Πολλοί λένε πως όλα στην ζωή συμβαίνουν για κάποιο λόγο. Είναι όμως κάποιες στιγμές στις οποίες πραγματικά όσο κι αν προσπαθείς να υιοθετήσεις το ρητό αυτό και να δεις την αισιόδοξη πλευρά μιας κατάστασης, δεν μπορείς. Είναι οι στιγμές εκείνες που οι άνθρωποι κλείνονται στον εαυτό τους και αναρωτιούνται «γιατί σε μένα; γιατί τώρα;», απορίες εύλογες μεν, στις οποίες όμως η ζωή δεν ενδιαφέρεται να δώσει απάντηση. Τα εμπόδια που θέτει στον κάθε άνθρωπο δεν ακολουθούν κάποιο μοτίβο, δεν έχουν κάποια λογική, μαθηματική ή άλλη. Απλά επιλέγει την χρονική στιγμή και το βάζω στον δρόμο του καθενός αδιαφορώντας για όλα (τάιμινγκ, επίπεδο δυσκολίας, ψυχολογική και όχι μόνο κατάσταση του εκάστοτε ανθρώπου κλπ.).
Αυτό συνέβη και με την Στεφ Χιούτον. Η αρχηγός της εθνικής Αγγλίας την τελευταία οκταετία, έμελλέ να απουσιάζει από την ιστορικότερη στιγμή της ομάδας στην οποία αφιέρωσε μεγάλο μέρος της ποδοσφαιρικής της καριέρας λόγω ενός τέτοιου «καπρίτσιου» της ζωής.
«Αισθάνθηκα το πόδι μου να κινείται μέσα στο παπούτσι μου. Ήμουν σε φάση, ''σκ@τ@'' αυτό δεν φαίνεται σωστό»
Όταν ξεκινούσε η περσινή σεζόν σε καμία περίπτωση δεν μπορούσε να φανταστεί η 33η χρονή τότε κεντρική αμυντικός αυτό που θα της συνέβαινε. Η χρόνια για την Χιούτον και την ομάδα της, Μάντσεστερ Σίτι δεν είχε ξεκινήσει καλά, αφού οι «πολίτες» είχαν μείνει εκτός στα προκριματικά του Champions League Γυναικών από την Ρεάλ Μαδρίτης.
Όμως, αυτό δεν ήταν τίποτα μπροστά σ' αυτό που θα ακολουθούσε. Η Στεφ Χιούτον υπέστη κάταγμα αχίλλειου τένοντα στις 16 Σεπτεμβρίου, κάτι που έθεσε σε κίνδυνο την συμμετοχή της στο Euro 2022 στο φινάλε της χρονιάς το οποίο θα γινόταν μάλιστα στην πατρίδα της, την Αγγλία.
«Προετοιμαζόμασταν για ένα παιχνίδι Παγκοσμίου Κυπέλλου κόντρα στην Βόρεια Μακεδονία. Κυριολεκτικά, ήθελα να πατήσω και να φύγω και αισθάνθηκα το πόδι μου να κινείται μέσα στο παπούτσι μου. Ήμουν σε φάση, ''σκ@τ@'' αυτό δεν φαίνεται σωστό. Ήθελα να βγω από κει γρήγορα και να πάω να κάνω γρήγορα μία μαγνητική».
Και δυστυχώς οι πρώτες σκέψεις της δεν έπεσαν έξω με την απογοήτευσή της για το timing που συνέβη αυτό να είναι τεράστια.
«Όταν έμαθα τα νέα και πως ήταν σοβαρός ο τραυματισμός, πως αυτό το χτύπημα δεν ήταν στο κεφάλι μου, ήμουν σε φάση '' δεν μπορώ να πιστέψω πως αυτό συνέβη τώρα, όχι τώρα''».
Η περίοδος της αποκατάστασης ήταν δύσκολη αλλά όχι άγνωστη για την Χιούτον. Βλέπετε η Αγγλίδα ποδοσφαιρίστρια είχε τραυματιστεί ξανά στον αχίλλειο του άλλου ποδιού της πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2012 ενώ είχε σπάσει σε άλλο χρονικό διάστημα και το πόδι της.
«Το πιο τρομακτικό ήταν πως δεν ήξερα αν είχα τη δύναμη να το περάσω ξανά όλο αυτό στα 34 μου».
«Ήξερα πως είναι μία σκληρή διαδικασία. Δεν θα πω ψέματα. Γνώριζα από πρώτο χέρι τις θυσίες και την προσπάθεια που θα χρειαζόταν. Το χειρουργείο, οι επισκέψεις στους ειδικούς, ο γύψος, η μπότα, το ποδήτο στις έξι το πρωί, ο σχεδιασμός, οι αναποδιές και τα μικρά μικρά βήματα. Πνευματικά δεν ήμουν στην καλύτερη στιγμή για κάτι τέτοιο. Το πιο τρομακτικό ωστόσο ήταν πως δεν ήξερα αν είχα τη δύναμη να το περάσω ξανά όλο αυτό στα 34 μου».
