Ένας έφηβος με μπλούζα του Παναθηναϊκού στον σταθμό του Νέου Φαλήρου. Ένας άλλος στον σταθμό του μετρό, στους Αμπελόκηπους, με φανέλα του Ολυμπιακού. Ποιες είναι οι πρώτες σας σκέψεις; Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων θα ανησυχούσε εντικτωδώς σε μια τέτοια συνθήκη. Θα προέτρεπε τους πιτσιρικάδες να κρύψουν γρήγορα τα εμβλήματα των ομάδων τους, να φύγουν βιαστικά από το σημείο.
Μόλις τέσσερις μήνες έχουν περάσει από τη δολοφονία του Μιχάλη Κατσούρη, υποστηρικτή της ΑΕΚ, έξω από το δεύτερο «σπίτι» του, στα επεισόδια που έλαβαν χώρα στη Νέα Φιλαδέλφεια το καλοκαίρι, στις 7 Αυγούστου. Οι γονείς του Άλκη Καμπανού «γλείφουν» ακόμα τις πληγές της απώλειας. Της απώλειας του παιδιού τους που δεν έκανε τίποτα λάθος. Απλώς αγαπούσε τον Άρη.
Η βία δεν είναι ποτέ οπαδική. Η βία είναι βία κι ενίοτε φοράει οπαδικό «μανδύα». Όχι μόνο στη χώρα μας. Πρόσφατα οπαδός της Ναντ, μαχαιρώθηκε λίγο πριν την σέντρα στο παιχνίδι της ομάδας του με τη Νις, στη Γαλλία. Πόσο αφορά όμως αυτό τον αθλητισμό; Πόσο αφορά τους πρωταγωνιστές του; Τους αθλητές και τις αθλήτριες.
Η γκαρντ του Ολυμπιακού Ιωάννα Δίελα και η playmaker του Παναθηναϊκού Διονυσία Αλεξανδρή, αμφότερες απόφοιτες παιδαγωγικών τμημάτων, με μεταπτυχιακές σπουδές ανθρωπιστικού προσανατολισμού, απάντησαν «πολύ», στην άνωθεν ερώτηση και αποφάσισαν να δράσουν. Στον βαθμό που μπορούν, με «εργαλείο» τους το μπάσκετ, το άθλημά τους.
Φίλες για χρόνια εκτός παρκέ, αντίπαλες εντός αυτών, για 40 λεπτά, πήραν μια σπουδαία πρωτοβουλία στα μέσα του Νοέμβρη. Αποφάσισαν να μιλήσουν στους μαθητές του Ευρωπαϊκού Προτύπου – EPS Σχολείου, το οποίο επισκέφθηκαν κατόπιν πρόσκλησης της διευθύντριας της σχολικής μονάδας στον Πειραιά, κ. Διονυσίας Αλεξάκη. Φόρεσαν τις φανέλες των ομάδων που «υπηρετούν», δεν είχε σημασία εκείνη την ώρα.
Αυτό που είχε αξία ήταν να έχουν την ευκαιρία να μιλήσουν στους μαθητές (Γυμνασίου και Λυκείου) του σχολείου για τις πραγματικές αξίες του αθλητισμού. Την αλληλοβοήθεια, τον σεβασμό, την ευγενή άμιλλα. Να αλληλεπιδράσουν με τους μαθητές, να συζητήσουν μαζί τους, για να ακούσουν τις δικές τους απόψεις και στη συνέχεια να παίξουν όλοι μαζί.
«Να έρχονται παιδιά στο γήπεδο να εμπνέονται, όχι να σκοτώνονται»
«Ο αθλητισμός για εμένα είναι ένα ταξίδι χωρίς όρια, γεμάτο εικόνες, στιγμές και ιστορίες με έντονα συναισθήματα που θα έχω να αφηγούμαι», εξηγεί μιλώντας στο GWomen η Ιωάννα Δίελλα. Όσο για την οπαδική βία, τονίζει πως: «Δεν μας χωρίζει κάτι, αλλά μας ενώνουν τόσα πολλά όπως η αγάπη μας για το μπάσκετ. Η οπαδική βία είναι κοινωνικό φαινόμενο, δεν έχει σχέση με τον αθλητισμό. Όλοι έχουμε ευθύνη πάνω στο θέμα αυτό (οικογένεια, σχολείο, πολιτεία, σύλλογοι, εμείς οι ίδιοι). Πρέπει να προστατεύσουμε τον αθλητισμό και τα ιδανικά που πρεσβεύει μέσα από δράσεις και ενημερώσεις στις μικρές ηλικίες, κάνοντας σαφές και αξίωμα ζωής πως ο αθλητισμός ενώνει και δεν χωρίζει».
«Με τον αθλητισμό έχω γνωρίσει ανθρώπους από όλο τον κόσμο, με διαφορετικές κουλτούρες, που με έκαναν να σκέφτομαι πέραν της δικής μου φιλοσοφίας. Είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που ενώνει τους ανθρώπους όλου του κόσμου. Με το να είμαι αθλήτρια έμαθα να διαχειρίζομαι τα συναισθήματά μου, να συνεργάζομαι για τον κοινό σκοπό, να είμαι εγκρατής και να προσπαθώ καθημερινά να γίνομαι καλύτερη αθλήτρια και καλύτερη ως άνθρωπος», ανέφερε από πλευράς της η Διονυσία Αλεξανδρή.
«Ειμαι ευγνώμων που η ζωή μου είναι γύρω από τον αθλητισμό», πρόσθεσε.
«Η οπαδική βία είναι κάτι που δεσπόζει σε όλο τον κόσμο... Δυστυσώς... πολλοί άνθρωποι είναι "θυμωμένοι" και ξεσπανε στα γήπεδα. Με τη δράση μας αυτή προσπαθούμε να δείξουμε στους οπαδούς πως οοι παίκτες χρειαζόμαστε στήριξη, όχι βία. Ο αθλητισμός οφείλει να είναι χαρά. Εμείς ως παίκτριες απολαμβάνουμε το παιχνίδι και θέλουμε και από τους οπαδούς το ίδιο. Να έρχονται παιδιά στο γήπεδο να εμπνέονται, όχι να σκοτώνονται»...
Ο εξωτερικός τίτλος του κειμένου είναι στίχος του τραγουδιού Air Max του ΛΕΞ