Στο Thessaloniki Grand Slam και στην εμβληματική Πλατεία Αριστοτέλους, όπως έχουμε αναφέρει βρέθηκαν πολλοί άνθρωποι με μεγάλη καριέρα και σε σάλα και σε άμμο. Ανάμεσά τους και ο Μιχάλης Τριανταφυλλίδης που βρέθηκε στην συμπρωτεύουσα όχι γιατί είναι μέλος του ΔΣ της ΕΟΠΕ, ούτε γιατί αγαπάει το άθλημα στο οποίο εκτός από αυτό της σάλας, έκανε επίσης μεγάλη καριέρα. Το έκανε για να δει την κόρη του την Λίζα που με την Πηγιάνα Μεθενίτη κατάφεραν να φτάσουν μέχρι και τα προημιτελικά, χάνοντας στις λεπτομέρειες την είσοδό τους στην τετράδα.
Η μεγάλη δόξα του «βασιλιά της άμμου» και η κόρη του μίλησαν στο GWomen για το τουρνουά της Αριστοτέλους και όχι μόνο. Αναφέρθηκαν στο πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι για τον πατέρα να βλέπει την κόρη να αγωνίζεται και το αντίθετο και μίλησαν μεταξύ άλλων και για τα αθλητικά όνειρα που έχουν και οι δύο για την Λίζα.
Ας ξεκινήσουμε με το τουρνουά της Αριστοτέλους, όπου η Λίζα βρέθηκε πολύ κοντά στα ημιτελικά. Πως έζησες ως πατέρας που ξέρει και με το παραπάνω το άθλημα, τις προσπάθειες της κόρης, καθώς ήσουν παρόν σε όλα τα παιχνίδια.
Μιχάλης: «Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για έναν πατέρα να είναι έξω στην κερκίδα. Εγώ δεν είχα ποτέ άγχος ως αθλητής, δεν είχα ποτέ άγχος σε οποιαδήποτε δραστηριότητα της ζωής μου, γιατί όταν κάτι αφορούσε εμένα, ήξερα πως είναι μέσα στο παιχνίδι. Στην περίπτωση της Λίζας τα πράγματα είναι διαφορετικά και νομίζω πως όλοι οι πατεράδες έχουν το ίδιο άγχος και πολύ περισσότερο όταν είναι στο αντικείμενο που γνωρίζουν. Αν ήμουν σε άλλο αντικείμενο θα ήμουν διαφορετικά, τώρα είναι δύο φορές χειρότερα. Καταλαβαίνω πολλούς το πως αισθάνονται στο συγκεκριμένο κομμάτι. Όσον αφορά το τουρνουά, εκτός από το δικό μου άγχος, θεωρώ πως τα κορίτσια έκαναν μια εξαιρετική εμφάνιση, σε όλους τους αγώνες. Στον τελευταίο τους χρειαζόντουσαν κάποιες μικρές λεπτομέρειες για να κάνουν την διαφορά, όμως συνολικά στη Θεσσαλονίκη έκαναν τις καλύτερες εμφανίσεις τους ως τώρα στο φετινό καλοκαίρι και νομίζω πως το μέλλον τους ανήκει».
Εσύ πως το έζησες το τουρνουά αυτό και αν είχες άγχος βλέποντας τον πατέρα σου στις εξέδρες.
Λίζα: «Έχω ξανά έρθει στη Θεσσαλονίκη και έχω παίξει, αλλά είναι η πρώτη φορά που το χάρηκα τόσο πολύ. Ήταν όλο το κλίμα, είχε πάρα πολύ κόσμο. Είχε παιδιά και εκτός άμμου που αγαπάνε το άθλημα. Επίσης σημαντική ήταν για εμένα και η παρουσία του πατέρα μου, καθώς είναι η δεύτερη φορά που με βλέπει. Περιέργως δεν με αγχώνει καθόλου, ίσα-ίσα που με βοηθάει και νιώθω μεγαλύτερη σιγουριά. Όχι για κάποιον άλλον λόγο, αλλά γιατί μπορεί να δει κάτι, να μου σχολιάσει και να γίνω καλύτερη. Τον εμπιστεύομαι πάρα πολύ στην κρίση του γενικότερα, παρόλο που πίστευα πως μπορεί να με αγχώσει δεν με αγχώνει καθόλου και χαίρομαι πάρα πολύ που είναι εδώ και το ζούμε όλο αυτό μαζί».
