Διαμαντοπούλου στο GWomen: «Ο πρωταθλητισμός μού έδωσε πάρα πολλά, αλλά μου πήρε και πολλά»

Πώς ξεκίνησες το πόλο και πώς τελικά καταλήγει ένα παιδί στη θέση της τερματοφύλακα;

«Ξεκίνησα αρκετά μικρή το πόλο, από τα 10 μου. Στα 15-16 ήμουν στον Πανιώνιο, στα ηλικιακά, και στα 16 μου πήγα στον Ολυμπιακό. Από τα 16 μέχρι τα 27 ήμουν στον Ολυμπιακό.

Δεν είχα κάνει ούτε κολύμβηση πριν. Απλά έπαιζε ο αδερφός μου, έτσι λίγο για… την πλάκα του, και ο τότε προπονητής του, που ήταν στο Φάληρο, έκανε μια ομαδούλα στον Πανιώνιο από κοριτσάκια και με είδε έτσι ψηλή και μου λέει "εσύ για έλα εδώ". Κι έτσι έγινε! Στην ουσία έμαθα κολύμπι στο πόλο, πριν είχα κάνει μόνο λίγο πόλο.

Στην αρχή έπαιζα μέσα και μετά με έβαλε τερματοφύλακα, ο συγκεκριμένος προπονητής. Ενώ είμαι αριστερόχειρας και έπαιζα δεξιά... Κάποιοι μου έλεγαν τότε ότι χαραμίστηκα γιατί θα μπορούσα να παίξω αμυντικός ή να παίζω δεξιά. Ειδικά στην ηλικία μου τότε, ανάμεσα στις άλλες παίκτριες του 1995, δεν υπήρχαν άλλες αριστερόχειρες. Αλλά δεν πειράζει. Νομίζω δεν γκρίνιαξα ποτέ.

Θυμάμαι ότι μου άρεσε μέσα, αλλά μου είπε κάποια στιγμή πως θα μπω τέρμα κι εγώ τον άκουσα. Είπα κατευθείαν "εντάξει, θα μπω τέρμα" και τελείωσε εκεί. Δεν με πείραξε. Μάλλον πήγαινε και καλά και έτσι δεν γκρίνιαξα ποτέ. Δεν γκρινιάζω και πολύ γενικά…

Μετά σταμάτησε ο αδερφός το πόλο, λόγω των Πανελληνίων. Όταν εγώ έδινα Πανελλήνιες, το "άνευ" είχε καταργηθεί. Εμείς τότε είχαμε νικήσει στο Παγκόσμιο το ηλικιακό, του 2012 στο Περθ, και αφού το πήραμε πήγαμε στη Βουλή και το ζητήσαμε. Τότε, ακουγόταν πάρα πολύ αυτό το θέμα και είχε γίνει σάλος οπότε περιμέναμε μία επιτυχία για να βρούμε το πάτημα να πάμε. Δεν ήμασταν μόνες σε αυτό, ήταν και η ομοσπονδία.

Και έτσι μπήκα μετά και στα ναυτιλιακά και στην οδοντιατρική, δεν έχω δώσει πανελλήνιες. Από τα μισά εκείνης της σεζόν, που μας έδωσαν τα "άνευ" σταμάτησα τα φροντιστήρια που έκανα ως τότε και είχα μόνο προπόνηση και σχολείο.

Είναι μεγάλο κίνητρο για τα παιδιά αυτό, έχει σημασία. Ακόμη και το 10% που δίνουν, τρομερό κίνητρο».

Πώς, όμως, συνδυάζεται ο πρωταθλητισμός σε αυτό το επίπεδο και με αυτές τις απαιτήσεις, με τις σπουδές;

«Ο συνδυασμός της σχολής με τις προπονήσεις ήταν πολύ δύσκολος. Καταπίεση.

Όχι ότι μου είπε κανείς να το κάνω, εγώ από μόνη μου ήμουν έτσι ότι “πρέπει να κάνω και κάτι άλλο, πρέπει να έχω και κάτι άλλο”. Το οποίο, τώρα που σταμάτησα το πόλο, μου βγήκε σε καλό γιατί ξέρω ποιο είναι το επόμενο μου βήμα και είμαι πολύ τυχερή γιατί μου αρέσει και είναι αυτό που θ' ασχοληθώ. Αλλά όσο είχα παράλληλα προπονήσεις και αγώνες...

