Τίνα Κοντογιάννη στο GWomen: «Τι περίμενε ο Άλιμος; Nα μου φερθεί έτσι και να πω ευχαριστώ;»

Ποιο ήταν το ερέθισμα για την Τίνα να ξεκινήσει ν' ασχολείται με τo πόλο;

«Στη Νέα Σμύρνη μέναμε με την οικογένειά μου και ο αδερφός μου ξεκίνησε πόλο. Αρχικά, κάναμε κολύμπι στο κολυμβητήριο, αλλά μετά βαρέθηκε εκείνος και ξεκίνησε πόλο. Τότε ζήλεψα εγώ και άρχισα να παίζω μαζί στην ομάδα του Πανιώνιου.

Τότε δεν είχε γυναικείο τμήμα ο Πανιώνιος. Την πρώτη ημέρα ήμασταν εγώ, η Χριστίνα Κώτσια και λίγο αργότερα ήρθε η Χρυσή Διαμαντοπούλου. Έτσι ξεκίνησε η ομάδα του Πανιωνίου».

Πώς ήταν για σένα το ν' ασχολείσαι με το πόλο;

«Το μισούσα! Έτρεμα από το κρύο. Όλα αυτά στην αρχή, γιατί κρύωνα μιας και κάναμε στην ανοιχτή πισίνα προπόνηση. Σιγά - σιγά όμως, όταν μπήκαμε σε ένα ρυθμό αγώνων και είδαμε πως κάνουμε κάτι καλό, άρχισε να μου αρέσει όλο αυτό. Μου άρεσε πολύ η ιδέα της ομάδας, το σύνολο. Και ένιωθα ότι ανήκω εκεί. Έτσι, όποια δυσκολία μπορεί να ερχόταν την αντιμετώπιζα με θετικό πρόσημο».

Είχες και τον αδερφό σου εκεί...

«Ναι, τον είχα εκεί! Κάναμε μία πολύ ωραία παρέα, μικρά παιδιά ήμασταν. Εξελισσόμασταν και φτάσαμε τον Πανιώνιο στην Α1 κατηγορία».

Ποιες αντιδράσεις αντιμετώπιζες όταν έλεγες στα παιδιά στο σχολείο πως παίζεις πόλο;

«Θεωρώ ότι το άκουγαν με ενθουσιασμό, γιατί πίστευαν πως έκανα κάτι δύσκολο. Έτσι θεωρώ πως το έβλεπαν. Υπήρχε η... ταμπέλα ότι η Τίνα παίζει πόλο, αλλά δεν το λέω με την αρνητική έννοια. Άκουγα ωραία λόγια, γιατί η λέξη «ταμπέλα» δεν ακούγεται καλά».

Και από το... μηδέν βρίσκεσαι στην Α1 κατηγορία με τον Πανιώνιο σε «σχολική» ηλικία. Πώς το διαχειρίζεσαι; Ανέβηκαν τα μυαλά πάνω από το κεφάλι;

«Όχι, πατούσα αρκετά στο έδαφος. Το διαχειριζόμασταν ήρεμα. Τότε ήταν και η περίοδος που είχαμε και αρκετές κλήσεις στα τμήματα της Εθνικής ομάδας. Μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2008 είχαμε κληθεί στην ομάδα νεανίδων και πότε - πότε ο τότε προπονητής της Εθνικής Γυναικών, Γιώργος Μορφέσης, μας έπαιρνε σε προπονήσεις. Την επόμενη χρονιά τα πράγματα κύλησαν παρόμοια και από τότε το μυαλό μας ήταν μόνο στην Εθνική ομάδα.

Είχαμε εκπληκτική «φουρνιά» και θέλαμε να πάρουμε το "άνευ" στις Πανελλήνιες. Μετά, ήρθε η προολυμπιακή χρονιά όταν ήμουν Γ' Λυκείου και επειδή οι περισσότερες ήμασταν στα καλέσματα της Εθνικής περάσαμε τη χρονιά μέσα στο κολυμβητήριο. Για μένα, τη Χριστίνα Κώτσια, τη Μαργαρίτα Πλευρίτου ήταν η χρονιά που δίναμε Πανελλήνιες και αντ' αυτού ήμασταν στην Κίνα με την Εθνική Γυναικών για το World League.

