Αποστολή στο Παρίσι: Πηνελόπη Γκιώνη
Το τρίτο ελληνικό πλήρωμα της ημέρας, οι Ζωή Φίτσιου και Μιλένα Κοντού, πέτυχαν τον στόχο τους και έκλεισαν θέση στον μεγάλο τελικό του διπλού σκιφ ελαφρών βαρών δίνοντας την ψυχή τους στον ημιτελικό των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι.
Οι δυο τους προσπάθησαν πολύ να μείνουν προσγειωμένες και συγκρατημένες, όσο βέβαια προσπαθούσαν να συνειδητοποιήσουν πως ο μεγάλος στόχος τους έγινε πραγματικότητα.
Η Ζωή Φίτσιου, μιλώντας στο GWomen, δήλωσε πως το σημαντικότερο από όλα ήταν να απολαύσουν αυτό το ταξίδι που τις έφερε ως εδώ:
«Πολλοί το είχαν δει το… όνειρο. Είχα πάρα πολλή πίστη σε αυτό το πλήρωμα, σε αυτόν τον αγώνα. Τις τελευταίες εβδομάδες η μία μέρα ήταν καλύτερη από την άλλη, η προετοιμασία πήγε πάρα πολύ καλά και το λέω και ανατριχιάζω γιατί όντως το πίστευα το σημερινό. Και έγινε. Νομίζω το να πιστέψεις κάτι, για μένα, είναι το 80% του να το πετύχεις. Είμαι πάρα πολύ χαρούμενη, σίγουρα είναι κάτι πάρα πολύ μεγάλο όλο αυτό. Έχουμε δουλέψει πάρα πολύ και χαίρομαι που ήρθε αυτό το αποτέλεσμα.
Ξέρεις, νομίζω πως όλο αυτό έχει να κάνει με το να απολαύσεις το ταξίδι. Εδώ, αλλά ακόμη και πέρα από εδώ για όσους δεν κατάφεραν να προκριθούν υπάρχουν άνθρωποι που έχουν παλέψει με θεούς και δαίμονες καθημερινά στις προπονήσεις τους. Η ζωή ενός αθλητή δεν είναι απλά η προπόνηση. «Αγχώνεσαι» για το αν θα κοιμηθείς σωστές ώρες, αν θα κλείσεις τις σωστές ώρες ύπνου, αν θα είσαι ήρεμος, αν θα βγεις έξω στο σούπερ μάρκετ και θα πρέπει να προσέχεις να μην αρρωστήσεις. Σκέφτεσαι τα πάντα, τι θα φας, πότε θα το φας, μη με πειράξει. Τα πάντα. Είναι όλη σου η ζωή μία λεπτομέρεια για το κάθε τι. Όλοι προσπαθούν, όλοι δίνουν την ψυχή τους για να είναι εδώ και το αποτέλεσμα δεν είναι σίγουρο πως θα έρθει γιατί δεν είναι σίγουρο πως θα φτάσεις στον προορισμό σου. Και μόνο που απολαμβάνουμε το ταξίδι για μένα είναι μία μεγάλη επιτυχία».
Η Μιλένα Κοντού με τη σειρά της, είπε:
«Η μαμά μου το είδε το όνειρο. Η μαμά μου, δεν ξέρω, αλλά γενικά βλέπει τέτοια και τη ρώτησα για να ξε-αγχωθώ και μου είπε ναι. Και όντως ξε-αγχώθηκα γιατί ξέρω ότι όταν μου λέει κάτι, γίνεται. Είναι μάγισσα η μαμά μου δεν ξέρω.
Είμαι στην προσπάθεια του να επεξεργαστώ το τι συνέβη. Πρέπει να κάτσω λίγο να ηρεμήσω, να φύγει η υπερένταση, να δω πως είμαι εδώ και πέτυχα τον πρώτο βασικό στόχο που ήταν να μπω στον τελικό. Ούτως ή άλλως εγώ ευχαριστιέμαι την κάθε κούρσα, είναι απίστευτο το ότι είμαστε εδώ. Αλλά τώρα που έχουμε πετύχει και αυτό και το έχουμε στο χέρι μας και δεν μπορεί να μας φύγει, και το κάναμε και με έναν πολύ καλό χρόνο, μας δίνει πάρα πολύ καλές ελπίδες.
Προς το παρόν το μυαλό μας έχει μείνει στον ημιτελικό, προσπαθούμε να συνειδητοποιήσουμε τι έγινε. Πρέπει να το επεξεργαστούμε και να προετοιμαστούμε μετά ψυχολογικά γιατί κάθε αγώνας, θέλει πάρα πολλή δύναμη ψυχολογικά και σωματικά. Οπότε μας εξαντλεί και πρέπει πάλι να οργανωθούμε για τον επόμενο αγώνα. Έχουμε μία μέρα κενό, να κάνουμε την προπόνησή μας, να βρούμε τα πατήματά μας. Ξέρουμε τι κάνουμε, έχω πολλή εμπιστοσύνη στην Ζωή και η Ζωή πιστεύω έχει σε εμένα. Ξέρουμε ότι θα τα κάνουμε όλα σωστά και όταν θα έρθει η στιγμή για τον τελικό θα είμαστε όσο πιο έτοιμες μπορούμε να είμαστε».