Οι πρώτες παίκτριες που μπήκαν στο Δ.Σ. του ΠΣΑΠΠ στο GWomen: «Δεν ζητάμε μισθούς Μέσι, ζητάμε επαγγελματικό ποδόσφαιρο και σεβασμό»!

Στο ποδόσφαιρο γυναικών δεν σου φέρονται όπως σου αξίζει και κάποιοι το κοροϊδεύουν ακόμα

Τα δύο κορίτσια δεν κρύφτηκαν πίσω από το δάχτυλό τους. Με τις δυσκολίες που έχουν αντιμετωπίσει καταλήγουν στο ότι η αγάπη για τη μπάλα τις διατήρησε στον χώρο αυτόν και τίποτε άλλο.

Περνάμε στα πιο... δύσκολα. Τι ήταν αυτό που εσάς σας κράτησε στο ποδόσφαιρο παρά τις δυσκολίες; Και για σένα ειδικότερα Ελένη υπό την έννοια πως είσαι αρχηγός της Εθνικής μας.

Ελένη Κακαμπούκη: Εάν ξεκινήσεις να παίζεις ποδόσφαιρο το κυριότερο που σε κρατάει είναι ότι απλά αγαπάς το ποδόσφαιρο. Στην Ελλάδα δεν μπορείς να ζήσεις από τα χρήματα που θα λάβεις ή ακόμη περισσότερο πως θα μπορέσεις να κρατήσεις ορισμένα για το μέλλον σου, όταν σταματήσεις. Απλά κάνεις αυτό που αγαπάς. Υπάρχουν ορισμένες ομάδες που δίνουν κάποιους μισθούς, ενώ μπορείς να πάρεις και μεταγραφή για το εξωτερικό. Απλά επιβιώνεις και συνεχίζεις να παίζεις ποδόσφαιρο. Αρκετές κοπέλες όμως δεν μπόρεσαν να το κάνουν αυτό και δυστυχώς σταμάτησαν νωρίτερα από το αναμενόμενο.

Σταμάτησαν είτε για τις σπουδές τους ή στο σχολείο αρχικά για λίγο και μετά οριστικά. Είναι κάτι που ακόμη ορισμένοι το κοροϊδεύουν. Λένε «ααα ποδόσφαιρο γυναικών, τι είναι το ποδόσφαιρο γυναικών;». Εγώ δεν ξέρω για ποιον λόγο ξεκίνησα ακριβώς. Με είδε ένας προπονητής ενώ έκανα στίβο. Έκανα με μια μπάλα ποδαράκια και μου είπε 'θες να έρθεις; Έχω Ακαδημία με αγόρια'. Είναι ο κ. Τσάμης, που ήταν στην ΑΕΚ. Έτσι ξεκίνησα. Έπαιζα τρία χρόνια με τα αγόρια και μετά πήρα μεταγραφή για ομάδες στην Ελλάδα και το εξωτερικό.

Σίγουρα στο ποδόσφαιρο χρειάζεται και τύχη. Στις μεταγραφές που έκανα προσωπικά λάμβανα κάποια χρήματα που μπορούσα επιβιώσω. Δεν χρειαζόταν να δουλεύω. Τώρα αυτό που με κράτησε είναι ότι απλά αγαπάω το ποδόσφαιρο. Γιατί σίγουρα υπήρξαν στιγμές που σκέφτηκα να δουλέψω. Απλά δεν θα μπορούσα να κάνω αυτό που θέλω επαγγελματικά, αλλά τελικά συνέχισα και ελπίζω να συνεχίσω να παίζω όσο ακόμη μπορώ.

