Χριστινάκη στο GWomen: «Ήθελα πάντα να είμαι κάτι περισσότερο από αθλήτρια»

Πιτσιρίκα ακόμη και με την «λαχτάρα να γίνω μία μεγάλη μπασκετμπολίστρια» η Ελεάννα θα μετακομίσει από την Κύπρο στην Αθήνα και από εκεί... στην Αμερική. Το κολλεγιακό όνειρο ανοιγόταν μπροστά της μαζί με όλες τις δυνατότητες που δίνονται σε όσους βάζουν σε πρώτο πλάνο την επιτυχία.

«Πήγαμε για "official visits" με τους γονείς μου να δούμε τα Πανεπιστήμια που μου έκαναν πρόταση και με το που είδα τις εγκαταστάσεις, τον επαγγελματισμό και τον μεγάλο ανταγωνισμό που θα είχα με τα μεγαλύτερα ταλέντα της εποχής εντυπωσιάστηκα και αποφάσισα ότι αυτή ήταν μια δοκιμασία που άξιζε την προσπάθεια.

Ήθελα πάντα να είμαι κάτι περισσότερο από αθλήτρια και να πάρω ένα πτυχίο. Η Αμερική ήταν μια ευκαιρία να συνδυάσω σπουδές και αθλητισμό σε κορυφαίο επίπεδο. Επέλεξα να πάω και απέκτησα πολλές αθλητικές και επιστημονικές γνώσεις, πήρα το πτυχίο μου και έπαιξα σε υψηλό επίπεδο» περιγράφει η Χριστινάκη.

Η μοναξιά μίας ξένης χώρας μοιραζόταν σε ώρες που περνούσε στο γήπεδο, αλλά και στις σελίδες των βιβλίων της που ως student athlete έπρεπε να... υπηρετεί.

«Είναι τρομερά δύσκολο να συνδυάσεις επιστήμη και αθλητισμό γιατί οι προπονήσεις εκεί ήταν εξαντλητικες και πολύωρες. Εξίσου δύσκολα ήταν και τα μαθήματα στο πανεπιστήμιο στα οποία δεν είχαμε καμία ιδιαίτερη μεταχείριση σαν αθλητές. Παρακολουθούσαμε οπως όλοι οι σπουδαστές τα μαθήματα και τις εξετάσεις.

Υπάρχει αφάνταστα σκληρή δουλεία, και αν δεν μπορείς να ανταποκριθείς, σε αποβάλλει το σύστημα. Στην Αμερική υπάρχουν εκατομμύρια αθλητές και το 1% είναι αυτό που προχωράει και παίζει μπάσκετ επαγγελματικά μετα το κολλέγιο. Αυτό το τόσο μικρό ποσοστό, είναι αυτοί που φτάνουν να παίξουν στο ΝΒΑ/WNBA. Πρόκειται για υπεραθλητές...

Μπορεί το προγραμμα στην Αμερική να ειναι τρομερα πιεστικο αλλα υπαρχει στηριξη. Υπάρχουν καθηγητές να σε βοηθούν στα μαθήματα που χάνεις όταν ταξιδεύεις για αγωνες. Το βασικό, όμως, είναι ότι αν δεν περάσεις τα μαθήματά σου δεν έχεις υποτροφία και δεν παίζεις και μπάσκετ. Αναγκαστικά όλοι οι αθλητές εστιάζουν στο να εξελιχθούν και στον ακαδημαϊκό τομέα κατι το οποίο το επικροτώ, όσο ακατόρθωτο και αν φαίνεται πολλές φορές».