Την περσινή χρονιά, δηλαδή, τραυματίστηκα στα μισά της χρονιάς και δεν μπορούσα να σηκώσω το χέρι μου. Είχα πρωινή προπόνηση, όλο το μεσημέρι ήμουν σχολή και μετά απογευματινή προπόνηση και μέσα σε όλο αυτό, έκανα θεραπείες. Δηλαδή δεν υπήρχε, πολύ σκληρό».

Όλα αυτά ενώ έτρεχες να προλάβεις τους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού…

«Και αν θα τους προλάβαινα. Αυτό ήταν ένα πολύ κομβικό σημείο. Δηλαδή εκεί που λες ότι “προκρινόμαστε όλα καλά”... Το χέρι το είχα ψιλοξεχάσει εγώ, αφού είχα κάνει την επέμβαση το 2019. Ήμουν καλά σε γενικές γραμμές, μου είχε βγάλει ψιλοπροβληματάκια αλλά δεν θεώρησα ποτέ ότι θα μου βγει το χέρι στον αγώνα. Δεν μπορούσα να σκεφτώ ότι θα γίνει αυτό. Ήμουν τυχερή μες ατυχία μου γιατί θα μπορούσαν να είχαν σπάσει διάφορα μέσα στο χέρι και άρα δεν θα προλάβαινα. Εντάξει, το πάλεψα.

Με άγχωσε πάρα πολύ. Είπα “Γιατί ρε φίλε; Γιατί πρέπει να γίνει αυτό τώρα;” Μετά, τα βρήκα λίγο με μένα και είπα πως τώρα αυτό είναι και πως δεν μπορώ να κάτσω να κλαίω και να μιζεριάζω. Ή θα πεις ότι είναι μονόδρομος, πάω προς τα εκεί και ό,τι βγει αλλά τουλάχιστον θα έχω κάνει αυτό που μπορώ και αν δεν βγει, δεν βγήκε. Ή λες ότι τα παρατάς. Αλλά ποιο το νόημα; Δηλαδή δεν μπορούσα να τα παρατήσω! Είχα φτάσει στην πηγή, δεν γινόταν. Οπότε έλεγα τώρα “all in”. Θεραπείες, ό,τι μπορούσα να κάνω, προπονήσεις μόνη μου, επιπλέον θυσίες. Και άμα βγει, βγήκε. Πάρα πολύ άγχος μέχρι τελευταία στιγμή.

Η χρονιά ήταν στα κόκκινα. Γενικά έχω όλη μου η πορεία ήταν στα κόκκινα. Και το καταλαβαίνω τώρα που έχω σταματήσει. Ήμουν πάντα έτσι, δεν το ευχαριστιόμουν και αν θα γυρνούσα τον χρόνο πίσω και άλλαζα κάτι, θα ήθελα να το ευχαριστηθώ περισσότερο.

Γενικά στον πρωταθλητισμό, θα χαρείς πέντε, δεν θα χαρείς 15. Αυτό είναι αυτονόητο. Απλά εγώ και σαν χαρακτήρας επειδή έβαζα πάρα πολλή πίεση στον εαυτό μου σε όλους τους τομείς, δεν μπορούσα να χαρώ και τη ρουτίνα μου. Δηλαδή με έπαιρνα πάρα πολύ στα σοβαρά. Και τη ζωή και το πόλο και όλα. Οπότε αυτό δεν με άφηνε ελεύθερη. Και αν κάτι θα άλλαζα, θα ήταν να είμαι πιο ελεύθερη, να ζήσω λίγο παραπάνω τη στιγμή με τα κορίτσια, με τα κύπελλα, με όλα. Δηλαδή, μετά από λίγο, ήταν ότι “έτσι πρέπει να γίνει”. Δεν υπάρχει πρέπει, έτσι. Και τώρα έχω φτάσει 29 χρονών για να το πω αυτό».

Πώς έζησες τον τραυματισμό;

«Το κατάλαβα άμεσα και είπα "έχει γίνει μ@λ@κία". Ωστόσο δεν κατάλαβα την σοβαρότητα της κατάστασης. Έκανα αναπνοές εκείνη την ώρα και προσπαθούσα να βγω από το νερό.

