Ευαγγελία Πλατανιώτη & Σοφία Μαλκογεώργου στο GWomen: Το ελληνικό ντουέτο που κολύμπησε κόντρα στα κύματα

«Μετά που τελειώσαμε τους αγώνες είπαμε “Αυτό ήταν, τέλος” αλλά μετά πήγα στην Σοφία και της είπα να πάμε στο LA28 να το πάρουμε»

Πώς είστε με τους Ολυμπιακούς, μια διοργάνωση στην οποία η εμπειρία σας είχε απ' όλα...

Σοφία Μαλκογεώργου: «Καλά είμαστε, ξεκουραστήκαμε νομίζω. Μέχρι το τέλος της χρονιάς είπαμε ότι παίρνουμε το διάλειμμά μας. Ήταν μια πάρα πολύ δύσκολη χρονιά. Περιείχε τα πάντα. Είχε μέσα Παγκόσμιο, Ευρωπαϊκό, Ολυμπιακούς Αγώνες και κάθε φορά ο πήχης ήταν πάρα πολύ ψηλά. Οπότε, πέρα από μια πολύ κουραστική για εμάς χρονιά, ήταν και πάρα πολύ έντονη από άποψη στρες. Και άγχος, πίεση όλα αυτό».

Ευαγγελία Πλατανιώτη: «Τώρα έχουμε πάρει ένα διάλειμμα μέχρι να τελειώσει ο χρόνος. Να ξεκουραστούμε και ψυχικά και σωματικά, κυρίως ψυχικά».

Στους Ολυμπιακούς Αγώνες στο Παρίσι έγιναν διάφορα, δεχθήκατε άδικα μια ποινή στο πρώτο πρόγραμμα, κάνατε ένσταση, δεν πήρατε τη βαθμολογία και ούτε τη θέση που αναλογούσε στο πρόγραμμά σας… Τί ακριβώς συνέβη;

Σ: «Αγωνιστήκαμε πρώτα στο τεχνικό, στο οποίο έγινε ένα λάθος και οι κριτές μας έβαλαν ένα βαθμό ποινής, ένα basemark όπως λέγεται, το οποίο εν τέλει δεν έπρεπε να μπει. Γιατί το είδαμε μετά στο αργό βίντεο ότι είχαν εκτελεστεί όλες οι κινήσεις σωστά, δηλαδή δεν υπήρχε κάποιο λάθος. Εκείνοι είπαν ότι επειδή ήταν πολύ γρήγορη η χορογραφία δεν το είδαν. Δηλαδή τρεις άνθρωποι είδαν το λάθος και μας έβαλαν την ποινή. Αλλά μετά κάναμε ένσταση, το είδαν ξανά, ζήτησαν συγγνώμη και το πήραν πίσω. Ουσιαστικά μιλάμε για 30-40 βαθμούς, χάσαμε μία ολόκληρη άσκηση και αυτό μας έριξε πολλές θέσεις, δεν ήταν αντιπροσωπευτικό μας».

Ε: «Δυστυχώς στο άθλημά μας όσο και να θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο άνθρωπος μπορεί να κρίνει ηθικά και σωστά, πάντοτε θα υπάρχουν αυτοί που θα κρίνουν σωστά ηθικά κι εκείνοι που δεν θα το κάνουν. Και από ό,τι βλέπω καθώς περνάνε τα χρόνια αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Εάν δεν αντικατασταθεί όλο αυτό με το AI, το πιστεύω πραγματικά πάρα πολύ όλο αυτό. Γιατί το AI δεν έχει προσωπικό κίνητρο.

Εμείς δεν είχαμε controllers, είναι οι άνθρωποι που παίζουν πολύ καθοριστικό ρόλο στο τελικό αποτέλεσμα. Kαι επίσης οι κριτές, οι οποίοι ήταν εκεί, ήταν από τις χώρες οι οποίες ήταν στα μετάλλια. Κι εμείς ήμασταν μία από τις χώρες που ξαφνικά τους απειλούσαμε πάρα πολύ. Γιατί η δυσκολία που είχαμε ήταν πολύ υψηλή και ήταν πολύ δύσκολο να μπορέσουν να μας βγάλουν εκτός».

Σ: «Το σωστό είναι να μην υπάρχουν κριτές από χώρες που έχουν και αθλήτριες μέσα στον αγώνα. Απλά εμάς τώρα στους Ολυμπιακούς μας έκριναν κριτές που ήταν από χώρες που είχαν εκπροσώπηση στους αγώνες».

Ε: «Στο πάνελ του συγχρονισμού, στον αγώνα μας, ήταν κριτές από την Ολλανδία, την Αγγλία και την Ουρουγουάη. Όλες οι χώρες έχασαν 2-3 βαθμούς, εμείς χάσαμε 15. Αν είχαμε αυτούς τους 15 βαθμούς plus, θα ήμασταν στα μετάλλια. Μας έδωσαν διάφορες ποινές και ένα από τα minus ( - ) ήταν ο συγχρονισμός, όπου οι δύο από τις τρεις που μας βαθμολόγησαν ήταν από τις χώρες που μπήκαν στα μετάλλια. Αυτό που έκαναν είναι να πατάνε ένα κουμπί για κάθε λάθος συγχρονισμού. Οι οικογένειές μας ήταν πίσω τους και είδαν πως οι δύο από τις τρεις το πατούσαν συνέχεια. Αυτό είναι κάτι που δεν το ελέγχει κανείς. Όσο περισσότερο πατάς τα κουμπιά, τόσοι περισσότεροι βαθμοί σου αφαιρούνται στο τέλος. Γιατί αυτό δεν το ελέγχει κανείς και απλά βάζουν τρεις ανθρώπους για το συγχρονισμό που μπορεί να επηρεάσουν τόσο εύκολα το αποτέλεσμα και πόσω μάλλον όταν οι δύο ήταν από χώρες που πήραν μετάλλια. Το δίκαιο θα ήταν να μπαίνουν κριτές που είναι ουδέτεροι, που δεν υπάρχει εκπροσώπηση από τη χώρα τους.