Σε έναν μικρό απολογισμό, η Χριστινάκη καταλήγει στο ότι «Έμαθα ότι δεν υπάρχουν ανθρώπινα όρια. Εκεί που έλεγα ότι δεν μπορώ άλλο, με ένα μαγικό τρόπο τον οποίο ονομάζω "ψυχικη δύναμη" έβρισκα τις δυναμεις και μπορούσα και άλλο τόσο. Σε αυτο τον τομέα σε βοηθάει τρομερά το αμερικανικό συστημα να φτάνεις εκεί που πιστευεις οτι δεν μπορείς.
Οι φόβοι μας, μας κρατάνε πίσω και στην Αμερική δεν... προλαβαίνεις να φοβηθείς. Γίνεσαι κάπως σαν "άτρωτος" και προχωράς, διαφορετικά τα παρατάς».

Σε κάποια σύνορα της άλλης πλευράς του Ατλαντικού κάποτε ακουγόταν πως «όσο πιο σκληρά δουλεύεις, τόσο πιο δύσκολα παραδίνεσαι». Ακόμη και αν προερχόταν από τα γήπεδα του αμερικανικού ποδοσφαίρου από τον προπονητή Βίνσεντ Τόμας Λομπάρντι, είναι κατάλληλο να περιγράψει τη φιλοσοφία της Χριστινάκη, βλέποντας την μπασκετική της καθημερινότητα να διακόπτεται βίαια από έναν σκληρό τραυματισμό. Και μάλιστα δις! Σε περιόδους που η ίδια ήθελε να αφιερώσει το καλοκαίρι της στη «γαλανόλευκη» ψάχνοντας παράλληλα τους επόμενους σταθμούς της καριέρας της. Στα 23 της χρόνια έμαθε για πρώτη φορά κάθε λεπτομέρεια της ρήξης χιαστού. Ήταν το καλοκαίρι του 2019 κι ενώ είχε προηγηθει μια σεζόν με τη φανέλα των Κάστορς Μπερν στο Βέλγιο.

«Όλοι οι αθλητές περνάνε ένα major injury, μία μεγάλη περιπέτεια στην καριέρα τους. Δεν θεωρώ ότι μας στιγματίζει, αλλά έρχεται για να μας κάνει ακόμη καλύτερους και δυνατότερους! Εγώ έπαθα τον πρώτο μου τραυματισμό μετά την πρώτη μου επαγγελματική χρονιά. Και τους δύο τους είχα καλοκαίρι στην Εθνική ομάδα».

Ποια είναι άραγε η σκέψη που βασανίζει το μυαλό ενός αθλητή την περίοδο της αποκατάστασης; «Ο μεγαλύτερος φόβος όλων των αθλητών που τραυματίζονται νομίζω πως είναι το αν θα ξαναβρεθούν στο επίπεδο που ήταν και πριν. Το άγχος μου ήταν αυτό και είχα πει ότι αν δεν κατάφερνα να παίξω ξανά σε υψηλό επίπεδο μετα τις αποκαταστάσεις που έκανα δεν θα συνέχιζα το μπάσκετ. Το μπάσκετ για εμένα δεν είναι απλά ένα χόμπι αλλά ήταν και είναι η μεγάλη μου αγάπη και ότι αγαπάω πραγματικά μετουσιώνεται στο είναι μου. Θέλω τα πάντα να είναι όπως τα σκέφτομαι διαφορετικά δεν είμαι ικανοποιημένη. Και χαίρομαι που τουλάχιστον κατάφερα να μείνω σε ένα καλό σημείο και να μην σταματήσω το μπάσκετ. Θέλει χρόνο αυτός ο τραυματισμός, έχει ένα timeline…»

Δύο χρόνια αργότερα, η Χριστινάκη έρχεται αντιμέτωπη με μία ακόμη πρόκληση. Σε φιλικό της Εθνικής Γυναικών κόντρα στο Βέλγιο με φόντο το Eurobasket μία στιγμή θα την αναγκάσει να καθηλωθεί και πάλι εκτός παρκέ για έναν νέο κύκλο θεραπείας. «Δεν θα ήθελα ποτέ να εγκαταλείψω το όνειρο της καριέρας που εγώ πιστεύω ότι μπορούσα να κάνω λέγοντας πως "έπαθα ρήξη χιαστού". Πιστεύω πως ο άνθρωπος που δεν θυματοποιεί ο ίδιος τον εαυτό του, καταφέρνει να πάρει την ζωή στα χεριά του και να πέτυχει το φαινομενικά ακατόρθωτο.

