Όλα είναι θέμα ισορροπίας, όλα!
Ωραίο ξεκίνημα κάναμε. Ας ψάξουμε και για άλλες κοινοτοπίες, μπορούμε. Για μισό λεπτό όμως. Η ισορροπία δεν είναι το ζητούμενο σε αυτή τη ζωή; Κι αν πρέπει μερικές φορές να φτάσεις στ’ άκρα, γι’ αυτό το κάνεις. Μπορεί όλο αυτό να ακούγεται σαν απόσπασμα από βιβλίο αυτοβελτίωσης, ωστόσο η ακινησία ορίζει τη διαρκή κίνηση. Σκεφτείτε. Κάθε μέρα περνάμε από το ίδιο σημείο, κάθε μέρα. Αυτό λέγεται αφετηρία και τερματισμός, αναχώρηση, επιστροφή. Το ενδιάμεσο είναι η προσπάθεια, ο αγώνας, η απελευθέρωση της φαντασίας, η επιτυχία, η αποτυχία, ο θρίαμβος, η πτώση. Στην ουσία, όλοι αγωνιζόμαστε να σταθούμε, να προφυλάξουμε, το κινητό-ακίνητο σημείο μας. Τα τετραγωνικά που καλύπτει αυτό είναι ελάχιστα. Σε αυτήν, όμως, την επιφάνεια καλούμαστε να σταθούμε, να εκτιναχθούμε, να λυγίσουμε και να πάρουμε ένα κομμάτι ουρανού.
Γι’ αυτό ας μείνουμε λίγο ακόμη στην κοινοτοπία, στον κοινό τόπο. Δεν πρόκειται μόνο για λεκτικό σχήμα. Σε πολλές εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής υπάρχει και σίγουρα στο πεδίο του αθλητισμού, της γυμναστικής. Ε, σε αυτόν τον τόπο διέπρεψε η Νάστια Λιούκιν και πάντα θα τη συνοδεύουν οι λέξεις «καλλιτεχνία» και «ακρίβεια». Για την ίδια δεν ήταν μόνο γράμματα στη σειρά, αλλά έννοιες που κατέκτησε με κόπο και χάρη. Ας μπούμε στον κοινό τόπο που μας έδωσε.
Όλα γρήγορα, όλα σωστά
Η Αναστάσια Βαλεργιέβνα Λιούκιν γεννήθηκε στη Μόσχα το 1989. Τα πρώτα βήματα, τα πρώτα σκιρτήματα και η γυμναστική που ήταν πάντα εκεί. Η μητέρα της, η Άννα Κότσνεβα, ήταν αθλήτρια της ρυθμικής (το 1987 κατέκτησε το παγκόσμιο πρωτάθλημα) και ο πατέρας της, ο Βαλερί, της ενόργανης. Η κληρονομιά του τελευταίου είναι πολύ βαριά μια και θεωρήθηκε πρωτοπόρος αθλητής, ενώ στο παλμαρέ του έχει τέσσερα ολυμπιακά μετάλλια. Η οικογένεια μετανάστευσε στις ΗΠΑ όταν η Νάστια ήταν δυόμιση ετών.
Αρχικά θα μείνουν στη Νέα Ορλεάνη και μετά θα μετοικήσουν στο Τέξας. Εκεί, ο πατέρας της θα στήσει την ακαδημία «World Olympic Gymnastics». Η Λιούκιν θυμάται, και καταλαβαίνουμε πολλά για το γιατί της καριέρας της, ότι «οι γονείς μου δεν μπορούσαν να πληρώνουν μπέιμπι σίτερ και γι’ αυτό με έπαιρναν μαζί στο γυμναστήριο. Εγώ έτρεχα συνέχεια γύρω από τα όργανα και κάπως έτσι ξεκίνησα». Ακούγεται απόλυτο, απότομο, αλλά αυτή είναι η αίσθηση, η αποτίμηση, για την αθλητική πορεία της Λιούκιν. Όλα έγιναν γρήγορα, σε fast forward, και όλα, παραδόξως, με επιτυχία. Η έκπληξη συνίσταται στο ότι τα παιδιά που κατακτούν κορφές δεν είναι πολλά, ελάχιστα αντέχουν τις απαιτήσεις του πρωταθλητισμού. Η Νάστια Λιούκιν άντεξε και αντιμετώπισε τη γυμναστική με τον τρόπο της.
Το ταλέντο της δεν μπορούσε να περιοριστεί
Οι γονείς της δεν ήθελαν να κάνει καριέρα στη γυμναστική στο υψηλότερο επίπεδο. Όχι γιατί δεν πίστευαν σε αυτή, στις δυνατότητές της. Ο δισταγμός τους οφειλόταν στις υψηλές απαιτήσεις του πρωταθλητισμού. Γνώριζαν πολύ καλά τι θυσίες απαιτούνταν, ήξεραν ότι η διάκριση στο διεθνές επίπεδο απαιτεί πάρα πολλά. Το ταλέντο, όμως, της Νάστια δεν μπορούσε να αγνοηθεί και να περιοριστεί. Στα 13 της ήταν η καλύτερη σε εθνικό επίπεδο. Για λίγους μήνες, ηλικιακά, χάνει το όριο για τους Ολυμπιακούς (2004) της Αθήνας. Δεν πτοείται και συνεχίζει την ανοδική της πορεία. Το 2005 θα κερδίσει το χρυσό στους ασύμμετρους ζυγούς και στη δοκό ισορροπίας στο παγκόσμιο πρωτάθλημα. Το 2006 θα κάνει εγχείρηση στον αστράγαλο και το 2007 θα συνεχίσει από κει που το άφησε.
Οι επιτυχίες μεγαλώνουν, τα μετάλλια πληθαίνουν και το 2008 έρχονται οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Πεκίνου. Η Λιούκιν θα σπάσει τα τείχη, θα γίνει ορατή από το διάστημα και θα φτιάξει τη δική της κορυφή που μόνο αυτήν χωρούσε. Θα βοηθήσει τις ΗΠΑ να πάρουν το ασημένιο μετάλλιο και στο σύνθετο ατομικό θα δώσει μια μνημειώδη εμφάνιση. Όταν θα πέσει η αυλαία των Αγώνων, η Λιούκιν θα έχει μαζέψει πέντε μετάλλια και θα έχει μπει δίπλα στα ονόματα των Μέρι Λου Ρέτον, Σάνον Μίλερ. Εκείνη τη χρονιά θα ανακηρυχθεί από την ολυμπιακή επιτροπή των ΗΠΑ και τη Διεθνή Ομοσπονδία Γυμναστικής «Αθλήτρια της Χρονιάς». Τότε, ουσιαστικά, θα βάλει τέλος στην καριέρα της. Έκανε προσπάθεια να μπει στην ολυμπιακή ομάδα των ΗΠΑ για τους Αγώνες του 2012, ωστόσο δεν τα κατάφερε. Η Λιούκιν πάντα θα μνημονεύεται για την ταχύτητα και την αποτελεσματικότητα με την οποία ξεπέρασε τις δυσκολίες και τις απαιτήσεις του αθλήματος. Σαν αστραπή τα πήρε όλα πίσω, τίποτα δεν χάθηκε.