Είχε κάνει μία ανανέωση τότε η Εθνική και εμείς τότε σκεφτόμασταν μόνο το πόλο. Παράλληλα, είχαμε κατακτήσει και το χρυσό στη Μαδρίτη (2011) και στο Περθ (2012) με την Εθνική νεανίδων και κάναμε προσπάθειες για να επανέλθει το "άνευ".

Στα 18 μου, και ενώ ο Πανιώνιος με είχε βοηθήσει πάρα πολύ να αποκτήσω το δικό μου στυλ παιχνιδιού, "άνοιξα" τα φτερά μου και πήγα στη Βουλιαγμένη».

Πώς είναι να βλέπεις φωτογραφίες από τότε, π.χ από την υποδοχή στο αεροδρόμιο μετά από το χρυσό στο Περθ;

«Εγώ συγκινούμαι! Παρακολουθώ την πορεία αυτών των παιδιών. Συμβαδίζουμε και αυτό είναι πολύ όμορφο. Χάρηκα πάρα πολύ που είδα τα κορίτσια να παίρνουν την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Ξέρω ότι ήταν κάτι που το ήθελαν πάρα πολύ. Είναι οι κόποι τους και αυτό με συγκινεί πολύ.

Ακόμα κι αν δεν έχουμε στενές επαφές, υπάρχουν αγνά συναισθήματα στην καρδιά μου και θέλω το καλύτερο για όλες τους. Νομίζω υπάρχει ένα δέσιμο ανάμεσα σε ανθρώπους που έχουν πορευτεί από πολύ μικρή ηλικία μέχρι τώρα. Μιλάμε για 15 χρόνια, τα οποία κάνουν πολύ διαφορετικό αυτό το δέσιμο ακόμα κι αν δεν βρισκόμαστε εκτός πισίνας».

Και πάμε στο "ανευ" για το οποίο κάνατε μεγάλη προσπάθεια. Πώς το αξιοποίησες;

«Ήταν μια τεράστια διευκόλυνση, γιατί μας έδινε τη δυνατότητα να διαλέξουμε όποια σχολή θέλουμε και αν την τελείωνες ήταν δικό σου θέμα. Εγώ επέλεξα να πάω στη φυσιοθεραπεία, η οποία μου άρεσε πολύ. Τότε ήταν ακόμα ΤΕΙ, αλλά έκανα υπομονή γιατί έγινε ΑΕΙ και πλέον το πτυχίο μου γράφει Πανεπιστήμιο Δυτικής Αττικής.

Μια επιλογή που με δικαίωσε και δεν την έχω μετανιώσει ούτε στιγμή. Είναι, θεωρώ, η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσα να κάνω για εμένα. Δεν εξαρτώμαι μόνο από το πόλο. Άνοιξα τους ορίζοντές μου, έχω... ανοίξει τον κύκλο μου και δεν είμαι μόνο η Τίνα που παίζει πόλο».

Το γεγονός ότι η φυσιοθεραπεία έχει άμεση σχέση με τον αθλητισμό ήταν ένας λόγος για τη διαλέξεις για τις σπουδές σου;

«Σίγουρα έπαιξε το ρόλο του αυτό, αλλά ο βασικότερος λόγος ήταν ότι ήξερα πού μπορεί να πονάει κάποιος, γιατί έχω πονέσει και εγώ αυτό. Είχα μία έφεση σε αυτό το κομμάτι. Μία «μαγική» ικανότητα να καταλαβαίνω πού πονάει κάποιος και να τον βοηθάω ανάλογα».