Θυμάμαι τον εαυτό μου να μην μπορώ καν να περπατήσω και να σκέφτομαι "ωραία και που δεν μπορώ να περπατήσω τί θα μπορώ να κάνω στο μπάσκετ για να είμαι χρήσιμη;". Είμαι εμμονική με την δουλεία μου, έκανα και κάνω πολλή προπόνηση και δεν είναι τυχαίο ότι τα κατάφερα να επανέλθω και ελπίζω να παραμείνω. Το μυστικό της επιτυχίας είναι η συνεχής σκληρή δουλεία οσο κοινοτυπο και να ακούγεται».

«Με τη συμβολή πάντα αθλητικου ψυχολόγου που πρέπει να πω σε αυτό το σημείο ότι είναι must, είναι αναγκαίο για τους αθλητές πια. Έχουμε τεράστια πίεση από τους τραυματισμούς και από το επίπεδο που θα κληθούμε να αγωνιστούμε και να παραμείνουμε ο καλύτερός μας εαυτός. Υπάρχουν διάφορα πράγματα στη ζωή μας που συμβαίνουν και πρέπει να τα βάλουμε σε τάξη και να συνεχίσουμε να δίνουμε τον καλυτερο εαυτο μας στο γήπεδο.

Ο καθρέφτης μας πάντα είναι το παρκέ. Οτιδήποτε και αν γίνεται γύρω μας στην ζωη μας δεν απασχολεί κανέναν, παρά μόνο ό,τι συμβαίνει στο γήπεδο. Αυτό πολλές φορές είναι δύσκολο γιατί είμαστε και εμείς ανθρωποι και οχι ρομπότ».

Είναι σαν να έχεις δύο εαυτούς… «Έχεις σίγουρα δύο εαυτούς. Νομίζω την Ευρώπη είμαστε λίγο πίσω σε αυτό. Στο πανεπιστήμιό μου είχαμε επτά ψυχολόγους. Στον έναν μιλούσαμε για τα οικογενειακά μας, στον άλλον για τα αθλητικά, στον τρίτο για τη θρησκεία. Τότε δεν μπορούσα να εκτιμήσω και να καταλάβω τη σημασία που είχε. Όταν τραυματίστηκα και απευθύνθηκα εκεί κατάλαβα πόσο σημαντικό είναι να πάρουμε στα χέρια μας την ευθύνη της ζωής μας και να μην “θυματοποιούμαστε”. Μόνο έτσι βελτιωνόμαστε».

Είναι πιστεύεις γενικότερα ταμπού; Ειδικά σε αυτόν τον χώρο... «Ήταν σίγουρα πιο έντονο παλιότερα, αλλά θεωρώ πως πλέον και στην Ελλάδα εξελισσόμαστε. Πάρα πολλοί αθλητές σπουδαίοι, ο Τσιτσιπάς, η Σάκκαρη, ο Αντετοκούνμπο μιλάνε για το πόσο έχουν βοηθηθεί από αυτό ώστε να κάνουν ένα βήμα παραπέρα. Στο τέλος της ημέρας, όλοι μπορούν να βάλουν την μπάλα στο καλάθι, όλοι να παίξουν άμυνα, όμως αυτοί που πραγματικά είναι δυνατοί εγκεφαλικά μπορούν να απογειωθούν».

Η Χριστινάκη έδεσε τα κορδόνια της και ρίχτηκε στα... βαθιά με τα «γαλανόλευκα» της Εθνικής. Ως η δεύτερη νεότερη παίκτρια που έχει κληθεί να εκπροσωπήσει τη φανέλα με το εθνόσημο.

