56.214 θεατές στη Μελβούρνη την είδαν πεσμένη κάτω, αιμόφυρτη, έχοντας υποστεί την πρώτη ήττα της καριέρας της στο UFC από την Χόλι Χολμ. Όταν συνήλθε, σηκώθηκε, σκούπισε τα αίματα από το πρόσωπό της κι αποχώρησε χωρίς να κάνει δηλώσεις στους δημοσιογράφους. Είχε βγει νοκ άουτ σε λιγότερο από ένα λεπτό στον δεύτερο γύρο του αγώνα. Είχε χάσει τον τίτλο της κατηγορίας «bantamweight».
Η Ρόντα Ράουζι έχασε τη γη κάτω από τα πόδια της. Μετρούσε 12 διαδοχικές νίκες μέχρι εκείνο το βράδυ στην πρωτεύουσα της Αυστραλίας. Οι τελευταίες τρεις μάχες της είχαν διαρκέσει 34, 16, 14 δευτερόλεπτα αντίστοιχα. Έμπαινε στο «οκτάγωνο» και πριν καλά - καλά συνειδητοποιήσουν οι αντίπαλές της πού βρίσκονται, τις έβγαζε νοκ – άουτ. Αυτή η ήττα λοιπόν ήταν κάθε άλλο παρά διαχειρίσιμη. Ένιωθε ένα «τίποτα» όπως εξομολογήθηκε αργότερα μιλώντας στο The Ellen DeGeneres Show. Πίστευε πως κανείς δεν θα νοιαζόταν για εκείνη αφού πια δεν θα ήταν το νο.1.
Καθόταν μόνη της στο δωμάτιο και σκεφτόταν να βάλει τέλος στη ζωή της. Η απελπισία είχε πλημμυρίσει το μυαλό της. Ευτυχώς εκείνες οι σκέψεις ήταν, όπως είπε, προσωρινές. Η ψυχή της γαλήνεψε στη θέα του συντρόφου της. Όταν τον είδε να την κοιτάζει, σκέφτηκε πόσο πολύ θα ήθελε να κάνει οικογένεια μαζί του, κι αυτή η σκέψη ήταν λυτρωτική. «Ποτέ δεν θα έπεφτα τόσο χαμηλά», μετά από μια ήττα στο «οκτάγωνο», σχολίασε η Χόλι Χολμ, με την Ρόντα Ράουζι να μην δίνει σημασία.
Η ανάγκη να μιλήσουμε ανοιχτά για θέματα ψυχικής υγείας ήταν επιτακτική. Το γνώριζε. Αυτή η συνθήκη για την ίδια ήταν οικεία. Την έμαθε βίαια, σκληρά, όταν ήταν μικρή. Ο παππούς της έβαλε τέλος στη ζωή του. Το ίδιο και ο πατέρας της.
Η απώλεια του πατέρα της
Η Ρόντα Ράουζι γεννήθηκε την πρώτη ημέρα του Φλεβάρη του 1987 στο Riverside Country στην Καλιφόρνια. Ήταν η τρίτη και η μικρότερη κόρη της AnnMaria DeMars (πρώην παγκόσμιας πρωταθλήτριας στο τζούντο) και του Ron Rousey (βετεράνου του αμερικανικού στρατού).
Κατά τη διάρκεια του τοκετού, ο ομφάλιος λώρος τυλίχθηκε γύρω από τον μικροσκοπικό λαιμό της, γεγονός που οδήγησε σε ελαφρά εγκεφαλική βλάβη και βλάβη στις φωνητικές τις χορδές. Παραλίγο να πεθάνει από έλλειψη οξυγόνου, αλλά τα κατάφερε. Γεννήθηκε διαφορετική. Όπως διαφορετικά έζησε.
Η βλάβη στις φωνητικές της χορδές επηρέασε την ικανότητα ομιλίας της. Δεν μπορούσε να εκφέρει μια ευκατανόητη λέξη μέχρι να κλείσει τα έξι της χρόνια. Η υγιής σχέση πατέρα – κόρης την βοήθησε πολύ ώστε να ξεπεράσει το πρόβλημα και να καταφέρει με επιμονή να μιλήσει αλλά και να σχηματίσει μια καλή εικόνα για τον εαυτό της. Αυτή η τόσο όμορφη σχέση που είχε χτίσει με τον μπαμπά της όμως, ήταν βραχύβια.
Δύο μόλις χρόνια αφότου άρχισε να μιλά κανονικά, ο Ρον Ράουζι είχε ένα ατύχημα καθώς έκανε έλκηθρο με τις κόρες του. Ατύχημα που του κόστισε ένα σοβαρό κάταγμα στην πλάτη.
To χτύπημα επηρέασε τον νωτιαίο μυελό και του προκάλεσε μια διαταραχή στο αίμα που δεν επέτρεπε στο κάταγμα να αναρρώσει, ενώ έφερε και περαιτέρω επιπλοκές και τελικά παράλυση στα κάτω άκρα. Μετά από μερικά χρόνια, διαγνώστηκε με σύνδρομο Bernard – Soulier. Μια διαταραχή λειτουργικότητας των αιμοπεταλίων. Του απέμεναν δύο χρόνια ζωής. Όταν άκουσε αυτή την τραγική εξέλιξη αποφάσισε να βάλει τέλος στη ζωή του.