Πώς είναι να συνδυάζεις σπουδές και πρωταθλητισμό;

«Ήταν δύσκολο γιατί είναι και μία δύσκολη σχολή που έχει κλινικές, έχει νοσοκομεία. Το τελευταίο έτος, ειδικά έχει νοσοκομεία και πρακτική. Οπότε αναγκάστηκα να ρίξω το επίπεδο πρωταθλητισμού, φεύγοντας από την Βουλιαγμένη, διότι δεν μπορούσα να κάνω πρωινές προπονήσεις αφού είχα να τελειώσω την πρακτική στις κλινικές».

Συνεχίζει να είναι δύσκολος και μετά τις σπουδές;

«Όχι, τώρα είναι καλύτερα διότι έχω το δικό μου κύκλο, έχω τις δικές μου θεραπείες, φτιάχνω εγώ το πρόγραμμά μου. Βάσει των προπονήσεων και των υποχρεώσεων που έχω με το πόλο φτιάχνω και το πρόγραμμα των ασθενών. Και είναι όλα πολύ καλά».

Ανέφερες πως πλέον δεν εξαρτάσαι από το πόλο (οικονομικά). Πόσο εύκολο είναι για μια αθλήτρια της Α1 να τα βγάζει πέρα οικονομικά;

«Η αλήθεια είναι πως είναι δύσκολο για μία κοπέλα που παίζει στον Ολυμπιακό ή την Βουλιαγμένη να δουλεύει και να ακολουθεί το πρόγραμμα των προπονήσεων. Ποια δουλειά θα δεχθεί να δουλεύεις ένα οχτάωρο και να τους λες πρέπει να φύγω ταξίδι για την Ευρώπη, για προπόνηση και για Εθνική κλπ;».

Ας βάλουμε στην άκρη τον Ολυμπιακό και τη Βουλιαγμένη, στις άλλες ομάδες ισχύει το ίδιο;

«Είναι πιο εύκολο να έχεις δεύτερη δουλειά. Αυτό βέβαια κρίνεται και από τις προτεραιότητες, οι οποίες πολλές φορές θα σε... στείλουν και σε μία αντίστοιχη ομάδα με μεγαλύτερη κατανόηση. Ο Εθνικός, ομάδα στην οποία αγωνίζομαι τώρα, κατανοεί τις ανάγκες των αθλητριών.

Εσύ συμβιβάζεσαι με το τι θες να κάνεις. Όλες οι ομάδες δείχνουν κατανόηση, γιατί όλοι γνωρίζουν πως το πόλο είναι ένα άθλημα που δεν μπορεί να σου εξασφαλίσει το υπόλοιπο της ζωής σου.

Επειδή έχω υπάρξει σε χρονιές που τα χρήματα ήταν πολύ λίγα για τις γυναίκες αθλήτριες στο πόλο, πλέον μπορώ να πω πως τα χρήματα είναι καλά. Μπορούν να σου εξασφαλίσουν το "τώρα" και δεν μπορούν να σε κάνουν να πεις πως "έβγαλα πολλά χρήματα από το άθλημα". Και αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ελλάδα, αλλά παγκοσμίως. Σε αυτό οφείλεται το άθλημα από τη φύση του και το γεγονός ότι δεν είμαστε άνδρες».

Τι εννοείς με το τελευταίο;

«Είναι μία συζήτηση που έχω κάνει πάρα πολλές φορές και καταλήγω πως όλοι κάπου έχουν δίκαιο.

Είμαι κάθετη στο γεγονός ότι μέχρι πρότινος έδειχναν μόνο αγώνες ανδρών και όχι γυναικών στην τηλεόραση. Οι χορηγοί είναι περισσότεροι στους άνδρες απ' ότι στις γυναίκες. Ακόμα και ο διαχωρισμός με τη διαφορά μεγέθους στο κύπελλο με βρίσκει τελείως αντίθετη.

Φίλοι μου άνδρες λένε ότι το πόλο ανδρών προσελκύει περισσότερο κόσμο, περισσότερο θέαμα όπως είναι ας πούμε το NBA με το WNBA, πράγμα που... ακούω. Ωστόσο η απόκλιση είναι τεράστια στα συμβόλαια και στο θέμα προβολής που υπάρχει.