«Ήταν πολύ όμορφο και χαίρομαι που μπορούσα να είμαι στην Εθνική ομάδα με τα μεγαλύτερα ονόματα τότε. Η Ζωή Δημητράκου, η Στέλλα Καλτσίδου, η Εβίνα Μάλτση και άλλες… Έμαθα πάρα πολλά πράγματα και όλα αυτά τα εφόδια ήταν σαν θυσαυρός που τον κουβαλάω ακόμη και εγώ στα 26 μου με περίπου δέκα χρόνια στην Εθνική Γυναικών θέλω στη νέα γενιά να μεταλαμπαδεύσω όλη αυτή τη γνώση και την εμπειρία που πήρα από τις μεγαλύτερες»

«Οι γονείς μου είναι Έλληνες, γεννήθηκα στην Κύπρο. Είχα παίξει για μία χρονιά στην U16 της Κύπρου και μετά όταν ο κύριος Βασιλακόπουλος με είδε στην Κύπρο βγάλαμε διαβατήριο και από τότε ήμουν στην Εθνική Ελλάδας. Ήταν μια φυσική αλλαγή και δεν μπορώ να τις ξεχωρίσω αυτές τις ομάδες και ας παίζουν χωριστά. Είμαστε σαν ένα» λέει η διεθνής γκαρντ.

Η ατυχία των τραυματισμών δεν επέτρεψε στην Χριστινάκη να δώσει το «παρών» ιδιαίτερα στο Eurobasket του 2021, για την πρόκριση στο οποίο είχε σημαντική συμβολή στο πλευρό της Μαριέλλας Φασούλα και των λοιπών «γαλανόλευκων».

Με δεδομένη όλη την κούρσα που έχει διανύσει με το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα, ποια είναι η αίσθησή σου για την προσπάθεια της Εθνικής το καλοκαίρι που ακολουθεί; «Πιστεύω πάρα πολύ στην Εθνική ομάδα. Μπορεί να μην έχουμε φέρει κάποιο μετάλλιο αλλά έχουμε δυνατότητες για να κάνουμε σπουδαία πράγματα και να πάψουμε να είμαστε το αουτσάιντερ. Πλέον έχουμε χημεία μεταξύ μας, αλληλοσεβασμό, εμπειρίες απο μεγάλες διοργανώσεις και νιώθω ότι μπορούμε να καταφέρουμε κάτι μεγαλύτερο στο επερχόμενο Eurobasket.

Η νέα γενιά υπάρχει, θα βοηθήσουμε και εμείς να ενταχθεί όσο πιο καλα γίνεται. Υπάρχει υγεία στην ομαδα και παλεύουμε όλες και όλοι για να φερουμε επιτυχιες. Δεν μπορώ να προβλέψω το μέλλον, αλλά δουλεύουμε πάρα πολύ σκληρά στην Εθνική. Αν ακολουθηθεί το πλάνο σωστά θα πέτυχουμε. Δεν θεωρώ ότι υστερούμε σε πολλά πράγματα σε σχέση με άλλες εθνικές ομάδες τώρα πια».

Αν μπορούσε να μπει ένας τίτλος δίπλα στο όνομα της 26χρονης γκαρντ για τη φετινή σεζόν σίγουρα αυτός θα ήταν χρυσός. Για δύο φανέλες. Και δύο Κύπελλα. Η αγωνιστική περίοδος ξεκίνησε από την Σκίο και πέρασε στον Παναθηναϊκό μέσω της Βαλένθια. Η Χριστινάκη φορώντας τα χρώματα των Ιταλίδων πανηγύρισε τον πρώτο τίτλο, ενώ στην Ισπανία βρέθηκε μία ανάσα από τον δεύτερο.

Το επίτευγμα από μόνο του είναι μοναδικό...

