Μια νοσοκόμα πλησίασε κοντά στο κρεβάτι της στο νοσοκομείο. Στάθηκε δίπλα της και της ανακοίνωσε ότι έχει καλά και κακά νέα. Πρώτα της είπε τα ευχάριστα. Όταν την μετέφεραν εσπευσμένα στο νοσοκομείο λίγες ώρες νωρίτερα, οι γιατροί νόμιζαν ότι είχε ρήξη νεφρού ή είχε κάποια σοβαρή ζημειά σε κάποιο ζωτικό όργανο. Μετά την αξονική τομογραφία, η νοσοκόμα είχε τα αποτελέσματα.
«Τα καλά νέα είναι ότι τα νεφρά σου είναι καλά».
«Τα άσχημα νέα… είναι ότι έχεις σπάσει την πλάτη σου».
Ήταν πριν περίπου πέντε χρόνια.
Η Χέιλι Ράσο ήξερε ότι τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν σε ποδοσφαιρίστριες. Οι γιατροί αργότερα επιβεβαίωσαν τον συνειρμό τους. Τέτοιου είδους τραυματισμοί απαιτούν πραγματική δύναμη, ένα τροχαίο ή μια πτώση από άλογο. Εκείνη απλώς έπαιζε μπαλα για τους Πόρτλαντ Θορνς εναντίον της Ουάσινγκτον Σπίριτ.
Μια μακρινή μπαλιά που αποφάσισε να κυνηγήσει. Γνώριζε το σώμα της και προσπάθησε να περάσει με κεφαλιά την μπάλα πάνω από τον τερματοφύλακα με την πλάτη της προς την εστία. Η κίπερ των αντιπάλων προσπάθησε να πιάσει την μπάλα πάνω από το κεφάλι της, και τότε ένιωσα το γόνατό της τερματοφύλακα στην πλάτη της.
Έπεσε αμέσως κάτω, έπιασε την μέση της κι άρχισε να ουρλιάζει ζητώντας βοήθεια. Το ιατρικό staff έτρεξε με το φορείο στο σημείο της πτώση της. Δεν μπορούσε να ξαπλώσει ανάσκελα, προσπαθούσε να τους το πει, να σχηματίσει μια πρόταση. Να πει «σε παρακαλώ μην με μετακινείς». Δεν θα ξεχάσει ποτέ τον πόνο. Το έχει εξομολογηθεί δύο χρόνια μετά το συμβάν, σε συνέντευξή της στο The Player's tribune.
Όταν η νοσοκόμα της ανακοίνωσε τα νέα, δίπλα βρισκόταν ο μπαμπάς της. Παρών από την στιγμή του τραυματισμού. Όταν το άκουσε, σκέφτηκε αυτόματα «Αυτό είναι, δεν θα μπορέσω να περπατήσω ξανά. Αυτό είναι το τέλος της καριέρας μου. Αυτό είναι το τέλος της ζωής όπως την γνώριζα. Αυτό είναι το τέλος της καριέρας μου».
Μετά από ώρα, που της φάνηκε αιώνας, έλαβε περισσότερες πληροφορίες από τους γιατρούς, τους νευροχειρούργους, τις νοσοκόμες. Της είπαν: «Θα ανακάμψεις. Θα είναι επώδυνο, αλλά θα είσαι εντάξει».
Σύντομα κατάλαβε ότι αυτό που οι γιατροί χαρακτήρισαν «επώδυνη ανάρρωση», ήταν ακριβές. Απόλυτα ακριβές. Μετά από περίπου δύο εβδομάδες, μεταφέρθηκε σε ένα νοσοκομείο αποκατάστασης στο D.C., όπου βασικά έπρεπε να μάθει πώς να περπατάει ξανά!
Παρόλο που οι γιατροί είχαν πει ότι θα ήταν εντάξει, πάλεψε να δει το φως στο τέλος του τούνελ. Μερικές φορές σκέφτηκε ακόμη και να σταματήσει το ποδόσφαιρο. Σπούδαζε παραϊατρικά, κάτι που ήθελε να κάνει από τότε που ήταν παιδί.