Πάνω απ' όλα όμως αυτό που την ενδιέφερε δεν ήταν να επιστρέψει στις αγωνιστικές υποχρεώσεις με την Μάντσεστερ Σίτι, με όλο τον σεβασμό προς την ομάδα της, αυτό έτσι κι αλλιώς χρονικά ήταν δύσκολο έως αδύνατο για την τρέχουσα σεζόν. Εκείνο που την «έκαιγε» ήταν το Euro. Αυτό ήταν το «ιερό δισκοπότηρο» για κείνη, αυτό που την περίμενε στην άκρη αυτού του δύσβατου και σκοτεινού τούνελ. Όμως, παράλληλα είχε κι άλλες ανησυχίες λόγω και της «εύθραυστης» ψυχολογίας της εκείνο το διάστημα.
«Πηγαίνω πίσω σε εκείνο τον καιρό, 12-13 εβδομάδες αφότου έκανα το χειρουργείο τον Φλεβάρη και σκεφτόμουν πως ήμουν η χειρότερη σύντροφος του κόσμου. Συνήθιζα να επιστρέφω από την προπόνηση στις 17:00 και μετά ακολουθούσα την ίδια ρουτίνα... παγοθεραπεία, μπότες αποκατάστασης, λίγο παραπάνω γυμναστήριο. Μετά έφτιαχνα ένα τσάι και η ώρα είχε πάει ήδη οκτώ. Έπειτα ξύπναγα στις 06:00 και τούμπαλιν. Ο σύντροφός μου ο Στέφεν πρέπει να ήταν σε φάση ''Τι διάολο, Στεφ;''».
Όταν το Απρίλιο η προπονήτρια της εθνικής ομάδας γνωστοποίησε πως η νέα αρχηγός θα είναι η Λία Γουίλιαμσον η Χιούτον χάρηκε πολύ για την συμπαίκτριά της, ωστόσο ήταν από τις δυσκολότερες στιγμές της την περίοδο του τραυματισμού της.
«Δίνεις τα πάντα για κάτι και σου το παίρνουν παίρνουν, χωρίς να μπορείς να δείξεις τι πραγματικά μπορείς να κάνεις»
«Ήμουν πολύ χαρούμενη για την Λία όταν έμαθα για την απόφαση αυτή και την σεβάστηκα πλήρως. Ωστόσο ήταν από τις δυσκολότερες στιγμές του τραυματισμού μου, αν όχι η πιο δύσκολη. Δίνεις τα πάντα για κάτι και σου το παίρνουν παίρνουν, χωρίς να μπορείς να δείξεις τι πραγματικά μπορείς να κάνεις. Μετά απ' αυτό σκεφτόμουν ''Έχω πραγματικά ελπίδα να μπω στην αποστολή;''
Όταν η προπονήτρια της εθνικής Αγγλίας απάντησε «ναι» στην ερώτησή της το μόνο που σκεφτόταν ήταν να συνεχίσει την αποκατάσταση, ώστε να φτάσει στο σημείο να πετάξει την μπότα, να περπαρτήσει κανονικά, να πατήσει το γρασίδι και να σπριντάρει. Αυτά ήταν που ήταν στο χέρι της.
Έφτασε νωρίτερα στο σημείο να προπονείται στο γήπεδο, ίσως παίρνοντας και λίγο ρίσκο σε σχέση με όσα της έλεγαν οι ειδικοί, αλλά ήθελε να διεκδικήσει ότι πιθανότητες είχε και ο χρόνος που της έμενε δεν ήτανε πολύς.
«Είχα τόσα πολλά διαφορετικά συναισθήματα. Ήμουν τόσο χαρούμενη που ήμουν εκεί έξω και πάλι τρέχοντας και κλωτσώντας την μπάλα, αλλά ήμουν ταυτόχρονα και νευρική, μη τυχόν κάτι πάει λάθος και όλα τελειώσουν».
Την εβδομάδα που η Σαρίνα θα ανακοίνωνε την ομάδα για το Euro η Στεφ Χιούτον είχε ξεκινήσει κι έκανε προπονήσεις στο προπονητικό κέντρο της εθνικής ομάδας. Μία από κείνες τις μέρες την ώρα που έπαιρνε καφέ εκεί, έλαβε ένα μήνυμα από την προπονήτρια να την συναντήσει στο γραφείο της.
«Ειλικρινά δεν έχω πακετάρει τα πράγματά μου σε βαλίτσα γρηγορότερα στην ζωή μου»
«Θυμάμαι σκεφτόμουν πως δεν είναι καλό αυτό. Είχα ήδη το αίσθημα και τότε η Σαρίνα μου είπε ότι δεν θα βρίσκομαι στην αποστολή. Ειλικρινά δεν έχω πακετάρει τα πράγματά μου σε βαλίτσα γρηγορότερα στην ζωή μου. Στο κεφάλι μου σκεφτόμουν '' Απλά πρέπει να φύγω από δω το γρηγορότερο δυνατό''. Ήμουν απογοητευμένη. Μετά απ' όλα όσα είχα περάσει, ήθελα απλά να πάω σπίτι, να είμαι με τον Στέφεν. Το να βγεις από το προπονητικό χωρίς να πέσεις πάνω σε άλλους ανθρώπους (συμπαίκτριες, μέλη του σταφ, δημοσιογράφους) παντου είναι αδύνατο Εκείνη τη στιγμή, θες απλά να είσαι αόρατος και να μην χρειαστεί να επικοινωνήσεις με κάποιον».