«Ήταν πραγματικά μία συγκλονιστική χρονιά, θα τη θυμάμαι για το υπόλοιπο της καριέρας μου. Για να μάθει και ο κόσμος γιατί η Ελεάννα άλλαξε τρεις ομάδες. Εγώ προερχόμουν από τη δεύτερη ρήξη χιαστού μου και ήθελα να παίξω σε ομάδα EuroLeague. Οπότε είπα ότι θα περιμένω και όποια Ευρωλιγκα ομαδα χρειαστεί παίκτρια θα πάω. Αλλά ο μοναδικός τρόπος για να γίνει αυτό μιας και ολα τα ροστερ το καλοκαιρι ειχαν ηδη κλεισει ήταν αν θα τραυματίζονταν κάποια παικτρια στην ομαδα τους. Πήγα στη Σκίο για δύο μήνες, γύρισε η Αμερικανίδα που ήταν τραυματισμένη, έπρεπε να φύγω.

Πήγα στη Βαλένθια, πήρα τη θέση μιας άλλης Αμερικανίδας που χρειαζόταν περισσότερο χρόνο για αποθεραπεία… Έπαιξα έναν τελικό super Cup στην Ιταλία που κερδίσαμε, τελικό super Cup στην Ισπανία που χάσαμε για 4-5 πόντους και μετά ήρθα στην Ελλάδα.

Η επιλογή τρίτης ομάδας μου για φέτος έπρεπε να είναι σωστή για να έχω και εγώ μία σταθερότητα στην απόδοσή μου. Όταν αλλάζεις συλλόγους και περιβάλλοντα τόσο συχνά είναι πάρα πολύ δύσκολο, αλλά έμαθα το μάθημα της προσαρμοστικότητας και το πόσο σημαντικό είναι αυτό στον αθλητισμό. Επέλεξα τον Παναθηναϊκό ως ένα γνώριμο κλαμπ για εμένα και μετά από χρόνια στο εξωτερικό έκανα τώρα αυτό το βήμα να γυρίσω στην Ελλάδα και νομίζω ότι βγήκε σε καλό»!

Η επιστροφή στο υψηλό επίπεδο έγινε μεθοδικά. Δίπλα σε ένα master του μπάσκετ γυναικών. Τον κορυφαίο προπονητή της χρονιάς για την EuroLeague. Η Χριστινάκη έκανε αυτό το βήμα δίπλα στον Τζώρτζη Δικαιουλάκο, με τον οποίο έχει συνεργαστεί στο παρελθόν, και έχει φυλαγμένα μερικά κολακευτικά λόγια.

«Όταν πήγα στη Σκίο, πήγα να κάνω την προετοιμασία χωρίς να έχω υπογράψει. Ήθελα να είμαι σε υψηλό επίπεδο, οπότε ήταν η κατάλληλη ευκαιρία. Στην πορεία με κράτησαν. Ο κύριος Δικαιουλάκος είναι για μένα μακράν ο καλύτερος Ευρωπαίος προπονητής. Είναι ένας σπουδαίος άνθρωπος και χάρις σε εκείνον εγώ ξαναπαίζω σε αυτό το επίπεδο. Και στους δύο τραυματισμούς με πήρε στην ομάδα του και με βοηθησε τρομερά όταν όλοι οι υπόλοιποι με είχαν για μια τελειωμενη παικτρια.

Με εμπνέει πάρα πολύ, ένιωσα για πρώτη φορά πόσο σημαντικό είναι να έχεις Έλληνα προπονητή στο εξωτερικό.. Είναι πολύ δίκαιος προπονητης και κάνει το οτιδήποτε με αγάπη και πραγματικό ενδιαφέρον για τους παίκτες του. Είναι απίστευτα μεταδοτικός και γνωρίζει πολύ καλά την ψυχολογία των αθλητών. Σε βοηθάει να πιστέψεις στον εαυτό σου και να αποδώσεις στο μέγιστο. Όσες φορές δεν τον άκουσα για διάφορα θέματα στη ζωή μου και την καριέρα μου αποδείχθηκε πως είχε δίκιο, οπότε τώρα πια ό,τι πει είναι ευαγγέλιο.