Στην αρχή, λοιπόν, όταν ήταν στο νοσοκομείο - παρόλο που είχε κάνει τόση σκληρή δουλειά για να γίνει η παίκτρια που ήταν - σκέφτηκε: «είμαι καλά, μπορώ απλώς να γίνω ακολουθήσω την παραϊατρική. Δεν χρειάζομαι πια ποδόσφαιρο». Έπρεπε να υπενθυμίζει συχνά στον εαυτό της γιατί είχε αρχίσει να παίζει ποδόσφαιρο. Και τότε το μυαλό της θα πήγαινε πίσω στην παιδική της ηλικία, όταν ήταν οκτώ χρονών κοριτσάκι, όταν άρχισε να κλωτσάει μια μπάλα με τα αγόρια της γειτονιάς, παρόλο που δεν της άρεσε πολύ. Δεν είχε έμπνευση, δεν είχε είδωλα.
Άλλοι γονείς άρχισαν να λένε στους γονείς μου: «Γεια, η κόρη σας είναι πολύ καλή. Είναι αρκετά γρήγορη» Και το κράτησε. Μετά ήρθε το επαγγελματικό συμβόλαιο με την Καμπέρα Γιουνάιτεντ και το ντεμπούτο για την Αυστραλία όταν ήταν 17 ετών. Ήταν έφηβη. Δεν γνώριζε κανέναν στην πρώτη της αποστολή με τις Matildas. Αλλά τότε ήταν που ανακάλυψε αυτόν τον κόσμο γεμάτο σούπερ σταρ, που έπαιζαν στο εξωτερικό και πήγαιναν σε Παγκόσμια Κύπελλα και Ολυμπιακούς Αγώνες. Ήταν η πρώτη φορά που σκέφτηκε: «Ναι, αυτό είναι για μένα».
Κι αυτό ήταν το κίνητρο όσο ήταν στο νοσοκομείο. Δεν είχε πάει ποτέ σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Είχε πάει στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2015, αλλά δεν είχε παίξει ούτε ένα λεπτό. Ήξερε λοιπόν απλώς ότι ήθελενα επιστρέψω και ότι ήθελε να παίξει στο επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο, Ολυμπιακούς Αγώνες. Είπε στον εαυτό της, Πρέπει να επιστρέψεις.
Και επέστρεψε. Και μπορεί κάποιοι να γνωρίζουν τον σοβαρότατο τραυματισμό από τον οποίο ανάρρωσε και επέστρεψε. Αλλά δεν γνωρίζουν τον τεράστιο αγώνα της. Τις καθερημερινές προσπάθειες, τις προκλήσεις, τον φόβο, τον πόνο. Ίσως ποτέ να μην καταλάβουν. Όταν έχεις σπασμένη μέση, όταν δεν μπορείς να περπατήσεις, όταν δεν μπορείς να κινηθείς, ακόμα και τα πιο απλά πράγματα μπορούν να σε κάνουν να νιώσεις σαν να προσπαθείς να ανέβεις στο Έβερεστ.
Στην αρχή, κυριολεκτικά δεν μπορούσε να κουνηθεί. Δεν μπορούσε ούτε να κυλήσει στο κρεβάτι. Βασικά ήταν ξαπλωμένη εκεί, ούτε καν μπορούσε να σηκωθεί για να χρησιμοποιήσει το μπάνιο.
Μια μέρα οι νοσοκόμες την σήκωσαν από το κρεβάτι. Την έβαλαν να καθίσει. Της έδειξαν ένα μεγάλο πλαίσιο περπατήματος. Περίπου ένα μέτρο. Από το κρεβάτι της, ως το παράθυρο και είπαν: «Ας προσπαθήσουμε να σε σηκώσουμε και να σε πάμε στο παράθυρο». Την βοήθησαν και μπόρεσε μονάχα να σταθεί όρθια. Δεν κατάφερε να κάνει ούτε βήμα. Εκείνη μια αθλήτρια. Όπως έχει εξομολογηθεί κρατιόταν από το παράθυρο και έκλαιγε. Δεν μπορούσε να περπατήσει, δεν μπορούσε να σταθεί, ούτε να καθίσει. Έπρεπε όπως να συνεχίσει να προσπαθεί. Για «όπλο» της χρησιμοποίησε τις αναμνήσεις από την καριέρα της. Τις πιο δυνατές.