Και στα ομαδικά υπήρξαν μετάλλια τα οποία θα μπορούσαν και… να μην ήταν στα μετάλλια γιατί είχαν πολύ καλή εμφάνιση αλλά υπήρχαν basemarks που δεν δόθηκαν. Αν μιλάμε δίκαια, θα έπρεπε να πάρουν basemarks ενώ είχαν πολύ ωραίο πρόγραμμα αλλά υπήρξαν αυτά τα λάθη τα οποία όταν τα κάνεις παίρνεις τις ποινές. Κάποιες ομάδες δεν τα πήραν οπότε δεν έχασαν το μετάλλιο και αυτό ήταν άδικο για κάποιες άλλες χώρες. Αδικήθηκαν κι άλλοι. Θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα βάθρα. Κάθε μία αθλήτρια έχει κάτι να δώσει και να προσφέρει και την κάθε μία από αυτές την εκτιμώ πραγματικά. Δεν φταίνε οι αθλητές, έτσι κι αλλιώς.

Δεν έχει να κάνει η χώρα από την οποία είσαι. Εμείς πραγματικά είμαστε καθημερινά μέσα σε μια πισίνα, περνάμε τόσο δύσκολα για να το φέρουμε εις πέρα όλο αυτό το οποίο έχουμε οπότε το λιγότερο που μπορείς να κάνεις, για να σεβαστείς τις αθλήτριες που έχεις μπροστά σου, είναι να τις αξιολογήσεις δίκαια. Και ένα Ολυμπιακό μετάλλιο για εμάς, το οποίο το κατακτάς με την αξία σου, σου φέρνει κι άλλα πράγματα. Πέρα από το να νιώσεις ότι ανταμείφθηκαν οι κόποι σου αλλά και από το κομμάτι της αθλητικής νομοθεσίας. Και, γενικά όμως, είναι άλλο το να πηγαίνεις απλά καλά και άλλο είναι να φέρνεις ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Οι αθλητές παλεύουμε και προσπαθούμε γι’ αυτή τη μια στιγμή, επομένως μια δουλειά έχουν να κάνουν αυτοί οι άνθρωποι και πρέπει να κρίνουν δίκαια κι αυτό για μένα είναι το σωστό.

Πέρα από αυτό όμως, επειδή μας γεμίζει όλο αυτό και όχι μόνο ο αγώνας, το αγαπάμε πολύ το άθλημα. Οπότε δεν έχω μετανιώσει που έχω επιλέξει αυτό το άθλημα, δεν έχω μετανιώσει που πέρασα όλο αυτό κι ας μην πήραμε το μετάλλιο στο τέλος. Γιατί θεωρώ ότι οι άνθρωποι ξέρουν, μπορεί να βγαίνουν τα αποτελέσματα που βγαίνουν αλλά μέσα τους βλέπουν και δεν αναφέρομαι μόνο στο Παρίσι, μιλάω γενικότερα. Όταν βγαίνει ένα αποτέλεσμα και υπάρχουν αδικίες, μπορούν να καταλάβουν και οι αθλητές και οι κριτές».

Σ: «Ήμασταν αρκετά κοντά στο επίπεδο, όλα τα ντουέτα. Απλά θα μπορούσαν να είναι διαφορετικά τα αποτελέσματα και στα ντουέτα και στα ομαδικά. Και με βάση το πόσο πολύ έπαιζε ρόλο ο βαθμός δυσκολίας στο πρόγραμμα. Δηλαδή, αυτός που έχει την πιο υψηλή δυσκολία, έχει το προβάδισμα. Δηλαδή, εμείς που είχαμε τόσο μεγάλη διαφορά με τις άλλες χώρες, γιατί είχαμε πολύ μεγάλη διαφορά στη δυσκολία και στα δύο προγράμματα, από μόνο του έπρεπε σίγουρα να μας έχει στα μετάλλια».

Ε: «Να πω κάτι που θυμήθηκα; Είναι αστείο γελούσαμε με την Σοφία! Εμείς σε αυτό το οποίο παρουσιάσαμε δεν μας ήρθε ξαφνικά μια ωραία πρωία να πάμε να βάλουμε το difficulty στον Θεό και να μην μπορούμε να το εκτελέσουμε. Το κάναμε μήνες και μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να το καταφέρουμε, μας πήρε πάρα πολύ καιρό. Σκεφτείτε πως είχαμε και λίγο πιο υψηλό βαθμό δυσκολίας και το κατεβάσαμε και λίγο τελευταία στιγμή για να είμαστε σίγουρες. Το είχαμε προπονήσει πάρα πολύ, δεν είχαμε αμφιβολία για το αν μπορούμε να το βγάλουμε ή όχι αυτό που παρουσιάζαμε. Γενικότερα στο άθλημά μας έχουμε μια τρέλα με την προπόνηση και δεν βγαίνεις από το νερό μέχρι να το κάνεις εκατό φορές ξανά και ξανά και ξανά, που αυτό είναι και λάθος μερικές φορές, γιατί χρειάζεται το... σύστημα να ξεκουράζεται.

