Νίκλας στο GWomen: «Δεν θέλαμε να αφήσουμε τον Παναθηναϊκό να σκεφτεί το double, η μετάβαση σε head coach ήταν έτοιμη μέσα μου»

«Ο κόουτς Μπαρτζώκας με αυτό που κάνει φέτος έχει… τρελάνει όλες τις ομάδες στην EuroLeague»

Μιλώντας στο GWomen ο Νίκλας επιχειρεί να περιγράψει αυτό το… μικρόβιο του “κόουτς” που άπαξ και εισχωρήσει στον οργανισμό σου δεν είναι δυνατόν να το μετριάσεις.

«Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ανεξάρτητα από το αγωνιστικό κομμάτι πάντα μου άρεσαν και τα κομμάτια των προπονήσεων. Από το ασκησιολόγιο μέχρι το πώς κάθε προπονητής ήθελε να βάλει τη φιλοσοφία του. Γενικά είχα ένα ενδιαφέρον με τους προπονητές που συνεργάστηκα να μάθω παραπάνω πράγματα. Να δω πως εκείνοι αντιλαμβάνονται το παιχνίδι, γιατί σίγουρα όταν είσαι μέσα σε αυτό το βλέπεις πολύ διαφορετικά.

Σου δημιουργούνται απορίες για το πώς κάποιοι άνθρωποι που δεν βρίσκονται μέσα στο παρκέ “διαβάζουν” το κάθε στοιχείο. Και σαν βοηθός μετέπειτα προσπαθούσα να παρακολουθώ προπονήσεις άλλων τεχνικών, ρωτούσα συνεχώς για την δική τους οπτική. Σε συνδυασμό με τη δική μου φιλοσοφία και πως εγω αντιλαμβανόμουν το στυλ του παιχνιδιού, πολλές φορές είτε διαμόρφωνα την ήδη υπάρχουσα άποψη είτε την άλλαζα για το πως φανταζόμουν την ιδανική ομάδα στο μυαλό μου. Ακόμη και τώρα μου αρέσει να βλέπω καινούργιες ιδέες. Είναι κάτι που μπορώ να ασχοληθώ πάρα πολλές ώρες στη μέρα μου.

Λέω πολλές φορές στις αθλήτριές μου ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε τη χαρά του παιχνιδιού, γιατί αυτή μας έχει φέρει εδώ. Όσο επαγγελματική προσέγγιση και αν έχει πρέπει να είμαστε χαρούμενοι που μπαίνουμε στο γήπεδο και κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Συνήθως μικροί είμαστε ανυπόμονοι να ξεκινήσει η προπόνηση και όταν τελειώνει υπάρχει στεναχώρια. Κάτι που όσο μεγαλώνεις αντιστρέφεται… “Πωπω τώρα παω γήπεδο;” Νομίζω δεν πρέπει να ξεχνάμε πόσο αγαπάμε αυτό που κάνουμε».

Στον ελεύθερό του χρόνο επιλέγει και πάλι να ασχοληθεί με το μπάσκετ. Τα σεμινάρια συναδέλφων έρχονται πολλές φορές σε πρώτο πλάνο κάνοντας την πληροφορία για το άθλημα ανεξάντλητη. Και ακόμη και αν οι επιρροές γύρω του είναι αρκετές, τα κομμάτια του παζλ συνθέτουν το δικό του προπονητικό στυλ.

«Έχω συνεργαστεί με αρκετούς προπονητές και παρακολουθώ ακόμη είτε γυναικείου είτε αντρικού. Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιον για να πω ότι εκείνος με ενέπνευσε, είτε στέκεται ως μέντορας. Από παντού μπορούμε να πάρουμε ιδέες και να κολλήσουμε πράγματα στο τί πιστεύουμε εμείς. Υπάρχουν και άλλοι προπονητές που μπορεί να έχουν επηρεάσει και τη δική μου φιλοσοφία. Και ο κόουτς Ιτούδης, ο Τρινκιέρι είναι προπονητές που μου αρέσουν. Ο κόουτς Μπαρτζώκας με αυτό που κάνει φέτος έχει… τρελάνει όλες τις ομάδες στην EuroLeague. Θα σταθώ όμως στον Γιώργο τον Παντελάκη.