Σύντομα άρχισε να δίνει περισσότερη προσοχή στους άλλους ανθρώπους στο νοσοκομείο. Κάποιοι είχαν υποστεί μερικά πραγματικά φρικτά ατυχήματα. Ήταν πραγματικά απίστευτο, γιατί καθώς έκανε βήματα στο διάδρομο μέσα στο ορισμένο πλαίσιο που περπατούσε, έβλεπε τους ίδιους ανθρώπους κάθε μέρα να κάνουν την αποκατάστασή τους. Και με την πάροδο του χρόνου ένιωσε ότι δημιούργησαν έναν σιωπηλό δεσμό μεταξύ τους. Δεν μιλούσαν. Αλλά αναγνώριζαν ο ένας το πρόσωπο του άλλο. Και παρόλο που είχαν διαφορετικούς τραυματισμούς, ήταν όλοι στην ίδια βάρκα, όλοι κάθε μέρα έδιναν άγωνα.
Ο τρόπος που κάποιοι από αυτούς αντιμετώπισαν τα τραύματά τους την ενέπνευσε. Ένας νεαρός… σε ένα από τα δωμάτια δίπλα της, είχε χάσει και τα δύο του πόδια. Κι όμως πρέπει να του άρεσε ο χορός, γιατί είχε ένα φορητό υπολογιστή που έπαιζε μουσικά βίντεο… και χόρευε. Και εκείνη εκεί προσπαθούσε να συνέλθει χωρίς να ξέρει αν μπορούσε να περπατήσει ξανά, όμως τον κοίταζε να λάμπει καθώς έκανε κάτι που αγαπούσε. Τον κοίταζε πόσο χαρούμενος ήταν. Την ενέπνευσε. Την οδήγησε. Την έκανε να νιώθει τόσο ευγνώμων που θα μπορούσε να παίξω ξανά ποδόσφαιρο.
Καθώς περνούσαν οι εβδομάδες, μετακόμισε από μια καρέκλα, σε αναπηρικό αμαξίδιο, σε πλαίσιο για περπάτημα, σε μπαστούνι, και τελικά στο να περπατάει ελεύθερα. Και όμως μόνο όταν μπόρεσε να ξεκινήσει ξανά το τρέξιμο σκέφτηκε πως ίσως πράγματι μπορούσε να ξαναπαίξει.
Την κάλεσαν ξανά στο στρατόπεδο της εθνικής ομάδας της Αυστραλίας τον Φεβρουάριο του 2019. Αυτή η στιγμή μένει στο μυαλό της, γιατί ήταν απλά τόσο καταπληκτικό να είναι πίσω εκεί μετά από όσα είχε περάσει. Αργότερα τον ίδιο μήνα, βρέθηκε στα αποδυτήρια να φοράει τη φανέλα της Αυστραλίας. Ετοιμαζόταν να παίξω με τη Νέα Ζηλανδία στο Κύπελλο Εθνών, στο Σίδνεϊ, γνωρίζοντας ότι θα έβγαινε να εκπροσωπήσει ξανά τη χώρα της.
Τον Μάιο εκείνης της χρονιάς βρήκε θέση στην αποστολή για το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2019. Εκείνο το καλοκαίρι στη Γαλλία όλα έμοιαζαν με όνειρο. Κι όμως είχε κι άλλο για την Ράσο. To 2020 πήρε μεταγραφή για τη Women's Super League (τη γυναικεία Premier League). Αγωνίστηκε με την Έβερτον μια σεζόν, μέχρι το 2021 όπου την απέκτησε η Μάντσεστερ Σίτι.
First week with my new team 🤍💪🏼🤩 https://t.co/L9M7e1g607
— Hayley Raso (@HayleyRaso) September 7, 2023
Μετά από τρία χρόνια στην Αγγλία, η Ράσο έγινε η πρώτη Αυστραλή που υπέγραψε ποτέ στη Ρεάλ Μαδρίτης! Αυτό το καλοκαίρι, στα γήπεδα της πατρίδας της, στο Μουντιάλ Γυναικών του 2023, ήταν ξανά παρούσα όσο οι Matildas κατέγραφαν την καλύτερη παρουσία τους στην παγκόσμια σκηνή. Και λίγο αργότερα, βρήκε το όνομά της, εντός των 30 υποψηφίων για την Χρυσή Μπάλα!
Θα μπορούσε να άραγε έστω να το σκεφτεί;
Hayley Raso's rise to Ballon d'Or nominee is truly remarkable ❤️👏
— KEEPUP (@keepupau) September 7, 2023
🟢 Bursts onto the scene with @CanberraUnited, winning the Premiership/Championship double at 17 years old.
🚑 Breaks her back in an on-field collision while playing in the NWSL, leaving Raso unsure if she would… pic.twitter.com/95BL3u9R7E