Η Ντίνα Άσερ-Σμιθ είναι μια αθλήτρια-φαινόμενο. Κατάγεται από το νότιο Λονδίνο και είναι η ταχύτερη Βρετανίδα στην ιστορία. Αλλωστε τα κατορθώματά της σε ευρωπαϊκό, παγκόσμιο και ολυμπιακό επίπεδο το αποδεικνύουν. Ωστόσο, δεν επαναπαύεται στις δάφνες της. Έχει πολλούς ακόμα στόχους να πετύχει.
Η σπρίντερ Ντίνα Άσερ-Σμιθ είναι Ολυμπιονίκης και κάτοχος των βρετανικών ρεκόρ στα 100μ και στα 200μ. Πέντε μήνες πριν από το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του 2017 στο Λονδίνο, έσπασε το πόδι της σε ένα ατύχημα στην προπόνηση. Αλλά με μια σκληρή αποφασιστικότητα να αποφύγει την αποτυχία, αρνήθηκε να τα παρατήσει. Στα 26 της, η Ντίνα Άσερ-Σμιθ είναι η ταχύτερη Βρετανίδα στην ιστορία.
Αυτή τη στιγμή έχει ένα χάλκινο μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες (4x100 μ. σκυταλοδρομία), καθώς και δύο μετάλλια σε Παγκόσμια Πρωταθλήματα. Όπως επίσης στην τροπαιοθήκή της έχει τρία χρυσά και ένα χάλκινο μετάλλιο σε Ευρωπαϊκά Πρωταθλήματα. Αφού έσπασε τα βρετανικά ρεκόρ σε ηλικία 19 ετών, μόλις ένα χρόνο μετά το πτυχίο της Ιστορίας στο King's College του Λονδίνου, η Ντίνα ανακηρύχθηκε Νεαρή αθλήτρια της χρονιάς από το Sky. Αποφοίτησε από το King's με 2:1 το καλοκαίρι του 2017, παρόλο που ήταν επαγγελματίας αθλητής και έπρεπε να αποκαταστήσει ένα σπασμένο πόδι τους τελευταίους μήνες του πτυχίου της. Πάλεψε για να κατακτήσει την 4η θέση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στο Λονδίνο τον Αύγουστο και οδήγησε τη βρετανική ομάδα 4x100m στα ασημένια μετάλλια, λιγότερο από έξι μήνες μετά την επέμβαση. Ωστόσο, όπως παραδέχεται και η ίδια, ποτέ δεν φανταζόταν τον εαυτό της πως σήμερα θα αποτελούσε πρότυπο για τα μικρά παιδιά και για όσους και όσες θέλουν να βαδίσουν στα χνάρια της. Ή έστω να ασχοληθούν με τον αθλητισμό.
Η Ντίνα Άσερ-Σμιθ καταρρίπτει απαρχαιωμένες αντιλήψεις σχετικά με το τι σημαίνει να είσαι γυναίκα στον αθλητισμό, μιλώντας για πράγματα που οι γυναίκες δεν τολμούσαν να αρθρώσουν.
«Πριν από την πανδημία, έκανα επισκέψεις στο σχολείο αρκετά συχνά ως «πρότυπο» για την προώθηση του αθλητισμού και του στίβου. Είναι περίεργο. Εξακολουθώ να δυσκολεύομαι να δω τον εαυτό μου ως άτομο υψηλού προφίλ, πρότυπο .Ακόμα το συνηθίζω. Δηλαδή, είμαι απλά η Ντίνα. Είμαι απλά εγώ. Τρέχω γρήγορα. Το να με βλέπουν με αυτόν τον τρόπο, ως πρότυπο, δεν ήταν κάτι που είχα ποτέ φανταστεί για τον εαυτό μου. Αλλά όταν πηγαίνω στα σχολεία, μιλάω με τα παιδιά και μου έρχονται κάθε είδους ερωτήσεις. Και επειδή είναι απλά παιδιά, οι ερωτήσεις μπορεί να είναι ειλικρινείς και προσωπικές. Ειδικά από τα κορίτσια.
Με ρωτούν πως είναι να αθλούμαι με περίοδο, με πόνους στην πλάτη και διάφορα τέτοια. Θέλουν να ανοιχτούν για όλους τους φόβους και τις ανασφάλειές τους».
«Ένα οκτάχρονο κοριτσάκι μου είπε ότι πρέπει να αρχίσει να γυμνάζεται για να μη παχύνει»
Βρέθηκα σε καταστάσεις στον στίβο που με ρωτούσαν πώς νιώθω και λέω: "Εμμ… η πλάτη μου μου με σκοτώνει. Η περίοδός μου με έχει μπερδέψει πραγματικά αυτόν τον μήνα". Μερικοί άνθρωποι δεν αισθάνονται άνετα να μιλήσουν για τέτοια θέματα
Στον κόσμο μου, τα περιθώρια είναι μικρά και τα διακυβεύματα είναι υψηλά, επομένως πρέπει να είμαστε ειλικρινείς αν θέλουμε να έχουμε επιτυχία. Είναι καλό που τα κορίτσια αισθάνονται άνετα να κάνουν αυτές τις ερωτήσεις. Ωστόσο, μία κουβέντα που είχαν από αυτές τις σχολικές επισκέψεις μου με έκανε να τη θυμάμαι ακόμα σήμερα.
