Συνέντευξη στον Γιάννη Σταυρουλάκη
Η Εβίνα Μάλτση συνειδητοποίησε από νωρίς πως η καλύτερη εκδοχή δεν βασίζεται στην τύχη. Χρειάζονται και θαρραλέες αποφάσεις. Όπως εκείνη η πρώτη μάχη που έπρεπε να δώσει. Τότε που μάζεψε όλο το κουράγιο που μπορούσε να βρει για να σταθεί απέναντι στον πατέρα της και να ξεστομίσει τη μεγάλη κουβέντα: «Εγώ θέλω να παίξω μπάσκετ».
Τα χρόνια πέρασαν, η μικρή Εβίνα άνοιξε πανιά στον κόσμο συντροφιά με μια μπάλα και ουδέποτε της έλειψε το θάρρος. Το θάρρος είτε να αλλάξει τη ζωή της, είτε να συνεχίσει να τη ζει δίχως να κάνει εκπτώσεις στις αρχές της. Πλέον αγκαλιάζει αυτή την μπάλα και είναι σαν να κρατά στα χέρια της όλες τις απαντήσεις του κόσμου.
H κορυφαία Ελληνίδα μπασκετμπολίστρια όλων των εποχών δεν χρειάζεται να βάλει όλη τη δύναμη για να κρατήσει σταθερή την εικόνα της μικρής Εβίνας στον νου της. Θα είναι το αιώνιο και εύθραυστο καταφύγιο των παιδικών χρόνων, κουβαλώντας ακόμα και σήμερα τα χαρακτηριστικά που διατηρούσε από την παιδικότητά της: Ένα παιδί που έκανε όνειρα, που δούλεψε σκληρά για να πιστέψει στον εαυτό της και που έδωσε τις μάχες της για να διεκδικήσει τα όνειρά της. Που τράβηξε τον δρόμο της για να φτάσει στην άλλη άκρη του κόσμου, που τόλμησε να σηκώσει ανάστημα, που τόλμησε να επαναστατήσει, που έκλαψε και πόνεσε για να μάθει πως πρέπει να γίνει πιο δυνατή.
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη εδώ
Ποια ήταν η στιγμή που άλλαξε τη δική σου ζωή;
«Νομίζω πως στη ζωή κάθε ανθρώπου υπάρχουν περισσότερες από μία τέτοιες στιγμές. Ξεκινάς μια διαδρομή, αλλά στην πορεία μπορεί να χρειαστεί να αλλάξεις κατεύθυνση ή να συνεχίσεις με διαφορετική προσέγγιση και νοοτροπία. Μία από αυτές τις στιγμές για μένα ήταν η στιγμή της ενηλικίωσής μου. Όταν παύεις να είσαι παιδί και καλείσαι να αποφασίσεις τι θέλεις να κάνεις στη ζωή σου. Τότε ήταν που συνειδητοποίησα ότι το μπάσκετ είναι το πεπρωμένο μου. Αυτό που ξεκίνησε σαν χόμπι και πλέον σημαίνει τα πάντα για μένα».
Μίλησες πριν για τις μάχες που πρέπει να επιλέξουμε. Ποια ήταν όμως η πιο μεγάλη μάχη της ζωής σου;
«Νομίζω ισχύει με κάθε άνθρωπο, δεν θα πρωτοτυπήσω. Έχω ένα μότο, από πολλά χρόνια πριν, ότι όλες οι μάχες μέσα μας γίνονται. Το να κάτσεις μπροστά στον καθρέφτη και να δεις πραγματικά αυτό που πρέπει να δεις, δεν νομίζω ότι το πετυχαίνουν όλοι. Το θέμα είναι να κάτσεις και να ακούσεις τις μάχες που γίνονται μέσα σου. Να παρατηρήσεις τους εαυτούς που έχεις. Όλοι έχουμε πολλούς εαυτούς. Να δεις ποιος θέλει και ποιος μπορεί να κυριαρχήσει. Γιατί ούτε αυτό είναι δεδομένο... Όλες οι μάχες μέσα μας γίνονται. Και μετά βγαίνουν προς τα έξω και καθρεφτίζονται. Κάνουν προβολές. Αυτό γίνεται... Εγώ λοιπόν, έχοντας αυτό το μότο, κάποια στιγμή σε ώριμη ηλικία, έκανα και το πρώτο μου τατουάζ, το "me against myself". Γιατί πραγματικά είσαι εσύ εναντίον του εαυτού σου πάντα.»
Από τη μικρή Εβίνα που ξεκίνησε το μπάσκετ στη Γουμένισσα, τι έχει μείνει στη γυναίκα του σήμερα;
«Νομίζω ότι το πιο μαγικό σε αυτή τη διαδικασία είναι ότι κρατώ μέσα μου πολύ έντονα τη μικρή Εβίνα! Πολλές φορές στη ζωή μου και στην καθημερινότητά μου, νιώθω ότι είμαι εκεί, είμαι αυτή... Κρατάω τα πάντα από τη μικρή Εβίνα, ένα παιδί που έκανε όνειρα, που δούλεψε σκληρά για να πιστέψει στον εαυτό της, που έδωσε τις μάχες της για να διεκδικήσει τα όνειρά της, που τράβηξε τον δρόμο της για να φτάσει στην άλλη άκρη του κόσμου, που τόλμησε να σηκώσει ανάστημα, που τόλμησε να επαναστατήσει, που έκλαψε και πόνεσε για να μάθει πως πρέπει να γίνει πιο δυνατή!».