Μόλις βγήκα από το νερό δεν μπόρεσαν να μου βάλουν ξανά στη θέση του τον ώμο. Ήταν σαν να μην άφηνε το σώμα κάποια παρέμβαση. Αμέσως με πήγαν στα επείγοντα, μου έκαναν μέθη και όλα μπήκαν σε μία σειρά».

Πώς αντιμετώπισες τον τραυματισμό, λίγους μήνες πριν τους Ολυμπιακούς Αγώνες;

«Ζορίστηκα πολύ. Τον πρώτο καιρό δεν είχα συνειδητοποιήσει τι πρέπει να κάνω. Ήμουν στο γιατρό και του έλεγα "πρέπει να παίξω σε πέντε μήνες" και μου απαντούσε "δεν το βλέπω". Δεν το έλεγε επίτηδες. Μου παρουσίαζε τι πρέπει να γίνει κι εγώ ήμουν σε mood να πάω συντηρητικά με ενδυνάμωση, ασκήσεις και θεραπείες, βλέποντας πώς θα πάνε τα πράγματα. Το να ξαναμπώ χειρουργείο δεν θα μου επέτρεπε να είμαι στο Παρίσι, δεν προλάβαινα.

Εκείνη την περίοδο ήταν λες και κάποιος άλλος το ζούσε όλο αυτό και παράλληλα μου το εξιστορούσε. Θυμάμαι να μου λέει ο γιατρός ότι είναι δύσκολο να πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες και εγώ ν' αρνούμαι την κατάσταση. Έκλαιγα και έλεγα πως εγώ σε πέντε μήνες θα είμαι έτοιμη. Τον πρώτο καιρό του τραυματισμού δεν πέρασα πολύ καλά».

Και πώς να περάσεις καλά, όταν έβλεπες ένα pick moment ν' απομακρύνεται...

«Σκεφτείτε έχω λάβει μέρος σε τέσσερα Προολυμπιακά τουρνουά και είχαμε αποκλειστεί σε όλα αυτά. Περνούσαν οι τετραετίες και δεν ερχόταν αυτή η στιγμή. Και όταν ήρθε η στιγμή μου έτυχε ο τραυματισμός. Τότε είπα "κάποιος μού κάνει πλάκα".

Με τον καιρό το αποδέχτηκα, όμως. Έβαλα το μαχαίρι στα δόντια και το πάλεψα μέχρι τέλους. Δεν υπήρχε άλλος δρόμος».

Όταν μπήκες ξανά στην πισίνα μετά τον τραυματισμό, ποιες ήταν οι πρώτες σκέψεις;

«Όταν μπήκα στην πισίνα ξανά έκανα αρκετή προπόνηση στα πόδια. Σιγά - σιγά βάλαμε μικρές μπάλες στο πρόγραμμα.

Εκεί που ένιωσα άγχος ήταν όταν μπήκα κάτω από τα δοκάρια. Κάτι σαν μετατραυματικό άγχος. Την τελευταία φορά που υπερασπίστηκα την εστία με έβγαλαν σηκωτή από το νερό, με συνέπεια να σκέφτομαι αρνητικά. Μην ξαναγίνει κάτι παρόμοιο, γιατί άπαξ και βγει ο ώμος μετά γίνεται πιο ευάλωτος και υπάρχει περίπτωση να ξαναβγεί».

Πότε ξεκίνησες να σκέφτεσαι να σταματήσεις;

«Τα τελευταία τρία χρόνια. Είχα κουραστεί. Ένιωθα ότι θέλω να κάνω και κάτι άλλο και ακριβώς επειδή δεν το ευχαριστιόμουν τόσο πολύ και το έβλεπα ως ευθύνη, με πολλή δουλειά κτλ. ένιωθα ότι για να απεγκλωβιστώ έπρεπε να φύγω από αυτό και να κάνω κάτι άλλο. Βέβαια άμα είναι στον χαρακτήρα σου αυτό θα το κάνεις πάντα, όπως και τώρα στην οδοντιατρική. Προσπαθώ να το διαχειριστώ τώρα, να είναι τόσο όσο. Να μη με φθείρει δηλαδή.

