Τον αθλητισμό συνθέτουν πρόσωπα και ιστορίες. Αν μπορούσαμε να τον παραλληλίσουμε με ένα μεγάλο χάρτη, τότε η ιστορία κάθε αθλητή θα ήταν και μια μοναδική διαδρομή. Η διαδρομή του προς την επιτυχία. Και σε κάθε ταξίδι υπάρχουν φανάρια, απρόοπτα, συναντήσεις, κούραση, ικανοποίηση, αλλά και εθνικές οδοί αδειανές κι ελεύθερες, έτοιμες να σε οδηγήσουν στον τελικό προορισμό.
Ο moderator του panel: «Inspiration» στο 1st GWomens Sports Summit, Ηλίας Αναστασιάδης, πριν συντονίσει την κουβέντα, εξομολογήθηκε πως στο πλαίσιο της προετοιμασίας του, επικοινώνησε με όλες τις γυναίκες της ομάδας. Στο πρώτο τηλεφώνημα διάρκειας περίπου οκτώ - δέκα λεπτών με την Αλεξάνδρα Σταματοπούλου άκουσε μια ιστορία που δεν είναι γνωστή.
Μια ιστορία που του «γέννησε» τόσα πολλά διαφορετικά συναισθήματα. Μια ιστορία έμπνευσης που εκτείνεται και πέρα από το πεδίο δράσης της χάλκινης Παραολυμπιονίκης του Τόκιο.
Η Αλεξάνδρα έζησε τα πρώτα χρόνια της ζωής της σε ένα ίδρυμα στη Ρουμανία. Όταν υιοθετήθηκε και άρχισε να γνωρίζει τον κόσμο έξω από τους τοίχους του ιδρύματος, κλήθηκε να κάνει τόσα πολλά πράγματα για πρώτη φορά. Να επικοινωνήσει, να κοινωνικοποιηθεί, να ενταχθεί σε ομάδες. Πράγματα πρωτόγνωρα και ξένα. Καθώς εξερευνούσε λοιπόν τον κόσμο κι ονειρευόταν να γίνει η επόμενη Νάντια Κομανέντσι, το σύνδρομο Stiff Person ήρθε να αλλάξει και πάλι τα δεδομένα της ζωή της.
Βλέπετε, πριν εκπροσωπήσει τη χώρα μας με επιτυχία στους Παραολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, πριν κατακτήσει την τρίτη θέση στο Παγκόσμιο στο Μεξικό, πριν στεφθεί δις πρωταθλήτρια Ευρώπης και ακόμα δύο φορές δευτεραθλήτρια Ευρώπης η Αλεξάνδρα Σταματοπούλου δεν ήθελε να γίνει αθλήτρια, δεν αγαπούσε το νερό και δεν άντεχε ούτε να παρακολουθήσει το κολύμβηση στην τηλεόραση, την άγχωνε. Ξεκίνησε όμως για θεραπευτικούς λόγους και μέσω του αθλητισμού αγάπησε τον εαυτό της και έγινε η προσωποποίηση της θέλησης για ζωή.
«Εγώ δεν ήθελα να γίνω αθλήτρια, δεν είχε περάσει καν από το μυαλό μου», ξεκίνησε να διηγείται. «Γεννήθηκα σε μια χώρα πολύ φτωχή χρειάστηκε να μείνω σε ένα ίδρυμα για πέντε χρόνια, οπότε δεν ήξερα τον έξω κόσμο», συνέχισε.