Και επίσης δεν έχω δει και περισσότερο βίντεο στη ζωή μου (γέλια)».

Μεσούσης της σεζόν και συγκεκριμένα τον περασμένο Ιανουάριο, το όνομά της γραφόταν και πάλι στις φανέλες με το τριφύλλι με την ενσωμάτωσή της σε ένα ήδη δομημένο σύνολο να γίνεται μέσα από πολλούς παράγοντες. Ένας από αυτούς και η κόουτς Ελένη Καπογιάννη με την οποία «συνεργαστήκαμε πολύ καλά και κατάφερε να εντάξει στο ρόστερ μία καινούργια παίκτρια αλλάζοντας τους ρόλους όμως κρατώντας τις κατάλληλες ισορροπίες.

Περνώντας στον τίτλο του Κυπέλλου που κατέκτησες με την ομάδα, περιμένατε την Ελευθερία να είναι τόσο ανταγωνιστική;
«Ηταν ένα παιχνίδι που δεν μας έβγαινε τίποτα μα τίποτα. Δεν περιμέναμε την Ελευθερία να είναι τόσο ανταγωνιστική. Είναι, όμως, ριψοκίνδυνα αυτά τα παιχνίδια γιατί δεν ξέρεις πως θα εξελιχθεί. Το θέμα είναι να βρίσκεις τη λύση και στην πολύ κακή σου μέρα να φέρνεις τη νίκη. Δείχνει προσωπικότητα για την ομάδα και ποιότητα».

Ο τελικός του Κυπέλλου μεσολάβησε ανάμεσα στο Game 1 και Game 2 των αναμετρήσεων με τον Ολυμπιακό για την τελική φάση του εγχώριου πρωταθλήματος.

«Εμείς χάσαμε μία παίκτρια που ήταν στημένη όλη η ομάδα πάνω της (σ.σ Τσάστιτι Ριντ). Έπρεπε να αναπληρώσουμε το κενό και να δώσουμε κάτι παραπάνω. Δεν θα εστιάσω στην απώλεια γιατί έχω μάθει ότι οι πιο επιτυχημένες ομάδες είναι αυτές που προσαρμόζονται πιο εύκολα σε καταστάσεις. Θεωρώ ότι το κάναμε, όμως στις τελευταίες φάσεις και στιγμές στα παιχνίδια των τελικών δεν είχαμε τόσο καθαρό μυαλό και δεν κάναμε σωστές επιλογές. Σφαιρικά κάναμε όλοι τεράστια προσπάθεια και δυσκολέψαμε πολύ τον Ολυμπιακό.

Μπορεί κάποιος να βλέπει τις διαφορές που είχαμε πάρει και να λέει “α 20 πόντοι απόσταση”. Ο Ολυμπιακός ήταν μία πολύ σπουδαία ομάδα, καλά δουλεμένη, με πάρα πολύ καλό ρόστερ. Θέλω να πιστεύω πως απλά δεν είχαμε καθαρό μυαλό και ανά διαστήματα δεν ακολουθήθηκε το πλάνο. Σίγουρα αφήνει πικρία και έχω πολύ μεγάλη ευθύνη για αυτό το αποτέλεσμα».

Ποιο είναι το αποτύπωμα που σου αφήνει η συγκεκριμένη χρονιά για τον Παναθηναϊκό; «Σίγουρα ήταν μεγάλη επιτυχία να αποκλείσεις τον Ολυμπιακό στα προημιτελικά. Τα κορίτσια το έκαναν χωρίς να είμαι εγώ εδώ. Αργότερα πήραμε το Κύπελλο μετά από 23 χρόνια, γράφτηκε ιστορία και ήταν πολύ σπουδαίο για την ομάδα. Κατά ένα βαθμό ήταν μία επιτυχημένη χρονιά για τον Παναθηναϊκό».