Χαρά Δημητρίου: Σκέφτομαι αυτό που είπες για την Ελένη. Το πόσο σπουδαία θέση και το πόσο σπουδαίος είναι ρόλος που έχει στην εθνική η Ελένη (αρχηγός της Εθνικής), που την υπηρετεί και την πρεσβεύει τόσο αξία. Είναι αρχηγός με όλη τη σημασία της λέξεως. Θα μπορούσαν να την γνωρίσουν ακόμα περισσότεροι. Απλά ο κόσμος δεν έχει αγκαλιάσει το ποδόσφαιρο γυναικών και δεν έχει καταφέρει να γνωρίσει την Εθνική μας ομάδα. Να αναγνωρίσει τις θυσίες που κάνει η κάθε κοπέλα, μόνο έτσι θα μπορέσει να βρει το ενδιαφέρον και να ασχοληθεί με αυτό. Πολλά κορίτσια, όπως είπε και η Ελένη, πήγαιναν στο σχολείο ή στο πανεπιστήμιο και μετά σταματούσαν να παίζουν ποδόσφαιρο. Και αυτό έγινε επειδή δεν υπήρχε το ανάλογο κίνητρο. Δεν υπήρχε άλλος λόγος για να συνεχίσουν. Πολλά από αυτά τα κορίτσια μπορεί ακόμη να αγαπούν το ποδόσφαιρο, αλλά δεν υπήρχε η ανάλογη υποστήριξη. Για να βιοποριστεί μία κοπέλα αυτή τη στιγμή που αγωνίζεται στο πρωτάθλημα γυναικών είναι υποχρεωμένη να σπουδάσει και έπειτα να εργαστεί. Δεν υπάρχει ανάλογη βοήθεια ή στήριξη σε αυτό το κομμάτι.

Είναι όμως δύσκολο και να σπουδάζεις και να δουλεύεις και να παίζεις ποδόσφαιρο.

Χαρά Δημητρίου: Σίγουρα όμως είναι εφικτό, το έκανα και συνεχίζω να το κάνω. Σε κάθε περίπτωση δεν αντιμετωπίζεται ως επαγγελματικό το ποδόσφαιρο γυναικών. Μπορούμε να πούμε ότι κάποιες ομάδες λειτουργούν ημιερασιτεχνικά και κάποιες άλλες ημιεπαγγελματικά. Κάπως έτσι είναι στο ποδόσφαιρο γυναικών. Έχουμε φτάσει στο σημείο να συζητάμε τα αυτονόητα. Προσωπικά δεν θυμάμαι ακριβώς πως ξεκίνησα. Αυτή είναι η αγάπη μου. Έμαθα να έχω μία μπάλα στα πόδια και να παίζω. Στην αρχή ήταν με συμπαίκτες αγόρια. Αυτό που μας κράτησε είναι το πάθος και η αγάπη μου για το ποδόσφαιρο. Ειδικά σε αυτήν την ηλικία που μιλάμε. Δεν είμαστε πρωτάρες. Εάν δεν υπήρχε αγάπη, δεν υπάρχει άλλος λόγος να συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε. Το λέω και στον εαυτό μου αυτή τη στιγμή. Όσο έχω διάθεση να πηγαίνω στην προπόνηση, όσο το απολαμβάνω, θα συνεχίσω να παίζω.

Ελένη Κακαμπούκη: Είναι όλα μαζί. Υπάρχουν στιγμές που μπορεί να είσαι σε μία ομάδα και επειδή το πρωτάθλημα δεν είναι επαγγελματικό, ξέχωρα από το οικονομικό κομμάτι, ο καθένας μπορεί να κάνει ότι θέλει. Είτε να μειώσει μία παίκτρια, είτε κάποια άλλη να μην παίζει για συγκεκριμένους λόγους, ακόμη και να διώχνουν μια παίκτρια. Δηλαδή δεν είναι σαν το επαγγελματικό ποδόσφαιρο ώστε να υπάρχουν όροι στο συμβόλαιο ή κάποια πράγματα που να σου δίνουν την επιλογή να είσαι επαγγελματίας. Είσαι ερασιτέχνης, που για μένα ούτε ερασιτεχνικό δεν είναι. Δεν σου συμπεριφέρονται βάσει της αξίας σου. Το να παίζει οποιαδήποτε παίκτρια σε οποιαδήποτε κατηγορία σίγουρα απαιτεί κάποιες θυσίες. Και αυτό κάποια στιγμή πρέπει να γίνει σεβαστό.

Μας έχουν μεταφέρει ακόμη και περιστατικά που έχουν μπει άτομα στα αποδυτήρια και πετάνε ότι βρουν μπροστά τους

Οι Δημητρίου και Κακαμπούκη έχουν ακούσει και περιστατικά που δεν τιμούν τον χώρο του ποδοσφαίρου γυναικών και όσους πράττουν ανάλογα. Και αυτό για περιπτώσεις που απλά κοπέλες ζήτησαν ότι τους αναλογούσε οικονομικά.