Ένα όμορφο μικρό οκτάχρονο κοριτσάκι ήρθε κοντά μου και μου είπε: "Νομίζω ότι πρέπει να αρχίσω να γυμνάζομαι γιατί πιστεύω ότι παχαίνω...".
Ήταν μόλις οκτώ ετών. Πώς απαντάς σε κάτι τέτοιο; Πού το μαθαίνει αυτό ένα οκτάχρονο; Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να συνεχίσουμε να προάγουμε την αυτοπεποίθηση του σώματος, την ορατή σωματική ποικιλομορφία και την κατανόηση ότι το να είσαι υγιής είναι κάτι περισσότερο από το μέγεθος του φορέματός σου, αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε αυτά τα ζητήματα. Αλλά ειδικά στον κλάδο μας, πρέπει να εξετάσουμε πώς αλληλεπιδρά ένα οκτάχρονο παιδί μαζί μας και τι αντικατοπτρίζουμε σε αυτήν. Στα οκτώ της εξέφρασε ότι έβλεπε τον αθλητισμό ως ένα μέσο για να πετύχει έναν αισθητικό στόχο. Κάτι που δεν είναι σωστό. Φυσικά, το να είσαι δραστήριος συμβάλλει σε έναν υγιεινό τρόπο ζωής, κάτι που είναι εξαιρετικά σημαντικό, αλλά είναι πολύ περισσότερο από αυτό.
Ο αθλητισμός είναι διασκέδαση. Είναι ένας τρόπος να εκφραστείτε. Είναι ένας τρόπος να δημιουργήσετε φιλίες, να βελτιώσετε την ψυχική σας υγεία, να προκαλέσετε τον εαυτό σας και να αναπτυχθείτε. Είναι ένας τρόπος για να πραγματοποιηθούν τα όνειρα.
Προσωπικά είμαι ευγνώμων που σε νεαρή ηλικία έμαθα να βλέπω το σώμα μου ως εργαλείο. Ένα πράγμα που πρέπει να εκτιμηθεί, ως κάτι που μου δίνει τη δυνατότητα να πετύχω τους στόχους μου, να ξεπεράσω τα όριά μου και να είμαι έτοιμη να προσπαθήσω ξανά και ξανά την επόμενη ημέρα.
Αυτό που θέλω να πω είναι ότι μια υγιής σχέση με τον αθλητισμό και την αυτοεκτίμηση είναι το κλειδί — ιδιαίτερα καθώς πολλά κορίτσια τα παρατάνε από τον αθλητισμό, όταν απλώς σταματάει να είναι διασκεδαστικός για αυτά. Ξαφνικά, το τρέξιμο και το άλμα τριγύρω γίνονται πολύ λιγότερο ελκυστικά εάν υπάρχουν πόνοι, μεγαλώνει το στήθος, υπάρχουν κράμπες κάθε λίγες εβδομάδες και ανεπαρκή υποστήριξη και ενθάρρυνση.
Πώς μπορούμε, λοιπόν, ως βιομηχανία, να αντιμετωπίσουμε αυτό το πρόβλημα;. Είναι κάλυψη, χρόνος ομιλίας και ίση αμοιβή για τις γυναίκες. Αλλά όταν λέω βιομηχανία μιλάω για περισσότερα από αυτά που συμβαίνουν στον αγωνιστικό χώρο. Είναι οι καμπάνιες, τα παιχνίδια, οι διαφημιστικές πινακίδες και το πώς αλληλεπιδρούμε και επηρεάζουμε την ευρύτερη κουλτούρα. Ποιους εξυψώνουμε και γιατί. Δίνει στις γυναίκες ίσες, κερδισμένες ευκαιρίες. Πρέπει να εξετάσουμε προσεκτικά ποιος έχει τις ευκαιρίες και την αναγνώριση έξω από τον στίβο.
