Η Τζέσικα Αντράντε έριξε γροθιά στην ομοφοβία και τον σεξισμό

Για την Αντράντε όλα άλλαξαν όταν γνώρισε τον προπονητή Parana. Ένας άνδρας που δεν έβλεπε τα κορίτσια σαν γυναίκες σε κίνδυνο, αλλά σαν αληθινές μαχήτριες. Ξεκίνησε να μάχεται με γυναίκες, για πρώτη φορά. Γεγονός που την βοήθησε να αναπτύξει την τεχνική της, καθώς υπήρχε μεγαλύτερη ισορροπία δύναμης, βάρους, ύψους.

Μετά την... γκάφα με το pile driver δέχθηκε πρόταση από το MMA. Ο προπονητής της τής εξήγησε ότι το MMA είναι ο συνδιασμός κάθε άλλης πολεμικής τέχνης. Τα μάτια της έλαμψαν.
Υπήρχε μόνο ένα πρόβλημα. Έπρεπε να χάσει 10 κιλά σε ένα μόλις μήνα για να πιάσει τα κιλά που απαιτούνταν για τη συμμετοχή.

Εκείνη την εποχή δούλευε σε ένα ψιλικατζιδικο σαν delivery girl. Ζύγισε 70 κιλά και έτρωγε πολύ. Θα έφτανε όμως τα κιλά που απαιτούνταν για τη συμμετοχή ο κόσμος να χάλαγε. Έφερνε στη δουλειά ένα μπολ με μαρούλι, δύο φιλέτα κοτόπουλο, τρεις μικρές γλυκοπατάτες. Αυτά έτρωγε όλη τη μέρα. Οι συνάδελφοί της την κορόιδευαν. Της έλεγαν πως αυτό που πάει να κάνει είναι τρελό. Πως θα πεθάνει.

Η ημέρα του αγώνα δεν άργησε να φτάσει. Όταν ανακοίνωσαν την αντίπαλό της, για κάποια δευτερόλεπτα της κόπηκαν τα πόδια. «Από την πόλη Μαρίνγκα, η δύο φορές πρωταθλήτρια jiujitsu, τρεις φορές παγκόσμια πρωταθλήτρια Muay Thai, η ποιος ξέρει που αλλού πρωταθλήτρια». Μια ερώτηση της έτρωγε το μυαλό, τι έκανε εκείνη εκεί πέρα; Λίγο αργότερα, ορκίστηκε στον εαυτό της πως ακόμα κι αν χάσει τον αγώνα, το κόριτσι στην άλλη γωνία του «κλουβιού» θα έφευγε με δύο μαυρισμένα μάτια.

Όσο πάλευε άκουγε το πλήθος να φωνάζει το όνομά της, έριξε και μια κλεφτή ματιά, αστραπιαία, για να μη δώσει περιθώριο στην αντίπαλό της για ένα καίριο χτύπημα. Σκέφτηκε, «φίλε, αυτή είναι η ζωή που θέλω». Όταν τέθηκε αντιμέτωπη με την Milana Dudieva στη Ρωσία, ήξερε ότι έχει απέναντί της μια αθλήτρια που είχε κερδίσει τους τελευταίους οχτώ διαδοχικούς της αγώνες. Την «τελείωσε» στον δεύτερο γύρο. Και το τότε ήταν που UFC έμαθε την ύπαρξή της.

Το όνειρο που «πέθανε» σε ένα άδειο, σκοτεινό μέρος

Όταν ο προπονητής την ενημέρωσε για την πρόταση να αγωνιστεί κόνστρα στην Liz Carmouche, της πήρε κλάσματα δευτερολέπτου για να δεχθεί. Ακολούθησε το ταξίδι στην Αμερική. Είδε την αφίσα της στα λεωφορεία, σε κεντρικά σημεία της Νέας Υόρκης, στο Empire State Building.

Εκεί που είχε συνηθίσει να αγωνίζεται μπροστά σε μερικές δεκάδες άτομα στις κερκίδες ξαφνικά βρέθηκε σε μια αρένα με χιλιάδες θεατές να φωνάζουν το όνομά της. Αναρωτήθηκε, «ουάου, με ξέρουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι;».

Δεν ήξερε τι να κάνει. Να κλάψει, να γελάσει, να ουρλιάξει. Ήταν ένα ηφαίστειο ανδρεναλίνης. Ήταν κάτι δυνατότερο, πιο έντονο, από ό,τι είχε ποτέ βιώσει. Ήταν λίγα λεπτά πριν μπει στο «οκτάγωνο» ως η πρώτη Βραλιάνα μαχήτρια, στο πρώτο ματς δύο ανοιχτά gay αθλητριών.

Στον πρώτο γύρο, έφτασε κοντά σε νοκ άουτ. Πλησίασε την Carmoouche να νιώσει τη γεύση της νίκης. Ξαφνικά από το πουθενά, το παιχνίδι γύρισε. Ένιωσε κενή, σαν να έχει μεταφερθεί σε άλλη διάσταση.