Θυμάστε κάτι ακραίο ή γενικά άσχημο ή κάτι που να έχετε ίσως ακούσει;

Χαρά Δημητρίου: Μας έχουν μεταφέρει ακόμη και περιστατικά που έχουν μπει άτομα στα αποδυτήρια και πετάνε ότι βρουν μπροστά τους. Για μένα όταν είμαι στο γήπεδο είναι κάτι ιερό. Είναι ο χώρος μου. Θέλω να τον σέβονται και να με σέβονται. Θεωρώ πως η όλη κατάσταση επηρεάζεται από την κοινωνία που δεν έχει ‘αγκαλιάσει’ το ποδόσφαιρο Γυναικών. Η προβολή είναι ελάχιστη. Σε αυτό το κομμάτι υπάρχουν άνθρωποι κάποιων ομάδων που εφόσον οι παίκτριες δεν γνωρίζουν τα δικαιώματά τους πράττουν όπως θέλουν. Δεν υπάρχει σεβασμός στην Ελληνίδα παίκτρια, στις θυσίες και τους κόπους που έχει καταβάλει. Πολλές φορές τα κορίτσια κάνουν πίσω είτε για να μην φύγουν από κάποια ομάδα είτε για να μην σταματήσουν να παίζουν ποδόσφαιρο που τόσο αγαπάνε.

Ελένη Κακαμπούκη: Υπάρχουν ανάλογα περιστατικά επειδή απλά δεν έχουν πληρωθεί τα κορίτσια ή επειδή μπορεί να ζήτησαν τα οδοιπορικά τους. Δεν σέβονται την Ελληνίδα παίκτρια. Δεν υπάρχει προβολή. Γιατί δείχνουν στην τηλεόραση μία αθλήτρια του μπάσκετ ή του βόλεϊ; Να δείχνουν στην κρατική τηλεόραση και την Ελληνίδα ποδοσφαιρίστρια. Γιατί όχι; Τι διαφορά έχει; Θα σου πω ένα πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα. Όταν στο πρώτο lockdown σταμάτησαν τα πάντα λόγω κορονοϊό και σταδιακά ξεκίνησαν να επαναλειτουργούν, στο αθλητικό κομμάτι, κάποια στιγμή είχαν αρχίσει όλα τα ομαδικά αθλήματα πλην του ποδοσφαίρου γυναικών. Γιατί;

Χαρά Δημητρίου: Το παράδοξο είναι πως οι διεθνείς Ομοσπονδίες χρηματοδοτούν το ποδόσφαιρο γυναικών, αλλά στην Ελλάδα κάθε άλλο παρά ανάπτυξη βλέπουμε. Σίγουρα δεν μπορούμε να λαμβάνουμε μισθούς όπως οι άνδρες παίκτες. Μισθούς τύπου Ρονάλντο και Μέσι. Δεν μπορούμε να διεκδικήσουμε κάτι ανάλογο, απλά θελουμε να έχουμε τις αυτονόητες αυτονόητες παροχές. Δηλαδή ένα γήπεδο με σωστές προδιαγραφές για να προπονηθείς και όχι πλαστικό γήπεδο που μπορεί να έχει μία τρύπα κάτω και να κολλήσει το πόδι σου και να τραυματιστείς. Να υπάρχει το σωστό υλικό. Έχουν υπάρξει φορές που… ζηλέψαμε τα ρούχα των ανδρών σε ομάδες που ήμασταν. Στο οικονομικό κομμάτι σίγουρα εφόσον οι ιδιότητες καθημερινά είναι πολλές θέλουμε να διεκδικήσουμε απολαβές που να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα ώστε να είμαστε σωματικά έτοιμες να αντεπεξέλθουμε σε προπονήσεις και αγώνες.

Εδώ βέβαια είναι εξαιρετικά πιθανό να έχουμε να κάνουμε με το θέμα των παραγόντων στις ομάδες στην Ελλάδα.

Ελένη Κακαμπούκη: Θα σου πω κάτι. Υπάρχουν παράγοντες ομάδων που ‘φαίνονται’ μόνο εάν πρόκειται να κρατήσουν κάποιο δελτίο ή να μην πληρώσουν. Όχι για να πουν ‘α, θα πάρουμε αυτά τα ρούχα, το υλικό, θα βρω χορηγούς κ.τ.λ.’.