«Μην απογοητεύεσαι αν δεν είσαι πρότυπο αριστείας. Μπορείς να πετυχαίνεις ό,τι θέλεις χωρίς να είσαι τέλειος»
Αυτοί οι άνθρωποι, σκόπιμα ή όχι, γίνονται μέρος της ευρύτερης αθλητικής αφήγησης και αντιπροσωπεύουν το πώς βλέπουν οι γυναίκες τον εαυτό τους σε σχέση με τον αθλητισμό. Ο τρόπος με τον οποίο απεικονίζονται οι γυναίκες εκτός γηπέδου εμπλέκει πραγματικά τα νεαρά κορίτσια και τα κάνει να θέλουν να συμμετάσχουν; Αυτοί οι άνθρωποι εμπνέουν; Είναι το καλύτερο δυνατό παράδειγμα για την απεικόνιση του μηνύματος που μεταδίδεται; Με τους άνδρες, τείνει να είναι πιο απλό. Αν είσαι ο νικητής, είσαι και ο MVP. Παίρνεις το τρόπαιο και είσαι στην κορυφή, ανυψώνεσαι. Αν πλασάρουν ένα νέο ζευγάρι παπούτσια ποδοσφαίρου, θα χρησιμοποιήσουν κάποιον σαν τον Λιονέλ Μέσι, γιατί είναι ο καλύτερος. Δεν πρόκειται να χρησιμοποιήσουν κάποιον που παίζει ποδόσφαιρο μόνο για ψυχαγωγία μόνο και μόνο επειδή ταιριάζει καλύτερα στην εικόνα. Κάποιος που είναι περισσότερο, σε εισαγωγικά, "εμπορεύσιμος" ή "αισθητικά ευχάριστος".
Μπα, γιατί να το κάνεις; Δεν βγάζει νόημα. Και όμως, συχνά αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει όταν κοιτάς ψηλά και βλέπεις τη γυναικεία επιλογή στις διαφημίσεις, στις διαφημιστικές πινακίδες, στην τηλεοπτική κάλυψη. Μπα, γιατί να το κάνεις; Δεν βγάζει νόημα.
Και όμως, συχνά αυτό εξακολουθεί να συμβαίνει όταν κοιτάς ψηλά και βλέπεις τη γυναικεία επιλογή στις διαφημίσεις. Υπάρχουν όμως αμέτρητα παραδείγματα όπου αυτό δεν συμβαίνει στον γυναικείο αθλητισμό.
«Γιατί ξέρουμε τα πάντα για τους Μέσι και Κριστιάνο και όχι για τις κορυφαίες αθλήτριες;»
Σκέφτομαι διαρκώς καταπληκτικούς αθλητές όπως η Μάρτα, η Αννίκα Σόρενσταμ, Κέιτι Λεντέκι, Σέλι-Αν Φρέιζερ-Πράις, Βάλερι Άνταμς ή ακόμα και η Νταλάιλα Μουχάμαντ (κάτοχος του παγκόσμιου ρεκόρ στα 400 μέτρα με εμπόδια, παγκόσμια και Ολυμπιονίκης). Γιατί δεν βλέπουμε περισσότερες ιστορίες τους; Περισσότερες εικόνες τους; Γιατί δεν έχουν ανυψωθεί αυτές; Να ξεπεράσουν τον αθλητικό μας κόσμο; Γιατί τα επιτεύγματα και οι κληρονομιές τους δεν είναι γνωστές σε περισσότερους από εμάς, όπως αυτά του Μέσι, του Ρονάλντο, του Τάιγκερ Γουντς, του Μάικλ Φελπς, του Γιουσέιν Μπολτ και όλων των άλλων καταπληκτικών αθλητών; Κι εμείς θέλουμε να κερδίζουμε κι εμείς θέλουμε να είμαστε οι καλύτεροι. Μην απογοητεύεσαι αν δεν είσαι πρότυπο αριστείας. Μπορείς να πετυχαίνεις ό,τι θέλεις χωρίς να είσαι τέλειος.
Μπορούμε όμως να δούμε τα διπλά πρότυπα. Και ενώ το βλέπουμε , το οκτάχρονο κορίτσι δεν μπορεί. Αν είσαι γυναίκα, απλά δεν αρκεί να είσαι ένα από τα GOAT. Χρειαζόμαστε περισσότερες συζητήσεις γύρω από το τι χρησιμεύουν τα σώματα, τι σημαίνει να αγαπάς τον εαυτό σου, για την υγεία και την εκπροσώπηση. Ήθελα να το γράψω για όλα τα οκτάχρονα κορίτσια που σκέφτονται να ασχοληθούν με τον αθλητισμό αλλά έχουν αμφιβολίες, φόβους και απορίες. Και για όλες τις νεαρές γυναίκες που μπορεί να σκέφτονται να σταματήσουν τον αθλητισμό. Εξακολουθώ να συμβιβάζομαι με το να είμαι αυτό το πρότυπο. Είμαι απλά η Ντίνα. τρέχω γρήγορα. Αλλά θέλω να μας βοηθήσω να μιλήσουμε για αυτά τα πράγματα. Και αν η άποψή μου μπορεί να σας εμπνεύσει ή μπορούμε να αλλάξουμε τη συζήτηση γύρω από το πώς μοιάζουν οι γυναίκες στον αθλητισμό, τότε αυτό είναι απολύτως το πρότυπο που θέλω να γίνω».