«Όταν εν τέλει στα 5 έτη υιοθετήθηκα και γεύτηκα τα πάντα σαν ένα μικρό μωρό, σαν παιδί, χρειάστηκε από την αρχή οι απαιτήσεις να είναι αρκετές, δηλαδή χρειάστηκε να μάθω πολύ γρήγορα να μιλάω, ενώ πιο πριν δεν επικοινωνούσα καθόλου, χρειάστηκε να μπω σε ομάδα, στο σχολείο, σε ομάδα για αθλητισμό, κάτι που για μένα ήταν πολύ ξένο στο μυαλό μου, δεν είχα ιδέα. Όλα μου φαινόντουσαν αστεία. Στην αρχή υπήρξαν κοροϊδίες, χλευασμός, το πώς δεν μιλάω και μετέπειτα όταν άρχισα να μιλάω και να κατανοώ τα "θέλω" μου, μπήκα στον αθλητισμό και έκανα ενόργανη. Ήθελα να γίνω μια wanna be Κομανέντσι. Δεν μας βγήκε... Στα 14 ήρθε για εμέν
α η πρώτη σφαλιάρα. Η οποία ήταν η αδυναμία να πατήσω, να τρέμω σε κάθε δύο, τρία βήματα και να πέφτω.
Πάλι αστείο φαινόταν σε μένα, δεν το έβλεπα κάπως, ότι "α από εδώ και πέρα η ζωή σου θα αλλάξει". Και εν τέλει επειδή το πήρα εγώ αστεία, η ζωή μου το ανταπέδωσε όμορφα. Στα 21 μου έτη όταν πλέον η πάθηση υποτροπίασε το πήρα λίγο πιο σοβαρό, είπα μάλλον δεν είναι καλά τα πράγματα. Εκείνη την περίοδο εγώ έβλεπα βίντεο, έλεγα από δουλειά έχω φύγει, τίποτα δεν κάνω, κοιτάζω ένα ταβάνι, "φρυγανιά απ' το ταβάνι δεν πέφτει" άρα κάτι πρέπει να κάνω.
Την στιγμή που άρχισα να τρέμω την ιδέα ότι θα μείνω στο σπίτι, δεν θα κάνω τίποτα, λέω εδώ είμαστε, ας ξεκινήσω θεραπευτικά την κολύμβηση μιας και μου το είχαν προτείνει για τους μύες. Η πάθησή μου είναι νευροεξελιγκτική -έχει να κάνει με του μύες και τα νεύρα- εν τέλει ο προπονητής μου και η φυσικοθεραπεύτριά μου μού είπαν ότι σου ταιριάζει αυτό το άθλημα. Εγώ δεν μπορούσα ούτε στην τηλεόραση να το δω, με άγχωνε. Βήμα το βήμα όμως, είπα ότι "μάλλον αυτό θα με πάει μπροστά". Όταν άρχισα να παίρνω σοβαρά τον αθλητισμό ένιωσα καλά με τον εαυτό μου ότι κάτι έχω προσφέρει, σε μένα πρωτίστως, και μετέπειτα σε ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα. Άρχισα να βλέπω τον εαυτό μου σοβαρά, υπήρξαν δυσκολίες αλλά με έναν εθνικό ύμνο, νομίζω ξεχνά τα πάντα».
Η Αλεξάνδρα γεννήθηκε και έζησε τα πρώτα 14 χρόνια της ζωής της χωρίς κανένα πρόβλημα υγείας. Στην εφηβεία τα συμπτώματα μια πάθησης για την οποία δεν έλαβε έγκαιρα την σωστή διάγνωση επιδεινώθηκαν ραγδαία. Τελικά οι γιατροί εντόπισαν τη νόσο, κι εκείνη με ψυχραιμία και την στήριξη των δικών της αποφάσισε να κάνει την πισίνα δεύτερο σπίτι της.
Η 36χρονη κολυμβήτρια «ορκίστηκε» να ζει στο έπακρο, κινούμενη με το αναπηρικό της αμαξίδιο το οποίο «ήρθε» στην καθημερινότητά της λόγω του συνδρόμου «Stiff Person». Ο αθλητισμός την απελευθέρωσε, έγινε το «καύσιμο» και η κινητήριος δύναμη. Σήμερα προπονείται, διαπρέπει, χορεύει, κι εμπνέει διηγούμενη τη δική της ιστορία.