Ήταν 15 Αυγούστου του 2021 όταν η είδηση πως οι Ταλιμπάν πήραν τον έλεγχο της Καμπούλ έκανε τον γύρο του κόσμου. Σε ένα μικρό φοιτητικό διαμέρισμα στην πολιτεία της Νιου Χάμπσαϊρ στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, μία γυναίκα από το Αφγανιστάν βλέπει τον πυρήνα της πατρίδας της να… καταρρέει. Μαζί και εκείνη γνωρίζοντας πως λίγες ημέρες νωρίτερα, είχε αφήσει πίσω της την οικογένειά της, προκειμένου να ακολουθήσει το όνειρο των σπουδών της στα οικονομικά.
«Ήταν η πιο θλιβερή στιγμή μου. Νόμιζα ότι έχασα τα πάντα! Δεν με ένοιαζε που είμαι εδώ στις Η.Π.Α. τώρα. Χάσαμε τα πάντα τόσο γρήγορα», δήλωσε η Ζαχρά για την ημέρα που αιχμαλωτίστηκε η Καμπούλ και τόνιζε πως «τώρα, κάθε φορά που σκέφτομαι το Αφγανιστάν, βλέπω μια διαλυμένη χώρα και έχω την αίσθηση ότι δεν ανήκω πουθενά».
Όταν ακόμη ήταν… νήπιο γνώρισε με τα ίδια της τα μάτια της τον ανελέητο χαρακτήρα των Ταλιμπάν, βλέποντας μία ομάδα να απαγάγει τον πατέρα της μέσα από ένα γήπεδο ποδοσφαίρου. Η οικογένειά της αναγκάστηκε να πουλήσει κάθε ένα από τα υπάρχοντά της προκειμένου να αποπληρώσει τα λύτρα που τους ζητήθηκαν για να τον πάρουν πίσω. Ταλαιπωρημένο από τις κακουχίες και έχοντας χάσει και τα δύο του πόδια ως αποτέλεσμα των χτυπημάτων.
Μετανάστευσαν στο Πακιστάν, αμέσως μετά την απελευθέρωση του πατέρα της, ξεκινώντας από το μηδέν. Με όλα τα τραύματα που μπορούσε να κουβαλάει ένα τετράχρονο κορίτσι έχοντας αντικρύσει αυτήν την πραγματικότητα. Επικεντρώθηκε στα μαθήματά της και έγινε δεκτή στο τμήμα οικονομικών του Πανεπιστημίου της Καμπούλ, ενώ μετά την αποφοίτησή της εργάστηκε στο Ταμείο Αγροτικής Ανάπτυξης, όπου διαχειριζόταν υπέρογκα ποσά προϋπολογισμού.
Βέβαια, το μέσο διαφυγής της από τις σκληρές εικόνες ενός τέτοιου καθεστώτος έγινε η επαφή της με τον αθλητισμό. Ως αντίδραση στις προκαταλήψεις και τα… ταμπού. Ως μία γυναίκα που όπως αποκαλύπτει η προέλευση του ονόματός της, είναι το «φως» για κάθε καταπιεσμένη ψυχή.
Πηγαίνοντας κόντρα στο «τί θα πει ο κόσμος», εντάχθηκε στα 24 της χρόνια στο Κλαμπ Ποδηλατών Χωρίς Σύνορα και ξεπερνώντας την κριτική έγινε το παράδειγμα για αμέτρητα κορίτσια στην περιοχή της που ακολούθησαν τον ίδιο δρόμο.
Dream it Run it
Ένα τραγικό γεγονός το 2016 διόγκωσε την επιθυμία της για νέες εμπειρίες. Δύο βομβιστές αυτοκτονίας πυροδότησαν εκρηκτικές ζώνες κατά την διάρκεια διαδήλωσης στην Καμπούλ. Δεκάδες άτομα σκοτώθηκαν. Εκείνη από τους επιζώντες! Το 2018 μέσω μίας φίλης της που την μύησε στον κόσμο του τρεξίματος σε μεγάλες αποστάσεις, έγινε μέλος του Free to Run. «Με ενέπνευσε να συμμετάσχω στην ομάδα επειδή κάθε πρωί μετά το τρέξιμο ήταν πολύ χαρούμενη»…Η επόμενη κίνηση που θυμάται, πιθανότατα να είναι το ζευγάρι παπούτσια που θα επέλεγε.