Να συνεχίσω με εσένα Λίζα. Πόσο εύκολο ή δύσκολο ήταν για εσένα να αποφασίσεις να ασχοληθείς με ένα άθλημα στο οποίο ο πατέρας σου ήταν θρύλος; Γιατί ο Μιχάλης Τριανταφυλλίδης έγραψε την δική του ιστορία και στην σάλα και στην άμμο. Ένιωσες κάποιο βάρος πως επειδή έχεις τον συγκεκριμένο πατέρα πρέπει να πετύχεις;
Λίζα: «Θα απαντήσω απόλυτα ειλικρινά. Μέχρι τα 25 μου δεν έπαιζα και μπορεί να ήταν και ένας λόγος αυτό που είπατε, να μην ήθελα να ασχοληθώ με αυτό το κομμάτι, αλλά με κάτι διαφορετικό. Πάντα με έτρωγε όμως γιατί αγαπάω πολύ αυτό το άθλημα. Και το βόλεϊ, αλλά και το μπιτς βόλεϊ με έχει κερδίσει γενικότερα και από την στιγμή που το πήρα απόφαση να ασχοληθώ δεν σκέφτομαι το τι έχει πετύχει σε αυτό ο πατέρας μου. Η αλήθεια είναι πάντα μου έλεγαν “η κόρη του Τριανταφυλλίδη” και ήταν ένα βάρος, αλλά τώρα ίσα-ίσα χαίρομαι περισσότερο που το έχω κάνει και το κάνω γιατί έρχομαι με τον πατέρα μου πιο κοντά».
Από την άλλη εσύ ως πατέρας ήθελες από την αρχή να ασχοληθεί η κόρη σου με το άθλημα αυτό; Και αν ναι προσπαθούσες να την σπρώξεις προς την άμμο;
Μιχάλης: «Από την αρχή την άφησα εννοείται να αποφασίσει. Έμμεσα το ήθελα πάρα πολύ, αλλά την άφησα γιατί η Λίζα είναι από πολύ μικρή ώριμη στην κρίση της και της είχα εμπιστοσύνη πως αυτό που θα επέλεγε την κατάλληλη στιγμή θα ήταν το σωστό. Όταν λοιπόν αποφάσισε σε πιο μεγάλη ηλικία να πάρει σοβαρά το μπιτς βόλεϊ έχει κάνει τα τελευταία χρόνια τεράστια άλματα που δεν τα έχει κάνει καμία παίκτρια από τις διπλανές της με βάση χρόνου, οπότε της έχω απόλυτη εμπιστοσύνη και κατάλαβα πως το τάιμινγκ ήταν σωστό για να φέρει αυτά τα αποτελέσματα. Αν θα το ξεκινούσε στα 18 στα 16 και στα 15 και έκανε την ίδια ή και καλύτερη πορεία, ειλικρινά δεν με απασχολεί. Πιο πολύ με ευχαριστεί που έχει βρει ένα αντικείμενο που την γεμίζει και όσο την γεμίζει και νιώθει πως είναι καλά με αυτό, εγώ θα την υποστηρίζω μέχρι το όριο που θέλει να φτάσει και εγώ θα είμαι δίπλα της σε όλα τα επίπεδα».
Μιχάλη έχεις ζήσει την χρυσή εποχή του μπιτς βόλεϊ με μεγάλα τουρνουά, με γεμάτα γήπεδα, με προβολή. Για κάποια χρόνια υπήρξε ξεκάθαρα πτώση, τώρα θεωρείς πως το άθλημα αυτό προσπαθεί να βρει και πάλι τον δρόμο του; Δεν σου λέω αν τον έχει βρει, αλλά αν προσπαθεί.
Μιχάλης: «Υπάρχουν δύο δρόμοι. Ο ένας δρόμος είναι ο δρόμος της ανάπτυξης του μπιτς βόλεϊ σε επίπεδο εγκαταστάσεων, ερασιτεχνών και κόσμου ο οποίος έχει έρθει στο άθλημα. Τα τελευταία χρόνια έχουν έρθει χιλιάδες αθλητές κολλημένοι με το μπιτς βόλεϊ. Αυτό στα χρόνια μας δεν υπήρχε. Δεν υπήρχαν οι τρελαμένοι με το μπιτς, από την νοικοκυρά μέχρι τον χομπίστα που γεμίζουν τώρα όλα τα αθλητικά κέντρα και το μπιτς βόλεϊ είναι τρόπος ζωής γι' αυτούς. Αυτό είναι ένα τεράστιο κέρδος. Γίνεται και συνολικά στον κόσμο, αλλά στην Ελλάδα έχει φοβερή ανάπτυξη, άσχετα αν δεν φαίνεται πάρα πολύ στο επαγγελματικό που είναι το άλλο κομμάτι. Το άλλο κομμάτι λοιπόν είναι και το δύσκολο που διανύουμε. Θεωρώ πως τέτοιους είδους διοργανώσεις όπως αυτή εδώ, όπως έγινε και στο Σύνταγμα, όπως θα γίνει στην Ίο, είναι διοργανώσεις που θα δώσουν μεγαλύτερο αγωνιστικό κύρος στο άθλημα αρχικά οργανωτικό και σιγά-σιγά να τσιμπήσουν οι αθλητές αυτό το κάτι που χρειάζονται. Γιατί κακά τα ψέματα και σε αγόρια και σε κορίτσια η ψαλίδα έχει μεγαλώσει σε σχέση με το εξωτερικό. Εκεί λοιπόν είμαστε λίγο πίσω. Από την άλλη υπάρχει μια βάση, υπάρχει οργάνωση, υπάρχει διάθεση, υπάρχει αγάπη και υπάρχει και γνώση για το άθλημα. Πολύς κόσμος το γνωρίζει, γιατί στα δικά μας χρόνια δεν το γνώριζαν. Ήξεραν τον Τριανταφυλλίδη και τον Καζάζη και πανηγύριζαν μαζί τους, αλλά δεν ήξεραν το άθλημα».
