Ήταν 05:21 το απόγευμα του Σαββάτου 17 Μαΐου 2014 όταν η Άννα Πολλάτου άφηνε την τελευταία της πνοή σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα στην εθνική οδό Πατρών-Πύργου, στο ύψος του Γηροκομείου Βάρδας. Ήταν η στιγμή που κοβόταν απότομα το νήμα ζωής μιας κοπέλας που δεν είχε κλείσει το 31ο έτος της ηλικίας της. Την ίδια ώρα η οικογένεια της γυμναστικής και του ελληνικού αθλητισμού θρηνούσαν για τον αδόκητο χαμό μιας σπουδαίας πρωταθλήτριας.
Η Άννα Πολλάτου ταξίδευε προς την Κυλλήνη από όπου με το καράβι θα περνούσε στην ιδιαίτερη πατρίδα της την Κεφαλονιά, με σκοπό να ψηφίσει τον αδελφό της Διονύση στις περιφερειακές εκλογές. Η Άννα Πολλάτου γεννήθηκε στο Αργοστόλι στις 8 Οκτωβρίου 1983. Ξεκίνησε τον αθλητισμό και συγκεκριμένα τη ρυθμική γυμναστική σε ηλικία πέντε ετών από τον Α.Γ.Σ. Επτανήσων Αργοστολίου. Το 1997 μετακόμισε στην Αθήνα και εντάχθηκε στην εθνική ομάδα ανσάμπλ.
Μαζί με τις Ειρήνη Αϊνδιλή, Μαρία Γεωργάτου, Χαρά Καρυάμη, Εύα Χριστοδούλου, Κλέλια Πανταζή, Κλεονίκη Γεωργακοπούλου και υπό την τεχνική καθοδήγηση της Μαρίνα Φατέεβα συνέθεσαν μια υπέροχη ομάδα στο ανσάμπλ που μάγεψε τη διετία 1999-2000. Έκανε ντεμπούτο με την εθνική ομάδα ανσάμπλ στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Σεβίλλης το 1998, το 1999 η εθνική ομάδα κατέπληξε, δύο χρυσά κι ένα ασημένιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στην Οσάκα τρία χρυσά στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της Βουδαπέστης.
Γι αυτό ίσως η Άννα Πολλάτου θεωρούσε εκείνη τη χρονιά πιο σημαντική από το 2000 και το χάλκινο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ. Σταμάτησε τον αθλητισμό το 2001 και τα τελευταία χρόνια της ζωή της εργάστηκε ως προπονήτρια στον Όμιλο Φίλων Αθλητισμού Μεγάρων.
H Ειρήνη Αϊνδιλή μίλησε στο GWomen για την «αδελφή» της Άννα Πολλάτου, θυμήθηκε τις τελευταίες στιγμές που μοιράστηκαν.
«Η Άννα ήταν ένα ευχάριστη κοπέλα, γεμάτη χαμόγελο, ένας χαρούμενος άνθρωπος με τη δική του πινελιά. Ήρθε στην Αθήνα το 1997 και από 1998 ήταν με την εθνική ομάδα στο παγκόσμιο πρωτάθλημα στη Σεβίλλη το 1998. Η στιγμή που θυμάμαι στην αθλητική μας πορεία εκτυλίχθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ.
Μετά το λάθος στο πρόγραμμα με τις κορύνες πριν από το δεύτερο πρόγραμμα βρισκόμασταν αντίκρυ και το μόνο που μπορούσαμε να κάνουμε ήταν να κοιταχτούμε μεταξύ μας, έκανα ένα νεύμα στην Άννα θέλοντας να τις δώσω κι όλα πήγαν καλά. Έξι ημέρες πριν χάσουμε την Άννα, την Κυριακή ήμασταν μαζί στη Χαλκίδα, κάναμε μπάνιο, βόλτες, γελούσαμε. Την Πέμπτη, στις 15 του μήνα βρισκόμασταν στο “Καραϊσκάκης” για μια εκδήλωση της Εθνικής Ολυμπιακής Ακαδημίας, εκεί ήταν η τελευταία μας αγκαλιά.
Μετά την εκδήλωση η Άννα μου έδωσε το μπλουζάκι και το καπέλο, θα τα έχω για πάντα. Την επομένη την έπαιρνα τηλέφωνο εγώ, μετά η Χαρά, να πάμε για ποτό. Το Σάββατο στις 12:30 το μεσημέρι μιλήσαμε για τελευταία φορά, ήμουν η τελευταία που μίλησα μαζί της, θα πήγαινε στην Κεφαλονιά για να ψηφίσει τον αδελφό της Διονύση, που ήταν υποψήφιος, της είχα πει να προσέχει. Εκείνη την ημέρα δεν είχα ανοίξει τηλεόραση για να ακούσω ειδήσεις. Η Μορφούλα Ντώνα, που υπηρετούσε στην ίδια υπηρεσία στο Πεντάγωνο με την Άννα, ειδοποίησε πως υπάρχει ένα τροχαίο. Την ίδια στιγμή δέχθηκα τηλεφώνημα από τον Δήμο Μπουλούκο του MEGA, τον ρώτησα αν είναι αλήθεια, μου απάντησε πως με βάση όσα ήξεραν εκείνη τη στιγμή, βρισκόταν σε σοβαρή κατάσταση.
Έπειτα από πολλές προσπάθειες επικοινώνησα με το Αστυνομικό Τμήμα Βάρδας και εκεί ενημερώθηκα πως η Άννα είχε καταλήξει. Το σοκ ήταν τεράστιο. Εκείνο το βράδυ μαζευτήκαμε όλα τα κορίτσια και το περάσαμε όλες μαζί στο σπίτι της Χαράς. Με όση δύναμη είχαμε κανονίσαμε τα πάντα και μετά πήγαμε. Έχει επιβεβαιωθεί πως η Άννα τη στιγμή που έγινε το κακό ούτε έτρεχε, ούτε μιλούσε στο κινητό. Το αυτοκίνητό της συγκρούστηκε με το πίσω μέρος με το άλλο όχημα και όμως ξεκόλλησε το ταμπλό και έσπασε το τιμόνι, η Άννα χτύπησε στον αυχένα, “έφυγε” ακαριαία.
Πάντα υπάρχει ένα γιατί και θα θέλαμε να μάθουμε κάποια στιγμή όλη την αλήθεια, τι συνέβη. Για εμάς θα υπάρχει πάντα ένα γιατί, τι συνέβη; Η Άννα ήταν μοναχοκόρη, είχε τρία αδέλφια τον Διονύση, τον Αλέκο και τον Μίμη. Αυτό το Σαββατοκύριακο στο “Irini Cup” στη Χαλκίδα, αγωνίστηκε η ανιψιά της Άννας. Ο πόνος δεν έχει απαλύνει και δεν πρόκειται να φύγει ποτέ, είναι σαν να έφυγε η αδερφή μας. Εκείνες τις ημέρες θέλοντας να φανούμε δυνατοί δίπλα στην οικογένειά της, δεν έκλαψα τόσο πολύ και ο πόνος έχει μείνει βαρύς μέσα μου. Είναι σαν να χάσαμε την αδελφή μας»