«Πήρα μέρος γιατί μπορούσαμε να μιλήσουμε για τις ανησυχίες μας ως γυναίκες και να ενθαρρύνουμε άλλες να γίνουν κομμάτι του αθλητισμού» λέει η Ζαχρά.
Ο στόχος της την οδήγησε μέχρι το Ντουμπάι και το Ironman Race- κατά το ήμισυ- τον Φεβρουάριο του 2020. Έχοντας προσθέσει ακόμη μία πρωτιά δίπλα στο όνομά της, αφού καμία άλλη γυναίκα από το Αφγανιστάν δεν είχε επιχειρήσει νωρίτερα την συγκεκριμένη διαδρομή. Ένα βήμα την φορά! Κάπως έτσι έβλεπε η Ζαχρά το δύσκολο έργο που είχε αναλάβει ώστε να κινητοποιήσει ολοένα και περισσότερα κορίτσια της πατρίδας της.
Κάθε βαριά αναπνοή από την εξάντληση της έδινε και την απαραίτητη δύναμη να συνεχίσει!
«Πάντα σκεφτόμουν τη Νέα Υόρκη ως την πόλη των ευκαιριών. Και έτσι φαίνεται, επειδή οι άνθρωποι κάνουν ό,τι θέλουν εδώ. Μπορείς να κυνηγήσεις τα όνειρά σου» έλεγε ανακαλύπτοντας την φοιτητική της... έδρα. Και κάπως έτσι στη λίστα του νεοϋορκέζικου Μαραθώνιου γράφτηκε το όνομά της. Για τα κορίτσια και τις γυναίκες του Αφγανιστάν που δεν μπορούν να κάνουν ελεύθερες επιλογές. Τερματίζει με τα χρώματα του Αφγανιστάν και βάζει «στοπ» στα στερεότυπα. Dream it, Run it, όπως είναι το μότο της.
Ο συνδετικός κρίκος των πολιτισμών
Στην προσπάθειά της να γίνει η «φωνή» της ελπίδας για κάθε γυναίκα που ζει κάτω από… μίζερες συνθήκες στερούμενη κάθε πραγματικότητα ελευθερίας, αποφάσισε να γίνει συνιδρυτής στην 7iStans. Πριν καν αποχωρήσει για την Αμερική και ανακαλύψει έναν άλλον κόσμο.
Μία πρωτοβουλία της Ζαχρά και των φίλων της προκειμένου να διαμορφώσουν μία αλυσίδα 7 χωρών με συνδετικό κρίκο… τον αθλητισμό, όπου άνθρωποι από διαφορετικές χώρες ενώνονται μέσα από το τρέξιμο μεγάλων αποστάσεων και γνωρίζουν άλλες πτυχές του αθλήματος. Φυσικά όνειρό της είναι να διευρύνει αυτή την προσπάθεια αυξάνοντας τους συμμετέχοντες και κάνοντας πιο δυνατή την «φωνή» τους.
Το συμπέρασμα είναι ένα…
«Είμαι μία τυχερή γυναίκα που έχει την ευκαιρία να τρέχει. Δεν μπορώ να φωνάξω, δεν μπορώ να κλάψω, δεν μπορώ να πάρω την οικογένειά μου μακριά από το Αφγανιστάν. Δεν μπορώ να δώσω στις γυναίκες το δικαίωμα να διαλέξουν. Δεν μπορώ να διαβεβαιώσω την ξαδέρφη μου πως θα έχει ένα καλό μέλλον στο Αφγανιστάν. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά στην μαμά μου ότι θα είναι ασφαλής».
Αλλά…
Όταν τρέχω ξεχνάω κάθε μία από αυτές τις ανησυχίες. Το τρέξιμο μου δίνει την ικανότητα να είμαι δυνατή για μένα και για τις γυναίκες που ζουν κάτω από τον κλοιό των Ταλιμπάν»