής. Σφυρίζω και σε αγώνες αντρών αλλά είμαι πάντα έτοιμη και δεν καταλαβαίνω τίποτε. Σαφώς ακούω και κοπλιμέντα, αλλά κι άλλα, εγώ όμως κάνω τη δουλειά μου» λέει στο GWomen η φανατική με την Αργεντινή (πανηγύρισε έντονα την κατάκτηση του τίτλου από της Αλμπισελέστε), παίκτρια του Κατάρ.
«Είχα υποβληθεί σε επέμβαση στον αστράγαλο ένα μήνα πριν. Ο γιατρός μου είπε ότι θα πρέπει να μείνω εκτός για κάποιους μήνες, τουλάχιστον έξι. Όμως είχα τα τεστ της FIBA για τη διαιτησία και δεν υπήρχε περίπτωση να μην τρέξω. Τα πέρασα (62/66 σε επτά λεπτά) και είμαι πλέον και επίσημα διαιτητής για όλους τους αγώνες και όχι μόνο για 3Χ3. Πήρα το ρίσκο γιατί θα έχανα την ευκαιρία. Είμαι μαχήτρια και δεν τα παρατάω. Ξέρω ότι είναι λάθος να παίζω τώρα πριν ολοκληρωθεί η αποθεραπεία μου, αλλά αν δω ή πιάσω μπάλα τρελαίνομαι σαν να μην υπάρχει τίποτε άλλο στον κόσμο. Εδώ πέταξα τις πατερίτσες για να κάνω σουτ λίγο μετά την επέμβαση» μας λέει η Αλάα που ήδη έχει «κερδίσει» τη FIBA με την παρουσία της ενώ και το Κατάρ την προβάλλει ιδιαίτερα όπως μπορείτε να διαπιστώσετε και από τη διαφημιστική αφίσα για τα προκριματικά στην Ασία για το Παγκόσμιο Κύπελλο.
«Σαν παίκτρια και αρχηγός θέλω να σέβονται την ομάδα μου και αυτό με ενδιαφέρει. Ναι έχουμε ακούσει σχόλια αλλά εμπιστεύομαι την ομάδα μου και πάντα είμαστε έτοιμες για το καλύτερο. Πριν από 10 χρόνια οι γυναίκες είχαμε δυνατότητα να κάνουμε σπορ μόνο στο σχολείο. Είναι η κουλτούρα της χώρας είτε μας αρέσει είτε όχι. Όμως τα τελευταία χρόνια αυτό έχει αλλάξει και νοιώθω πολύ τυχερή. Νοιώθω περήφανη όταν με σταματάνε στο δρόμο και με αναγνωρίζουν, είναι πολύ περήφανοι οι Καταριανοί για την ομάδα τους» τονίζει η διεθνής παίκτρια που μαζί με τις συμπαίκτριές της κέρδισαν το δικαίωμα να παίζουν και με το Χιτζάμπ, τη μαντίλα που φοράνε οι γυναίκες. «Δεν είναι δύσκολο να παίζεις με το Χιτζάμπ, έχουμε παίκτριες που παίζουν με Χιτζάμπ και φτιάχνουν πλέον και οι αθλητικές εταιρίες ειδικά για αγώνες. Το 2018 σε αγώνα στην Ασία δεν μας δέχτηκαν και στο ζέσταμα μας είπαν οι διαιτητές ότι θα πρέπει οι συμπαίκτριές μας να βγάλουν το Χιτζάμπ αλλιώς δεν θα έχουν δικαίωμα συμμετοχής (κανονισμοί FIBA). Ασιατικοί Αγώνες. Είχαμε αρκετές παίκτριες με Χιτζάμπ και οι υπόλοιπες είπαμε δεν παίζουμε χωρίς τις συμπαίκτριές μας. Είναι θέμα σεβασμού. Φύγαμε και ο κόσμος φώναζε: «Αφήστε τις να παίξουν με Χιτζάμπ».
