«Μου είχε πει ότι όταν ο Σούπερμαν φοράει την κάπα, μετατρέπεται σε έναν ‘’τρελό’’ άνθρωπο και κανείς δεν μπορεί να τον σταματήσει. Αλλά όταν βγάζει την κάπα, κανείς δεν ξέρει ποιος πραγματικά είναι. Για μένα έλεγε ότι όταν βρίσκομαι στη γραμμή της αφετηρίας, φοράω ακόμα τα γυαλιά μου σαν τον Κλαρκ Κεντ. Κι ότι πρέπει να εξελιχθώ στο άτομο που ξέρει ότι μπορώ να γίνω».
Στα λόγια του προπονητή της, Έντρικ Φλορέαλ, η Κένι Χάρισον ταύτισε τον άπειρο και ευαίσθητο στην πίεση εαυτό της. Ο υπερβολικός ανταγωνισμός τής στοίχιζε πάντα όταν το διακύβευμα και η αδρεναλίνη ήταν στα ύψη. Προσέγγιζε το τέλειο, μα ποτέ δεν το άγγιζε. Άλλωστε, το τρέξιμο για εκείνη ποτέ δεν μπορεί να είναι τέλειο, πάντοτε θα υπάρχουν μικρά πράγματα που μπορείς να βελτιώσεις.
Κι όμως στις 22 Ιουλίου του 2016 και τους επετειακούς αγώνες του Λονδίνου για το Diamond League, η Κέντρα Χάρισον, για τους φίλους Κένι, το άγγιξε. Το αισθάνθηκε, πίστεψε επιτέλους στους «υπερήρωες» και στην τελειότητα. Πώς αλλιώς θα μπορούσε να προσδιοριστεί η κορυφαία επίδοση όλων των εποχών;
Από εκείνη τη θερινή βραδιά, η Κένι Χάρισον κατέχει το παγκόσμιο ρεκόρ στα 100 μέτρα μετ’ εμποδίων, ένα ρεκόρ που χρειάστηκε να περάσουν 28 χρόνια για να «σπάσει». Μέχρι πρότινος το κρατούσε η σπρίντερ από τη Βουλγαρία, Γιορντάνκα Ντόνκοβα με 12.21 από το 1988.
Η Χάρισον έκανε 12.20. Ιστορικό, εντυπωσιακό, εξωφρενικό. Το κοινό στο Λονδίνο παραλληρούσε, ομοίως ο σπίκερ από τα μεγάφωνα. Είχε μόλις «επισκιάσει» (αν μπόρεσε ποτέ κανείς) τον Γιουσέιν Μπολτ, που 37 λεπτά νωρίτερα επέστρεψε θριαμβευτικά στα 200μ. μετά τον τραυματισμό του.
Μέχρι να φτάσει βέβαια η λυτρωτική στιγμή που εμφανίστηκε στο κοντέρ το φωτεινό σήμα «WR», η Κένι δεν είχε καταλάβει, μήτε πιστέψει πως είχε μόλις γράψει ιστορία.
Μια μικροκαμωμένη (1,63 μ.) σπρίντερ από το Τενεσί κατέρριψε ένα από τα μακροβιότερα και φαινομενικά άπιαστα ρεκόρ του στίβου. Λίγες εβδομάδες νωρίτερα, βέβαια, είχε βιώσει τη μεγαλύτερη απογοήτευση στην καριέρα της ως εκείνο το σημείο. Πολλές φορές η γραμμή μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας είναι εξαιρετικά λεπτή. Και η Χάρισον βίωσε και τις δύο όψεις της στο ίδιο καλοκαίρι. Πριν «λάμψει» στο λονδρέζικο μίτινγκ, είχε δει το όνειρο των Ολυμπιακών Αγώνων του Ρίο να «σβήνει» οριστικά. Στα δοκιμαστικά της Team USA, η Χάρισον αδίκησε τον εαυτό της και τερμάτισε 6η, χάνοντας έτσι τη μία από τις τρεις θέσεις των αθλητριών για τα 100 μέτρα με εμπόδια.