Σε ένα άθλημα που τα δύο φύλα κάνουν ίδιες προσπάθειες και ίδιες θυσίες, η γυναίκα υστερεί. Δυστυχώς δεν υπάρχουν αρκετές "φωνές" που να έχουν βγει προς το έξω και να διεκδικήσουν».

Με αφορμή αυτό, υπάρχουν προσπάθειες για γίνει επαγγελματικός ο γυναικείος αθλητισμός...

«Είναι μία σημαντική κίνηση, διότι εμείς έχουμε αφιερώσει όλη μας τη ζωή σε ένα άθλημα στο οποίο πληρωνόμαστε και έχουμε μηδέν ένσημα. Υπάρχουν συμβόλαια τα οποία δεν έχουν μεγάλη ισχύ και συνήθως δεν υπερασπίζονται τον αθλητή αλλά σχεδόν πάντα είναι με το μέρος της ομάδας. Θεωρώ ότι θα έπρεπε να προστατεύεται περισσότερο ο αθλητής από τα συμβόλαιά του.

Για παράδειγμα, σχετικά με αυτό που συνέβη σε μένα με τον Άλιμο θα μπορούσα να μην δεχθώ την προσβολή του συμβολαίου μου από το σύλλογο. Θα μπορούσα να "καθίσω" στο συμβόλαιό μου, αλλά αυτό θα μας πήγαινε στα δικαστήρια, σε μία χρόνια διαμάχη στην οποία ενδεχομένως θα έπαιρνα τα χρήματά μου και θα είχα ξοδέψει άλλα τόσα. Γι' αυτό και ήρθα σε συμβιβασμό».

Κεφάλαιο «Άλιμος»

Αυτό ήταν και η ιδανική... πάσα για ν' ανοίξουμε το θέμα του Αλίμου. Είσαι από το 2023, με τον σύλλογο να βρίσκεται στις οκτώ καλύτερες ομάδες της Ευρώπης, τρίτος στο πρωτάθλημα γυναικών και με εσένα πρώτη σκόρερ. Βέβαια, τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν καλύτερα και μιλάω για εσένα. Κάνε μικρή αναδρομή...

«Στον πρώτο χρόνο με τον Άλιμο μπορούσες να δεις πως υπήρχε μία διάθεση προόδου από μεριάς διοίκησης, παικτριών, προπονητής. Υπήρχε καλός σχεδιασμός.

Φέτος, η χρονιά ξεκίνησε με πολλές βλέψεις και αρκετά σκαμπανεβάσματα με τον προπονητή μας, Πάνο Βέργο, να φεύγει. Το... κερασάκι στην τούρτα ήρθε τον περασμένο Δεκέμβρη, όταν αποφασίστηκε να πληρωθεί η πλειοψηφία της ομάδας και όχι εγώ με κάποιες συμπαίκτριες ακόμα. Μπήκα στη διαδικασία να ρωτήσω τον πρόεδρο γιατί συνέβη αυτό, με τον ίδιο να μου απαντάει πως έτυχε να συμβεί. Μας έδωσε μία ημερομηνία για την πληρωμή μας, η οποία και πραγματοποιήθηκε εν τέλει εκπρόθεσμα. Εγώ αυτό το θεώρησα προσβλητικό ως προς το πρόσωπό μου και μεγάλη αδικία. Έτσι, αποφάσισα ν' απέχω από την προπόνηση μέχρι να πληρωθώ, γιατί θεωρώ ότι δεν αξίζει σε κανέναν να μην πληρώνεται και να πληρώνεται όλη η ομάδα.