Στο Παρίσι, λοιπόν, είχε στο πρόγραμμα προπόνηση το πρωί, ενώ ήταν το απόγευμα ο αγώνας, και όποιος ήθελε μπορούσε να πάει. Εμείς δεν είχαμε κάτι άλλο να κάνουμε, τα είχαμε κάνει όλα οπότε αυτό που χρειαζόμασταν ήταν να είμαστε ήρεμες, να ξεκουραστούμε και να πάμε πριν τον αγώνα να κάνουμε την προπόνησή μας να πάμε λίγο νωρίτερα να κάνουμε μια light προπονησούλα, ζέσταμα και να αγωνιστούμε. Οπότε στην πρωινή δεν πήγαμε και τότε βγήκαν οι δυσκολίες και υπήρξε έτσι ένα “σούσουρο” σχετικά με τη δυσκολία την οποία έχουμε και το αν μπορούμε να το εκτελέσουμε αυτό. Και θυμάμαι ότι ήρθε η προπονήτριά μας στο δωμάτιο πριν φύγουμε για τους αγώνες και λέει με πιάσε η τάδε, μια ξένη, και της είπε ότι “Εσείς δεν πήγατε στην πρωινή προπόνηση; Δεν τη χρειάζεστε; Είστε σίγουρα εντάξει;”. Εννοώντας αν μπορούμε να το εκτελέσουμε όλο αυτό που έχουμε βγάλει, αν είμαστε πια τόσο καλά προπονημένες που δεν τη χρειαστήκαμε εκείνη την προπόνηση, και καλά ότι είχαμε και θράσος να μην πάμε… Αλλά πραγματικά εκείνη τη στιγμή έχει φτάσει τελευταία μέρα, τι παραπάνω θα σου δώσει μια προπόνηση; Έχεις δουλέψει τόσους μήνες.

Εμείς δεν ασχολούμαστε με τους άλλους αλλά υπάρχουν τέτοια δυστυχώς».

Πώς θα μπορούσε να διορθωθεί αυτό το θέμα που αναφέρετε τόσο από την εισαγωγή της τεχνολογίας στη βαθμολόγηση αλλά και με τους controllers;

Ε: «Η ομοσπονδία θεωρώ μπορεί να κάνει πράγματα σχετικά με αυτό και θεωρώ ότι το προσπαθεί. Δηλαδή, δεν έχει να κάνει με την ομοσπονδία το ότι δεν επέλεξαν την δική μας την controller στους αγώνες, προφανώς και θέλαμε να είναι εκεί. Αλλά είναι οι διαδικασίες οι οποίες έχουν να περάσουν. Νομίζω ότι προς τα εκεί πηγαίνει και προσπαθεί και η ομοσπονδία να το περάσει όλο αυτό και να έχουμε controller στους επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες, είναι πολύ σημαντικό. Αλλά δεν είχε να κάνει αυτή τη φορά με αυτό το κομμάτι και είναι πολλοί οι παράγοντες που το επηρεάζουν. Δηλαδή, είναι οι αξιολογήσεις τις οποίες περνάνε, το ποιος αποφασίζει ποιες θα είναι οι controllers έχει να κάνει με την World Aquatics.

Όσο για το AI, η αλήθεια είναι ότι έχει ακουστεί ότι η Ιαπωνία έχει κάνει προτάσεις σχετικά με αυτό, αλλά μέχρι στιγμής δεν θέλουν να τις εισάγουν. Δηλαδή, υπάρχει το να μπορείς να δεις σε replay την άσκηση γιατί στην αρχή ούτε το slow motion δεν επιτρεπόταν. Είναι κάτι που είναι υπέρ του αθλητή καθώς όταν σου βάζουν ένα penalty δεν γίνεται να μη σε αφήνουν να τους το δείξεις στο slow motion για να τους πεις πως “Ορίστε, δεν έχω κάνει αυτό το λάθος”. Είναι πολύ σημαντικό. Άρα, πλεόν υπάρχει το slow motion, που είναι κάτι καλό για εμάς, αλλά θεωρώ ότι αν το AI υπάρξει θα μπορούμε περισσότερο να κρίνουμε τις αθλήτριες πιο σωστά, θα είναι πιο αντικειμενικά τα αποτελέσματα».

Παρά την αδικία, κατακτήσατε την έκτη θέση. Σας ικανοποιεί κάπως αυτό;

Ε: «Ναι, και από τη μία είναι πολύ άσχημο να τα λέμε όλα αυτά γιατί η έκτη θέση είναι μια πολύ καλή θέση, αν πραγματικά την αξίζεις. Αλλά εμάς μας έχει αφήσει πολύ μεγάλη πικρία όλο αυτό. Από το κομμάτι το πώς συντελείται ένας αγώνας και πώς το αφήνουν να εξελιχθεί, γιατί το γνωρίζουν και δεν είναι ότι μόνο η Ελλάδα που θα αδικηθεί. Από την άλλη είμαστε χαρούμενες με την προσπάθειά μας και με την παρουσία μας εκεί, γιατί περάσαμε πάρα πολύ δύσκολα για να καταφέρουμε να παρουσιάσουμε όλο αυτό το πρόγραμμα- ένα εξαιρετικά δύσκολο πρόγραμμα. Ήταν και ψυχολογικά όλο αυτό πολύ έντονο. Χρειαζόταν πολύ δύσκολη προπόνηση για να μπορέσει να βγει. Υπάρχουν δύο συναισθήματα, της πικρίας και της υπερηφάνειας για αυτό που παρουσιάσαμε θεωρώ.

Αυτή την πικρία την έχουμε βιώσει αρκετές φορές και είναι κάτι που εμένα με έχει κάνει πιο δυνατή ως αθλήτρια. Και κάθε φορά προσπαθώ να γίνω μόνο καλύτερη.

Όταν νιώθω ότι με αδικούν λέω στον εαυτό μου "όχι εγώ θα πάω και θα είμαι ακόμη καλύτερη". Στο τέλος πιστεύω ότι κάποια στιγμή θα νικήσεις, θα το πάρεις. Αλλά το θέμα είναι ότι μπορεί να έρθει και μια άλλη στιγμή που θα πεις ότι όλο αυτό δεν σου αξίζει ή ότι μάλλον δεν του αξίζεις εσύ αυτού του αθλήματος. Και είναι δυστυχώς κάτι που το συζητάμε μεταξύ μας και οι αθλητές, παγκοσμίως και το συζητούσαμε και εκεί στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Οπότε είναι δύο τα τινά, ή να σε κάνει καλύτερο και πιο δυνατό όλο αυτό ή να σε κάνει να τα παρατήσεις. Εμείς μέχρι στιγμής δεν τα έχουμε παρατήσει.