Από τις πρώτες της εμφανίσεις αφαίρεσε από πάνω της την ταυτότητα του νέου προσώπου και κατόρθωσε να δείξει τα στοιχεία της αυτοπεποίθησής της.

«Πρόκειται για κάτι που γεννήθηκα με αυτό. Σε ότι έκανα είχα πάντα αυτοπεποίθηση και πίστευα οτι θα τα καταφέρω. Συνέβαλαν οι γονείς μου που από μικρή ήταν πάντοτε διπλά μου σε οτι αποφάσιζα και με άφηναν να δοκιμάζω τις δυνάμεις μου... Ακολουθώ συγκεκριμένα βήματα, ξέρω τι κάνω και ποια είμαι τωρα πια.

Παθαινοντας του τραυματισμους μου εφτιαξα την "δικη μου ομαδα" ανθρωπων εξειδικευμενων στο ειδος τους (γιατρο, φυσικοθεραπευτες, γυμναστες ,εργοφυσιολογους, διατροφολογου, ψυχολογο κτλ.) Το “μυστικό” μου είναι αυτά τα πρόσωπα που με έχουν στηρίξει πάρα πολύ και που είχαμε το ίδιο όραμα για μένα. Δεν μπορω να μην εχω αυτοπεποιθηση οταν δουλευω σωστα και εχω τον Θεό μαζι μου.

Η ζωή μέσα από την αμερικανική κουλτούρα και η εμπειρία του... ευρωπαϊκού ταξιδιού στο μεγαλύτερο διάστημα της καριέρας της έχουν δημιουργήσει διαφορετικές βάσεις στην Χριστινάκη για το πως αντιλαμβάνεται τον γυναικείο αθλητισμό. Κατά πόσο,όμως, η εκτός συνόρων συνθήκη σε έχει κάνει να εκτιμήσεις με άλλο τρόπο τον συγκεκριμένο τομέα;

«Πάρα πολύ. Ο αθλητισμός στο εξωτερικό είναι επαγγελματικός και όχι ερασιτεχνικός όπως είναι στην Ελλάδα. Θα σου μιλήσω για τη Βαλένθια και την αντιμετώπιση που είχαμε στην Ισπανία γιατί ήταν κάτι εξωπραγματικό. Είχαμε τις ίδιες εγκαταστάσεις με τους άντρες, τις ώρες που εμείς θέλαμε. Πουλούσαν φανέλες του γυναικείου τμήματος, υπήρχε απίστευτη ισότητα. Όπως υπάρχει και στις δύο Εθνικές αντίστοιχα ανδρών και γυναικών που παίρνουν τα ίδια χρήματα. Επαγγελματισμός, σπόνσορες, η Βαλένθια έχει περίπου 10.000 κόσμο σταθερό στο γυναικείο. Έχει βοηθήσει πάρα πολύ και ότι έχει προβολή.

Η ομοσπονδία και οι ομάδες έχουν δημιουργήσει μία πλατφόρμα και τα κανάλια παίζουν πολύ συχνά τόσο το μπάσκετ όσο και το ποδόσφαιρο γυναικών. Αισθάνομαι πολύ ωραία στο εξωτερικό γιατί νιώθω ότι σε ένα βαθμό εκτιμάται η δουλειά σου. Παίκτες ευρωλιγκάτοι της Βαλένθια και παρακολουθούσαν και υποστήριζαν το τμήμα. Θα πάω και πιο πέρα με την προσπάθεια που έχει γίνει στο ΝΒΑ που είναι αξιοζήλευτη. Ο ΛεΜπρόν και ο Κόμπι Μπράιαντ πριν σκοτωθεί, ο Ίρβινγκ έχουν επενδύσει στο WNBA και έχουν συμβάλλει στις αλλαγές των μισθών για τα κορίτσια. Μακάρι και εύχομαι να το κάνουν κάποια στιγμή και στην Ελλάδα γιατί δεν υστερούμε σε ταλέντο, αλλά νιώθω ότι υστερούμε σε σωστή νοοτροπία. Είναι πολύ ωραίος χώρος το μπάσκετ γυναικών και στην Ελλάδα και πρέπει να το εξερευνήσουμε» εξηγεί.