Φυσικά, αυτό δεν άρεσε ούτε στον πρόεδρο, ούτε στον νέο προπονητή και μία μέρα μετά τέθηκα εκτός ομάδας, διότι ο πρόεδρος θεώρησε πως μετέφερα πληροφορίες για το άρθρο που δημοσιεύθηκε στο Gazzetta αναφορικά με την ελλιπή αποστολή της ομάδας στο ματς κόντρα στο Ρέθυμνο. Φυσικά κάτι τέτοιο ουδέποτε συνέβη, αν ήθελα να μιλήσω σε οποιαδήποτε ιστοσελίδα θα το έκανα επώνυμα, όπως το κάνω τώρα. Αυτό έκανε ξεκάθαρο και το θέμα που έχουν αυτοί οι άνθρωποι... Δεν ενδιαφέρονταν δηλαδή για το τί γίνεται στην πραγματικότητα, αλλά για το γεγονός ότι η κατάσταση στον σύλλογο πήρε δημοσιότητα, όταν γνωρίζουμε πολύ καλά πώς ό,τι γίνεται στο χώρο της υδατοσφαίρισης μαθαίνεται από άκρη σε άκρη εντός λεπτού.

Προφανώς δεν ήταν αυτός ο λόγος για να με διώξουν από την ομάδα. Σίγουρα θα ήταν και απόφαση προπονητή, αλλά ο προπονητής δεν ήρθε να μου μιλήσει ποτέ για τίποτα. Ως δικαιολογία για το λόγο που έφυγα από την ομάδα, την οποία διάβασα σε ένα άρθρο, ήταν το ότι είχα κακή συμπεριφορά. Αν το ότι υπερασπίζομαι τα δικαιώματα και τον εαυτό μου απέναντι σε μία αδικία με κάνει να έχω κακή συμπεριφορά, μακάρι τότε να είμαι πάντα το κακό παιδί».

Και φτάνουμε στην ημέρα που μαθαίνεις ότι είσαι εκτός ομάδας...

«Το έμαθα με μηνύματα! Εκείνη τη στιγμή πήρα τηλέφωνο το προπονητή, την αρχηγό της ομάδας, οι οποίοι δεν απαντούσαν. Έστειλα μήνυμα στον πρόεδρο, γιατί είμαι εκτός ομάδας, στο οποίο μου απάντησε ότι ο λόγος ήταν το άρθρο που δημοσιεύθηκε. Το μόνο που τους ένοιαζε ήταν το γιατί γράφτηκε το εν λόγω άρθρο.

Την επόμενη ημέρα δέχθηκα ένα τηλεφώνημα από εκείνον που μου έλεγε με φωνές πως θα πάρω τα δεδουλευμένα μου και θα φύγω από την ομάδα. Από τη μεριά μου προσπάθησα να επικοινωνήσω μαζί για να βρεθούμε από κοντά και να βρούμε μια λύση, ωστόσο μου έδωσε να καταλάβω πως δεν είχε διάθεση να βρεθεί μία λύση, μένοντας στα όσα είχαμε πει στο τηλέφωνο.

Εγώ είχα δουλέψει τον Νοέμβριο, τον μισό Δεκέμβριο, έχοντας και κάποια χρωστούμενα από πέρυσι. Στις διαπραγματεύσεις «χάθηκε» και ο Δεκέμβρης, γεγονός το οποίο το δέχθηκα γιατί δεν ήθελα να το φτάσω στα άκρα. Είπα πως θέλω τα περυσινά χρωστούμενα, τα χρήματα του Νοεμβρίου».

Και το δελτίο;

«Όταν θα άνοιγε η μεταγραφική περίοδος, δηλαδή 1η του Ιανουαρίου.

Με τα πολλά βρεθήκαμε από κοντά. Ο πρόεδρος μου είπε πως θα φτιαχτεί το χαρτί για τη λύση της συνεργασίας και εγώ του ζήτησα μέχρι τις 21 Δεκεμβρίου θέλω το χαρτί μου και τα χρήματα εννοείται. Έως τότε, όμως, δεν είχα καμία ενημέρωση. Αποφάσισα, λοιπόν να πάω στον τελευταίο αγώνα της ομάδας πριν τα Χριστούγεννα. Δεν είχα κάτι επίσημο που να επιβεβαίωνε πως είμαι εκτός ομάδας, άρα εγώ έπρεπε να παρευρίσκομαι εκεί. Και μέσα σε όλα μέχρι τότε δεν έχω κάνει προπόνηση, γιατί δεν είχα καμία ενημέρωση».