Αλλά από την άλλη σκέφτεσαι "Αξίζει αυτό να το κάνω άλλα τέσσερα χρόνια; Και αν ξαφνικά γίνει πάλι το ίδιο; Δεν μπορεί να στο εγγυηθεί κανείς!" Και δεν μιλάω τώρα για το ενδεχόμενο να παρουσιάσεις κάτι και να μην πάρεις μετάλλιο επειδή δεν το αξίζεις, αυτό είναι πολύ εντάξει. Μιλάμε τώρα για το ενδεχόμενο του να γίνει πάλι το ίδιο».

Ποιο συναίσθημα υπερισχύει;

Σ: «Είναι η υπερηφάνεια της προσπάθειας και όλο αυτό που κληθήκαμε να εκτελέσουμε. Όλο αυτό που κάναμε εν τέλει στο Παρίσι. Δηλαδή, εγώ νιώθω πολύ περήφανη για τον στόχο που είχαμε θέσει, για το πόσο πολύ πιστεύαμε σε αυτό το στόχο και ξέραμε ότι ήταν στις δυνατότητές μας το μετάλλιο. Είμαι περήφανη για αυτό που κάναμε και το αποτέλεσμα που φέραμε σαν επίδοση. Τώρα, σίγουρα η πικρία υπάρχει. Και το να χάνεις ένα Ολυμπιακό μετάλλιο ενώ ξέρεις ότι είναι στις δυνατότητές σου είναι πολύ δύσκολο».

Ε: «Θυμάμαι πως λέγαμε ότι θα πάμε στο Παρίσι και μετά τέλος, ότι αυτό ήταν. Μετά που τελειώσαμε τους αγώνες είπαμε πως “Αυτό ήταν, τέλος”. Μετά μπαίνω στο αεροπλάνο και είχα μια συζήτηση καθώς γυρνούσαμε και έλεγα ότι “Δεν υπάρχει περίπτωση (σ.σ. να συνεχίσουμε)”. Τότε πήγα στην Σοφία και της είπα “Να σου πω, πάμε στο LA28 να το πάρουμε". Και μου λέει “Είσαι τρελή;” και μου είπε να της δώσω λίγο χρόνο να το σκεφτεί. Και κάπως έτσι ξεκίνησε, ανά δύο-τρεις μέρες εγώ ήμουν εκείνη που ήθελε να συνεχίσουμε, μετά η Σοφία, μετά ξανά εγώ, η Σοφία, εγώ, η Σοφία… Μέχρι που είπαμε πως χρειαζόμαστε σίγουρα λίγη ξεκούραση, να το σκεφτούμε με καθαρό μυαλό. Ζοριστήκαμε πάρα πολύ και μας βγήκαν πάρα πολλά συναισθήματα οπότε δώσαμε χώρο στον εαυτό μας. Το σκεφτόμαστε θετικά αλλά προς το παρόν ξεκουραζόμαστε».

Σ: «Σωματικά είμαστε πολύ καλά αυτή τη στιγμή. Ήμασταν στο πικ μας στο Παρίσι και ακόμα είμαστε σωματικά πάρα πολύ δυνατές. Τώρα θα δούμε… Αλλά ναι, πριν το Παρίσι λέγαμε πως αυτό θα είναι το τελευταίο μας».

«Νομίζω μας "στύψαμε" για να φτάσουμε στο Παρίσι, δεν ζήσαμε Ολυμπιακούς ήμασταν πάρα πολύ συγκεντρωμένες»

Οι δυο σας "δέσατε" πολύ όμορφα, μέσα σε περίπου τρία χρόνια. Πώς, όμως, φτάνει στην τελειότητα -η οποία απαιτείται στο άθλημά σας- ένα ντουέτο και πώς το πετύχατε εσείς;

Ε: «Εγώ προσωπικά είμαι τελειομανής σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό αλλά πέρα από αυτό, το άθλημά μας απαιτεί πάρα πολλές ώρες προπόνησης, γιατί χρειαζόμαστε πολλά skills. Χρειαζόμαστε πάρα πολύ καλή φυσική κατάσταση, δύναμη σε όλο μας το σώμα και κάνουμε προπόνηση και έξω από το νερό και μέσα στο νερό κολυμπάμε πάρα πολύ. Κάνουμε και τεχνική, συνδυάζουμε την τεχνική με την αντοχή. Έχουμε διαφορετικά προγράμματα, δουλεύουμε πολύ και στην άπνοια πλέον. Οπότε χρειάζεται να είμαστε στο κολυμβητήριο από τις 08:00 το πρωί και γυρνάμε στο σπίτι μας στις 7-8 το απόγευμα. Εκείνη την ώρα, δεν μπορούμε ούτε να επικοινωνήσουμε με τον κόσμο... Δεν υπάρχει κοινωνική ζωή και όλα τα υπόλοιπα δηλαδή. Δεν είναι τόσο εύκολο να τα συνδυάσεις. Και δεν μιλάμε για τα πάρτι τώρα, για τέτοια ζωή, μιλάμε για το να είμαι εντάξει, να μπορώ να επικοινωνώ με ανθρώπους χωρίς να νιώθω ότι είμαι εξαντλημένη ή να μην μπορώ τίποτα να κάνω».

Σ: «Είναι πολύ δύσκολο το άθλημα. Εδώ μας έκοψαν μία ολόκληρη άσκηση, κάναμε 40 δευτερόλεπτα κάτω από το νερό άσκηση, κινήσεις, και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου μπορεί να τη χάναμε...»