Ήταν εκείνος που με έφερε για πρώτη φορά στον Ολυμπιακό και θέλω να τον ευχαριστήσω για όλα αυτά. Θεωρώ ότι είχαμε πολύ καλή χημεία, η φιλοσοφία μας ήταν κοντά… Τότε δεν ήμουν τελείως στον χώρο, είχα πρωινή δουλειά, ασχολιόμουν και με κάτι άλλο παράλληλα, όμως μου άλλαξε τον τρόπο σκέψης, με έστρεψε εξ ολοκλήρου στην προπονητική και είναι ένας άνθρωπος που θα τον συμβουλεύομαι και θα τον έχω στη σκέψη μου. Είμαστε και καλοί φίλοι» εξηγεί.

«Η μετάβαση σε πρώτο προπονητή ήταν έτοιμη μέσα μου»

Έπειτα από τη θητεία του στην σουηδική Χέλσινμποργκ και την αποχώρηση των προέδρων από την ομάδα, η αναζήτηση νέου σταθμού κατέληξε και πάλι σε «ερυθρόλευκο» πεδίο. Η σκέψη ήταν σύντομη και η επιστροφή στον Ολυμπιακό επιφύλασσε διαφορετική διαδρομή από εκείνη που ο ίδιος γνώριζε. Στα μέσα της σεζόν κλήθηκε να αναλάβει τον ρόλο του “head” στη θέση του μέχρι πρότινος συνεργάτη του, Μάρτιν Ζίμπαρτς… Μία συνθήκη που είχε ωριμάσει στο μυαλό του.

«Ήμουν στον Ολυμπιακό και παλιότερα, οπότε γνώριζα τόσο τον σύλλογο, όσο και τις παίκτριες και ένιωθα πολύ καλά με τον ρόλο μου παρόλο που ήμουν assistant. Είχα πολλές αρμοδιότητες και στις προπονήσεις και στο παιχνίδι, οπότε δεν θεώρησα ότι επιστρέφω κάπου που δεν ήξερα. Τον κόουτς Ζίμπαρτς δεν τον ήξερα πριν συνεργαστούμε, παρόλα αυτά τον ευχαριστώ κιόλας γιατί και εκείνος με την συμβολή του έχει προσφέρει σε αυτό το πρωτάθλημα. Συνεργαστήκαμε πολύ καλά, προσπάθησα και εγώ να μπω στη φιλοσοφία του και νομίζω το κατάφερα 100%. Ένα ατυχές αποτέλεσμα και η κακή περίοδος τα Χριστούγεννα έφεραν την απομάκρυνσή του και η ομάδα μου ζήτησε να συνεχίσω εγώ. Κανένα άγχος! Καμία πίεση!

Για εμένα πάντα αποτελούσε στόχο το επόμενο βήμα, δεν θεωρώ ότι αυτό ήταν η ευκαιρία μου ή ότι έπρεπε να αποδείξω ποιος είμαι. Πάντα ένιωθα ότι η μετάβαση του να δουλεύω σαν πρώτος προπονητής ήταν έτοιμη μέσα μου. Δεν μου δημιούργησε βάρος. Το να είσαι στον Ολυμπιακό έχει πίεση, αλλά βάλαμε τις αρχές μας. Δυσκολευτήκαμε λίγο στις καινούργιες πληροφορίες και τα νέα δεδομένα, όμως οι παίκτριες είναι πάρα πολύ έμπειρες, κατάφεραν να ανταποκριθούν και στο τέλος είχαμε το αποτέλεσμα που θέλαμε».