Σε αυτό το άδειο και σκοτεινό μέρος, υπήρχε μόνο η αντίπαλός της και εκείνη.

Και πλήρης σιωπή.

Το πλήθος είχε εξαφανιστεί, ο διαιτητής, το «κλουβί». Δεν υπήρχε τίποτα. Το μόνο που μπορούσε να δει ήταν τα χτυπήματα της αντιπάλου της.

Γύριζε το πρόσωπό της κι ένιωθε ένα αγκώνα στο αφτί, γύριζε από την άλλη και δεχόταν μια γροθιά ευθεία στο πρόσωπο. Την χτυπούσε ξανά και ξανά, δεν ήξερε τι να κάνει.

Όταν επέστρεψε στην πραγματικότητα, δεν ένιωθε τα χέρια της. Όλα ήταν νεκρά, μουδιασμένα.

Δεν τα παράτησε.

Έμεινε εκεί μέχρι να τελειώσει ο γύρος. Μέχρι ο διαιτητής να τελειώσει τον αγώνα.

Η μόνη της σκέψη ήταν, πως έφτασε στο UFC και απέτυχα.

«Τι εννοείς ότι έχασες; πάντα προπονείσαι, μόνο αυτό κάνεις στη ζωή σου»

Γύρισε σπίτι συντετριμμένη, σίγουρη ότι έπρεπε να αλλάξει δουλειά. Να γυρίσει ίσως στο ψιλικατζίδικο της γειτονιάς της.

Ήθελε απλώς να την παρηγορήσει η μητέρα της, αλλά το «τι εννοείς ότι έχασες; πάντα προπονείσαι μόνο αυτό κάνεις στη ζωή σου» που βγήκε από το στόμα της δεν ήταν αυτό ακριβώς που περίμενε, που είχε ανάγκη.

Αυτά τα λόγια την χτύπησαν πιο δυνατά από κάθε άλλο χτύπημα που είχε δεχθεί στο «οχτάγωνο».

Έκλαιγε όλη μέρα, ένιωθε ανίκανη. Σα να μην της ανήκει ο εαυτός της. Η οικογένειά της δεν την στήριξε. Στην ουσία ποτέ δεν αποδέχθηκαν ποια ήταν ή τι είχε αποφασίσει να κάνει στη ζωή της.

Εκείνη την περίοδο έμαθε μάλιστα ότι ο πατέρα της είχε απατήσει τη μητέρα της, είχε φτιάξει άλλη οικογένεια.

Ο προπονητής της ήταν το μόνο ουσιαστικό στήριγμα. Μετά την ήττα της από την Λιζ στον πρώτο αγώνα στο UFC έπεισε τον εαυτό της να συνεχίσει την προπόνηση αλλά να μην αγωνιστεί ποτέ ξανά.

Οι ίδιοι άνθρωποι που κάποτε της έπλεκαν το εγκώμιο, τώρα την επέκριναν σκληρά. Έλεγαν ότι της λείπει ο επαγγελματισμός, η τεχνική. Ότι δεν είναι αρκετά καλή για το UFC.

Κι αυτά τα λόγια της ροκάνιζαν την ψυχή. Κάθε ψήγμα δυναμισμού έγινε σκόνη.

Ο προπονητής της είπε να κλείσει τα αφτιά. Την σήκωσε. Την πήγε να επισκεφθεί έναν ψυχολόγο στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Της μιλούσε για ώρα μετά το τέλος κάθε προπόνησης. Την έκανε να πιστέψει ξανά στον εαυτό της.

Ο ψυχολόγος την έμαθε να κοιτάζει τους αγώνες με έναν λιγότερο καταστροφικό τρόπο. Να εκτιμά τον εαυτό της περισσότερο. Όταν μια προπόνηση δεν πήγαινε καλά, παρέμενε ήρεμη, συγκεντρωμένη να τα πάει καλύτερα την επόμενη ημέρα.

Έλεγε: «Σήμερα θα είμαι καλύτερη από χθες. Όχι καλύτερη από οποιονδήποτε άλλο, καλύτερη από αυτή που ήμουν».

Τρεις μήνες αφότου έχασε από τη Λιζ, της έκλεισε έναν ακόμη αγώνα. Νίκησε τη Ρόζι Σέξτον και κατέκτησε το ρεκόρ γυναικών για τα περισσότερα χτυπήματα που σημειώθηκαν σε τρεις γύρους.

Χάρη σε αυτούς που την σήκωσαν, που την πίστεψαν όταν η ίδια μισούσε τον εαυτό της, ήταν και πάλι στα πόδια της. Ισχυρότερη, πίο σταθερή και σίγουρη από ποτέ.

