Ο ιδρυτής του περιοδικού «Forbes», Μάλκολμ Φορμπς, είχε πει κάποτε ότι «είναι πιο διασκεδαστικό να φτάνεις σε διαπιστώσεις, παρά να προσπαθείς να τις δικαιολογήσεις». Στο σήμερα των κοινωνικών δικτύων και της άμεσης προκατάληψης, αυτή η ατάκα δεν στέκεται: σήμερα, είναι πιο διασκεδαστικό να βρίσκεις δικές σου ερμηνείες σε αυθαίρετες θέσεις.
Όλοι το κάνουμε. Και στον αθλητισμό, ακόμα περισσότερο. Δεν έπαιξε καλά ένας αθλητής; «Είναι τεμπέλης και δεν προπονήθηκε σωστά». Δεν αισθάνεται καλά; «Τόσα εκατομμύρια παίρνει, τι θα πει δεν αισθάνεται καλά;». Δεν κέρδισε μετάλλιο; «Είναι άμπαλος, έλα μωρέ ποιος ασχολείται τώρα;».
Η υπέρ-έκθεση των αθλητών, ακόμα κι όταν αυτή δημιουργείται για μικρά χρονικά διαστήματα -Πχ. σε μια διοργάνωση όπως οι Ολυμπιακοί Αγώνες- προσφέρει την τέλεια αφορμή για στοχοποίηση: ξαφνικά, όλοι είναι ειδήμονες, όλοι ξέρουν πώς πρέπει να αισθάνεται κάποιος, όλοι είναι έτοιμοι να σφάξουν με το γάντι (ή και όχι) τους «μονομάχους» των σύγχρονων Κολοσσαίων.
Και όταν σκάει μια ανάρτηση, όπως αυτή της Άννας Κορακάκη, όλοι μας σιωπούμε.
Η δύναμη που απαιτήθηκε για να κρατήσει η Άννα κρυφό τον τρόμο που βίωνε και κυρίως να συνεχίσει την καθημερινότητά της, δεν μπαίνει σε σύγκριση με ό,τι μετάλλιο κατακτήσει ποτέ. Το γεγονός, ότι περνούσε ό,τι περνούσε και δεν βγήκε ποτέ να το δημοσιοποιήσει, ούτε να το χρησιμοποιήσει ως δικαιολογία όταν όλοι οι «σκοπευτές» την έκραζαν για τις έκτες θέσεις στο Τόκιο ή οποιαδήποτε άλλη αθλητική «αποτυχία» (σύμφωνα με αυτούς αποτυχία), λέει πολλά -πάρα πολλά- για τον χαρακτήρα της.
Πρέπει να έρθει κάποια στιγμή η ώρα να αντιληφθούμε όλοι μας ένα πολύ απλό κόνσεπτ: οι αθλητές είναι άνθρωποι. Ξέρω, ακούγεται περίεργο. «Τι θα πει άνθρωποι; Με συναισθήματα; Τι λες ρε; Οι αθλητές είναι εκεί για να κερδίζουν για μας! Για να μας κάνουν περήφανους! Γιατί μόνο με τα μετάλλια είμαστε περήφανοι! Μόνο με τις νίκες! Αν δεν μπορούν να κερδίσουν, ουστ!».
Η κρίση είναι εύκολη. Φθηνή. Τώρα ειδικά με τα twitter και τα instagram, είναι και άμεση. Και σε ό,τι έχει να κάνει και με γυναίκες αθλήτριες, δίνει και την τέλεια ευκαιρία να βγουν στη φόρα και όλα τα σεξιστικά κόμπλεξ.
«Έλα μωρέ με την …., πήρε δύο μετάλλια και την είδε γκόμενα και ανεβάζει φωτογραφίες στο Instagram». «Να, την είδε μοντέλο μετά το Ρίο, παράτησε τις προπονήσεις και δεν πήρε τίποτα στο Τόκιο».
Ποτέ, κανένας δεν ξέρει τι περνάει ο διπλανός του. Και το ότι μπορεί να είναι κάποιος πρωταθλητής ή Ολυμπιονίκης δεν σημαίνει ότι βρίσκεται σε μια μόνιμη νιρβάνα όλη μέρα.
Πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε τις προσπάθειες των αθλητών, ακόμα και όταν αυτές δεν αποφέρουν τα αποτελέσματα που εμείς περιμένουμε από αυτούς. Το ότι εμείς θέλαμε η Άννα (και η κάθε Άννα) να κατακτήσει μετάλλιο στο Τόκιο, δεν μας δίνει το δικαίωμα να την αφορίζουμε αν δεν τα καταφέρει. Γιατί πολύ απλά δεν ξέρουμε τι μπορεί να περνάει ο κάθε αθλητής. Όχι μόνο σε επίπεδο προετοιμασίας, εγκαταστάσεων κλπ, αλλά κυρίως δεν μπορούμε να ξέρουμε τι γίνεται στη ζωή του, στο κεφάλι του.
Η εμπειρία της Άννας Κορακάκη ήταν φριχτή. Είναι σχεδόν αδύνατο να αντιληφθούμε τι περνούσε σε καθημερινή βάση. Ίσως μας βοηθήσει το βλέμμα της στις φωτογραφίες που ανάρτησε.
Το μοναδικό που μπορούμε να κάνουμε όλοι, είναι σε πρώτη φάση να της ζητήσουμε μια συγγνώμη για τα όσα μπορεί να είπαμε ή να υποθέσαμε ή να κρίναμε. Και σε δεύτερο επίπεδο, να σταματήσουμε ένα δευτερόλεπτο την επόμενη φορά που θα ετοιμαστούμε να στάξουμε τη χολή μας και να σκεφτούμε τι είναι άραγε πραγματικά ντροπή: η ενδεχόμενη «αποτυχία» ενός αθλητή ή ο δικός μας άδικος κι εύκολος αφορισμός;