Υπάρχουν αλλαγές ή έστω αλλαγή που να έχετε δει στον χώρο σας;

Ελένη Κακαμπούκη: Εγώ προσωπικά το μόνο που είδα ως αλλαγή ήταν πως μεγάλες ομάδες, όπως η ΑΕΚ και ο Παναθηναϊκός, έκαναν γυναικεία τμήματα. Η μόνη αλλαγή ήταν αυτή. Καμία άλλη. Για τα δικαιώματά μας όχι. Από τη στιγμή που το ποδόσφαιρο γυναικών δεν γίνεται επαγγελματικό, δεν θα αλλάξει κάτι. Γιατί να παίξει μία παίκτρια 15 χρόνια; Μετά ποιος θα τη βγάλει τη 'σύνταξη';

Χαρά Δημητρίου: Δεν μπορούν όλες οι κοπέλες να παίξουν στο εξωτερικό. Και επίσης, κατά τα ψέματα, εφόσον έχεις βιώσει το ελληνικό ποδόσφαιρο γυναικών δεν κάνεις εύκολα το βήμα. Τώρα εμείς έτυχε να έχουμε ζήσει στο εξωτερικό και να έχουμε αγωνιστεί εκεί.Προσωπικά το απόλαυσα. Αλλά δεν κάνουν όλα τα κορίτσια τόσο εύκολα το βήμα.

Άρα ούτε η προοπτική του εξωτερικού είναι εύκολη.

Ελένη Κακαμπούκη: Όταν θεωρούν το πρωτάθλημά μας αδύναμο είναι φυσιολογικό να σε επιλέγουν δύσκολα ομάδες του εξωτερικού. Βέβαια τα πιο πολλά κορίτσια στην Εθνική παίζουν στο εξωτερικό. Σίγουρα σε Εθνικές όπως η Γαλλία είναι και άλλες οι επιλογές. Σκέψου μόνο ανάμεσα σε πόσα κορίτσια μπορούν διαλέξουν.

Χαρά Δημητρίου: Εκεί υπάρχουν και άλλες βάσεις, άλλες υποδομές. Τα κορίτσια έχουν ξεκινήσει από πολύ μικρές και δουλεύουν τόσα χρόνια. Ενα θετικό που θυμάμαι εγώ τώρα τελευταία είναι η κάλυψη των αγώνων της Εθνικής ομάδας από τη NOVA. Τα τελευταία 2 χρόνια έχει γίνει αυτό.

«Υπάρχουν ομάδες που τα κορίτσια έχουν δύο t-shirts για ολόκληρη χρονιά»

Τι θεωρείτε πως πρέπει να διαφοροποιηθεί σε σχέση με το γυναικείο ποδόσφαιρο;

Ελένη Κακαμπούκη: Για μένα πρέπει να γίνει επαγγελματικό το πρωτάθλημα. Βασικά οι ΠΑΕ να δημιουργήσουν γυναικεία τμήματα, ώστε να ανήκουν εκεί. Οπότε κάποια χρήματα θα υπάρχουν. Το μπάτζετ ενός γυναικείου τμήματος δεν είναι… τίποτα μπροστά στο ανδρικό. Έτσι θα ξεκινήσει να είναι ανταγωνιστικό το πρωτάθλημα. Εάν είναι 10 ομάδες της Α' Εθνικής, τουλάχιστον αυτές οι ομάδες θα βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο.

Χαρά Δημητρίου: Σίγουρα ένα κομμάτι είναι να γίνει επαγγελματικό το πρωτάθλημα. Εννοείται πως εφόσον είσαι επαγγελματίας πρέπει να αμείβεσαι, όμως πολλοί το μπερδεύουν. Για μένα ξεκάθαρα σαν πρώτος στόχος είναι οι παροχές που θα με εξυπηρετούσαν πιο πολύ. Να ξέρεις πως στην προπόνηση οι συνθήκες είναι κατάλληλες. Ότι στο γήπεδο έχεις προπονητή, γυμναστή και φυσικοθεραπευτή και ότι το γήπεδο είναι κατάλληλο για να αγωνιστείς και δεν κινδυνεύεις να τραυματιστείς.

Να υπάρχει ομοιόμορφο υλικό. Μπορώ να φέρω στο μυαλό μου εικόνες προπόνησης με τα όσα συζητάμε μεταξύ μας όπου υπάρχουν περιπτώσεις όπου οι παίχτριες φοράνε διαφορετικού χρώματος ρούχα. Είναι πολύ περιορισμένα τα πράγματα. Μπορεί τα κορίτσια να έχουν δύο t-shirts για όλη τη χρονιά. Ακόμα και θα παίχτρια που έρχεται για ένα δοκιμαστικό πρέπει εκείνη τη στιγμή η ομάδα να έχει επί τόπου ρούχα ώστε να της τα δώσει. Δεν μπορείς να περάσεις την πόρτα του γηπέδου και να φοράς άλλο χρώμα. Όμως δεν ευθύνεται αυτός που έρχεται. Ευθύνεται εκείνος που δεν μπορεί να του δώσει την κατάλληλη εμφάνιση.