Είχα ταλαιπωρηθεί και με τους τραυματισμούς. Την τελευταία χρονιά που έγινε αυτό με το χέρι, λέω… εντάξει. Είχα έρθει στη Βουλιαγμένη μόλις και δεν πρόλαβα να παίξω, έπαιξα τρεις μήνες. Και μου στάθηκαν πάρα πολλοί άνθρωποι, όλοι δηλαδή μου στάθηκαν. Αλλά κι εγώ ένιωσα ότι ήθελα να προσφέρω ερχόμενη σε μία νέα ομάδα. Όταν ο άλλος μου δίνει, θέλω να δώσω.

Παρ’ όλα αυτά, είμαι πολύ χορτασμένη. Με τον Ολυμπιακό τα έχω πάρει όλα και τα έχουμε πάει πολύ καλά και με την Εθνική. Η καριέρα μου είναι βασισμένη στον Ολυμπιακό, τα βασικά μου χρόνια είναι στον Ολυμπιακό. Και έχω top στιγμές! Σερί Ευρωπαϊκά, με κόσμο… Δεν υπάρχουν αυτά τα συναισθήματα, είμαι πολύ χορτασμένη! Οπότε ένιωθα ότι μου λείπει μια Ολυμπιάδα, να το ζήσω, να το δω κι αυτό, και μετά θα είμαι σούπερ. Το είχα προαποφασίσει, με το που έγινε αυτό με το χέρι. Ό,τι και να γινόταν δηλαδή, μετά θα ερχόταν το τέλος».

Αυτή η απόφαση, σε βοήθησε να απελευθερωθείς λίγο και να ζήσεις περισσότερο κάποιες στιγμές;

«Ναι! Το Παρίσι το ευχαριστήθηκα πολύ επειδή σκεφτόμουν αυτό. Εντάξει, ήταν και το τελευταίο και ένα pick moment. Έλεγα πως “Αυτό είναι, κοίτα να το χαρείς”. Άσχετα που δεν πήγαμε όσο καλά θα θέλαμε να πάμε γιατί η ομάδα μπορούσε να πάει πολύ καλύτερα, δεν το συζητώ. Δεν δείξαμε αυτό που μπορούμε, άσχετα από τον όμιλο. Η ομάδα είχε τρομερές δυνατότητες. Οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι μια διαφορετική διοργάνωση, χρειάζεται τελείως διαφορετική διαχείριση. Μπορεί να έχεις πάει σε διοργανώσεις αλλά είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Δεν είναι όπως είναι Ευρωπαϊκό ή ένα Παγκόσμιο. Το νιώθαμε ότι το ότι βρισκόμαστε εκεί είναι κάτι που έχει να γίνει πολύ καιρό και θέλαμε όλες να πάμε να το ζήσουμε Ήθελα να τελειώσω έτσι, με κάτι μεγάλο».

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν ένα όνειρο για όλες σας και είναι και μία τεράστια γιορτή. Το μυαλό σας “σκόρπισε” εκεί;

«Είναι σαν ουτοπία εκεί μέσα, στο Χωριό και παντού. Τις πρώτες τρεις μέρες που ήμασταν εκεί και βλέπαμε όλους τους αθλητές και λες πως εκεί είστε όλοι ίσοι. Μέχρι να το συνηθίσεις αυτό… Μετά ξεκινάνε οι αγώνες και μαζεύεσαι.

Περιμέναμε πώς και πώς τον Εθνικό Ύμνο στον πρώτο αγώνα. Απλά νομίζω ότι μας συνεπήρε. Ίσως κάπου εκεί θα έπρεπε να το ισορροπήσουμε περισσότερο αλλά ήταν μια πολύ μεγάλη στιγμή. Θυμάμαι να βγαίνω από την παρουσίαση και να βλέπω τον κόσμο στις κερκίδες, κεφαλάκια, κεφαλάκια, κεφαλάκια... Εγώ δεν είχα ξαναβγεί σε τέτοιο κολυμβητήριο να είναι όλο γεμάτο, 15.000 κόσμο. Και παθαίνεις σοκ. Το αμέσως επόμενο είναι με τον Ολυμπιακό όταν παίζαμε ευρωπαϊκά. Πανικός, δεν ακουγόμασταν. Δεν υπάρχουν αυτές οι στιγμές, δεν τις ζουν πολλοί αθλητές, είναι εντυπωσιακό. Και είμαι πολύ ευγνώμων.

Μετά όταν παίζεις δεν το σκέφτεσαι τόσο, λίγο απομονώνεσαι. Μέχρι να ξεκινήσεις το παιχνίδι είναι. Όταν μπαίνεις στο νερό τελειώνει αυτό».