Η Ρόντα ήταν περίπου οκτώ ετών. Όταν μίλησε για τις δικές τις αυτοκτονικές τάσεις ο κόσμος την κατέκρινε. Δεν την επηρέασαν εκείνα τα σχόλια. «Πρέπει να διώξουμε το στίγμα από την αυτοκτονία, πρέπει οι άνθρωποι να μιλούν, να ζητούν βοήθεια, να μην αισθάνονται ντροπή για τον εαυτό τους», εξήγησε κι αναφέρθηκε στην προσωπική της προσπάθεια στο Didi Hirsch Mental Health Services.
Η πρώτη επαφή με τον αθλητισμό
Όσο μεγάλωνε η Ράουζι ανέπτυξε δυσκολία στην κοινωνικοποίηση και υιοθέτησε ενδιαφέροντα που χαρακτηρίζονται ως «ακατάλληλα για ένα κορίτσι». Η μητέρα της αποφάσισε να παρακολουθεί τα μαθήματά της από το σπίτι. Τότε ήταν που ξεκίνησε η σχέση της με τον αθλητισμό. Αρχικά από την κολύμβηση και στη συνέχεια στο τζούντο, ακολουθώντας τα χνάρια της. Το 2004, στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας ήταν η νεότερη τζουντόκα που πήρε μέρος, πριν καν ενηλικιωθεί. Την ίδια χρονιά, πήρε το χρυσό μετάλλιο στο παγκόσμιο πρωτάθλημα Νέων στη Βουδαπέστη.
Το 2008 πήρε μέρος και στους Ολυμπιακούς του Πεκίνο κι έγινε η πρώτη Αμερικανίδα που κατακτά ένα μετάλλιο (χάλκινο) στο γυναικείο τζούντο από το 1992 που έγινε ολυμπιακό άθλημα.
Στα 21 της χρόνια άφησε το τζούντο και αποφάσισε να βρει μια δουλειά. Μοιραζόταν ένα διαμέρισμα στην Καλιφόρνια με την Venice Beach και έκανε τρεις δουλειές για τα βγάλει πέρα.
Εκείνη την περίοδο ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με το MMA.
«Δεν θα υπήρχαν γυναίκες στο UFC χωρίς τη Ρόντα Ράουζι»
Η Ράουζι προπονούνταν κατά κύριο λόγο με άνδρες πιο μυώδεις από εκείνη. Το 2010 έκανε το ντεμπούτο της ως ερασιτέχνης αθλήτρια του MMA κι ένα χρόνο αργότερα ντεμπούταρε και ως επαγγελματίας χτίζοντας μια δική της αυτοκρατορία στο άθλημα. Το 2012 ξεκίνησε παράλληλα την ακτιβιστική της δράση. Έδωσε μάχη ώστε να μπορέσουν οι γυναίκες να συμμετάσχουν στο UFC. Οι αγώνες της απέδωσαν καρπούς. Κατακτήθηκε χάρη σε εκείνη ένα άβατο για τις γυναίκες αθλήτριες. Η ίδια έγινε η πρώτη που πήρε μέρος στη μεγαλύτερη διοργάνωση των μαχητικών σπορ και η πρώτη που πανηγύρισε ένα πρωτάθλημα.
«Δεν θα υπήρχαν γυναίκες στο UFC χωρίς τη Ρόντα Ράουζι», έχει δηλώσει η πρόεδρος της διοργάνωσης Dana White. «Η Ρόντα είναι η απόλυτη πρωτοπόρος που βοήθησε κι εμένα προσωπικά και πολλούς άλλους ανθρώπους να δουν τις γυναίκες στα μαχητικά αθλήματα διαφορετικά», πρόσθεσε. Το 2015 έχοντας ήδη ανοίξει τον δρόμο για πολλές γυναίκες αθλήτριες των πολεμικών τεχνών, η Ρόντα Ράουζι ετοιμαζόταν να αγωνιστεί στον πρώτο αγώνα μεταξύ των δύο φύλων εναντίον του Φλόιντ Μεϊγουέδερ. Τα πλάνα της ανατράπηκαν, μετά από εκείνη την αναπάντεχη ήττα της από τη Χόλι Χολμ. Έμεινε εκτός αγώνων για ένα χρόνο, κι όταν επέστρεψε στα ρινγκ το 2016, ηττήθηκε από την Αμάντα Νούνες και έτσι αποφάσισε να αποσυρθεί από το MMA.
Το έκανε ως μια από τις καλύτερες αθλήτριες που αγωνίστηκαν ποτέ στα «κλουβιά». Αναγνώριση που επισημοποιήθηκε το 2018, όταν έγινε μέλος του Hall of Fame του UFC κι έγραψε Ιστορία ως η πρώτη γυναίκα που τα καταφέρνει. Τον Σεπτέμβριο πρόσθεσε στα έως τώρα κατορθώματά της ένα ακόμα. Έγινε μητέρα. Και μπορεί πια να τιτλοφορείται ως το μόνο πρόσωπο στην Ιστορία που είναι παράλληλα πρωταθλητής WWE, πρωταθλητής UFC και μαμά!