Και πότε λύθηκε το θέμα με τις προπονήσεις;

«Στις 26 Δεκεμβρίου, όταν μίλησα με τον έφορο και μου είπε πως μπορώ να πηγαίνω συγκεκριμένες ώρες στην πισίνα που κάνει προπονήσεις ο Άλιμος μέχρι να υπογράψω λύση συνεργασίας. Βέβαια, το να προπονούμαι μόνη μου δεν ήταν λύση και στις 29 του Δεκέμβριου ενημερώνω πως θα πάω στην προπόνηση της ομάδας, με τον προπονητή να με διώχνει και εγώ να του εξηγώ πως δεν υπάρχει κάτι επίσημο, λέγοντας του να πει στον πρόεδρο να φτιάξει ένα χαρτί που να μου δίνει τη δυνατότητα να προπονηθώ με άλλη ομάδα μιας και δεν είχα πάρει ακόμα το δελτίο μου.

Εκείνη την ημέρα, επικοινώνησε μαζί μου η δικηγόρος του Αλίμου και αυθημερόν που στάλθηκε έγγραφο στο οποίο επιβεβαιωνόταν πως δεν έχω υποχρεώσεις με το σύλλογο και μπορώ να κάνω προπονήσεις με νέα ομάδα, χωρίς όμως να έχει λυθεί η συνεργασία»

Και έρχεται ο Γενάρης...

«Μπαίνει ο νέος χρόνος, ξεκινάει η μεταγραφική περίοδος, που σήμαινε ότι θα πάρω το δελτίο μου και συνάμα τα χρήματά μου. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη... Αναγκάστηκα να βάλω δικηγόρο, γιατί έτσι δε έβγαζα άκρη, και αποφασίσαμε να κάνουμε διακανονισμό ώστε με την υπογραφή της λύσης της συνεργασίας να πάρω τα χρήματα του Νοεμβρίου. Τα περυσινά χρωστούμενα θα τα κατέθεταν έως τις 5 Μαρτίου.

Βέβαια, η υπογραφή της λύσης συνεργασίας ολοένα και καθυστερούσε και από τις 14 Δεκέμβρη κατέληξα να είμαι με κάθε επισημότητα εκτός ομάδας του Αλίμου στις 23 Γενάρη, όταν και έλαβα τα χρήματα του Νοεμβρίου».

Με τι συμπεριφορές ήρθες αντιμέτωπη εκείνο το διάστημα;

«Υπήρχε τόσο μένος, μετά από την απόφασή μου να διεκδικήσω αυτά που δικαιούμαι. Υπήρχαν άσχημα λόγια! Ότι δεν θα ξαναπατήσω το πόδι μου στην πισίνα, ότι δεν θα ξαναπλησιάσω την ομάδα, να μην ξαναμιλήσω με κανέναν.

Αυτό που κατάλαβα είναι πως όσο κάποιος δεν αντιτίθεται στον Άλιμο, ο σύλλογος είναι εντάξει. Όταν κάποιος πάει στην απέναντι πλευρά, επειδή θέλει να διεκδικήσει τα δεδουλευμένα του, τότε ο σύλλογος δεν... ηρεμεί.

Γενικά στη ζωή μου απεχθάνομαι την αδικία. Δεν αρέσει σε πολύ κόσμο να ακούγεται γενικά η αλήθεια και το άδικο. Δεν ξέρω τι περίμενε ο Άλιμος... Ότι θα μου φερθεί έτσι και θα πω ευχαριστώ; Δεν περίμενε πως θα μιλήσω γι' αυτά τα συμβάντα;

Εάν στις 14 Δεκέμβρη, ο πρόεδρος με καλούσε και μου έλεγε πως λόγω της αποχής μου αυτής είμαι εκτός ομάδας, μου έδινε άμεσα τα δεδουλευμένα και το δελτίο μου και μου έλεγε λήγουμε τη συνεργασία μας δεν θα πήγαινε τόσο μακριά αυτό το θέμα. Αλλά η συμπεριφορά ήταν αντιεπαγγελματική και δεν γινόταν να το αφήσω».