Υπήρχε επικοινωνία με τον Μάρτιν Ζίμπαρτς μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος; «Φυσικά και επικοινωνήσαμε. Νομίζω σε όλη την ομάδα έστειλε προσωπικό μήνυμα, αλλά και μαζί μιλήσαμε! Δεν υπάρχει κάποιος λόγος να μην το κάνουμε. Ο κόουτς Ζίμπαρτς ξεκίνησε την χρονιά, υπήρχε μία διαφορετική φιλοσοφία για κάποιους λόγους και η ομάδα έπρεπε να συνεχίσει αλλιώς, παρόλα αυτά ήταν πολύ χαρούμενος και εκείνος που πετύχαμε τους στόχους μας, μας συνεχάρη και τον ευχαριστούμε πολύ. Και εκείνος έχει σημαντική συμβολή, οπότε με τη σειρά μου του ευχήθηκα καλή συνέχεια».

Με δεδομένο τον περιορισμένο χρόνο που υπήρχε για να… γυρίσει ο διακόπτης, τί ήταν εκείνο που κρατήσατε και τί αλλάξατε όσον αφορά το πλάνο που υπήρχε από τον προηγούμενο προπονητή; «Αυτό που έπρεπε κυρίως να αλλάξουμε ήταν το πως μπορούμε να διαχειριστούμε την ψυχολογία μας όσον αφορά το παιχνίδι και να αποκτήσουμε μία σταθερότητα όσο μεγαλύτερο διάστημα γινόταν. Ήμασταν μία ομάδα που μπορούσε να δείξει ένα πολύ καλό και ένα πολύ κακό πρόσωπο στον ίδιο αγώνα. Χρειαζόταν η ισορροπία! Είχαμε αρκετά προβλήματα στην αμυντική μας λειτουργία και έπρεπε να διαφοροποιήσουμε το πώς σκέφτονται οι παίκτριες σε αυτό το κομμάτι. Είχαμε ταλέντο στην επίθεση, οπότε επικεντρωθήκαμε αρκετά σε αυτό.

Ο Παναθηναϊκός μας είχε πάρει ένα τίτλο και θέλαμε να συντονιστούμε άμεσα για να μην αφήσουμε το περιθώριο να σκεφτούν ότι μπορεί να γίνει το double τη φετινή σεζόν. Μας πήρε λίγο χρόνο και επειδή ήμουν ήδη στην ομάδα ενδεχομένως ήταν πιο εύκολο για μένα να γνωρίζω τί χρειάζεται, όμως πιο δύσκολο για τις παίκτριες να αλλάξουν αμέσως κάποια πράγματα. Δεν υπήρχε αυτός ο… μηδενισμός του νέου προσώπου. Προσπάθησα να κρατήσω κάποια πράγματα του κόουτς που ξέραμε πως λειτουργούν. Δυσκολευτήκαμε, αλλά βρήκαμε τον δρόμο μας!» περιγράφει.

Στη γραμμή τερματισμού στον συγκεκριμένο δρόμο, ο Θάνος Νίκλας και η ομάδα του Ολυμπιακού κρέμασαν στο στήθος τους τα μετάλλια της κατάκτησης του πρωταθλήματος. Τρεις τελικοί κόντρα στον Παναθηναϊκό. Η εικόνα του πρώτου, αποτελούσε το…ζέσταμα στα ντέρμπι “αιωνίων” παρόλα αυτά τα δύο τελευταία παιχνίδια ήταν αρκετά επεισοδιακά. Οι «ερυθρόλευκες» επέστρεψαν από μεγάλες διαφορές παρουσιάζοντας διαφορετικό πρόσωπο στο δεύτερο μέρος.

«Αυτό που προσπαθούσαμε όλη την περίοδο ήταν να διαμορφώσουμε την τακτική και τον χαρακτήρα μας και το τί θέλουμε μέσα στο γήπεδο. Ό,τι συνέβη στο πρώτο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό στην έδρα του είναι ότι τακτικά ήμασταν εκεί, αμυντικά στεκόμασταν καλά, αλλά οι επιλογές μας δεν βρήκαν την ίδια αποτελεσματικότητα… Ήταν κάτι που έμοιαζε με “βιασύνη” για να κερδίσουμε το παιχνίδι.

