Στεκόταν όρθια με το ασημένιο μετάλλιο περασμένο στον λαιμό της. Είχε μόλις λίγα λεπτά, κάποια δευτερόλεπτα και θέλησε να κάνει μια ηχηρή δήλωση. Ήξερε εκ μέρους ποιων ήθελε να μιλήσει. Σκέφτηκε γρήγορα. Το είχε συζητήσει με τους δικούς της ανθρώπους και εκείνες οι κουβέντες τους, της ήρθαν στο μυαλό. Η Ρέιβεν Σόντερς ύψωσε τα χέρια της πάνω από το κεφάλι της και σχημάτισε ένα Χ. Το σημείο της γης που συναντιούνται όλοι οι καταπιεσμένοι, όπως εξήγησε αργότερα.
Ο πανηγυρισμός της ήταν για κάθε μαύρο άνθρωπο που υφίσταται διακρίσεις, που βιώνει τη μισαλλοδοξία. Ήταν για όλη την ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, για τα άτομα που παλεύουν με ψυχικές ασθένειες. Όλες αυτές οι κοινότητες, που συνθέτουν το ψηφιδωτό της ύπαρξής της συναντήθηκαν εκεί, σε αυτό το Χ. Η δήλωσή της δεν ήταν στη σφαίρα του politically correctness. Δεν ήταν στο επίπεδο μιας δήθεν προοδευτικής σκέψης. Ούσα Αφροαμερικανή, ανοιχτά ομοφυλόφιλη, πληθωρική, «πολύχρωμη». Τα είχε βιώσει. Όλα.
US shot-putter Raven Saunders has made the Tokyo Olympics' first podium demonstration after getting silver. Saunders raised her arms and crossed them into an X shape. She said it represented "the intersection of where all people who are oppressed meet." https://t.co/wf2gPcYp7B pic.twitter.com/vwU6vFFjHK
— SEMI TURAGA (@SemiTuraga) August 1, 2021
«Το να είμαι μια μαύρη, λεσβία γυναίκα που παλεύει με την ψυχική της υγεία και γνωρίζοντας τόσους ανθρώπους με δυσκολίες, αισθάνθηκα ότι αυτό ήταν σωστό να κάνω», τονίζει σε συνέντευξή της στο BBC, από το σπίτι της στις ΗΠΑ.
Όταν ήταν στο Ολυμπιακό χωριό, ήθελα να είναι η ζωή του. «Αν ρωτήσετε οποιονδήποτε από σχεδόν οποιαδήποτε χώρα θα σας πει για το τρελό κορίτσι με τα περίεργα μαλλιά που έκανε βόλτα σε όλο το χωριό χορεύοντας», αναφέρει. Η Σόντερς χόρευε και τραγουδούσε. Στην τραπεζαρία, στην αίθουσα με τα βάρη, στον δρόμο, στο λεωφορείο. Χόρευε και προσπαθούσε να τους συμπαρασύρει όλους στη μαγική της τρέλα. Έχοντας φτάσει 15 λεπτά μακριά από την κατάθλιψη η Αφροαμερικανή σφαιροβόλος έμαθε πως να αγκαλιάζει τη ζωή.
Κάτω από το επιβλητικό της περίβλημα. Από την πανοπλία που έχτισε και φόρεσε, αυτή που της χάρισε το προσωνύμιο «The Hulk», η Ρέιβεν Σόντερς ήταν καταθλιπτική. Έδινε τόσα πολλά από τον εαυτό της γιατί ένιωθε ότι το χρωστούσε σε όλους γύρω της. Στους προπονητές, στους συμπαίκτες, στους γονείς της. Και σταμάτησε να σκέφτεται τη χρωστάει στον εαυτό της.
Πριν μιλήσει για την κατάθλιψη, πάλεψε μέσα της. Ένιωσε ντροπή, φόβο. Για το τι μπορεί να σκεφτούν οι άνθρωποι. Είχε δημιουργήσει μια τέτοια προσωπικότητα, μια τόσο ισχυρή εικόνα. Έδειχνε άτρωτη, ψυχικά αλύγιστη. Έδειχνε τόσο σκληρή, σα να μπορεί να διαχειριστεί τα πάντα. Σαν τίποτα να μην την επηρεάζει.
Αυτό ένιωθε ότι ήταν, έτσι συστήθηκε και στον κόσμο.
Ποια ήταν η αλήθεια; Ένιωθε μόνη, αδύναμη. Έκλαιγε και δυσκολευόταν να κάνει ακόμα και τα πιο απλά, καθημερινά πράγματα. Υπήρχαν ημέρες, όπως έχει εξομολογηθεί στο Forbes, που δεν έβρισκε το κουράγιο ούτε να κάνει ένα ντους. Οι μόνες στιγμές που ξεχνούσε τα πάντα ήταν όταν βρισκόταν εντός αγωνιστικού χώρου, όταν έκανε προπόνηση. Όταν λοιπόν ο δάσκαλός της στο λύκειο την έπιασε και της είπε πως πρέπει να κοιτάξει την κατάθλιψη κατάματα, να τη φέρει στο ύψος των ματιών της και να την αντιμετωπίσει αλλιώς δεν θα μπορούσε να την προπονεί άλλο, σκέφτηκε πως θα χάσει το μοναδικό πράγμα που την κρατούσε ψυχικά υγιή.