Όλη σου η καριέρα είναι στην Ελλάδα, πώς και δεν έφυγες ποτέ στο εξωτερικό;

«Είχα κάποιες προτάσεις, αλλά ήμουν στον Ολυμπιακό, πήγαιναν τα πράγματα πάρα πολύ καλά, ήμουν πολύ ευχαριστημένη. Έτυχα και στη γενιά που ήταν κάθε χρόνο επιτυχία. Οπότε ήταν πάρα πολύ δύσκολο να φύγεις από μια ομάδα που κάνει επιτυχίες, για να πεις ότι θα δοκιμαστείς. Δεν έτυχε, ίσως δεν το τόλμησα αλλά δεν το είχα σκεφτεί πολύ. Έτρεχα και τις σχολές, οπότε το να φύγω εμένα θα μου στοίχιζε και σε κάτι άλλο. Οπότε δεν το είχα συνδυάσει. Δεν το μετανιώνω. Αν δεν είχα τις σχολές μου μπορεί να έλεγα πως ίσως να το είχα δοκιμάσει αλλά τώρα όχι, δεν μετανιώνω καθόλου».

Πώς επιβιώνει μία γυναίκα πολίστρια στην Ελλάδα; Πώς είναι τα πράγματα;

«Γενικά τα πράγματα, στην Ελλάδα στο πόλο, τα τελευταία χρόνια είναι καλά. Δεν είναι έτσι όπως ήταν παλαιότερα. Γενικά έχουν δοθεί κάποια λεφτά, υπάρχει κίνηση και έχουν βρεθεί τα τελευταία δύο-τρία χρόνια ομάδες που λόγω ανταγωνισμού δίνουν και αυτές χρήματα, οπότε όλο αυτό ανεβαίνει.

Ήμασταν από τις τυχερές, για τα δεδομένα αλλά σίγουρα δεν είναι πολλά χρήματα, είναι ένας μισθός. Δεν είναι χρήματα με τα οποία θα μπορέσεις να χτίσεις κάτι μετά, για να σε ζήσουν και γι’ αυτό πάντα θα χρειαστεί να σκεφτείς το επόμενο βήμα. Αλλά δεν είναι άσχημα τα πράγματα. Αυτό, βέβαια, για τις τρεις πρώτες ομάδες γιατί υπήρχαν άλλες ομάδες που είχαν προβλήματα και θυμάμαι διάφορες κοπέλες που κάποιες χρονιές ήταν απλήρωτες και γίνονταν διάφορα. Εγώ βέβαια μιλάω για τον Ολυμπιακό που ποτέ δεν είχαμε πρόβλημα. Προσωπικά ως Χρυσή δεν είχα βρεθεί ποτέ σε αυτή τη θέση, να μου χρωστάνε ή να νιώθω πως δεν μου βγαίνει ο μήνας. Ήμουν από τους τυχερούς! Ήμουν έντεκα χρόνια στον Ολυμπιακό, μετά ήρθα στην Βουλιαγμένη, τα πράγματα για μένα ήταν πολύ καλά και δεν βρέθηκα σε τέτοιες καταστάσεις».

Μετά από αγώνα ετών, αποφασίστηκε να γίνει επαγγελματική η λίγκα στο βόλεϊ γυναικών και πως μέχρι το 2026 οι αγώνες τους θα μεταδίδονται από την ΕΡΤ! Το πόλο παρά τις επιτυχίες που έχει, δεν παίρνει επίσης την προβολή που του αρμόζει…

«Θα μπορούσε να γίνει και για το πόλο αυτό. Για τις επιτυχίες που έχει το άθλημα δεν παίρνει την προβολή. Έχουμε πολλές επιτυχίες. Αλλά τώρα να περιμένουμε να παίξει η Εθνική ομάδα στους Ολυμπιακούς Αγώνες για να το δείξει ένα κανάλι, είναι άδικο. Δηλαδή και τα διασυλλογικά έχουν πολύ ωραία παιχνίδια. Πρέπει σ' αυτό το κομμάτι να υπάρξει μια ενεργοποίηση, δεν ξέρω με ποιον τρόπο αλλά πάντα υπήρχε αυτό το πρόβλημα.