Και καταλήγει στη σημασία της Εθνικής ομάδας που θα ως σημείο... μηδέν θα έκανε τη διαδικασία ακόμη πιο ομαλή... «Πιστεύω πάρα πολύ σε αυτό και έχω στο μυαλό μου την… ευθύνη για τη νέα γενιά. Ότι “πρέπει να τα πάμε καλά” ως Εθνική για να παρακινήσουμε τα νέα παιδιά, να υπάρχουν σπόνσορες. Προσπαθούμε όλες για αυτό, αλλά σίγουρα χρειαζόμαστε βοήθεια και μεγαλύτερη προβολή.

Οι τελικοί του πρωταθλήματος ήταν από τους πιο ωραίους στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια. Λυπάμαι πολύ που δεν προβλήθηκαν έστω από από ένα κρατικό κανάλι στην τηλεόραση. Θα ήταν καλό να υπάρχει μία πλατφόρμα που να μπορούν όλοι να έχουν δωρεάν πρόσβαση για τα παιχνίδια. Δεν μπορούν όλοι οικονομικά να έχουν συνδρομή. Στην πορεία είμαι αισιόδοξη ότι θα βρεθούν λύσεις».

«Αναρωτιόντουσαν πως γίνεται να είμαι σε αυτό το άθλημα και να επιβιώνω»

Άκουσες ποτέ “πώς γίνεται να παίζει μπάσκετ μία κοπέλα”; «Το άκουσα. Γιατί δεν υπάρχουν οι ίδιες οικονομικές απολαβές, οπότε σου έλεγαν πως γίνεται να είσαι σε αυτό το άθλημα και να επιβιώνεις. Ήμουν, όμως, από τα προπονομιούχα παιδιά που είχα την ευκαιρία να βρίσκομαι στο εξωτερικό. Τα συμβόλαιά μου ήταν αρκετά ικανοποιητικά για να μπορώ εννοείται να ζήσω και να κάνω κάποια πράγματα. Από θέμα μπούλινγκ όχι. Εγώ πάντα ήμουν και περισσότερο με αγόρια γιατί είχα ξεκινήσει και από ποδόσφαιρο οπότε τα αποφύγαμε αυτά».

«Εύχομαι να είμαι υγιής και να παίζω μπάσκετ και να έχω σκεφτεί τί θέλω να κάνω μετά την καριέρα μου ως παίκτρια. Σίγουρα θέλω να κάνω οικογένεια και να μείνω κοντά στον χώρο. Ή να φτιάξω τις δικές μου ακαδημίες είτε να ασχοληθώ με την αθλητική ψυχολογία και να βοηθάω στο comeback με τους τραυματισμούς που είναι και βιωματικό. Ποτέ δεν ξέρεις με μένα βέβαια. Είμαι απρόβλεπτη γενικά», απαντά για το πώς σκέφτεται τον εαυτό της μέσα στην επόμενη δεκαετία.

Μακριά από τα απωθημένα που ενδέχεται να λειτουργήσουν αποτρεπτικά σε διάφορες πτυχές της ζωής η Ελεάννα δηλώνει πως στηρίζει ακόμη και επιλογές που έχουν αποδειχτεί λανθασμένες. Οι στόχοι έρχονται πάνω από τα όνειρα και η πορεία της Χριστινάκη βρίσκεται σε πρώτο πλάνο για να δώσει νόημα στις λέξεις!