Αποφάσισε να δει έναν ψυχολόγο. Διαγνώστηκε με κατάθλιψη, αγχώδη διαταραχή και μετατραυματικό άγχος. Χρειάστηκε να νοσηλευτεί, για να ανοίξει η συζήτηση εντός της οικογένειάς της για τα θέματα ψυχικής υγείας. Αποκαλύφτηκε ότι είχε μεγάλο ιστορικό κατάθλιψης. Μέσα από αυτόν τον αγώνα έμαθε πόσο πολύτιμο είναι να μιλάς ανοιχτά. Όχι ότι ήταν εύκολο. Για κάποιες ημέρες, αφότου γνωστοποίησε, τη μάχη της με την κατάθλιψη, ένιωσε ευάλωτη. Μέχρι που άκουσε τα πρώτα ενθαρρυντικά λόγια από ανθρώπους που μπορούσαν να συνδεθούν με όσα περιέγραφε, με όσα βίωσε. Τότε ένιωσε ευγνώμων και ευλογημένη.
Το θάρρος της Σόντερς να μιλήσει ανοιχτά για τα θέματα ψυχικής υγείας, επεκτάθηκε και σε ό,τι αφορά την σεξουαλικότητά της και τον τραυματικό τρόπο που αναγκάστηκε να το αποκαλύψει στους συμμαθητές της όταν ήταν στο σχολείο, στο Τσάρλεστον της Νότιας Καρολίνα. «Ήμουν στην πέμπτη τάξη κι ένιωθα τόσο ερωτευμένη με εκείνο το κορίτσι», θυμάται.
«Ξαναέγραψα ένα τραγούδι του Τζάστιν Τίμπερλεϊκ και έβαλα το όνομά της μέσα. Στη συνέχεια, επειδή έπρεπε να γυρίσω νωρίς σπίτι λόγω ενός ραντεβού με τον οδοντίατρο, είπα στην καλύτερη μου φίλη: "Γεια, δες το ημερολόγιό μου. Μην αφήσεις κανέναν άλλον να το δει"».
Επέστρεψε την άλλη ημέρα στο σχολείο και όλοι γνώριζαν. Έπρεπε να ζήσει με αυτό το αίσθημα της ντροπής για όλη την υπόλοιπη σχολική χρονιά. Όταν πήγε στο γυμνάσιο (για παιδιά 11 έως 13 ετών) συνέχισαν να την αντιμετώπιζαν περίεργα. «Ήταν μια τρελή, τραυματική εμπειρία, αλλά δεν είναι τίποτα μπροστά σε ό,τι περνούν κάποιοι άνθρωποι στην κοινωνία», δηλώνει.
Η ζωή μετά τους Ολυμπιακούς του Τόκιο, περιλάμβανε μια χειρουργική επέμβαση που της έδωσε αρκετό χρόνο να ασχοληθεί με τον εαυτό της. Ως αποτέλεσμα, μπόρεσε να κάνει περισσότερα από τα βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης που τράβηξαν την προσοχή και κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών του Τόκιο. Η Σόντερς μιλά πια ανοιχτά για όλες τις δυσκολίες που έχει αντιμετωπίσει. Μιλά και για το πώς η πανδημία επηρέασε την ψυχική υγεία όλων. Στέκεται στο πόσο σημαντικό είναι όλοι οι αθλητές να δείξουν ότι «είναι ΟΚ, να μην είσαι ΟΚ».
«Δεν με νοιάζει αν είσαι πράσινος, μαύρος, μοβ, Ασιάτης, Ισπανόφωνος, Λατίνος, όλοι έχουν να αντιμετωπίσουν κάτι. Έτσι ένιωσα ότι το μήνυμά μου στο Τόκιο είχε πραγματικά την ευκαιρία να συνδεθεί με τόσους διαφορετικούς ανθρώπους. Ήταν κάτι που έπρεπε να ειπωθεί». Σε εκείνο το μέρος της γης, σε εκείνο το σημείο, που μάχονται οι άνθρωποι για έναν καλύτερο κόσμο, εκεί θα περιμένει η «ασημένια» Ολυμπιονίκης Ρέιβεν Σόντερς. Η Αφροαμερικανή Σόντερς, η queer. Που μάχεται με θέματα ψυχικής υγείας και μιλά εκ μέρους κάθε τέλειου ατελούς ανθρώπου!