Στα αποδυτήρια, πράγματι, είπαμε ότι ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε, που ήταν το λάθος και πως σκόραρε ο Παναθηναϊκός. Οπότε ξεκινήσαμε από την άμυνα, διορθώσαμε κάποια πράγματα γνωρίζοντας και το παιχνίδι του αντιπάλου και κάποια στιγμή θα αρχίζαμε και εμείς να βάζουμε την μπάλα στο καλάθι. Πήραμε την ψυχολογία από την άμυνα, τα μεταφράσαμε στην επίθεση και όταν χρειάστηκε να διαφοροποιήσουμε τον ρυθμό του αγώνα, αλλάξαμε και την τακτική μας για να φτάσουμε σε μία πολύ σημαντική νίκη.

Στο δεύτερο παιχνίδι, ενώ το είχαμε τονίσει πως ο Παναθηναϊκός δεν θα έρθει να παραδοθεί, θεωρήσαμε πως μετά το “διπλό” θα έχουν… αδειάσει λίγο πνευματικά. Ξεκινήσαμε πολύ πιο νοθρά, ο Παναθηναϊκός έβαλε ό,τι σουτ και αν πήρε στο πρώτο ημίχρονο με εκπληκτικά ποσοστά που δεν είναι εύκολο. Δώσαμε το δικαίωμα λόγω της πνευματικής μας μη ετοιμότητας στον απόλυτο βαθμό. Ίσως το άγχος, όμως δώσαμε εύκολα σουτ…»

«Ξέραμε πως μόλις πλησιάσουμε τον Παναθηναϊκό στο σκορ, θα πάμε το παιχνίδι εκεί που θέλουμε»

Ίσως και το γεγονός πως αγωνιζόσασταν μπροστά στο κοινό σας να λειτούργησε διαφορετικά; «Σαφώς, όλοι περίμεναν ότι αυτό θα ήταν το τελευταίο ματς και ίσως αγχωθήκαμε. Είπαμε το ίδιο πράγμα στα αποδυτήρια. Δεχόμασταν πόντους που γνωρίζαμε, ανεξήγητα ας πούμε είχαμε δώσει το δικαίωμα στον Παναθηναϊκό να νιώθει τόσο καλά επιθετικά. Δώσαμε 2-3 οδηγίες και βήμα-βήμα φτάσαμε εκεί που θέλαμε. Ξέραμε ότι ήμασταν καλύτεροι σε αυτή τη σειρά, γνωρίζαμε τί θέλαμε να κάνουμε και για αυτό σε δηλώσεις μου είπα ότι θα δημιουργήσουμε πρόβλημα στο μυαλό του αντιπάλου. Ξέραμε πως μόλις πλησιάσουμε στο σκορ και έχουμε βάλει το αμυντικό και επιθετικό κομμάτι σε μία σειρά θα πάμε το παιχνίδι εκεί που θέλουμε».

Η πορεία στην Ευρώπη ήταν αντιστρόφως ανάλογη, αφού ο Ολυμπιακός κατόρθωσε να πάρει μόλις ένα ροζ φύλλο αγώνα κόντρα στα “μεγαθήρια” της EuroLeague. Στην πραγματικότητα, όμως, ο απολογισμός ήταν πολύ μεγαλύτερος.«Η παρουσία μας στην EuroLeague και το να ανήκεις στις 16 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης δεν είναι κάτι απλό. Μαθημένος ο κόσμος ίσως από τα αντρικά δρώμενα να θεώρησε πως μπορούμε να έχουμε μία ανάλογη πορεία, αλλά δεν είναι το ίδιο. Το ελληνικό μπάσκετ γυναικών ευρωπαϊκά είναι αρκετά πιο πίσω… Το κερδίσαμε αγωνιστικά αυτό.