Το επόμενο διάστημα ήταν πολύ δύσκολο για την Χιούτον, όπως ήταν αναμενόμενο. Ευτυχώς όμως είχε κοντά τους δικούς της ανθρώπους που την στήριξαν σε όλο αυτό.
«Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα μπορέσω ποτέ να ευχαριστήσω αρκετά. Ο Στέφεν, που έκανε τόσες θυσίες, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου, ο ατζέντης μου, η ομάδα γυμναστικής μου. Αυτοί οι άνθρωποι είναι τα πάντα για μένα. Απλώς ένιωσα ότι τους απογοήτευσα...Μετά απ' όλο αυτό, το κίνητρο πλέον ήταν αυτοί. Αν μπορώ να τους κάνω περήφανους, θα το κάνω. Ασχέτως του πόσο πολύ περισσότερο χρειαστεί να παίξω, είτε παίζω για την Αγγλία είτε για την Μάντσεστερ Σίτι».
Όμως, υπήρχε ένα ακόμα δύσκολο πράγμα που είχε να κάνει μπροστά της. Να δει τα παιχνίδια της εθνικής για να στηρίξει τις συμπαίκτριες-φίλες της και την χώρα της, μετά την απόρριψη που δέχθηκε. Φυσικά, δεν θα μπορούσε να αφήσει αυτή τη δυσκολία να την κρατήσει μακριά από κοίνες.
«Δυσκολευόμουν να δω τα παιχνίδια κατά τη διάρκεια του τουρνουά...δεν θα μπορούσα να χάσω τον τελικό»
«Φυσικά και είδα τον τελικό, δεν μπορούσα να τον χάσω. Αλλά για να είμαι ειλικρινής δυσκολευόμουν να δω τα παιχνίδια κατά τη διάρκεια του τουρνουά. Ήθελα τόσο απελπισμένα να είμαι εκεί, που δεν ήξερα πως θα με επηρεάσει πνευματικά το να δω το τουρνουά. Το όλο πράγμα ήταν περίεργο. Έστειλε μηνύματα σε όλες τις κοπέλες πριν το τουρνουά και πριν από κάθε παιχνίδι. Θα το έκανα πάντα. Αν δεν είμαι εκεί, είτε είμαι αρχηγός είτε όχι, ήθελα να κερδίσουν τόσο πολύ. Ξέρω πόσο σκληρά δούλεψαν όλοι γι' αυτή τη στιγμή. Αλλά, όταν δεν είσαι εκεί...δεν μπορώ να πω ψέματα, πάντα η γεύση θα είναι γλυκόπικρη. Όμως, το να δω τον τελικό με έκανε να συνειδητοποιήσω πως τίποτα δεν είχε αλλάξει σχετικά με το πως αισθανόμουν για τις άλλες κοπέλες ή πως αισθανόμουν για την εθνική. Ήταν τόσο υπέροχο γι' αυτές και για το ποδόσφαιρο των γυναικών».
Τώρα πλέον είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Δεν χάνει προπόνηση, έπαιξε σε όλα τα παιχνίδια της προετοιμασίας, ένιωσε ξανά δυνατή και ξεκίνησε να συμμετέχει κανονικά στις υποχρεώσεις της Μάντσεστερ Σίτι. Μπορεί να είναι στα 34 της πλέον και μετά από τέτοιον τραυματισμό, που δεν είναι και ο πρώτος της καριέρας της, αλλά όποτε κάνουν τεστ φυσικής κατάστασης στην ομάδα εκείνη είναι ανάμεσα στις κορυφαίες. Ένα πράγμα όμως συνεχίζει να είναι στο μυαλό της, η εθνική...
«Μπορεί τα πράγματα να μην δούλεψαν όπως θέλαμε στο Euro, αλλά, ειλικρινά, θα τα έκανα όλα από την αρχή και είμαι περήφανη για την προσπάθεια που κατέβαλα. Αλήθεια δεν θέλω να τελειώσω την καριέρα μου στην εθνική μ' έναν τραυματισμό. Γνωρίζω πως η Τζιλ και η Έλεν έφυγαν όντας στο απώγειό τους και ήταν η κατάλληλη στιγμή γι' αυτές, αλλά απλώς δεν είμαι έτοιμη να κλείσω ακόμα αυτό το κεφάλαιο. Ξέρω πως πρέπει να είμαι ρεαλίστρια και θα υπάρξουν συζητήσεις με την Σαρίνα τους επόμενους μήνες. Θα δούμε τι θα συμβεί μετά, αλλά προς το παρόν, είμαι αποφασισμένη να απολαύσω την κάθε στιγμή».