Θα ήταν πολύ ωραίο να προβληθεί και να το μάθει ο κόσμος. Δηλαδή και το παιδάκι που βλέπει, θα δει στην τηλεόραση λίγο το νερό που πλατσουρίζει, τον Φουντούλης και τον Γενηδουνιά ας πούμε και θα πει “Α ωραίος αυτός, κι εγώ θέλω”.

Το πόλο αντιμετωπίζεται σαν ερασιτεχνικό ενώ στα ωράρια και σε όλα είναι επαγγελματικό. Εγώ έχω να το λέω αυτό, γιατί μου λένε ότι είμαστε ερασιτεχνικό άθλημα και λέω “Παιδιά, επαγγελματικό είναι”. Κρίμα είναι να μην υπάρχει αυτή η προβολή.

Σκέφτομαι και λίγο τους επόμενους. Γιατί το παιδάκι δύσκολα θα έρθει, αν δεν μένει εδώ στη Βουλιαγμένη για παράδειγμα και θα το ξέρουν οι γονείς του επειδή είναι εδώ».

Χορηγοί υπάρχουν σε προσωπικό επίπεδο; Σε έχουν προσεγγίσει ατομικά;

«Όχι, εμένα προσωπικά όχι. Σίγουρα έχει να κάνει το ότι είμαστε σε ένα ομαδικό άθλημα. Είναι δύσκολο να πάει ένας χορηγός σε μια ομάδα και να ζητήσει την τερματοφύλακα αλλά είναι σχετικό αυτό. Γιατί όχι, ας πούμε.

Εμάς μας έλειψε, ναι. Τώρα πιο πρόσφατα, τα τελευταία χρόνια, κάτι πάει να γίνει με την Εθνική ομάδα. Αλλά σίγουρα θα μπορούσαμε πολλά παραπάνω.

Ελπίζω για τους επόμενους και για τις επόμενες να αλλάξει το πράγμα. Μακάρι να υπάρξει μια κινητικότητα».

Πώς βλέπεις την Χρυσή μέσα στα επόμενα χρόνια;

«Δεν με σκέφτομαι σε κολυμβητήριο. Σκέφτομαι να έρχομαι να βλέπω τις φίλες μου που παίζουν αλλά όχι να είμαι εδώ γενικά. Σίγουρα θα μου άρεσε να έρθω κάποιες φορές να μιλήσω σε παιδάκια, αυτό θα μου άρεσε. Χωρίς να αποκλείω κάτι αλλά με βλέπω στο επάγγελμά μου.

Τώρα είναι το μεταβατικό στάδιο, είναι πολύ φρέσκο γιατί έχουν περάσει μόλις τρεις μήνες. Τώρα προσπαθώ να τελειώσω και τη σχολή. Οπότε είμαι στο να βρω τα πατήματά μου αλλά νομίζω ότι είμαι πολύ excited για τη συνέχεια».

Πώς γίνεται να έχεις αφιερώσει τόσα χρόνια σε αυτό το άθλημα και να μην βλέπεις να ασχολείσαι με αυτό στο μέλλον;

«Ειλικρινά, δεν το θεωρώ αρνητικό το γεγονός ότι δεν με βλέπω στο χώρο. Δεν το κάνω, γιατί έχω κάποια πικρία. Απλά αισθάνομαι ότι έχει γυρίσει μία σελίδα.

Ο πρωταθλητισμός μού έδωσε πάρα πολλά πράγματα, αλλά μου πήρε και πολλά. Μου έδωσε πράγματα, τα οποία για τον χαρακτήρα μου και για την μετέπειτα ζωή μου είναι top και δεν μπορείς να τα πάρεις αλλιώς. Πάντα θα υπάρχει εκεί. Χωρίς υπερβολή, μέχρι στιγμής, είναι όλη μου η ζωή.

Πολλές φορές αντιμετωπίζω τα πράγματα λες και κάνω πρωταθλητισμό. Μου λένε "εντάξει, μην πας κάθε μέρα γυμναστήριο". Γίνομαι τρελή. Δηλαδή νιώθω πως αν δεν πάω μπορεί να γίνει κάτι, το οποίο δεν είναι φυσιολογικό. Πρέπει το σώμα να ξεκουραστεί, όταν για καιρό ήταν στα... κόκκινα.