Το να αγωνίζεσαι με τους καλύτερους μόνο καλύτερο μπορεί να σε κάνει. Δεν μπορούμε να κρύψουμε ότι υπήρχαν άσχημα αποτελέσματα ή κάποια που μας “πλήγωσαν”. Προσπαθήσαμε σε κάθε παιχνίδι να είμαστε ανταγωνιστικοί, σοβαροί και να κυνηγάμε κάθε πιθανότητα. Πετύχαμε, δυστυχώς, μόλις μία νίκη, όμως έχουμε βρεθεί με αντιπάλους που το μπάτζετ τους ήταν και πέντε φορές πάνω από το δικό μας. Δεν είναι κάτι που χρησιμοποιήσαμε ως δικαιολογία. Μας έδωσε πολλά πράγματα στο παιχνίδι μας, μας δίδαξε πως είναι να αγωνίζεσαι για 40 λεπτά στο υψηλότερο επίπεδο και η εμπειρία που είχαμε μας κόστισε σαν αποτέλεσμα, αλλά στην πνευματική και αγωνιστική διαδικασία μας έβγαλε κερδισμένους».

Γυρίζοντας τον χρόνο πίσω, θα αλλάζατε κάτι από τη χρονιά; «Δεν έχω κάνει αυτή την ερώτηση ούτε στον εαυτό μου! Εκ του αποτελέσματος, θα πω ότι δεν θα άλλαζα κάτι. Από τη διαδρομή, επίσης δεν θα άλλαζα, γιατί είτε δύσκολα είτε εύκολα όταν φτάνεις κάπου που έχεις βάλει στόχο, νομίζω ότι αυτά που σου μένουν είναι καλές στιγμές. Όπως και να ήρθε κάτι, σίγουρα στο τέλος σου αφήνει θετικές εντυπώσεις άρα δεν θα άλλαζα κάτι στη χρονιά που ολοκληρώθηκε».

«Η “κουλτούρα του αποτελέσματος” στη χώρα δεν βοηθάει για την εξέλιξη»

«Το κομμάτι της Εθνικής Γυναικών είναι κάτι διαφορετικό από αυτό της Κ20. Αν και είχα το μεγαλύτερο αναπτυξιακό τμήμα, διαφέρει αρκετά. Ήταν δυόμιση χρόνια πάρα πολύ όμορφα, το να αγωνίζεσαι και να συμμετέχεις στην Εθνική ομάδα της χώρας σου δεν μπορεί να συγκριθεί με οτιδήποτε συλλογικό. Το συναίσθημα όσοι έχουν προσπαθήσει να το περιγράψουν δυσκολεύονται! Καταλαβαίνεις ακριβώς το πώς μπορείς να νιώσεις ακούγοντας τον εθνικό Ύμνο στο πρώτο σου παιχνίδι. Πραγματικά μου έδωσε πολλά πράγματα προπονητικά, κίνητρο από πολλές απόψεις. Πετύχαμε ένα πάρα πολύ σημαντικό στόχο και τη συμμετοχή μας στο Eurobasket ανεξαρτήτου αποτελέσματος. Γενικότερα σαν staff κάναμε αξιόλογα πράγματα και ήταν πολύ όμορφη μπασκετική περίοδος» λέει ο Νίκλας για την εμπειρία του από την «γαλανόλευκη».

«Στο αναπτυξιακό κατάλαβα πόσο ταλέντο μπορεί να υπάρχει στο ελληνικό μπάσκετ γυναικών. Είδα πώς μπορεί να είναι παιδιά διψασμένα για διάκριση, με μαχητικότητα και αγωνιστική ετοιμότητα για να βρεθούν στο επόμενο βήμα. Μου έδωσε αρκετά πράγματα και το ευχαριστήθηκα σε όλη τη διαδρομή του παρόλο που μπορεί να ήταν σύντομο. Το κομμάτι της Εθνικής είναι κάτι πολύ δημιουργικό, σου προσφέρει την όρεξη να κάνεις πάντα το κάτι παραπάνω».