Ε: «Βγάζει μία κομψότητα και μία ομορφιά. Σίγουρα αυτή η κομψότητα και η ομορφιά κι εμάς μας κερδίζει αλλά όταν πραγματικά εμβαθύνεις, φεύγεις από τον χορό, φεύγεις από όλο αυτό, είναι άλλο. Γιατί εμάς αν μας βάλεις να δημιουργήσουμε και να κάνουμε πράγματα θα πούμε ότι ναι, το ζούμε, μας αρέσει, νιώθουμε τη μουσική. Αλλά όταν είμαστε εκεί, εκτελούμε, δουλεύουμε είμαστε σαν στρατιώτες και κάθε μας κίνηση κάτω από το νερό μετράει. Η κάθε μας κίνηση είναι δηλωμένη, η κάθε μας κίνηση πρέπει να εκτελεστεί άρτια οπότε δεν υπάρχει το χορεύω. Υπάρχουν κωδικοί στη κάθε στη σειρά που δεν μπορείς να ξεχάσεις τη σειρά, δεν μπορείς τεχνικά να μην το κάνεις σωστά».

Σ: «Πρέπει να είσαι στην κάθε κίνηση πολύ συγκεντρωμένη, δεν μπορείς να μπερδευτείς».

Ε: «Και έχουμε και το κομμάτι του οξυγόνου, που παίζει απίστευτο ρόλο στο πόσο γρήγορα κουράζεσαι. Εμείς από τα πρώτα 30-40 δευτερόλεπτα του προγράμματός μας έχουμε ήδη κουραστεί. Απλά αυτό δεν πρέπει να φαίνεται γιατί προφανώς όταν φαίνεται δεν έχεις τη σωστή φυσική κατάσταση. Αν φαίνεται από την αρχή, πάει δεν το βγάζεις το πρόγραμμα με τίποτα. Οπότε όλο αυτό φαίνεται τόσο κομψό αλλά από πίσω άμα το ανακαλύψεις έχει πάρα πολλά».

Άρα στο Παρίσι ήσασταν στρατιωτάκια;

Σ: «Η αλήθεια είναι ότι δεν ζήσαμε τους Ολυμπιακούς Αγώνες, ήμασταν πάρα πολύ συγκεντρωμένες. Είχαμε φύγει και για προετοιμασία πριν τους αγώνες, ήμασταν στην Γερμανία κλεισμένες σε ένα κτίριο μέσα στο οποίο είχε και την πισίνα. Από πάνω το φαγητό και ακόμη πιο πάνω τα δωμάτια, όλα στο ίδιο κτίριο. Κατεβαίναμε απλά σκαλάκια. Και ήμασταν πραγματικά 100% εκεί, δεν σκεφτόμασταν τίποτα άλλο. Πρώτα η προπόνηση, μετά δουλεύαμε στα βίντεο. Αυτό ήταν η μέρας μας. Μας βοήθησε πολύ αυτή η προετοιμασία. Και μετά στο Παρίσι ήμασταν απλά για τον αγώνα εκεί. Υπήρχε μόνο αυτό».

Ε: «Μάλιστα, τους τελευταίους τέσσερις μήνες ο χορηγός μας η Ubitech μας είχε ένα σπίτι εδώ δίπλα στο ΟΑΚΑ και τους τελευταίους τέσσερις μήνες μέναμε μαζί με τη Σοφία. Γιατί είχαμε να ανταγωνιστούμε μόνο δίδυμες ή αδερφές. Οι περισσότερες αντίπαλές μας ήταν αδερφές. Επομένως, καταλαβαίνετε ότι ήταν δύο άνθρωποι που μεγαλώνουν μαζί από την κοιλιά της μητέρας τους και άρα κι εμείς έπρεπε να γίνουμε σαν δίδυμες μέσα σε αυτό το διάστημα. Οπότε, προσπαθούσαμε να κάνουμε αυτό το bonding».

Πώς πήγε αυτό; Γιατί δεν ακούγεται τόσο εύκολο…

Σ: «Πήγε πάρα πολύ καλά, στο σπίτι ήμασταν τέλεια. Εντάξει στην προπόνηση σίγουρα υπήρχαν εντάσεις, όσο περνούσε ο καιρός και με το άγχος. Αλλά, μας βοήθησε πάρα πολύ αυτό με το σπίτι και ευχαριστούμε πολύ τον χορηγό μας».

Ε: «Μας βοήθησε πάρα πολύ η Ubitech και με είχε βοηθήσει πάρα πολύ και στο Παγκόσμιο».

Και στην τελική, του αξίζετε αυτού του αθλήματος; Άξιζε ο κόπος; Πώς νιώθετε;

Σ: «Για εμένα άξιζε 1000%. Η πορεία μέχρι το Παρίσι, αυτό το δέσιμο που είχαμε και μεταξύ μας και με τις προπονήτριες, όλο το team, ήταν μια μοναδική εμπειρία. Το ότι κάθε μέρα ξεπερνάγαμε τον εαυτό μας, για να βελτιωνόμαστε, να φτάσουμε στο Παρίσι και να έχουμε αυτό το πρόγραμμα, θεωρώ ότι μας έχει δώσει κάτι, έχοντας ανέβει ανέβει επίπεδο και ως χαρακτήρες. Θα το έκανα ξανά, ακριβώς το ίδιο. Σίγουρα. Με αυτή την ομάδα, αυτό το δέσιμο και με το πόσο πολύ θέλαμε να κάνουμε αυτό που κάναμε».

Ε: «Συμφωνώ κι εγώ. Ήταν κάτι το οποίο ήταν πάρα πολύ δύσκολο, πραγματικά θυμάμαι ότι στο τέλος έλεγα στον εαυτό μου “Υπομονή, έχει μείνει ένας μήνας μόνο. Έλα, μπορούμε”. Το ήθελα πάρα πολύ και ταυτόχρονα είχαμε κουραστεί άλλο τόσο αλλά δεν θέλαμε κιόλας να έρθει η στιγμή νωρίτερα απ’ ό,τι ήταν. Ήταν όλα στα κόκκινα στο τέλος αλλά όλο αυτό ήταν ένα πολύ μεγάλο σχολείο, όπως είναι ο πρωταθλητισμός γενικότερα. Ήταν πολύ ιδιαίτερη η διαδρομή με την Σοφία και δεθήκαμε ακόμη πιο πολύ διότι γνωριζόμαστε από πάρα πολύ μικρές αλλά όλο αυτό το δέσιμο που δημιουργήθηκε και όλη αυτή η προσπάθεια που κάναμε και το πώς γινόμασταν ένα γι’ αυτόν τον στόχο και που δίναμε το 100% μας… Νομίζω ότι μας στύψαμε! Κυριολεκτικά. Είμαι πολύ περήφανη γι’ αυτό που παρουσιάσαμε και για όλη τη διαδρομή».