Με το επαγγελματικό πλαίσιο δηλαδή θεωρείτε πως μπορούν να αλλάξουν ορισμένα πράγματα.

Ελένη Κακαμπούκη: Με το επαγγελματικό δεν είναι τόσο τα χρήματα. Δεν είναι να πληρώνεσαι όπως πχ ο πιο ακριβοπληρωμένος παίκτης του Ολυμπιακού. Είναι ότι θα πρέπει να έχουν συμβατικές υποχρεώσεις απέναντι στην παίκτρια. Το πιο βασικό είναι η ασφάλεια. Ξέρεις πόσες αθλήτριες έχουν σταματήσει μετά από τραυματισμούς γιατί δεν έχουν ασφάλεια; Πάρα μα πάρα πολλές.

Χαρά Δημητρίου: Δεν είχαν τα χρήματα να υποστηρίξουν την επέμβαση. Δυσκολεύονταν. Εκαναν την επέμβαση και σταματούσαν. Δεν το ρίσκαραν ξανά, γιατί υπήρχε η σκέψη ότι μπορεί να γίνει ξανά και δεν θα μπορούσαν να καλύψουν τυχόν νέα επέμβαση που θα χρειάζονταν.

Αυτήν την αλλαγή ή αυτή τη βελτίωση πόσο καιρό την περιμένετε;

Ελένη Κακαμπούκη: Εδώ και 15 χρόνια ακούω πως οι μεγάλες ομάδες θα κάνουν τμήματα. Και και και... Και ακόμα είμαστε στα ίδια. Δεκαπέντε χρόνια τώρα. Οταν λέμε μεγάλες ομάδες εννοούμε τις ΠΑΕ.

Χαρά Δημητρίου: Είναι πολύ δύσκολο ένας πρόεδρος να υποστηρίζει μία ομάδα για χρόνια. Υπάρχουν περιπτώσεις στην επαρχία όπου ένας άνθρωπος είναι ταυτόχρονα πρόεδρος, έφορος, προπονητής κλπ. Πόσο να αντέξει και αυτός;

Συνεπώς μιλάμε και για τη στελέχωση των ομάδων.

Ελένη Κακαμπούκη: Μία παρένθεση. Φυσικοθεραπευτή δεν βρίσκεις σε ομάδα. Εννοείται αυτό. Δεν υπάρχει.

Χαρά Δημητρίου: Πάμε σε εξωτερικό συνεργάτη και τις περισσότερες φορές τα κορίτσια πληρώνουν μόνες τους. Ο λόγος που ανέφερε η Ελένη τις μεγάλες ΠΑΕ είναι γιατί θα έχεις μία ΠΑΕ από πίσω που θα μπορεί να χρηματοδοτεί ή έναν Ερασιτέχνη. Θα υπάρχει άλλη δυναμική. Τώρα μία ομάδα που έχει έναν πρόεδρο μόνο μπορεί να αντέξει μετρημένα δύο, τρία χρόνια και μετά να μην μπορεί άλλο. Δύσκολα να καταφέρει να κάνει πρωταθλητισμό.

Με άλλα λόγια η λύση μπορεί να δοθεί μόνο εφόσον μιλάμε πλέον για επαγγελματικό ποδόσφαιρο γυναικών.

Ελένη Κακαμπούκη: Να πάρουνε οι ΠΑΕ τα γυναικεία τμήματα. Για μία ΠΑΕ το μπάτζετ ενός γυναικείου τμήματος δεν είναι ίσως ούτε η πιο φθηνή της μεταγραφή. Περισσότερο στοιχίζει η φθηνή μεταγραφή. Ας ξεκινήσουμε από εκεί και εάν υπάρχει χρηματοδότηση απ' έξω σίγουρα κάποια στιγμή θα αρχίσουν να μπαίνουν παραπάνω χρήματα για μεγαλύτερες μισθοδοσίες και συμβόλαια, είτε ακόμη για να κάνουν κάποιες μεταγραφές ώστε να συνεχίσουν στην Ευρώπη. Είναι πολλά.