Αυτό γινόταν γιατί για πολλά χρόνια μπιτς βόλεϊ έπαιζαν παίκτες της σάλας και για την ακρίβεια γνωστοί παίκτες της σάλας και ο κόσμος πήγαινε να τους δει.
Μιχάλης: «Ακριβώς».
Εσύ έβλεπες τον πατέρα ή για να είμαι πιο σωστός τον έχεις δει να παίζει μπιτς έστω και μέσω διαδικτύου;
Λίζα: «Δεν τον έχω προλάβει να σου πω την αλήθεια, αλλά έχω φωτογραφίες που βρίσκομαι μικρή στα γήπεδα. Στη μνήμη μου είναι σε πιο μεγάλη ηλικία που έπαιζε περισσότερο σάλα και δεν τον έχω προλάβει, μόνο στις φωτογραφίες και όταν έπαιζε με τον αδερφό μου σε τουρνουά όταν ο Σταύρος ήταν 14. Και το πρώτο μου τουρνουά μπιτς βόλεϊ ήταν μαζί του όταν ήμουν 16 στα Forthnet στα Χανιά, που παίξαμε με άνδρες. Και να το πω τώρα εδώ πως κερδίζαμε στα προημιτελικά και επειδή θα μπαίναμε στα έπαθλα και έπαιζα πάρα πολύ καλά, κανείς δεν το περίμενε όλο αυτό, τραυματίστηκε και δεν συνεχίσαμε γιατί θα κερδίζαμε».
Α κάτσε, δηλαδή λες πως μπορεί και να μην τραυματίστηκε;
Λίζα: «Α δεν ξέρω (γελάει), έτσι είπε και σταματήσαμε και εγώ είχα στεναχωρηθεί πάρα πολύ».
Τι θα ήθελες να πάρεις παικτικά από τον πατέρα σου; Τι είναι αυτό που ζηλεύεις μέσα σε εισαγωγικά.
Λίζα: «Ζηλεύω πάρα πολύ την κριτική σκέψη και την ηρεμία που έχει μέσα στον αγώνα γιατί τον έχω δει σε βίντεο να παίζει και τις αποφάσεις και επιλογές που κάνει. Δηλαδή την ηρεμία του και την κρίση του πολύ».
Εσύ ως πατέρας τι θα ήθελες να πάρει από εσένα η Λίζα στο αγωνιστικό κομμάτι;
Μιχάλης: «Τεχνικά η Λίζα έχει πράγματα πιο σημαντικά από εμένα, γιατί εγώ το μπιτς βόλεϊ το έβγαζα αυθόρμητα. Δεν υπήρχε κάποιος να μου πει, να δω να έχω εικόνες και ότι σάλα είχαμε το μεταφέραμε. Η Λίζα λοιπόν στην φάση που βρίσκεται, στην ηλικία και την ωριμότητά της, έχει τεχνικά στοιχεία που τα ζηλεύω εγώ. Πολλά τεχνικά στοιχεία και δεν κάνω πλάκα, που αν τα είχα θα έκανα πολύ μεγαλύτερη καριέρα. Αν είχαμε αυτά τα τακτικά και τεχνικά στοιχεία και συμμπληρώναμε και τα δικά μας τα ψυχολογικά και την κρίση που είχαμε στην φάση, αν τα βάζαμε μαζί θα έκανα ειλικρινά μεγαλύτερη καριέρα και εγώ και οι συναθλητές μου. Θα ήμασταν σε επίπεδο Ολυμπιακών Αγώνων και το εννοώ. Άρα μάλλον εγώ έχω να ζηλέψω και να πάρω στο κομμάτι μπιτς βόλεϊ και θα ξαναπώ πως το εννοώ και δεν το λέω για να το πω».
Και να κλείσουμε. Ποιο είναι το όνειρο που έχεις ως Λίζα στο συγκεκριμένο κομμάτι, το αθλητικό.
Λίζα: «Το όνειρό μου για να είμαι ειλικρινής, είναι να μπορέσω να καταφέρω να εξελιχθώ και να φτάσω στο όριό μου που να πω “δεν πάει άλλο, μέχρι εδώ έχεις φτάσει, δεν γίνεται παραπάνω”. Αλλά ατομικά κυρίως, να πω πως θα αντιμετωπίζω αντιπάλους που θα με κάνουν ακόμα καλύτερη και θα φτάσουν εκεί που μπορώ».
Το δικό σου όνειρο για την κόρη ποιο είναι;
Μιχάλης: «Με κάλυψε απόλυτα η Λίζα. Θέλω να μπορέσει να παίξει στα όριά της και όταν νιώσει τα όριά της θα είναι ότι καλύτερο. Γιατί είναι υπέροχο να ξεπερνάς τα όριά σου ειδικά στο αγωνιστικό. Είναι τρομερό αγωνιστικό συναίσθημα. Όσοι έχουν ζήσει σε επίπεδο πρωταθλητισμού να περνάς το όριο σου και να λες εσύ “τι κάνω”».