«Έχουμε αποκτήσει ένα πολύ όμορφο δέσιμο νιώθουμε σαν οικογένεια, το οποίο δεν το αλλάζω με κανένα μετάλλιο»

Για να το πάρουμε όμως από την αρχή - αρχή. Πώς καταλήξατε μαζί ως ντουέτο;

Σ: «Το να είμαστε μαζί το αποφάσισαν οι προπονήτριες. Αυτό πάντα είναι απόφαση των προπονητών. Το ποιος δηλαδή θα ήταν ντουέτο με την Ευαγγελία, γιατί είναι η καλύτερη αθλήτρια στην Ελλάδα. Η επιλογή αυτή έγινε αρχές του 2022 και από τότε ξεκινήσαμε να δουλεύουμε μαζί.

Σίγουρα, είμαστε πολύ διαφορετικές. Δεν έχουμε καμία σχέση ως χαρακτήρες. Εγώ είμαι πιο ήρεμη και χαμηλών τόνων, η Ευαγγελία είναι πιο εκρηκτική και έντονη. Γι' αυτό πιστεύω πως... δέσαμε»

Ε: «Στο ντουέτο δεν είμαστε καθόλου ανταγωνιστικές η μία προς την άλλη. Μου αρέσει που η μία θα βοηθήσει την άλλη. Θα καθίσουμε ν' ασχοληθούμε η μία με την άλλη. Θα την ρωτήσω "τι έκανες εκεί και σου βγαίνει πιο σωστά" ή θα ρωτήσει "τι χέρια κάνω για να βγει η άσκηση καλύτερα". Θα κάνει κάτι καλύτερα από εμένα η Σοφία και θα χαρώ πολύ. Το ίδιο θα κάνει κι εκείνη. Θα βοηθήσουμε η μία την άλλη για να κάνουμε το ίδιο πράγμα, όσο καλύτερα γίνεται. Είμαστε μαζί σε αυτό. Ενώ περάσαμε τόσο δύσκολα, έχουμε αποκτήσει ένα πολύ όμορφο δέσιμο νιώθουμε σαν οικογένεια, το οποίο δεν το αλλάζω με κανένα μετάλλιο.

Ήμασταν μαζί με τη Σοφία ένα διήμερο και θυμόμασταν αυτές τις δυσκολίες και γελούσαμε. Τα λέγαμε όλα με μία νοσταλγία. Τότε ήταν ένα... βουνό, το οποίο περάσαμε και πλέον το κοιτάμε και λέμε "τι κάναμε;". Όλο αυτό σε κάνει πιο δυνατό»

Σ: «Υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός και θαυμασμός».

Έχει αποκτηθεί χημεία και ξεκινάει η προετοιμασία για τα Ολυμπιακά προγράμματα. Τι γίνεται;

Σ: «Όταν ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε τα Ολυμπιακά προγράμματα μου λέει η Ευαγγελία "θα πάμε τη δυσκολία όσο δεν πάει". Αυτό που θέλαμε τότε έμοιαζε αδύνατο, αλλά το προσπαθήσαμε και εν τέλει βγήκε ένα πολύ ωραίο αποτέλεσμα».

Π: «Εντωμεταξύ η πλάκα ήταν πως εγώ ήμουν η τρελή της παρέας. Μετά το τέλος της προπόνησης με κοιτούσαν οι προπονήτριες και η Σοφία και μου έλεγαν πως δεν θα βγει το πρόγραμμα. Επέμενα όμως πως θα βγει. Και σιγά - σιγά πήγαινε όλο και καλύτερα. Βήμα - βήμα.

Μετά θυμάμαι να κάνουμε το πρόγραμμά μας και όταν πλέον το βγάζαμε, το κοιτούσα και έλεγα στη Σοφία πως νιώθω πολύ ωραία που το κάνω αυτό. Ότι είμαι περήφανη που έβλεπα και ότι θαύμαζα αυτό που κάναμε. Ήταν κάτι πολύ δύσκολο και για να φτάσουμε σε αυτό το αποτέλεσμα δίναμε κομμάτι του εαυτούς μας καθημερινά. Αυτό από μόνο του το κάνει ιδιαίτερο.

Γενικά, όταν βγάζεις ένα πρόγραμμα γίνεται φανερό το πόσο δημιουργικό είναι. Μπαίνει και η μουσική σε όλη αυτή την προσπάθεια. Το ένα μουσικό κομμάτι, μάλιστα, το έγραψε ο Νίκος Τερζής και τον ευχαριστούμε πολύ γι' αυτό».

Ποιος επιλέγει τα τραγούδια, τη θεματική ή το τι θα κάνετε;

Σ: «Είναι συνδυασμός. Πλέον μετράει πολύ η δικιά μας γνώμη, αλλά και οι προπονήτριες θα μας συμβουλεύσουν για τα κομμάτια, το θέμα της χορογραφίας.

Για τους Ολυμπιακούς Αγώνες είχαμε ξεκινήσει άλλο κομμάτι και μια μέρα η Ευαγγελία στέλνει στην ομαδική που έχουμε με τις προπονήτριες "λοιπόν, έχω μία ιδέα θα κάνουμε αυτό το κομμάτι" και εννοείται όλες... μείναμε. Η μία προπονήτρια είπε "ναι, θα το κάνουμε"».