«Ήταν ατυχές αυτό που συνέβη στα δοκιμαστικά. Μετά από τόσο καλή σεζόν, είχα μεγάλη αυτοπεποίθηση αλλά πνευματικά δεν ήμουν στο επίπεδο που συνήθιζα να είμαι. Θα ήθελα τόσο πολύ να είμαι στην τριάδα, αλλά το 2012 δεν πέρασαν καν στον τελικό και φέτος ήρθα 6η. Είναι μια πρόοδος. Πρέπει να είσαι ανταγωνιστική υπό πίεση και δεν το έκανα. Θα μάθω από αυτό».
Η μόλις 24χρονη, τότε, Χάρισον, αποδείχθηκε εξαιρετική μαθήτρια. Μετέτρεψε το «τραύμα» σε μνήμη και το μετουσίωσε στην πιο χρυσή σελίδα του αθλήματός της. Η πορεία από την 6η θέση των US trials μέχρι το εκκωφαντικό 12.20 διαγράφηκε κλιμακωτά. Στον προκριματικό του επετειακού μίτινγκ στο Λονδίνο, έκοψε πρώτη το νήμα κάνοντας 12.40. Έτσι αναπτέρωσε τις προσδοκίες του εαυτού της και του κοινού για τον τελικό που ακολουθούσε μόλις μιάμιση ώρα αργότερα. Δεν είχαν περάσει, άλλωστε, δύο μήνες από όταν είχε θέσει το ρεκόρ σε επίπεδο ΗΠΑ με 12.24 στο Prefontaine Classic της Γιουτζίν.
Στη Βρετανία ήταν προφανές πως είχε ταξιδέψει με στόχο να νικήσει. Και το πέτυχε, δίνοντας πραγματικά τον καλύτερό της εαυτό, τρέχοντας και πηδώντας τα εμπόδια με την ύψιστη δυνατή αρμονία και προσήλωση. Με το που κοίταξε πίσω της για τον χρόνο, όμως, το 12.58 που εμφανίστηκε στον πίνακα δεν αντικατόπτριζε την ιδέα της για εκείνο το σπριντ. Ίσως να είχε μικρή σημασία δεδομένης της πρωτιάς. Ίσως. Διότι στιγμές αργότερα, ενώ ακόμα προσπαθούσε να πάρει ανάσα, η ένδειξη στον πίνακα μετατράπηκε σε 12.20. Παγωμάρα θριάμβου, δάκρυα λύτρωσης. Η Νία Άλι που έτρεχε στον διπλανό διάδρομο έσπευσε να την αγκαλιάσει ενώ εκείνη ακόμα έτρεμε στην προσπάθεια του οργανισμού της να αποδεχθεί την ξαφνική έκρηξη χαράς και από τα μεγάφωνα ο σπίκερ αναφωνούσε «Είναι παγκόσμιο ρεκόρ».
«Ήθελα να έρθω εδώ και να δείξω στον κόσμο ότι το έχω ακόμα, παρ’ όλο που δεν θα πάω στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Το να ακούω τον κόσμο να με αποκαλεί κάτοχο του ρεκόρ, είναι φανταστικό».
Η μικρή Κένι, το ένα από τα εννέα παιδιά που υιοθέτησε το ζεύγος Γκάρι και Κάρον Χάρισον, δικαιώθηκε με τον πιο εμφατικό τρόπο για την αβίαστη επιλογή της να ακολουθήσει το χάρισμα με το οποίο γεννήθηκε. Μπορεί να ξεκίνησε παίζοντας ποδόσφαιρο, μα σύντομα κατάλαβε και η ίδια πως ήταν μια «nerd των εμποδίων». Τι πιο βαρετό, άλλωστε, από το να τρέχεις χωρίς κάποιο εμπόδιο στον δρόμο σου; Αυτό πίστευε κι αυτή η αρχή της ουσιαστικά μετατράπηκε σε μια μικρογραφία που περικλείει την καριέρα της. Περισσότερα εμπόδια, περισσότεροι λόγοι για να τρέχει. Με τη σημαία των ΗΠΑ και την κάπα ενός παγκόσμιου ρεκόρ στην πλάτη.