Ποια είναι τα βήματα, ωστόσο, που πρέπει να γίνουν για να βρει το μπάσκετ γυναικών στην Ελλάδα την ανάπτυξη που του αρμόζει; «Είναι πάρα πολύ μεγάλη συζήτηση το τί μπορεί να αλλάξει και ποιο είναι το στοιχείο που μπορεί να φέρει το ελληνικό γυναικείο μπάσκετ στο επόμενο βήμα. Πολλά ξεκινούν, και δεν θέλω να παρεξηγηθώ, ενδεχομένως και από την παιδεία που έχουμε. Δεν είναι καθαρά της Ομοσπονδίας ή των συλλόγων. Είναι η κουλτούρα μας σαν Έλληνες που είμαστε πολύ του αποτελέσματος την Κυριακή και όχι τόσο της εξέλιξης. Είμαστε λίγο ανυπόμονοι στον αθλητισμό, οπότε θεωρώ ότι και αυτό μας δυσκολεύει στο να πετύχουμε κάποια πράγματα σε βάθος χρόνου. Θεωρώ ότι πρέπει να υπάρξει υπομονή και η Ομοσπονδία - όπως πιστεύω ότι το κάνει ήδη από πέρσι- να θέσει ένα αγωνιστικό αναπτυξιακό πλάνο. Τα σωματεία μπορούν και πρέπει να εμπιστεύονται τις Ελληνίδες παίκτριες. Έχουν χώρο…

Φυσικά και μπορούν να πρωταγωνιστήσουν. Το κομμάτι των ξένων βοηθάει όσον αφορά την εξέλιξη και το επίπεδο, παρόλο που κάποιοι το θεωρούν ανασταλτικό παράγοντα. Ο υγιής ανταγωνισμός πάντα είναι θεμιτός. Να βρεθεί, λοιπόν, η “χρυσή τομή” για να βρεθεί χώρος για τις Ελληνίδες αθλήτριες γιατί πραγματικά το αξίζουν και από εκεί και πέρα να γίνει κατανοητό πώς μπορούν οι ξένες να βοηθήσουν. Νομίζω ότι το γυναικείο μπάσκετ αξίζει προβολής και πρέπει όλοι να ασχοληθούμε με αυτό. Έγιναν καταπληκτικά παιχνίδια στη σειρά των τελικών, τα οποία δυστυχώς ήταν μόνο διαδικτυακά. Είναι μονόδρομος για την επόμενη χρονιά η προβολή του γυναικείου μπάσκετ και όλοι πρέπει να ασχοληθούμε. Θέαμα και ταλέντο υπάρχει και σταδιακά μπορούμε να κάνουμε βήματα μπροστά. Η κουλτούρα μας σαν φίλαθλοι, μπορεί και σαν παράγοντες, σαν προπονητές και παίκτες, λίγο-πολύ σε όλους μας δεν έχει την υπομονή, αλλά το άμεσο αποτέλεσμα. Ακούγεται σαν χάρτινος πύργος. Να πετύχεις κάτι τη μία χρονιά και την επόμενη να το δεις να καταρρέει και να απορείς. Το λέω από την πείρα μου στο εξωτερικό… Στο κομμάτι της οργάνωσης μπορούμε να κάνουμε ένα κομμάτι του συναισθηματισμού στην άκρη και να βάλουμε γερές βάσεις».

«Το μπάσκετ γυναικών στην Ελλάδα μπορεί να μην θεωρείται επαγγελματικό, αλλά οι υποχρεώσεις μας παραμένουν τέτοιες»

Γνωρίζοντας πως η βάση σου ήταν πάντα στο μπάσκετ γυναικών, πώς μπορείς να χαρακτηρίσεις τη συνεργασία σου με τις γυναίκες; «Καμία φορά διαχωρίζουμε το μπάσκετ γυναικών από των ανδρών, όμως πρέπει να το αντιμετωπίζουμε ως ένα! Το παιχνίδι έχει ίδιους κανονισμούς και ιδιαιτερότητες. Το ότι οι γυναίκες έχουν κάποια διαφορετικά χαρακτηριστικά από τους άντρες - δηλαδή να μην είναι εκ φύσεως πιο δυνατές ή να μην πηδάνε τόσο ψηλά - δεν αλλάζει κάτι. Οι γυναίκες είναι πιο προσηλωμένες και αφοσιωμένες στο κομμάτι της τακτικής σε σχέση με τους άντρες. Θεωρώ ότι η δική μου συνεργασία είναι ακριβώς ίδια με οποιουδήποτε άλλου. Υπάρχουν καλές και κακές μέρες, υπάρχουν πολύ δύσκολες στιγμές στην προπόνηση και τα καλά και κακά παιχνίδια. Είμαι πολύ ευχαριστημένος από τη δική μου συνεργασία με την ομάδα γιατί καταφέραμε και στα δύσκολα να μείνουμε ενωμένοι όπως είχαμε πει. Πιστεύαμε πολύ σε αυτό που είχαμε κάνει, οπότε ανεξαρτήτου αποτελέσματος ήταν και αυτό σημαντικό για να δείξει τους δεσμούς που αναπτύξαμε όλη τη χρονιά».