Ε: «Τους είχα πει τον λόγο, πως θα παρουσιάσουμε την Ελλάδα και όλα όσα είχα σκεφτεί. Ειλικρινά, δεν ξέρω πώς μου ήρθε... Καθόμουν στον καναπέ, ήμουν κάπως χαμένη στις σκέψεις μου και ξαφνικά το έβαλα στο Youtube και αμέσως με ενθουσίασε.

Ακόμα και αυτή τη διαδικασία την απολαμβάνω. Είναι πολύ όμορφη! Θα καθίσουμε, θα δούμε στο Pinterest φορέματα, σχέδια. Αναλόγως το consept θα διαλέξουμε κάτι, θα το στείλουμε στην γυναίκα που μας φτιάχνει τα κορμάκια. Εκείνη με τη σειρά της θα μας σχεδιάσει κάτι για να το δούμε. Μετά θα σχεδιάσουμε κάτι κι εμείς με κάποιες λεπτομέρειες, δηλαδή πού θέλουμε να έχει άνοιγμα κλπ. Είναι πολύ δημιουργικό.

Το μόνο... άσχημο στην όλη φάση είναι το ζελέ που βάζουμε στα μαλλιά. Το ζελέ που τρώμε. Πάντα στους αγώνες παίρνουμε μαγειρικό ζελέ, το οποίο βάζουμε στο μαλλί και με την ώρα γίνεται «πέτρα». Βέβαια, για να το βγάλουμε αυτό θέλει ώρα, με ζεστό νερό... Ολόκληρη διαδικασία! Μία φορά, μια συναθλήτριά μας είχε πάρει κατά λάθος ζελέ φράουλα και εμφανίστηκε με κόκκινο μαλλί».

Σ: «Μέσα σε αυτά έχουμε και το βάψιμο, το οποίο κάνουμε εμείς. Δεν μας βάφει κάποιος άλλος»

Ε: «Ναι, αυτό συνήθως το κάνω εγώ! Βάφω πρώτα εμένα, μετά έχω να βάψω και τη Σοφία. Εντωμεταξύ στο Παρίσι προσπάθησα να της κάνω γραμμή με το eyeliner και έτρεμε το χέρι μου. Δεν της είπα τίποτα, μην αγχωθεί.

Μάλιστα, στο Παγκόσμιο είχα βρει ένα τέλειο βάψιμο, όταν έκανα το κοράκι. Ωστόσο, μέσα στο άγχος μου δεν έκανα τίποτα. Έβαλα eyeliner και βγήκα έτσι. Εκείνη τη στιγμή δεν σκέφτεσαι πολλά, θες να βαφτείς γρήγορα και μετά να ηρεμήσεις για να συγκεντρωθείς πριν τον αγώνα.

Επίσης, η... στεγνή προπόνηση βοηθάει πολύ. Το κάνουμε συνέχεια! Χρειαζόμαστε μεγάλη ακρίβεια στο μέτρημα, που κάποιες φορές μπορεί να μας μπερδέψει και να είμαστε ασυγχρόνιστες. Μας βοηθάει πολύ στον ρυθμό και τη φυσική κατάσταση.

Είναι πολύ κουραστικό. Στο τέλος του προγράμματος, όταν κάνουμε στεγνή προπόνηση, πονάνε τα χέρια μας».

«Στην Ελλάδα μόνο όταν έχεις πάρει ολυμπιακό μετάλλιο λες πως έχεις κάτι»

Έπειτα απ' όλη αυτή την προσπάθεια ποια είναι η αντιμετώπιση που υπάρχει μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες;

E: «Είναι πολύ λεπτές οι γραμμές που χωρίζουν ότι είσαι στα μετάλλια και ότι δεν βρίσκεται σε αυτά. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Απόστολος (Χρήστου), ο οποίος τη μία μέρα ήταν τέταρτος και την άλλη μέρα ήταν δεύτερος για κλάσματα δευτερολέπτου. Σίγουρα, όμως, έχεις άλλη αντιμετώπιση όταν έχεις πάρει μετάλλιο.

Στην Ελλάδα μόνο όταν έχεις πάρει Ολυμπιακό μετάλλιο λες πως έχεις κάτι. Στη χώρα μας θα πεις πως πρέπει να τελειώσεις το πανεπιστήμιο σου. Η Σοφία σταμάτησε τρία χρόνια για να πάρει το πτυχίο της, εγώ το έκανα ταυτόχρονα αλλά με αντίστοιχες θυσίες δυστυχώς. Όταν καλείσαι Ολυμπιονίκης από την πρώτη έως την όγδοη θέση θα ήταν δίκαιο να γίνουν προσπάθειες να υπάρχει παρόμοια αναγνώριση. Για το συγκεκριμένο θέμα πιστεύω πως έχουν γίνει συζητήσεις με την Πολιτεία.

Είμαι πρώτη στον κόσμο και, βάσει του αθλητικού νόμου, δεν δικαιούμαι το πριμ του μεταλλίου επειδή το αγώνισμα (σόλο) δεν είναι Ολυμπιακό. Αυτό, δυστυχώς, αλλάζει ανά τα χρόνια!

Θέλω να πιστεύω πως οι συζητήσεις και τα αιτήματα θα βρουν αντίκρισμα. Υπάρχει θετικό feedback και αναμένουμε. Έχουν γίνει προσπάθειες τόσο από τις Ομοσπονδίες, την ΕΟΕ, τους αθλητές, αλλά και από όσους έχουν πάρει μετάλλια. Αισιοδοξούμε και κάνουμε υπομονή.

Επίσης ευχαριστούμε τον κ. Καπράλο γι' αυτό που έκανε με τα πριμ σε όλη την οκτάδα, τα οποία έχουμε πάρει ήδη».

Σ: «Έχουμε την στήριξη της Ομοσπονδίας και της Ολυμπιακής Επιτροπής ως προς το οικονομικό κομμάτι και τις ευχαριστώ πολύ γι' αυτό. Εγώ δεν έχω πάρα πολλούς χορηγούς. Ακόμα και μετά το Παρίσι δεν ήρθαν πολλοί χορηγοί. Πέρυσι είχαμε την Ubitech που μας στήριξε. Από πέρυσι έχω την Herbalife, η οποία με βοηθάει οικονομικά και την ευχαριστώ πολύ γι' αυτό.