Πιστεύεις πως μετά απ' όλο αυτό που έχεις κάνει, θ' αποτελέσει "οδηγός" για άλλες αθλήτριες σε παρόμοια συμβάντα;

«Εγώ αυτό το κάνω για να υπερασπιστώ τον εαυτό μου. Θα ήθελα να είναι... οδηγός, γιατί κάποια στιγμή πρέπει να σταματήσουμε ν' ανεχόμαστε τέτοιου είδους συμπεριφορές. Να μην νιώθουν αυτοί που μας συμπεριφέρονται έτσι, ότι τους έχουμε ανάγκη. Μας έχουν ανάγκη! Εύχομαι να μην βρεθεί καμία κοπέλα στη θέση μου. Ελπίζω σε κάθε αδικία, οι συναθλήτριες και οι συναθλητές μου να υψώνουν ανάστημα, όμως δυστυχώς υπάρχει και ο φόβος».

Στο νέο κεφάλαιο της καριέρας σου είναι ο Εθνικός. Τι έχει το υπόλοιπο της σεζόν;

«Είμαι σε ένα περιβάλλον το οποίο γνωρίζω με έναν προπονητή που γνωρίζω επίσης πάρα πολύ καλά. Με παιδιά της ίδιας φιλοσοφίας με μένα, με τις δουλειές τους, με τις σπουδές τους, με τα μαθήματά τους, με τις υποχρεώσεις τους. Γι' αυτό λέω της ίδιας φιλοσοφίας.

Πιο χαλαρά, πιο όμορφα, πιο απλά».

Με τον Εθνικό έχεις συμβόλαιο έως το τέλος της σεζόν;

«Ναι, ναι και από εκεί και πέρα βλέπουμε».

Έχεις μείνει Ελλάδα μόνο. Πώς κι έτσι;

«Πιο παλιά είχα προσεγγίσεις από ισπανικές ομάδες... Δεν είμαι άνθρωπος που αλλάζει τις συνήθειές μου εύκολα. Δεν είχα και λόγο να φύγω. Θα έφευγα μόνο στην περίπτωση που δεν με κρατάει κάτι εδώ».

Άρα δεν το έχεις στα πλάνα για μετά;

«Τώρα; Τώρα πάμε για απόσυρση (γέλια). Έχει αρχίσει να δύει η καριέρα μου».

Πώς είναι να μπαίνει σε mood απόσυρσης;

«Η αλήθεια είναι πως σε όποιον το λέω, γελάει. Βέβαια, αυτά τα χρόνια νιώθω πως παίζω το καλύτερο πόλο που έχω παίξει ποτέ. Θεωρώ πως όσο με βαστούν τα πόδια μου θα συνεχίσω να παίζω, αλλά δεν θα το παρατραβήξω. Όταν δω ότι δεν με κρατάει άλλο η πισίνα θα σταματήσω».

Και όταν δεις ότι δεν σε κρατάει πια η πισίνα, μένεις σε αυτή;

«Μένω στην πισίνα. Είτε σαν φυσικοθεραπεύτρια. Είτε σαν προπονήτρια. Θα ήθελα να είμαι στην πισίνα. Θα ήθελα να κάνω το χώρο, να... σκεφτεί λίγο διαφορετικά. Να περάσω την νοοτροπία μου.

Ιδανικά θα ήθελα να μείνω στον χώρο του αθλητισμού και ειδικά να κάνω το χόμπι μου στην πισίνα. Υπάρχουν πολλά θετικά! Κάποια στιγμή θα ήθελα να κάνω οικογένεια».