Παρόλα αυτά, ο Ολυμπιακός δεν είναι η μοναδική ομάδα στην οποία ο Νίκλας αφιερώνει ένα κομμάτι του εαυτού του. Και πάλι σε νεαρή ηλικία, οι συγκυρίες στην ομάδα που ξεκίνησε την καριέρα του στην προπονητική προκάλεσαν ένα δίλημμα με… μοναδική επιλογή. Η ΑΕ Γκράβας πέρασε στα χέρια τα δικά του και της συνεργάτιδάς του και μερικά χρόνια αργότερα επιχειρεί να βρει τον ιδανικό τρόπο να συνδυάσει τις υποχρεώσεις των «ερυθρολεύκων» με την ξεγνοιασιά των ακαδημιών.

«Στον σύλλογο που ξεκίνησα προπονητικά με τις ακαδημίες, κάποια στιγμή οι άνθρωποι που έτρεχαν την ομάδα αποφάσισαν να σταματήσουν… Τότε οι γονείς και τα παιδάκια που είχαμε μας ρωτούσαν που θα πάμε. Εγώ και η συνάδελφός μου, η Λία Γκιόκα και πάνω στη σκέψη, είπαμε να ιδρύσουμε τον δικό μας σύλλογο. Αυτή τη στιγμή είμαστε πάρα πολύ χαρούμενοι γιατί χτίσαμε κάτι σχεδόν από το μηδέν και από τα 80 παιδιά έχουμε πλέον 150. Είναι κάτι που πραγματικά όσο ψηλά και αν φτάσω δεν θα σταματήσω ποτέ να ασχολούμαι, γιατί το να συναναστρέφεσαι με παιδιά και να δουλεύεις στο αναπτυξιακό κομμάτι είναι κάτι που σε αναζωογονεί και συνεχώς σου δίνει όρεξη και διάρκεια να κάνεις αυτό που αγαπάς. Όταν στο τέλος της χρονιάς βλέπεις παιδιά που δεν γνώριζαν τι είναι η μπάλα, δεν ήξεραν να ντριπλάρουν, να έχουν εξελιχθεί, σκέφτεσαι πόσο έχεις βοηθήσει σε αυτό και είναι κάτι πολύ όμορφο. Ιδρύσαμε την ΑΕ Γκράβας και λειτουργεί μέχρι σήμερα!.

Το μπάσκετ γυναικών στην Ελλάδα μπορεί να μην θεωρείται επαγγελματικό, αλλά οι υποχρεώσεις μας παραμένουν τέτοιες. Οι προπονήσεις μας φέτος ήταν καθημερινές, πολλές φορές διπλές, ταξίδια μεγάλα σε διάρκεια… Σίγουρα η παρουσία και ο ρόλος μου στην ακαδημία δεν είναι όπως ήταν παλιά λόγω χρόνου, όμως προσπαθώ να παραμένω όσο πιο κοντά μπορώ και κάποιες ώρες της εβδομάδας να βρίσκομαι εκεί. Με όλη αυτή την τρέλα και το άγχος που υπάρχει στον επαγγελματικό αθλητισμό, είναι ψυχοθεραπεία όταν πας να πάρεις όλη αυτή την ανατροφοδότηση από παίκτες που είναι στο άθλημα ανιδιοτελώς και θέλουν μόνο να το ευχαριστηθούν. Δεν ξεχνάω την ουσία του αθλήματος!».