Σίγουρα, για να συνεχίσουμε να το κάνουμε αυτό χρειαζόμαστε οικονομική βοήθεια από την Πολιτεία, την Ομοσπονδία αλλά και την Ολυμπιακή Επιτροπή. Ελπίζουμε να συνεχίσει αυτή η συνεργασία που έχουμε ήδη».

Ε: «Η αλήθεια είναι πως ο πρωταθλητισμός στην Ελλάδα είναι δύσκολος. Δυστυχώς, δεν είναι εύκολο να δουλεύεις και να κάνεις πρωταθλητισμό. Πόσω μάλλον να προετοιμάζεσαι για τους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Εγώ έχω πιο πολλές συμφωνίες με χορηγούς στα social media, τα οποία δουλεύω πιο πολλά χρόνια. Αν δεν ήταν τα social media θα ήταν πολύ πιο δύσκολα τα πράγματα».

Σ: «Έτσι είναι. Κι εγώ δεν το είχα τόσο με τα social media και πλέον έχουν γίνει κομμάτι της ζωής μου. Είναι απαραίτητα».

Ε: «Όλο αυτό μας στηρίζει και μας βοηθάει οικονομικά. Βέβαια, μου στέλνουν και κάτι βίντεο που μου λένε οι γνωστοί "ρε 'σύ καν΄το" λες και δεν είχα άλλη όρεξη μετά από τόση προπόνηση να κάνω και μία χορογραφία για βίντεο στο Instagram, ειδικά όταν δεν υπάρχει λόγος.

Έχει τύχει όμως και άλλες φορές που υπάρχει λόγος να γυρίζω σπίτι κουρασμένη, με βρεγμένο μαλλί, να κρύωνω και να πρέπει να γίνω λίγο... άνθρωπος για να γυρίσω κάποιο βίντεο ή να βγάλω κάποιες φωτογραφίες. Κι αυτό είναι δύσκολο.

Αυτό, όμως, έχει να κάνει και με τους χορηγούς. Κάποιοι είναι πιο χαλαροί, άλλοι πιο αυστηροί. Υπάρχουν άνθρωποι που δείχνουν κατανόηση και στόχος τους είναι να στηρίξουν τους αθλητές και όχι τόσο να πάρουν πίσω πράγματα».

«Αστείο το ότι βγήκαμε στην 7η θέση και διαβάζαμε ότι ήταν απογοητευτική η εμφάνιση μας»

Με αφορμή τη χρήση των social media πώς αντιμετωπίζετε τα άσχημα σχόλια;

Ε: «Εγώ δεν ασχολούμαι, όταν διαβάζω πράγματα για μένα που δεν ισχύουν. Δεν ασχολούμαι με σχόλια ή ανθρώπους που λένε πράγματα για μένα που δεν με αντιπροσωπεύουν. Θεωρώ πως οι άνθρωποι που τα γράφουν αυτά, πιο πολύ βλάπτουν τους ίδιους τους εαυτούς παρά το άτομο για το οποίο γράφουν κάτι αρνητικό.

Πλέον δεν με... αγγίζει και σε αυτό το κομμάτι με τα χρόνια έχω εξελιχθεί. Έχει τύχει να διαβάσουμε πράγματα για το ντουέτο με τη Σοφία και να μου λέει "γιατί το γράφουν αυτό;" και να της απαντώ "μην ασχολείσαι".

Διαβάσαμε απίστευτα πράγματα, μετά το Παγκόσμιο στη Φουκουόκα. Είχαν αλλάξει οι κανονισμοί και τελευταία στιγμή αλλάξαμε τη χορογραφία με συνέπεια να πάρουμε αρκετές ποινές. Βγήκαμε στην 7η θέση και διαβάζαμε ότι ήταν απογοητευτική η εμφάνιση μας. Μιλάμε για αστείο!

Άτομα που δεν σε ξέρουν, δεν ξέρουν τι προσπάθεια κάνεις, ενδεχομένως δεν ασχολούνται με το άθλημα καθόλου, γράφουν αυτά τα σχόλια. Έχω πάθει ανοσία σε αυτό, πλέον. Αρνητικά σχόλια σβήνονται από το προφίλ, γιατί δεν θέλω να τα βλέπω».

Σ: «Είναι άσχημο! Ο καθένας βρίσκει χρόνο και τη διάθεση να γράψει κάτι για να στεναχωρήσει και να κατηγορήσει κάποιον. Είναι πραγματικά στενάχωρο, ειδικά όταν αυτό το πράγμα οι άνθρωποι που το κάνουν το ευχαριστιούνται. Πρόκειται για μεγάλο πρόβλημα».

Και για κλείσιμο ένα σχόλιο για την νέα ομοσπονδιακή τεχνικό της καλλιτεχνική κολύμβησης, Μενγκ Τσεν...

Σ: «Δεν την γνωρίζουμε καθόλου σε προσωπικό επίπεδο την νέα ομοσπονδιακή τεχνικό. Έχουμε συναναστραφεί πολύ λίγο. Έχουμε μιλήσει μία - δύο φορές. Είναι πολύ αισιόδοξη! Ήθελε να μας ακούσει πως είμαστε μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες».

Ε: «Ούτε εγώ την γνωρίζω προσωπικά. Την έχω δει ως προπονήτρια σε άλλες ομάδες, αλλά δεν έχουμε συνεργαστεί. Η πρώτη επαφή που είχαμε ήταν για τα trials της Εθνικής ομάδας. Είχαμε πολύ όμορφη γνωριμία και πολύ καλή αρχή. Μας έχει δώσει το χρόνο που τη ζητήσαμε. Έχει πολύ ωραία αύρα»