«Καταφέραμε να το δεχτεί η FIBA και πλέον επιτρέπεται κανονικά. Είναι θέμα σεβασμού εάν είμαι χριστιανή ή μουσουλμάνα πρέπει να το σεβαστείς. Μας έλεγαν ως δικαιολογία ότι μπορεί να μπει το χέρι της αντιπάλου στο Χιτζάμπ και να βγει. Ε ωραία θα το ξαναφορέσει λέγαμε εμείς. Ήταν μια νίκη το ότι δεν τα παρατήσαμε και καταφέραμε να το δεχτούν κανονικά».
Φυσικά η Αλάα και οι υπόλοιπες γυναίκες που παίζουν μπάσκετ στο Κατάρ (και όχι μόνο) έχουν την προσευχή ακόμα και όταν έχουν αγώνα: «Όπως και οι άνδρες έτσι και εμείς 
προσευχόμαστε ακόμα και την ώρα ενός αγώνα. Οι άνδρες θα το κάνουν δίπλα στο παρκέ εμείς θα πάμε σε ειδική αίθουσα. Αν δεν υπάρχει πάμε πίσω από την κερκίδα των ανδρών και πάλι προσευχόμαστε. Το μπάσκετ είναι η ζωή μου, είναι κάτι που λατρεύω και μου δίνει ζωή. Όταν έχω το παραμικρό πρόβλημα ή είμαι άσχημα ψυχολογικά έρχομαι και παίζω μπάσκετ και ξεχνάω όλα αυτά».
Στο Μουντιάλ ήταν με την Αργεντινή, αλλά το βράδυ που δεν θα ξεχάσει ήταν ο αγώνας Γερμανίας-Κόστα Ρίκα: «Η πρώτη φορα που έπαιξαν γυναίκες ρέφερι στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Άνοιξα το κινητό μου και έβλεπα κάθε κίνηση της Φραπάρ και ονειρευόμουν να το ζήσω και εγώ στο μπάσκετ. Τρεις γυναίκες ρέφερι σε ένα τόσο μεγάλο παιχνίδι με τόσους χιλιάδες θεατές. Όνειρο ζωής. Είναι σαν όνειρο παρακολουθούσα κάθε κίνηση και ονειρευόμουν».
Η μεγαλύτερη επιτυχία της ήταν η κατάκτηση του πρωταθλήματος του Κόλπου όπου λίγο έλειψε να μην αγωνιστεί αλλά τελικά βγήκε και πρώτη σκόρερ!
«Είχα θλάση δεύτερου βαθμού και ο γιατρός μου είπε δεν θα πας. Του λέω γιατρέ έχω 10 μέρες μέχρι τους αγώνες. Έκανα κανονικά προπόνηση και πήγα στο νοσοκομείο να με εξετάσει μια μέρα πριν φύγουμε. Μου κάνει το τεστ και φυσικής κατάστασης. Μου έκανε το πιο δύσκολο που είχε και μου λέει: «Είναι απίστευτο δεν είναι δυνατόν να είσαι έτοιμη» Για μένα δεν υπάρχει κάτι αδύνατον γιατρέ του λέω. «Εγώ θα υπογράψω αλλά η ευθύνη δική σου» μου είπε και δέχτηκα. Όταν γυρίσαμε του πήγα το χρυσό μετάλλιο και του αφιέρωσα! Η μεγαλύτερη χαρά για αυτό που κάνω είναι να παίζω πάντα σαν να είναι το τελευταίο μου παιχνίδι. Σπουδάζω παράλληλα νοσηλευτική αλλά θα είμαι ειλικρινής. Αν έχω έναν παίκτη να φροντίσω και είναι τραυματίας και μου πει θέλω να παίξω θα του πω κάνε ότι λέει η καρδιά σου. Ιατρικά θα τον φροντίσω, αλλά δεν μπορώ να του κόψω το όνειρό του».
Και το μήνυμα που στέλνει σε όλες τις γυναίκες στην Ελλάδα μέσω του GWomen;
«Να μη φοβάστε να κυνηγήσετε τα όνειρά σας. Να μάχεστε πάντα για αυτά και να τα κάνετε πραγματικότητα».