Για παράδειγμα θα ήθελα να πάω να τρέξω κάποια στιγμή μέσα στη μέρα. Να βρω ένα μισάωρο. Αυτά είναι κατάλοιπα του πρωταθλητισμού. Γενικά, μου αρέσει η άσκηση αλλά θα χρειαστεί να βάλω κάποια όρια με βάση τις απαιτήσεις του σώματος».

Σε ενοχλεί που είσαι μακριά από την πισίνα;

«Όχι, δεν με ενοχλεί. Ήταν πολύ ωραία που ήρθα στο κολυμβητήριο και είδα τα παιδιά, γνωστούς, φίλους. Εδώ είναι τα φιλαράκια μου. Με την Χριστίνα (Τσουκαλά) που είναι βοηθός της Κικής Λιόση είμαστε κολλητές. Προσπαθώ να έρχομαι και να συνδυάζω όλα. Να δω τη Χριστίνα, την Κική, όλους».

Καμιά φορά δεν έχεις σκεφτεί να βουτήξεις, όχι απαραίτητα για προπόνηση;

«Ούτε αυτό το έχω σκεφτεί ακόμα. Αλλά είναι θέμα χρόνου να γίνει.

Να είμαι ειλικρινής, τώρα, είδα πόσο άσπρη είμαι γιατί λόγω προπονήσεων στο ανοιχτό κολυμβητήριο ήμασταν μαυρισμένες και το σκέφτηκα για λίγο είναι η αλήθεια.

Το να μην βρίσκομαι στην πισίνα είναι μια συνήθεια που απέβαλα αναίμακτα. Είμαι αρκετά συνειδητοποιημένη και ήμουν πολύ σίγουρη ότι είναι η ώρα ν' απομακρυνθώ από την πισίνα».

Τη σιγουριά αυτή την... έζησε αρκετά το ελληνικό πόλο το καλοκαίρι με τις αποχωρήσεις των Ελευθεριάδου και Σωτηρέλλη. Πώς μία αθλήτρια στο top class επίπεδο και σε τόσο καλή ηλικία αποφασίζει να σταματήσει;

«Αυτό έχει να κάνει με το πότε θα το νιώσει ο καθένας. Δεν ξέρεις πώς το έχει λάβει όλο αυτό ένας αθλητής ή μία αθλήτρια. Μπορεί να έχει πιεστεί και να έχει κουραστεί τόσο πολύ που να γυρίσει να πει "είμαι καλά μέχρι εδώ". Δεν έχει να κάνει με τα χρόνια. Προσωπικά, αν δεν είχα τραυματιστεί στον ώμο, θα έπαιζα άλλον ένα χρόνο και τέλος».

Δεν είναι κάτι που έχουμε συνηθίσει. Αν το συγκρίνεις το 26, το 27 το 29 μας μοιάζει πολύ σύντομο χρονικό διάστημα...

«Σίγουρα είναι μικρό το διάστημα, αλλά πολύ συμπυκνωμένο. Φτάνει η στιγμή που... χορταίνεις απ' όσα έχεις ζήσει και σκέφτεσαι αμέσως το επόμενο βήμα. "Ταβανιάζεις"».

Εσύ... ταβάνιασες;

«Δεν θεωρώ ότι.... ταβάνιασα, αλλά προς το τέλος το σώμα μου δεν βοηθούσε. Έπρεπε να κάνω υπερπροσπάθεια και να ταλαιπωρηθώ πάρα πολύ για να έχω την απόδοση που είχα παλιότερα και... έβγαινε πιο αβίαστα.

Αυτό το έβλεπα χρόνο με το χρόνο. Η προσπάθεια άλλαζε! Εκεί που έκανα κάτι με λιγότερο κόπο, μετά αποκτούσε ένα βαθμό δυσκολίας. Αποκορύφωμα ο τραυματισμός μου στον ώμο στο Παγκόσμιο, όπου ζορίστηκα πολύ».

Πώς διαχειρίζεσαι ότι τελείωσες την καριέρα σου, έχοντας πετύχει τόσα πολλά;

«Δεν το έχω στο μυαλό μου, πράγμα που είναι λάθος. Δείχνει ότι τα περνούσα έτσι, βλέποντάς όλα ως δουλειά. Σίγουρα ευχαριστήθηκα επιτυχίες, αλλά την επόμενη μέρα κοιτούσα τον επόμενο στόχο. Και με άτομα που συνυπήρχα στις ομάδες είχαμε την ίδια νοοτροπία. Πετυχαίναμε αυτό που θέλαμε, το χαιρόμασταν και μετά back to reality. Μου ταίριαζε πολύ αυτός ο τρόπος σκέψης.