Το πιο απροσδόκητο δώρο στη ζωή της

Κάποια στιγμή, κι ενώ είχε 10 αγώνες στο UFC στο «διαβατήριό της». Δεν είχε χρήματα, ούτε καν σπίτι για να ζήσει. Τότε πήρε ένα απροσδόκητο δώρο: έφτασε στη ζωή της η Φερνάντα. Πείνασαν μαζί πολλές φορές. Υπήρξαν ημέρες που αναρωτήθηκαν: «Λοιπόν, τι τρώμε σήμερα;» Καμία τους δεν είχε απάντηση.

Συμφώνησε να ζήσει μαζί της, ως φιλοξενούμενες στο σπίτι κάποιου άλλου. Κοιμήθηκαν για μέρες, σε ένα μικρό μονόκλινο στρώμα. Μοιράζονταν μια κουβέρτα, ένα μαξιλάρι.

Η Φερνάντα ήταν βιολόγος, αλλά εγκατέλειψε το όνειρό της για να στηρίξει το όνειρο της Τζέσικα. Κι εκείνη έβλεπε στο πρόσωπό της τον άνθρωπο της ζωή της. «Δεν υπάρχει Τζέσικα χωρίς Φερνάντα, ή Φερνάντα χωρίς Τζέσικα», λέει. Και το εννοεί. Χάρη στη δική της αγάπη και στήριξη, η Αντράντε έδωσε μια δεύτερη ευκαιρία στον πατέρα της, πλησίασε τη μητέρα της, της εξήγησε λίγο καλύτερα τι εστί η καθημερινότητα μιας πυγμάχο. Κι έτσι κι αυτή της μίλησε με λόγια που ήθελε πολύ να ακούσει μετά από εκείνον, τον πρώτο χάμενο της αγώνα στο UFC.

Ένα τριαντάφυλλο, ένα πρωτάθλημα, μια αδιάκοπη μάχη

Λίγο πριν τη μάχη που θα της έδινε τη ζώνη του πρωταθλητή στην κατηγορία της, στο Ρίο ντε Τζανέριο, πλησίασε την αντίπαλό της Rose Namajunas και της έδωσε ένα τριαντάφυλλο. Θα μπορούσε να έχει επιλέξει οποιοδήποτε άλλο μέρος στον κόσμο για να την αντιμετωπίσει, αλλά επέλεξε να αγωνιστεί στο σπίτι της, μπροστά στους ανθρώπους της και τους υποστηρικτές της. Ήθελε έτσι να την ευχαριστήσει. Χάρις στην κίνησή της κατάφερε να γίνει πρωταθλήτρια στη χώρα της, εφαρμόζοντας μάλιστα μια κίνηση που έφερε το όνομά της. Pile driver.

Η ζώνη του πρωταθλητή ήταν αφιερωμένη στον προπονητή της. Σε εκείνον που δεν αντιμετώπισε ποτέ μειωτικά τις γυναίκες αθλήτριες, σε εκείνον που φρόντισε την πληγή στην ψυχή της, όπως τις ουλές στο πρόσωπό της, σε αυτόν που έφερε πολλά κορίτσια στο άθλημα, κορίτσια που είχαν εκείνη για πρότυπο.

Αθλήτριες που η Αντράντε εδυναμώνει και στηρίζει. Για να φτάσουν στο UFC, να πάρουν την πολυπόθητη ζώνη του πρωταθλητή, να βγάλουν χρήματα που θα τους επιτρέψουν να γυρίσουν σπίτι, να βγάλουν τη μητέρα τους για φαγητό και να πληρώσουν τον λογαριασμό.

Η Αντράντε ξεπέρασε τη δυνατή σφαλιάρα στα πρώτα βήματα της καριέρα της στα «κλουβιά» του κόσμου και πλέον το μόνο που θέλει, είναι όταν βγάλει τα γάντια για τελευταία φορά, να την κοιτάξουν και να πουν: «Η Τζέσικα ήταν φοβερή, αστεία και λεσβία. Έριξε τόσες πολλές γροθιές και μας έφερε πολλή χαρά».

Μία ομοφυλόφιλη αθλήτρια του MMA από τον Παρανά, που κατάφερε να φτάσει στην κορυφή και μπορεί να δώσει τεράστια δύναμη σε ανθρώπους που φοβούνται να μιλήσουν, φοβούνται για το τι πιστεύουν οι γονείς τους, τι μπορεί να σκέφτεται ο καθένας γι' αυτούς. Για εκείνους μάχεται η Τζέσικα Αντράντε.

Η Τζέσικα που μεγάλωσε σε ένα ξύλινο σπίτι στο Umuarana. Που δούλεψε σε ένα ψιλικατζίδικο, που έγινε πρωταθλήτρια UFC. Η Τζέσικα, που δεν υπάρχει χωρίς τη Φερνάντα. Η Τζέσικα στο μικρό στρώμα που έκλαιγαν μαζί αγκαλιασμένες. Στην αγάπη που της ένωνε. Στην επιστροφή μετά την ήττα, στο άθλημα που μπορεί να γίνει και γυναικεία υπόθεση.