Δεν υπάρχει κάτι που να μπορούμε να πούμε ότι έχει λυθεί

Τα δύο κορίτσια από την πλευρά τους καταλήγουν στο ότι σε ότι αφορά το ποδόσφαιρο γυναικών δεν έχει λυθεί σχεδόν τίποτα από τα ανοιχτά μέτωπα που υπάρχουν. Και σίγουρα αυτό πρέπει να αλλάξει.

Υπάρχει κάτι που να λέτε 'οκ αυτό έχει λυθεί';

Χαρά Δημητρίου: Δεν υπάρχει κάτι στο μυαλό μου που να έχει λυθεί σε σχέση με τα προβλήματα. Να πω δηλαδή ότι αυτό το έχουμε εξασφαλίσει. Θεωρώ πολύ σημαντικό πως πολλά κορίτσια είναι εγκλωβισμένα σε ομάδες επειδή δε μπορούν να πάρουν τα δελτία τους. Αυτό με λυπεί. Η αλλαγή θα έρθει και μέσα από την Ομοσπονδία σου. Ίσως κάποια στιγμή η Ομοσπονδία θα πρέπει να ελέγχει τις προδιαγραφές των ομάδων. Απλά τη συγκεκριμένη στιγμή όταν σε επίπεδο διεθνών Ομοσπονδιών επιβάλλω κάτι (σε σχέση με τις γυναίκες στο Δ.Σ. της ΕΠΟ) και χρηματοδοτώ κάτι, γιατί δεν κάνω έναν έλεγχο; Πρέπει να υπάρχει έλεγχος στα πάντα και κυρίως στην εξέλιξη.

Μέσα στα χρόνια ένα σημαντικό που πρέπει να αναφέρουμε είναι πως έχουν δημιουργηθεί αρκετές αναπτυξιακές Ακαδημίες που έχουν μικρά σε ηλικία κορίτσια. Υπάρχουν πολλές εγγραφές από κοριτσάκια.

Ελένη Κακαμπούκη: Σίγουρα υπάρχουν κοριτσάκια που δεν ξέρουν καν ότι υπάρχει ποδόσφαιρο γυναικών.

Άρα είναι και θέμα ενημέρωσης. Μίας σωστής ενημέρωσης.

Χαρά Δημητρίου: Ναι. η ενημέρωση δεν είναι επαρκής.

Ελένη Κακαμπούκη: Εγώ όταν ξεκίνησα τυχαία δεν ήξερα τότε καν ότι υπάρχει ποδόσφαιρο γυναικών. Στο εξωτερικό όμως γιατί έχει κόσμο; Πχ η Μπαρτσελόνα. Εμάς εδώ στα γήπεδα είναι η μαμά, ο μπαμπάς και συγγενείς μας. Όταν είχα πάει έξω και έπαιζα στο εξωτερικό δεν με ενοχλούσε τίποτα. Μπορεί πχ να είχα αργοπορία πέντε ημερών στα χρήματά μου, αλλά ήξερα πως είχα συμβόλαιο και θα τα πάρω. Ήμουν ασφαλής και έπαιζα ελεύθερα, δεν είχα προβληματισμούς. Εδώ δεν υπήρχε μέρα χωρίς πρόβλημα. Υπάρχουν κορίτσια που πάνε κάθε μέρα με νεύρα στην προπόνηση. Τα συζητάμε συνεχώς μεταξύ μας.

Χαρά Δημητρίου: Και οι δύο έχουμε σπουδάσει. Έχουμε τελειώσει Γυμναστική Ακαδημία. Επιθυμώ να πηγαίνω στην προπόνηση και να ξέρω πως ο άλλος θα με σεβαστεί. Να μην πέσω σε μία περίπτωση παραλογισμού. Δεν μπορείς εσύ όταν οφείλεις χρήματα να το παίζεις και… νταής. Είναι το πόσο σέβεσαι τον αθλητή. Υπάρχουν περιπτώσεις που από μία παίκτρια ζητάνε επαγγελματικό χειρισμό ενώ της προσφέρουν ερασιτεχνικές συνθήκες. Μάλιστα δεν της συμπεριφέρονται ούτε καν σαν έναν ερασιτέχνη παίκτη. Δηλαδή να μην έχει λάβει ούτε ένα ευρώ.