Βέβαια, αυτό που έκανα και δεν ήταν καλό είναι πως κρατούσα το καλό για λίγο και σκεφτόμουν παραπάνω απ' όσο έπρεπε κάποιες ήττες. Μία ήττα που... πόνεσε πολύ και την σκέφτηκα πάρα πολύ επίσης ήταν η ήττα στο Προολυμπιακό πριν το Τόκιο».

Είμαστε ένας λαός όπου υπάρχει πολύ ο σεξισμός. Πολλά σχόλια, χρήση φωτογραφιών με λάθος τρόπο. Υπάρχει αυτό μέσα στον χώρο;

«Από προπονητές, συναθλήτριες και συναθλητές όχι δεν έχει υπάρξει κάτι τέτοιο. Από φιλάθλους, όμως, έχει υπάρξει. Έχω δει φωτογραφίες, έχω δει πολλά εκτός του χώρου. Προσπαθώ να μην ασχολούμαι, αλλά πώς να τ' αλλάξεις αυτά;

Παίζουμε ένα άθλημα με μαγιό και αυτό δεν γίνεται μόνο στην Ελλάδα. Γίνεται και στο εξωτερικό, απλά όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό όσο εδώ. Ο κόσμος που θα πάει να δει πόλο είναι πιο εκπαιδευμένος, δεν στέκεται στο... πονηρό και παρακολουθεί πιο αγνά το άθλημα που πάει να δει. Έχει τύχει να νιώσω περίεργα βλέμματα, τα οποία δυστυχώς δεν μπορείς να τ' αλλάξεις.

Γεγονός που κάνει ξεκάθαρο το πρόβλημα στη διαχείριση και την αθλητική παιδεία στην Ελλάδα.

Τα βλέμματα ή κάποια σεξιστικά σχόλια τα οποία μπορεί να διαβάσεις σε επηρεάζουν;

«Εννοείται πως με έχουν επηρεάσει. Κάποια πράγματα τα παίρνω κατάκαρδα, όχι μόνο τα σεξιστικά σχόλια.

Για παράδειγμα στην ανάρτηση που έκανα για το κλείσιμο της καριέρας μου και αναφερόμουν στον τελευταίο χρόνο. Υπήρχαν άτομα που σχολίασαν το γεγονός ότι δεν ανέφερα τον Ολυμπιακό, μία ομάδα στην οποία έχω περάσει όλη τη ζωή εκεί και την έχω ευχαριστήσει για όσα έχω περάσει. Το ένιωσα άδικο αυτό και με στεναχώρησε.

Ο καθένας το εκλαμβάνει αλλιώς και δυστυχώς δεν μπορούμε να βρούμε άκρη. Απλά δεν περίμενα σε μία τέτοια ανάρτηση να υπάρχουν τέτοια σχόλια. Ενδεχομένως να χρειάζεται μία διακριτικότητα».

Γιατί, όμως, εσύ και κάθε αθλήτρια να σκέφτεται τι θ' αναρτήσει και τι όχι ή τι θα γράψει και τι όχι;

«Σίγουρα αυτή η λογική είναι λάθος. Θα γυρίσουμε, όμως και πάλι, στο θέμα της αθλητικής παιδείας. Στο εξωτερικό θ' ασχοληθούν παραπάνω με τον αθλητή και λιγότερο με το τι έκανε, τι ανήρτησε και τι είπε. Εδώ δίνουμε παραπάνω σημασία. Είναι από τ' αρνητικά της έκθεσης αυτό».

Αναφορικά με την έκθεση. Έχεις γίνει δέκτης άσχημων οπαδικών συμπεριφορών εκτός γηπέδου;

«Δεν έχει τύχει. Όταν πηγαίναμε Θεσσαλονίκη για να παίξουμε με τον ΠΑΟΚ μας έλεγαν να μην κυκλοφορούμε με τις φόρμες της ομάδας. Φορούσαμε κάτι ουδέτερο.

Σίγουρα δεν είναι σωστό αυτό που συμβαίνει, αλλά και εμείς γιατί να... προκαλέσουμε και από το πουθενά να μπλέξω ή να φέρω σε κίνδυνο τη σωματική μου υγεία;».