Έχοντας αναφερθεί στο κομμάτι του ανδρών και όντας μέλος της οικογένειας του Ολυμπιακού, η συζήτηση μοιραία κύλησε προς τον Γιώργο Μπαρτζώκα και την πορεία των «ερυθρολεύκων». Μέχρι που μπορεί να φτάσει η ομάδα τη φετινή σεζόν;

«Η ερώτηση αυτή μου έχει γίνει πολλές φορές από την αρχή της χρονιάς είτε από φίλους είτε γνωστούς είτε δημοσιογράφους… Σε κάθε παιχνίδι η αντρική ομάδα έχει βαλθεί να καταρρίψει οτιδήποτε σταθεί μπροστά της. Έλεγαν όλοι πως έχει ξεκινήσει με πολύ καλό τρόπο και έχουμε φτάσει Απρίλιο και η ομάδα ακόμη παίζει με τον ίδιο ρυθμό. Νομίζω δεν υπάρχει ταβάνι για κάποιον που ξέρει τι θέλει μέσα στο γήπεδο. Ο κόουτς Μπαρτζώκας και οι συνεργάτες του έχουν “χτίσει” μία ομάδα με συγκεκριμένους ρόλους αμυντικά και επιθετικά. Όλοι οι παίκτες το έχουν αντιληφθεί και ο Ολυμπιακός είναι μία ομάδα που ευχαριστιέσαι να βλέπεις στο γήπεδο. Θεωρώ, λοιπόν, πως θα φτάσει στον στόχο του Final 4 και θα κατακτήσει και τον εγχώριο τίτλο που απομένει. Από εκεί και πέρα, σε μία διοργάνωση με τις κορυφαίες ομάδες με παιχνίδια νοκ άουτ, μετράνε οι λεπτομέρειες. Ο Ολυμπιακός δουλεύει σε αυτές, όλα είναι μοιρασμένα και ανοιχτά, έχει την χρονιά σαν οδηγό… Μέσα σε όλους τους παράγοντες που παίζουν ρόλο δεν μπορώ να πω ότι θα κατακτήσει την EuroLeague, όμως σίγουρα θα φτάσει στο Final 4 και θα διεκδικήσει το τρόπαιο».

Οι στόχοι παίρνουν «τροφή» ώστε να αναπτυχθούν μέσα από τη φιλοδοξία. Σε προσωπικό επίπεδο, ο κόουτς Νίκλας φροντίζει να κρατά ζωντανή τη σπίθα για την επιτυχία. Βάζοντας το όνειρο σε θέση οδηγού. «Οι φιλοδοξίες όλων δεν σταματάνε σε οποιαδήποτε ηλικία. Αυτή τη στιγμή είμαι στην καλύτερη ομάδα της Ελλάδας, έχουμε μόλις τελειώσει μία ιδιαίτερη αλλά ευχάριστη στο τέλος χρονιά για εμάς. Θέλω να συνεχίσω να κάνω αυτό που κάνω στο 100%, να μείνω συγκεντρωμένος στη δουλειά μου. Πραγματικά ούτε μία στιγμή δεν μου πέρασε από το μυαλό να επαναπαυτώ. Θα ήθελα να εξακολουθήσω να δουλεύω για να πετύχω όσο το δυνατόν περισσότερα πράγματα σε όποια ομάδα και αν είμαι. Τη δεδομένη στιγμή είμαι στην ομάδα του Ολυμπιακού. Δεν μπορώ να πω ότι έχω στόχο να βρεθώ στο ΝΒΑ ή WNBA. Είναι λίγο συγκυριακά και ό,τι άλλο μπορεί να συνεπάγεται αυτό… Θέλω κάθε βράδυ να κοιμάμαι ήσυχος πως έκανα το 100% για τη δουλειά μου! Το που θα οδηγήσει δεν το ξέρει κανείς, όλοι ονειρευόμαστε, νιώθω πολύ τυχερός και είμαι ευγνώμων για αυτά που έχω πετύχει».